του Σάββα Καλεντερίδη
Τώρα βρισκόμαστε στο παρά πέντε της αλλαγής συνόρων στο Ιράκ και της μετατροπής της Συρίας σε ομοσπονδιακό κράτος.
Καθοριστικοί παράγοντες επί του πεδίου αλλά και επί του διπλωματικού παρασκηνίου σε αυτή τη διαδικασία, που θα καθορίσει και το μέλλον της περιοχής ίσως για ολόκληρους αιώνες, είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία, ενώ ο παράγοντας που προσπαθούν όλοι να εκμεταλλευτούν, για να εξυπηρετήσουν ο καθένας τα δικά του στρατηγικά συμφέροντα, είναι ο κουρδικός.
Επίσης, σημαντικό ρόλο –κυρίως στο παρασκήνιο– φέρεται να παίζει και το Ισραήλ, το οποίο, σύμφωνα με εκτιμήσεις κυρίως Τούρκων και Αράβων διπλωματών και όχι μόνον, επιδιώκει τον κατακερματισμό των μεγάλων κρατών της περιοχής και τη δημιουργία μικρών και «βολικών» στη διαχείριση κρατών, με τελικό στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών και των υδάτινων πόρων και τη διασφάλιση της βιωσιμότητας και της ασφάλειας του Ισραήλ.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία η Τουρκία, που η ίδια γνωρίζει ότι είναι η τρίτη υποψήφια χώρα για ομοσπονδιοποίηση –σύμφωνα με το καλό σενάριο, γιατί το κακό μιλάει για διαμελισμό αλλά και έλεγχο της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης, της Μερσίνας και άλλων πόλεων από τους Κούρδους που κατοικούν εκεί–, προσπαθεί να αποκτήσει γεωπολιτικά ερείσματα και να αλλάξει την πορεία των εξελίξεων αν όχι για να αποφύγει το πικρό ποτήρι, τουλάχιστον για να μικρύνει τη δόση...
Στο πλαίσιο των προσπαθειών αυτών, η Τουρκία, που είναι στην κυριολεξία το κράτος που με παράκαμψη της κυβέρνησης της Βαγδάτης και υπογραφή απευθείας με την κυβέρνηση της Ερμπίλ συμφωνιών για την εξαγωγή των πετρελαίων του Κουρδιστάν μέσω του αγωγού Κιρκούκ-Τζεϊχάν, βοήθησε όσο κανένας άλλος την Αυτόνομη Διοίκηση του Κουρδιστάν και τον Μπαρζανί να ισχυροποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που να επιδιώκει την ανεξαρτησία, αλλάζει ριζικά τη στρατηγική της και στρέφεται προς τη Ρωσία.
Η στροφή αυτή είναι η άλλη μεγάλη ανατροπή που γίνεται, μετά την κυοφορούμενη αλλαγή συνόρων στην περιοχή.
Η Τουρκία, με την υπογραφή της Συμφωνίας της Άγκυρας με την Αγγλία, το 1926, με την οποία ο Μουσταφά Κεμάλ εγκατέλειψε τις όποιες διεκδικήσεις είχε για το Κιρκούκ και τη Μοσούλη και δέχτηκε τα σημερινά σύνορα με το Ιράκ, τα οποία τώρα κληρονομεί το υπό ανεξαρτησία Κουρδιστάν, στην ουσία τέθηκε υπό την επιρροή της Αγγλίας. Μάλιστα, οι... κακές ...
