19/1/18

Μηχανή του Χρόνου: Όταν ο Τίτο στη Θεσσαλονίκη έθετε θέμα 'μακεδονικής μειονότητας'

Από τη mixanitouxronou.gr: Ο πρόεδρος της ενιαίας τότε Γιουγκοσλαβίας, στρατάρχης Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, είχε φτάσει στην Αθήνα στις 3 Ιουνίου 1954, κομίζοντας ως δώρο προς τον τότε βασιλιά Παύλο δύο άλογα. Κι αφού του απονεμήθηκε το χρυσό μετάλλιο της Αθήνας και επιθεώρησε τον ελληνικό πολεμικό στόλο, δύο μέρες αργότερα, στις 5 Ιουνίου 1954, επιβαίνοντας του καταδρομικού «Έλλη», έφτασε στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε προς τιμήν του μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στο αεροδρόμιο του Σέδες.

Σε εκείνη την επίσημη επίσκεψη υπήρξε έντονο παρασκήνιο, καθώς η τότε πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας, στην κυριολεξία «κατάπιε» μπροστά στον γιουγκοσλάβο στρατάρχη το θέμα του Μακεδονικού ζητήματος, προκειμένου να ικανοποιήσει τις αμερικανικές αξιώσεις για σύσφιγξη των ελληνογιουγκοσλαβικών σχέσεων.
Για να θυμηθούμε, ήταν η περίοδος που ο Τίτο, λίγα χρόνια πριν είχε έρθει σε πλήρη ρήξη με τον Στάλιν, με συνέπεια την αποπομπή της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφόρμ.
Και οι Αμερικανοί, προσπαθώντας να ρυμουλκήσουν τον Τίτο και τη χώρα του στο άρμα τους, είχαν βάλει την Ελλάδα να εξαπολύσει «επίθεση φιλίας» προς τη γιουγκοσλαβική πλευρά, παρά το γεγονός ότι η τελευταία είχε ανεβάσει στα ύψη την προπαγάνδα κατά της χώρας μας, ανακαλύπτοντας «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα και υποστηρίζοντας την υπερεθνικιστική στάση των υποστηρικτών της σοβινιστικής ιδέας περί «Μεγάλης Μακεδονίας» Ενδιαφέροντα στοιχεία για το παρασκήνιο εκείνης της επίσκεψης του Τίτο στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν στο βιβλίο του Κωνσταντίνου Κατσάνου «Βελιγράδι-Σκόπια και Θεσσαλονίκη-Αθήνα για τη Μακεδονία, Τεκμήρια και απόρρητα έγγραφα 1950-1960», το οποίο εκδόθηκε από την Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών το 2009.
Οι εμπρηστικές αξιώσεις της Γιουγκοσλαβίας

Η προσέγγιση της Ελλάδας με τη Γιουγκοσλαβία ξεκίνησε στις αρχές του 1950 και ολοκληρώθηκε στα τέλη του ίδιου έτους με την τοποθέτηση πρεσβευτών στο Βελιγράδι και την Αθήνα, αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων οι δύο πλευρές επιδόθηκαν σε μία διελκυστίνδα σχετικά με το Μακεδονικό Ζήτημα:

Η γιουγκοσλαβική πλευρά επιχείρησε να θέσει ως προϋπόθεση για την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων την αναγνώριση της ανύπαρκτης «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα και τη χορήγηση σε αυτήν μειονοτικών δικαιωμάτων.

Αντίθετα, η ελληνική πλευρά προσπάθησε να εκμαιεύσει δήλωση της κυβέρνησης του Βελιγραδίου ότι «δεν πρόκειται στο μέλλον να ανακινήσει το ζήτημα του καθεστώτος της μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα. Τελικά, η πλήρης αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων πραγματοποιήθηκε χωρίς οι δύο πλευρές να υπαναχωρήσουν από τις αρχικές τους θέσεις. Στο διάστημα που ακολούθησε την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων η ελληνική κυβέρνηση συνέχισε να προβάλλει την άποψη περί ανύπαρκτου Μακεδονικού Ζητήματος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι όσοι Σλαβόφωνοι παρέμειναν εντός της ελληνικής επικράτειας είχαν ελληνική συνείδηση.


