18/12/17

Ένα ακόμα “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”: Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έγραψα κάτι και βούρκωσα…

Η ζωγραφιά ανήκει σε ένα παιδάκι, και αλιεύτηκε από το internet το 2014 από τις εκδηλώσεις ενός νηπιαγωγείου της Κύπρου.
Του Αντώνη Δημητρίου 
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο (20 Ιουλίου 1974), είναι ένα ακόμα θλιβερό γεγονός στον μαύρο κατάλογο των καταστροφών του Ελληνισμού. Πάντα το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» ήταν για μένα μία συναισθηματική προσέγγιση, έχοντας αφηγηματικές εικόνες της εισβολής από την οπτική γωνία του πατέρα μου, ο οποίος έζησε τα γεγονότα.
Γεννήθηκα στην Κοζάνη από πατέρα Κύπριο, πρόσφυγα της περιοχής Αμμοχώστου κατά τη δεύτερη εισβολή των Τούρκων στο νησί, τον Αύγουστο του 1974 (Δεύτερος ΑΤΤΙΛΑΣ). Για μένα η εισβολή ήταν ένα από τα θλιμμένα παιδικά μου παραμύθια. Τα καλοκαίρια στο μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού όπου μεγάλωσα, τέτοιες μέρες δεχόμουν με προσοχή τις αφηγήσεις και τις περιγραφές, σχετικές με την τουρκική απόβαση. Ιστορίες για τα γεγονότα και την αναγκαστική φυγή. Όλα αυτά ενισχύονταν από τις εικόνες, όπως και τα βίντεο των γεγονότων της εποχής εκείνης στην τηλεόραση (ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2, μόνο αυτά υπήρχαν).
Πέρασαν τα χρόνια και είμαστε στο 2017, σε μια περίοδο που ο Ελληνισμός προσπαθεί πάλι να επαναπροσδιοριστεί μέσα από πολιτικές χάραξης ρότας. Το πρόβλημα είναι τα διάφορα μαγνητικά πεδία (λαϊκισμός) που αποκλίνουν την ένδειξη της πυξίδας, είτε προς την άκρη δεξιά είτε προς την άκρα αριστερά πλευρά της. Ένας μη αποκλίνων προορισμός θα ήταν ο προσανατολισμός προς έναν ορίζοντα, τουλάχιστον αναπτυξιακά ελπιδοφόρο και οικονομικά βιώσιμο.
Γυρνώντας πάλι το χρόνο πίσω, πηγαίνουμε στον Φεβρουάριο του 1959 όπου υπεγράφησαν μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας, Τουρκίας, ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας οι Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες ιδρυόταν ανεξάρτητο κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία. Οι Συνθήκες τέθηκαν σε ισχύ στις 16 Αυγούστου 1960 μετά από μια δεκαοκτάμηνη μεταβατική περίοδο, ενδεικτική των δυσκολιών στην εφαρμογή τους, κατά την οποία συντάχθηκε το Σύνταγμα, συγκροτήθηκε ο διοικητικός μηχανισμός του νέου κράτους και ρυθμίστηκε το θέμα των κυρίαρχων Βρετανικών βάσεων στην Κύπρο. Ήταν ουσιαστικά η χρονιά που η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος, ύστερα από τους αγώνες των Ελληνοκυπρίων και τη δράση της ΕΟΚΑ. Ένα μου έχει μείνει, πως ακόμα και σαν ανεξάρτητο κράτος υπό την προστασία των τριών Εγγυητριών Δυνάμεων (Ελλάδα, Αγγλία και Τουρκία), μπορεί να απέκτησε δική της σημαία, όμως ο εθνικός ύμνος ήταν ο ελληνικός. Αποδεικνύεται πως οι αγώνες και οι θυσίες των Ελληνοκυπρίων για απελευθέρωση από την Αγγλική αποικιοκρατία ήταν η ένωση με την Ελλάδα. Ήταν η επιταγή 3000 χρόνων η «ΕΝΩΣΙΣ» με την μητέρα πατρίδα.