«οι... κακές γλώσσες λένε ότι ο Κεμάλ εξ υπαρχής ήταν άνθρωπος των Άγγλων» Νομίζω ότι αυτό δεν είναι μύθος, αλλά αυτή ήταν η αγγλική στρατηγική / πολιτική: Έναν Μουσταφά Κεμάλ στην ανατολική περιοχή τού Αιγαίου και έναν Ελευθ. Βενιζέλο στην προς Δυσμάς Ελλαδική περιοχή . Αμφότεροι μέχρις μυελού οστέων άνθρωποι των Άγγλων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι στις την 29 Οκτωβρίου 1923 οι απόλυτοι κύριοι των τότε εξελίξεων Άγγλοι (και οι μαθητευόμενοι τότε Αμερικανοί) δημιούργησαν το υβριδικό έκτρωμα τής λεγόμενης τουρκικής “Δημοκρατίας” (Türkiye Cumhuriyeti) και το χάρισαν στον Μουσταφά Κεμάλ.
Και τις κυβερνήσεις Βενιζέλου τις στήριζαν για ενίσχυση αναχαιτιστικού φράγματος πάλι κατά τής Ρωσικής επέκτασης προς Αιγαίο.
Αντίστοιχα και την Κεμαλική κατασκευή την ίδρυσαν μεταξύ άλλων και για την αντιμετώπιση της ρωσικής επέκτασης, ρόλος που ενισχύθηκε με την είσοδό της στο ΝΑΤΟ, το 1952, όπως πολύ σωστά και κατά την γνώμη τής μετριότητός μου, σημειώνει ο πάλιν εύστοχος αρθρογράφος αναλυτής.
Και εφ' όσον αυτή ήταν η λειτουργική θέση τού τουρκικού κράτους , η εγκατάλειψη τού “υποστατικού” του ρόλου, αφαιρεί τον λόγο διατήρησής του. Και είναι βέβαια δραματικά ουσιώδης και επίκαιρη η ακροτελεύτια παρατήρηση τού παραπάνω άρθρου :
«κάθε βήμα που κάνει η Άγκυρα προς τη Μόσχα, αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο τη στρατηγική σημασία της Ελλάδας προς τη Δύση».
Όλα δείχνουν ότι τελικά πράγματι ουδέποτε θα εορτασθεί εκατονταετηρίδα τού καρκινώματος “Türkiye Cumhuriyeti”, η οποία πολύ πριν την 29/10/1923 θα έχει “ανασχηματισθεί δραματικά”.
Εμείς ; εμείς εδώ ; εμείς εδώ τι κάνουμε;
“Η φύση μισεί το κενό” .
Εάν δεν σπεύσουμε εμείς να καλύψουμε τον ρόλο από τον οποίο καταργείται το “τουρκικό κράτος”, κάποιοι άλλοι θα το πράξουν , εις βάρος μας.
Ας το σκεφθούμε αυτό μολονότι, ίσως δεν μάς φαίνεται να μάς “κουμπώνει” το σακάκι τού αναχαιτιστή των Ρώσων, που είχαν οι τούρκοι.
Πάντα υπάρχουν συνδυασμοί, διέξοδοι και σύνθετες λύσεις.
Αρκεί να ενδιαφερθούμε τώρα που είναι καιρός.
Στην αρχή γελάνε μαζί σου, μετά σε απειλούν και μετά κερδίζεις ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαχατμα Μοχαντας Καραμχαντ Γκάντι.
So we still believe Turkey will be divided? On what grounds do we support this wishful thinking?
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μεγαλο πρόβλημα που εχει η Ελλας ειναι οτι την κυβερνούν ανθρωπάκια !! Εχει πολυ μεγαλη ευκαιρία την Ελλαδα να την υποστηρίξει η δύση ,αλλα δυστυχώς δεν βλέπω να μπορούν να το εκμεταλλευτούν οι <>
ΑπάντησηΔιαγραφήΣάββα μπορείς να γραψεις ένα άρθρο για την Συμφωνια Ρωσιας Τουρκιας σχετικα με παραχωρηση εδαφων στη 2η?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε διαρκεια 25 χρονια ?
Αλέξανδρε
Διαγραφήθέλει ψάξιμο και δεν έχω χρόνο.
Θα το έχω υπ' όψιν μου πάντως.
Να είσαι καλά.