Νόμος της κυβέρνησης της ΕΡΕ, στις 27-10-1959, με υπογραφές Κ. Καραμανλή, Κανελλόπουλου, Καλλία, Στράτου, Αβέρωφ, Μάρτη, Τσάτσου, Κεφαλογιάννη, ανέφερε τα Σκόπια ως «Μακεδονία» Η Γιουγκοσλαβία, αντιμετωπίζοντας τις έντονες επικρίσεις της Σοβιετικής Ένωσης και των υπολοίπων ανατολικοευρωπαϊκών κρατών, αλλά και σοβαρά οικονομικά προβλήματα, απέσυρε προσωρινά το μειονοτικό ζήτημα από την ατζέντα των συνομιλιών. Συνέχισε, ωστόσο, να το θεωρεί ως «ένα από τα πιο ευαίσθητα ζητήματα» στις διμερείς σχέσεις.

Το «εύκρατο κλίμα» που επικράτησε στις σχέσεις Αθηνών και Βελιγραδίου από τα τέλη του 1950 και εξής είχε ως αποτέλεσμα οι διπλωματικοί και πολιτικοί κύκλοι της Γιουγκοσλαβίας να αποφεύγουν πλέον να θέτουν το ζήτημα αυτό στο πλαίσιο των διμερών σχέσεων.

Το στίγμα της νέας πολιτικής εκφράστηκε μέσα από το περιεχόμενο της πρώτης συνέντευξης του γιουγκοσλάβου πρεσβευτή στην Αθήνα Ράντος Γιοβάνοβιτς στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Ερωτηθείς για το ζήτημα της «μακεδονικής» μειονότητας, απάντησε ότι «πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τα ζητήματα τα οποία θα μπορούσαν να επιδεινώσουν τις σχέσεις των δύο χωρών». Όλα αυτά την ώρα που η γιουγκοσλαβική ηγεσία, ανέχονταν και υποδαύλιζε την αλυτρωτική προπαγάνδα που αναπτύσσονταν στα Σκόπια από τη λεγόμενη «Λαϊκή Δημοκρατία Μακεδονίας» περί «Μακεδονικού ζητήματος». Ενώ ουδέποτε παραιτήθηκε από την προσπάθειά της να κηδεμονεύσει τους σλαβόφωνους πληθυσμούς που είχαν παραμείνει στην Ελλάδα μετά τα «δίσεκτα» χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου.

Μέσα στο κλίμα αυτό, λίγο πριν φτάσει ο Τίτο στην Ελλάδα, ο Γενικός Γραμματέας της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ), Αλέξανδρος Λέτσας, επισκέφθηκε τον υπουργό Βόρειας Ελλάδας, Ανδρέα Στράτο και ζήτησε στο επίσημο πρόγραμμα να ενταχθεί και η επίσκεψη του Στρατάρχη στην ΕΜΣ. Ο υπουργός όμως, προφανώς μετά από συνεννόηση με την κυβέρνηση της Αθήνας, απέρριψε το αίτημα με το πρόσχημα της έλλειψης χρόνου του γιουγκοσλάβου ηγέτη. Έτσι χάθηκε η ευκαιρία του συμβολισμού μιας επίσκεψης του Τίτο στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών.