Για την ιστορία, το πολίτευμα που προέβλεπαν οι Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν ιδιαίτερα δύσκαμπτο και στηριζόταν όχι στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, όπως όλα τα σύγχρονα πολιτεύματα, αλλά στη δυαδική αρχή, δηλαδή στη συνεργασία μεταξύ των δύο κοινοτήτων (Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων), τις οποίες διαχώριζε το Σύνταγμα με βάση την καταγωγή, τη γλώσσα, την πολιτιστική ταυτότητα ή τη θρησκεία. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο Πρόεδρος θα ήταν Ελληνοκύπριος ενώ ο Αντιπρόεδρος Τουρκοκύπριος, με καθένα από τους δυο να έχει δικαιώματα αναπομπής ή ακόμα και βέτο στις αποφάσεις οποιουδήποτε πολιτειακού οργάνου.
Πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εξελέγη ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και αντιπρόεδρος ο Φαζίλ Κιουτσούκ, ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Στα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του Κυπριακού κράτους υπήρχαν εντάσεις και αναταραχές μεταξύ των δύο κοινοτήτων που κατέληξαν στο γνωστό Κυπριακό πρόβλημα. (Νοέμβριος 1963)
Αυτό που ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, μέσα από μία ιστορική αναδρομή, είναι πως πάντα ο Ελληνισμός υπέφερε από έναν μεταπολεμικό διπολισμό, που βραχυπρόθεσμα οδήγησε στον Εμφύλιο, απόρροια της Ψυχρής Περιόδου που δημιουργήθηκε μετά την ήττα των Ναζί και του γεωπολιτικού παιχνιδιού για κυριαρχία στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ που από το 1959, υπό το φόβο της ρωσικής επιρροής, η αρχική γραμμή Κίσινγκερ ήταν η διχοτόμηση του νησιού. Συνεπώς το κλίμα για διαίρεση της Κύπρου ήδη είχε αρχίσει να καλλιεργείται.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ που και οι δύο, Μακάριος και Καραμανλής, δεν είχαν κοινή γραμμή στη λύση του Κυπριακού. (Σχέδιο Άτσεσον).
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ που το πραξικόπημα των συνταγματαρχών υπό την αρχηγία Παπαδόπουλου έγινε κάτω από τη στήριξη αμερικανικών συμφερόντων και της εξωτερικής πολιτικής Κίσινγκερ, θέλοντας να τους καταστήσει μαριονέτες, αφού οι δημοκρατικές κυβερνήσεις (Καραμανλή και Παπανδρέου) δεν έκαναν τη δουλειά τους για διχοτόμηση του νησιού.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το νέο πραξικόπημα του Ιωαννίδη που έγινε, τοποθετώντας καινούριο πιόνι στη σκακιέρα.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το πραξικόπημα που επιχειρήθηκε στην Κύπρο, 15 Ιουλίου 1974. Τραγική ειρωνεία, την ίδια μέρα, που επιχειρήθηκε πραξικόπημα στην Τουρκία.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ που η ΕΟΚΑ Β και οι οπαδοί του Μακαρίου σκοτώνονταν μεταξύ τους, και οι Τούρκοι περίμεναν ευκαιρία για εισβολή.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την μαρτυρία του κυβερνήτη Μαρνέρου που πραγματοποίησε την τελευταία πτήση, την ώρα που βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη η Εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, και έβλεπε στο ραντάρ του πολιτικού αεροσκάφους των Κυπριακών Αερογραμμών τις κουκκίδες (πολεμικά τουρκικά πλοία) να επιχειρούν απόβαση.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το δράμα των ελληνοκυπρίων και τις εικόνες απόγνωσης μανάδων και μικρών παιδιών. Ο ξεριζωμός και η προσφυγιά χιλιάδων ανθρώπων από τον τόπο τους είναι ένα καταστροφικό γεγονός
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τα χιλιάδες θύματα και αγνοουμένους. Ακόμα και σήμερα με τη μέθοδο DNA, γίνεται ανάλυση και ταυτοποίηση οστών που βρίσκονται σε τάφους στην κατεχόμενη περιοχή. Ένα σύνηθες φαινόμενο αυτές τις μέρες στην Κύπρο, είναι κηδείες ανθρώπων που έχασαν μαρτυρικά τη ζωή τους τότε, 42 χρόνια πριν.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι ποτέ οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες (στην Ελλάδα και την Κύπρο) σε κρίσιμες καταστάσεις δεν έδειξαν ωριμότητα και δεν προώθησαν την ενότητα, ενώ φάνηκαν ανίκανες των περιστάσεων.
ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ πότε ήταν η τελευταία φορά που έγραψα κάτι και βούρκωσα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.