Τους “Αράπηδες” ο κύριος Κοτζιάς τους ξέρει;

Του Λυσίμαχου Σαμασίτη

Η αρχαία μακεδονική παράδοση του Παγγαίου, απαντά στους “προβληματισμούς” του Υπουργείου Εξωτερικών 

327π.Χ. Ο Αλέξανδρος στον Υδάσπη ποταμό, δυτικά των Ινδιών, έχει απέναντί του τον στρατό του βασιλιά Πώρου, ο οποίος έχει ταχθεί για να του ανακόψει την προέλαση. Ο προβληματισμός του δεν έχει να κάνει με το εχθρικό πεζικό, άλλωστε τι να τρομάξει τον αήττητο μακεδονικό στρατό; Αυτό που τον βάζει σε σκέψεις είναι αυτά τα τεράστια ζώα που έχει επιστρατεύσει ο Πώρος και έχουν προκαλέσει ανησυχία στις τάξεις των στρατιωτών του: οι ελέφαντες.

Την λύση θα του την προσφέρουν οι κάτοικοι μίας κώμης της Μακεδονίας, οι Σιάνοι του Παγγαίου, τους οποίους φυσικά και τους γνώριζε, καθώς το χωριό τους, η Νίκη, βρισκόταν στην είσοδο των ορυχείων χρυσού του πατέρα του Φιλίππου στο Παγγαίο Όρος, όρος πανάρχαιον, έδρα του Ορφικού Μαντείου. Οι κάτοικοί του είχαν επιστρατευθεί στην προστασία των ορυχείων, δημιουργώντας ένα ειδικό τάγμα, που αργότερα ονομάστηκαν Αράπηδες, άνδρες ντυμένοι με μαύρες προβιές προβάτων, μαύρα μακριά καλύμματα κεφαλής, τις μπαρμπότες, και μεγάλα κουδούνια στη μέση, τα τσάνια. Η όψη και ο ήχος των οπλισμένων αυτών ανδρών, τρόμαζε κάθε επίδοξο επιδρομέα. Τώρα οι κάτοικοι της Νίκης ακολουθούν τον Μακεδόνα Βασιλέα στην Ασία.

Ο Αλέξανδρος έταξε τους Σιάνους απέναντι στους τρομερούς ελέφαντες του Πώρου. Τα μεγάλα αυτά ζώα, αντικρίζοντας τους Αράπηδες να τρέχουν ανάμεσά τους με τις μαύρες τους προβιές, προκαλώντας εκκωφαντικό θόρυβο με τα τεράστια κουδούνια τους, αναστατώνονται, αφηνιάζουν και τρέχουν να βρουν ασφαλή διέξοδο. Μόνο που αυτή η διέξοδος είναι προς τα πίσω. Ο Πώρος υπολόγιζε ότι οι ελέφαντές του θα ποδοπατούσαν πολλούς Έλληνες στρατιώτες και θα πανικόβαλλαν τους υπόλοιπους. Τώρα όμως τους βλέπει να λιώνουν τους δικούς του στρατιώτες, και τον Αλέξανδρο να βγαίνει γι άλλη μία φορά νικητής. Σε λίγο θα πιαστεί και ο ίδιος αιχμάλωτος του νεαρού Έλληνα Βασιλέα. 

Εις ανάμνησιν αυτού του γεγονότος, οι κάτοικοι της Νίκης, η οποία στη Ρωμαϊκή εποχή μετονομάσθη σε Νικήσιανη χάριν κάποιας πολεμικής νίκης των Σιάνων κατοίκων της, τελείται έκτοτε το έθιμο των Αράπηδων, στην έναρξη της ανόδου του Ήλιου στο ουράνιο στερέωμα, παγανιστικό κατάλοιπο των Ορφικών μυστηρίων του Παγγαίου, συμβολίζοντας την μάχη και την ανάσταση της φύσης κατά τον χειμώνα. Στους χριστιανικούς χρόνους, το έθιμο εορτάζεται στο τέλος του δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων, στα Θεοφάνεια.

Το ελληνικότροπον, το ελληνόγλωσσον και το ελληνόαιμον των Μακεδόνων είναι αδιαμφισβήτητο. Αν κάποιοι στην Αθήνα, μέσα στην παράνοια του αριστερού διεθνισμού, είναι έτοιμοι να τα διαγράψουν όλα αυτά, θα τους έκανε καλό μία επίσκεψη στο Παγγαίο αυτές τις μέρες. Μπορεί και να καταλάβουν ποιοί είναι οι αληθινοί Μακεδόνες, γεννήματα αυτής της ιερής γης, και ποιοί καπηλεύονται την ένδοξη ιστορία της. Μπορεί και να καταλάβουν ότι παραδόσεις που φθάνουν μέχρι τον Αλέξανδρο, δεν θα βρουν βόρεια της Δοϊράνης, γιατί οι Έλληνες κατοικούν νοτιότερα. Μπορεί να μάθουν ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες και μόνο. Μπορεί και να ξεχάσουν τις ανοησίες περί βόρειας, νότιας, άνω, κάτω, νέας και παλιάς Μακεδονίας, που θα εκθρέψουν τον αλυτρωτισμό των ευγενών γειτόνων μας.

Μπορεί και να συνέλθουν.