31/3/18

Η Τουρκία και η Δύση

Του Κωνσταντίνου Πάντζιου
Το 2017 μπορεί να χαρακτηριστεί σίγουρα, ως ένας χρόνος που κυριάρχησαν οι εκκρεμότητες. Όμως το 2018, μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί ως ένα έτος που κυριαρχούν δυσάρεστες βεβαιόιτητες. Μία από αυτές, αναμφίβολα, είναι η εκτός πάσης αμφισβήτησης επιβεβαίωση της ύπαρξης ενός νέου ψυχρού πολέμου, είκοσι οκτώ χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Η απέλαση 151 Ρώσων διπλωματών από 26 ευρωπαϊκές χώρες, φυσικά και δεν οφείλεται στην υπόθεση του διπλού πράκτορα. Αυτό ήταν η αφιρμή. Η πραγματική αιτία της έντασης μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας, οφείλεται κατά τη γνώμη μας, στον ρόλο που πάει να παίξει η Ρωσία στην αποσταθεροποίηση του Δυτικού Κόσμου, με άξονα τον μεγαλοϊδεατι-σμό του Προέδρου της Τουργίας κ. Ρ. Τ. Ερντογάν.
Ο οποίος, παρά τα λεγόμενά του στη Σύνοδο της Βάρνας, έχει πλέον «διαβεί το Ρουβίκωνα» και πιστεύει ότι μπορεί να καταστεί μία τοπική υπολογίσιμη δύναμη, που ο ίδιος συχνά-πυκνά διακηρύσσει ότι μπορεί να γίνει η «Μεγάλη Τουρκία». Η αμερικανική κυβέρνηση δείχνει πλέον φανερά ότι δεν είναι διατεθειμένη να δεχτεί τέτοιες εξελίξεις στην ΝΑ Ευρώπη, με την υπό εκόλαψη Μεγάλη Τουρκία να στήνει συμμαχία με τη χώρα του κ. Βλαντιμίρ Πούτιν, τορπιλίζοντας τη συνοχή και την ισχύ της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Είναι φανερό, ότι στην περιοχή μας παίζονται επικίνδυνα παιχνίδια, ενώ εξακολουθεί ο πόλεμος στη Συρία και είναι υπό διαμόρφωση νέες εθνολογι-κές οντότητες στην ευρύτερη περιοχή.
Μεγαλοϊδεατισμός και μεγαλείο, δεν μπορεί –έστω θεωρητικά– να υπάρξει, αν δεν συνοδεύεται από προκλήσεις. Έτσι, οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επιτέλους βγήκαν από την… μακαριότητά τους, καθώς και από την «μπακάλικη» αντιμετώπιση των προβλημάτων που προαναφέραμε. Και απο-φάσισαν να δράσουν, αντιμετωπίζοντας τον κυνισμό της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας με ανάλογο τρόπο. Καθυστερεί την εκταμίευση των τριών δισεκατομ-μυρίων ευρώ προς την Τουρκία, για την αντιμετώπιση του Προσφυγικού, βάζοντας σε δύσκολη θέση τον Πρόεδρο της Τουρκίας, ο οποίος έχει μόνο δύο επιλογές: Η μία είναι να προσπαθήσει να βρει τρόπο συνεννόησης με την Ε.Ε. επί του θέματος. Η άλλη είναι να αφήσει τους πρόσφυγες να πάνε προς την Ευρώπη. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα πλήξει την Ευρώπη, αλλά τα χρήματα δεν πρόκειται να εκταμιευθούν ποτέ. Και αυτό είναι ζήτημα που δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί από μία οικονομία, την τουρκική, που έχει ανησυχητικά ήδη δείγματα επιδείνωσης. Τόσο μεγάλα είναι τα προβλήματα, ώστε έγκυροι οικονομικοί αναλυτές προβλέπουν σύντομα παρέμβαση του ΔΝΤ στην Τουρκία. Να σημειώσουμε ότι, ο κ. Ερντογάν, όταν έγινε, το 2001, Πρωθυπουργός της χώρας αυτής, τη βρήκε υπό το ΔΝΤ. Πέραν του γεγονότος, ότι μέσω της απέλασης των προσφύγων, κόβει πλέον κάθε δεσμό με την Ευρώπη, σε μία εποχή μάλιστα, που οι σχέσεις της γείτονος με τις ΗΠΑ βρίσκονται σε επικίνδυνη ένταση. Ο κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι αρκετά διορατικός πολιτικός, άρα είναι απίθανο να μην αντιλαμβάνεται ότι η ρήξη με τη Δύση δεν μπορεί να αντισταθμιστεί με ένα αβέβαιο, περιστασιακό και υστερόβουλο «σύμμαχο» σαν τη Ρωσία του κ. Β. Πούτιν, για να μην αποκλείσουμε και την περίπτωση να «τα βρουν» οι δύο μεγάλοι και το μάρμαρο να το πληρώσει ο μικρός.
Διαχρονικά, βλέποντας το πράγμα, προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι η πολιτική και οικονομική ηγεσία της γείτονος, άφησε τη μεγάλη ευκαιρία να μπει στην Ε.Ε. και να είναι, λόγω μεγέθους, βασικός εταίρος, αλλά και συνδιαμορφωτής του ευρωπαϊκού μέλλοντος. Το αντίθετο συνέβη με την Ελλάδα, όπου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την ενσωμάτωσε στην Ευρώπη και οι κατοπινές κυβερνήσεις –και η σημερινή– κατάφεραν να τη βάλουν στο σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής οικογένειας, άσχετα με τα όποια προβλήματα έχει το μεγαλύτερο ιστορικά επίτευγμα όλων των εποχών για τη Γηραιά Ήπειρο, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η χώρα μας είχε, έχει και θα έχει συμμάχους, απέναντι σε μία Τουρκία που χάνει κάθε μέρα συμμάχους. Βέβαια, προβλήματα από την προκλητικότητα της Τουρκίας υπάρχουν, ενοχλούν και σε κάποιο –όχι υπολογίσιμο– βαθμό, βλάπτουν. Όμως, το διακηρυσσόμενο καθημερινά, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι νησίδα ειρήνης και σταθερότητας, έχει παύσει εδώ και λίγα χρόνια, να είναι θεωρητική υπόθεση. Και σε έναν ταραγμένο κόσμο, αυτό δεν συμβαίνει μόνο γιατί η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν σταθερή και σωστή. Συμβαίνει και διότι και κάποιες άλλες δυνάμεις σκέφθηκαν –και αυτές διαχρονικά– ότι η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι μπορεί να διεκπεραιώσει αυτήν την αποστολή.