Η επίσκεψη του Τίτο στη Θεσσαλονίκη

Όπως μετέδιδε ο τότε Γενικός Πρόξενος της Γιουγκοσλαβίας στη Θεσσαλονίκη, Πόποβιτς, ακόμη και αν υπήρχε στο πρόγραμμα ανάλογη πρόβλεψη, δεν φαίνεται ότι θα γινόταν αποδεκτή από τη γιουγκοσλαβική πλευρά, λόγω των διαστάσεων που θεωρούσε η ίδια ότι θα σηματοδοτούσε μια τέτοια ενέργεια. Κατά τον γιουγκοσλάβο διπλωμάτη, ενδεχόμενη επίσκεψη του Τίτο στην ΕΜΣ θα μπορούσε πράγματι να ερμηνευθεί ως απόδοση αναγνώρισης στο ίδρυμα και παράλληλα ως σιωπηρή έλλειψη ενδιαφέροντος από τη Γιουγκοσλαβία για το ζήτημα της μακεδονικής μειονότητας.

Λίγο αργότερα, στην έκθεσή του προς το Υπουργείο Εξωτερικών για τα αποτελέσματα της επίσκεψης του Τίτο στη Θεσσαλονίκη, ο Πόποβιτς αναφερόμενος στα διάφορα επικριτικά δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου της Θεσσαλονίκης για τη γιουγκοσλαβική πολιτική έναντι της Ελλάδας που δημοσιεύθηκαν στις αρχές Ιουνίου, τα απέδωσε σε «αλυτρωτικούς κύκλους προσκείμενους στην ΕΜΣ». Οι φιλοφρονήσεις της τότε ελληνικής κυβέρνησης προς τον Τίτο, οι επιθεωρήσεις του στόλου μας και οι παρελάσεις των ενόπλων μας δυνάμεων ενώπιον του, ήταν που τα κατοπινά χρόνια αποθράσυναν τόσο την γιουγκοσλαβική ηγεσία όσο και τους υπερεθνικιστικούς αλυτρωτικούς κύκλους των Σκοπίων. Την ίδια ώρα, η ελληνική πλευρά διαλαλούσε σε όλους τους τόνους «ότι δεν υφίσταται Μακεδονικό ζήτημα».

Για να φτάσουμε εδώ που έφτασε το πρόβλημα με ευθύνη των μεταπολεμικών κυβερνήσεων του τόπου. Και κάτι τελευταίο: επειδή ήταν διαταραγμένες οι σχέσεις του Τίτο με τους σοβιετικούς και καθώς το ΚΚΕ ήταν συντεταγμένο με τη Μόσχα, οι κυβερνώντες στην Ελλάδα και τα σαϊνια των υπηρεσιών ασφαλείας, κατέληξαν δια της εις άτοπον απαγωγής στο συμπέρασμα ότι ο γιουγκοσλάβος ηγέτης κινδύνευε από τους έλληνες αριστερούς. Έτσι, μερικές ημέρες πριν από την άφιξη του Τίτο στην πόλη μας, είχαν συλληφθεί και κρατηθεί στα αστυνομικά τμήματα εκατοντάδες μέλη και στελέχη της ΕΔΑ. Κι όχι μόνο εδώ στη Θεσσαλονίκη, αλλά ακόμη στον Έβρο ή τη Φλώρινα και την Καστοριά!!.

πηγή news247.gr
Κέρδος online   19/1/2018 7:30

6 σχόλια:

  1. Φυσικά, "η ελληνική κυβέρνηση συνέχισε να προβάλλει την άποψη ...ότι όσοι Σλαβόφωνοι παρέμειναν εντός της ελληνικής επικράτειας είχαν ελληνική συνείδηση".
    Διότι ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τῶν Βαλκανίων, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τῆς Μέσης Ἀνατολὴς, ἔχουν καί Ρωμαίϊκη ἐθνική συνείδηση,
    δηλαδή καί Ἑλληνική συνείδηση
    α) ἐάν συνδέονται μέ τήν Ἑλλάδα ἤ τήν Κύπρο ὡς τὀπο μόνιμης κατοικίας τους,

    β)ἐάν κατάγονται ἀπό Ἔλληνες χριστανούς ὀρθοδόξους προγόνους
    καί
    γ) ἐφ'ὅσον δέν ἔχουν ἄλλη πολύ ἰσχυρή ἐθνική συνείδηση, πού δέν ἔχει σχέση μέ τίς ἱστορικές περιοχές τῆς Ρωμαιοσύνης, ὅπως ρωσική ἐθνική συνείδηση.

