19/1/18

Ελλάς: Γηράσκει αεί διδασκόμενη, ή απλώς αιώνια φοιτήτρια;

Μάρκος Τρούλης
Ακριβώς πριν από 99 χρόνια, στις 18 Ιανουαρίου 1919, άρχισε η Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι, η οποία έθεσε επίσημα τέλος στον «Μεγάλο Πόλεμο» ή τον «Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», όπως ονομάστηκε αργότερα όταν η ανθρωπότητα αντίκρισε τη φρίκη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Στην εν λόγω Διάσκεψη καθορίστηκε η τύχη των ηττημένων, μέσω της υπογραφής συνθηκών, καθεμία εκ των οποίων έλαβε το όνομα του προαστίου της γαλλικής πρωτεύουσας, όπου υπεγράφη: Συνθήκη των Βερσαλλιών για τη Γερμανία, Νεϊγύ για τη Βουλγαρία, Αγίου Γερμανού για την Αυστρία, Τριανόν για την Ουγγαρία και Σεβρών για την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Η τελευταία είναι και η πλέον γνωστή σε εμάς τους Έλληνες, καθώς συμπύκνωσε την υλοποίηση του οράματος της «Μεγάλης Ιδέας» διαμέσου των γνωστών εκτεταμένων εδαφικών παραχωρήσεων.
Εντούτοις, με τι συνδέθηκε αυτή η εξέλιξη σε επίπεδο περιφερειακής κατανομής ισχύος και διεθνών συσχετισμών; Κατ’ ουσία σήμανε την επίλυση του Ανατολικού Ζητήματος με ευνοϊκούς όρους για την Ελλάδα. Το Ανατολικό Ζήτημα αφορούσε την ανοιχτή και συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ τόσο των Μεγάλων Δυνάμεων όσο και των «εκπροσώπων» τους στην περιοχή, με διακύβευμα την τύχη των εδαφών της σταθερά παρακμάζουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ιδιαιτέρως μετά τις αρχές του 19ου αιώνα.
Στον αγώνα δρόμου για την απόκτηση πλεονεκτικής θέσης, η Ελλάδα κατάφερε να συνδέσει τα συμφέροντά της με τους κατάλληλους συμμάχους, οι Ένοπλες Δυνάμεις της να αποδείξουν το αξιόμαχό τους, και να νομιμοποιήσει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τις αξιώσεις της στη βάση εθνοτικών, ιστορικών, πολιτικών και οικονομικών δεσμών με τους πληθυσμούς της Ανατολίας. Προφανώς, η απώλεια των συμμάχων και σειρά πολιτικών και στρατηγικών λαθών οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, αλλά ας μου επιτραπεί να μη σταθώ σε αυτά στο σημερινό κείμενο.
Εστιάζω στον επετειακό χαρακτήρα της ημέρας και στο βασικό δεδομένο, το οποίο μας οδήγησε στη Συνθήκη των Σεβρών και ήταν οι λεγόμενες «πελατειακές σχέσεις» του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Οι πελατειακές σχέσεις (νομίζω ότι ο αγγλικός όρος «patron-client relations» είναι πιο εύστοχος) συνίστανται σε ένα πλαίσιο διακρατικών σχέσεων μεταξύ ενός «κράτους-πελάτη» και ενός «κράτους-πάτρωνα» και είναι συνήθως ανεπίσημες και ανισομερείς. Υπό μία έννοια, ο πελάτης «αγοράζει» ασφάλεια από τον πάτρωνα εξυπηρετώντας ορισμένες από τις στοχεύσεις του. Άρα, λαμβάνει χώρα μια αμοιβαιότητα κατά την οποία ο ανίσχυρος πελάτης εξισορροπεί μια απειλή εξασφαλίζοντας τη συνδρομή του πάτρωνα με αντάλλαγμα την παροχή προς αυτόν πάσης φύσης εξυπηρετήσεων – όπως ελευθερία διέλευσης στρατευμάτων, χρήση του εναέριου και θαλάσσιου χώρου, παροχή στρατιωτικών βάσεων ή και συνδρομή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Έτσι, ο ...
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.