1 σχόλιο:

  1. Θα μου επιτρεψετε να μην συμφωνησω σε οτι αφορα, οτι για οτιδηποτε λουζομαστε ηταν επιλογη των ελληνικων κυβερνησεων διαχρονικα!Αυτο σαφως εχει διττη ερμηνια οπου κατα την μια πλευρα απαλλασει τις κυβερνησεις που περασαν απο τα σφαλματα τους.Δεν ειναι ετσι ασφαλως, γιατι καμια ελληνικη κυβερνηση δεν ειχε σαφη, ολοκληρωμενη εξωτερικη πολιτικη.Το βασικοτερο δεν ειχαμε ουδεποτε εθνικη στρατηγικη και πολιτικη ωστε να εμπεριεχεται σαυτη και η εξωτερικη πολιτικη με δυνατοτητες.Στην Ελλαδα μας το πολιτικο συστημα ειναι κατι σαν τους μνηστηρες στο βασιλειο του Οδυσσεα στην Ιθακη.Η βασικοτερη ευθυνη τους ειναι οτι ενω θα μπορουσαν να εργαστουν αυτονομα και να προσφερουν το κατα την δυναμη τους, το κατι τι, στην πατριδα τους, προτιμουν να λιμενονται ως αυλικοι,για την εξουσια, την εικονικη εξουσια, κατασπαταλοντας την περιουσια του αποντα αρχηγου.Αρα κατηγορουνται για την διαφθορα και για ολα αυτα που δεν επραξαν, ενω ηταν καθηκον τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.