    Δηλαδή, ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί οἱ κάτοικοι τῶν Σκοπίων ἤ τῆς Ἀλβανίας, εἶναι καί θέλουν νά αἰσθάνονται Ρωμηοί. Σέ αὐτούς, στά παιδιά τους, ἡ ψευδομακεδονική ταυτότητα ἀνθελληνικοῦ μίσους, πού τούς ἐνσταλάχθηκε, σέ αὐτό ἀποσκοποῦσε, νά τούς ἀποκόψει ἀπό τήν Ρωμαιοσύνη, ὥστε νά ἀποκοπουν οἱ Σέρβοι Ρωμηοί ἀπό τούς Ἕλληνες Ρωμηούς.
    Γι'αὐτό, ὅσοι ὑπονομέυουν τήν ρωμαιϊκη πλευρά τοῦ Ἐλληνισμοῦ καί τῶν Ἑλλήνων, μέ διάφορα προσχήματα - καί συνήθως μέ μανία ἐπιστροφῆς "στούς θεούς" τῶν ἀρχαίων Ἐλλήνων, ἀκόμη καί ὅταν μερικές φορές τυπικά δηλώνουν ὀρθόδοξοι χριστιανοί - συμπράτουν μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Ἑλληνσμοῦ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις πιαστεί από το βιβλίο του Ρωμανιδη και τα εξηγείς όλα με βάση αυτό. Που στηρίζονται αυτά που ισχυρίζεσαι; Κι άντε κατά την άποψή σου και του Ρωμανιδη, το βιβλίο του οποίο τυχαίνει να έχω Διαβάστε, οι Ρωμιοί διαιρεθηκαν σε εθνικά κράτη λόγω του εθνοφυλετισμου. Οι Βούλγαροι την εποχή του Βουλγαροκτονου και χριστιανοί ορθόδοξοι ήταν και Ρωμιοί δεν αισθάνονταν και ήταν σε συνεχείς πολέμους με τους Ρωμαίους ή Ρωμιούς της αποκαλούμενης εκ των υστέρων Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Μάλλον δεν έχουν και τόσο βάση αυτά που ισχυρίζεσαι τόσο εσύ όσο και αυτά που έγραψα ο πατέρας Ρωμανιδης στο βιβλίο του για τη Ρωμιοσύνη.

      Διαγραφή
    2. Νᾶσαι καλά πού μέ ρωτᾶς αὐτά, κ Πετράκο , διότι πράγματι πολλοί λένε βλακεῖες χωρίς νά ξέρουν. Λοιπόν, δέν στηρίζομαι μόνο στόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. Διάβασα τό βιβλίο του Ρωμηοσύνη,
      ἀφοῦ προηγουμἐνως εἶχα διαβάσει πολλα βιβλία, ἐπί χρόνια, καί ἱστορίας τῆς Φιλοσοφίας, καί τῆς ἱστορίας τῶν πολιτικῶν ἰδεῶν, κλπ.
      Καί μάλιστα τότε δέν εἶχα σχέση μέ τήν Ὀρθοδοξία!
      Ἀλλά, ὁ πατήρ Ἰωάννης Ρωμανίδης, μοῦ ἔδωσε τό κλειδί , αὐτό πού ἔλειπε ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ παζλ.
      Σέ πληροφορῶ, ὅτι χωρίς Ρωμαιοσύνη, ὁ Ἑλληνισμός μενει γρίφος, καί δή τοῦ παρελθόντος. Ἀκατανόητος στούς δυτικούς. καί παρεξηγούμενος ἀπό μᾶς, βάση γιά ἐκτουρκισμό ἤ ἐκφραγκισμό μας, ἤ γιά διχόνοια (στῆς ὁποίας τό βάθος, ἀναζήτησε τήν ἰδιοτέλεια, δηλαδή κάποια μορφή κρυφῆς η φανερῆς εἰδωλολατρείας).
      Ὁ Φίλων Ἀλεξανδρεύς π.χ., τί ὡραῖα πού προσπαθεῖ νά χωρέσῃ τόν τότε Ἰουδαϊσμό στήν στωϊκή φιλοσοφία...καί ἀποδεινύει πόσο σχεδόν χριστανός ὀρθόδοξος ἦταν ἤδη, ὡς τότε ὀρθόδοξος ἰουδαϊστής πού προδήλως δέν γνώριζε τόν χριστιανισμό.
      Εἴμαστε ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἑνωμένοι καί μέ τούς νύν ὀρθοδόξους χριστιανούς καί μέ αὐτούς τῶν ὁποίων οἱ πρόγονοι ὑπῆρξαν ὀρθόδοξοι χριστιανοί [ ἥ ὀρθόδοξοι ἰουδαϊστές, ἤτοι "προ-χριστιανοί", τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως ὁ Φίλων Ἀλεξανδρεύς)], καί τώρα μᾶς εἶναι ξένοι, ἤ καί ἐχθροί.
      Ὅταν παραμένουν ὀρθόδοξοι ὅμως, πῶς νά τούς χωρίσουμε ἐθνικῶς ἀπό ἐμᾶς ἀπόλυτα, ἀφοῦ, ἄν δέν προτάσσουμε τό ἔθνος, καί μεῖς καί ἐκεῖνοι, τότε εἴμαστε βαθύτερα ἑνωμένοι, παρά τίς ἰδιοσυγκρασιακές διαφορές μας ὡς ἀνήκοντες σε διαφορετικούς λαούς;
      Ἡ ἐν Χριστῶ ἑνότης δέν εἶναι ἁπλό βίωμα.
      Εἶναι ἐσωτερική παρουσία, πού δέν ἀμφιβάλλεις, ὑπάρχει ἐκεῖ ὁ Χριστός καί ἐσύ μαζί Του εἶσαι, καί μαζί μέ τούς ἄλλους, τούς "ξένους", πού εἶναι ὅμως ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἤ ἐκ προγόνων ὀρθοδόξων ἤ θέλουν νά γίνουν ὀρθόδοξοι- μέρος ὅλων αὐτῶν γίνεται αἰσθητό μυστηριακῶς, μέρος ὄχι, διότι ειμαστε ἀμαρτωλοί ἄνθρωποι ἀκόμη.
      Καί συγχρόνως, δεν ἀποκλείουμε ἀπό τό εἶναι μας τό σχεδόν καθόλου ἀτομοκεντρικό ἀλλά προσωπικότατο καί κοινωνικότατο, κανέναν πλήν τῶν δαιμονικῶν στοιχείων καί δυνάμεων, καί τῶν ὑπηρετῶν τους.
      Δέν εἶναι μόνο τό βιβλίο Ρωμηοσύνη τοῦ π.Ρωμανίδη. Ἴχνη ὀρθοδοξίας βρίσκει κανείς σέ ἀλλοδαπούς φιλοσόφους καί διανοουμένους , ἀναμικτο μέ άθεΐα τίς περισσότοερες φορές, ἀλλά σε΄μερικούς εἶναι καταπληκτικό, σχεδόν εἴμαστε ἑνωμένοι στήν νοοτροπία μας ὡς ὀρθόδοξοι ἐμεῖς καί ὡς ...ἀκόμη καί κατά δήλωσιν ἄθεοι ἐκεῖνοι, ἑνωμένοι πολύ καί σχεδόν ὅμοιοι στήν αἴσθηση τοῦ εἶναι μαζί, δικαίου καί ἀδίκου, κοινωνίας, ἀπλότητος.
      Ἡ Νατάσα Πολόνυ π.χ., δηλώνει ἄθεη, ἀλλά....
      Τέλος, διάβασε καί περί τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας ἔτσι ὅπως τήν διασώζει ὁ π.Ἰωάννης Ρωμανίδης ἀπό τήν διανοητική ἀλλοτρίωση μιᾶς δυτικόστροφης ψευδοθεολογίας, διάβασε τόν π. Ἰερόθεο Βλάχο, τόν π.Γεώργιο Μεταλληνό, καί τούς ἴδιους τούς νηπτικούς πατέρες.
      Τέτοια Ρωμαιοσύνη δέν εἶναι μόρφωμα ιδεολογικό. Καί δέν ἀπορρόφησε οὔτε ἡ Ὀρθοδοξία τόν Ἑλληνισμό, οὔτε ὁ Ἑλληνσιμός τήν Ὀρθοδοξία. Οὔτε γέννησε τό ἕνα τό ἄλλο. Αὐτά εἶναι φιλοσοφικές παραμορφωτικές προσεγγίσεις μιᾶς πολιτισμικῆς ἀλληλοπεριχωρήσεως.
      ἡ ὁποία, σκέψου, ἐκφράζει ἀμέτρητες ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ σε΄ψυχές ἑκατομμυρίων ἀνθρώπωων, ἀπό τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἐντεῦθεν.
      Χωρίς αὐτήν τήν ἀποκάλυψη τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ, οὔτε τούς ἀρχαίους προγόνους μας, τούς ἀρχαίους Ἕλληνες, δέν θά ἀγαπούσαμε καί δέν θά θέλαμε νά τούς γνωρίζουμε καί νά τούς τιμᾶμε σέ ὅ,τι καλό παρέδωσαν.

      Τέλος, ὁ ἐθνοφυλετισμός εἶναι αἵρεση, δηλαδή ὅταν ὀρθόδοξοι χριστιανοί γίνονται ἐθνικιστές, ἀμαρτάνουν πολύ βαρειά στόν θεό, καί παύουν νά εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο καί μέ τούς ἀδελφούς τους. Ἄν μετανοήσουν ἀποκαθίσταται ἡ ἐνότητα.

      Διαγραφή
  2. Ελληνες.Οι αιωνιοι μαλακες του συμπαντος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ένα άρθρο που δίνει, ίσως, απάντηση στο ερώτημα που έχω κάνει πολλές φορές: Γιατί μετά το 1950 δεν ζητήσαμε από την Γιουγκοσλαβία (Τίτο) ν' αλλάξει το όνομα της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας τής Μακεδονίας, ώστε να μην έχομε προβλήματα στο μέλλον.

    Νομίζω ότι οι σχέσεις μας ήσαν καλές και ότι ο Τίτο, αφού είδε ότι δεν τού βγαίνει αυτό που ήθελε με το "Μακεδονία", ίσως να ενέδινε στο αίτημά μας. Βέβαια, το άρθρο παρουσιάζει τα πράγματα λίγο διαφορετικά ...

    Είδα κι αλλού, μάλλον έχει γίνει viral, το ΦΕΚ, που αναγράφει εν έτει 1959 την "Μακεδονία" ως ... "Μακεδονία", σαν δήθεν απόδειξη ... προδοσίας, ενδοτισμού, ή δεν ξέρω τι. Το ερώτημα είναι πώς (με τι όνομα) να την έγραφε, αφού την δεδομένη στιγμή είχε (κακώς, κάκιστα) αυτό το όνομα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνγώμη, ἀλλά ἄλλο ὄνομα ἐπαρχίας καί ἄλλο ὄνομα κυρίαρχου άνεξάρτητου κράτους.
      Γιά τήν βουλγαρική "Μακεδονία τοῦ Πυρήν", δέν ἐνοχλούμαστε ὅπως γιά τήν ὀνομασία τῶν Σκοπίων ὡς τάχα Μακεδονίας.

      Διαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.