16/6/17

Μια δυνατή ανάλυση του Μάρκου Τρούλη - Πολιτική, οικονομία και εξελίξεις στη Μέση Ανατολή

Δεν χωρά αμφιβολία ότι το όποιο δίλημμα μεταξύ πολιτικής και οικονομίας είναι ουσιαστικά ψευδεπίγραφο. Δεν υπάρχει πραγματική διάκριση, καθώς πρόκειται για δύο συγκοινωνούντα δοχεία – αν όχι για ένα και το αυτό δοχείο. Κάθε οικονομικό πρόβλημα έχει πολιτική διάσταση και κάθε πολιτικό πρόβλημα έχει οικονομική διάσταση.
Η εξελισσόμενη κρίση με το Κατάρ έρχεται να επιβεβαιώσει το συγκεκριμένο αξίωμα.
Η Σαουδική Αραβία παρέμεινε στο απυρόβλητο από πλευράς των ΗΠΑ επειδή εν πολλοίς αγόρασε όπλα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η Τουρκία, έχοντας βασίσει την οικονομική ανάπτυξή της σε κεφάλαια από το Εμιράτο και προτάσσοντας την ανάγκη ύπαρξης τζιχαντιστών οι οποίοι θα κάνουν τη «βρόμικη δουλειά» εναντίον των Κούρδων στην καρδιά της Μέσης Ανατολής, ευθυγραμμίζει πλήρως τα συμφέροντά της με την Ντόχα. Οι ΗΠΑ εξωθούν τα κράτη της περιοχής στην κλιμάκωση και άρα στην απειλή στρατιωτικής βίας, έχοντας κατά νου και το δεδομένο της τροφοδοσίας της Κίνας από το Κατάρ με υγροποιιημένο φυσικό αέριο (LNG). Το Ιράν λησμονεί κατά περιπτώσεις την πρόταξη του σιιτικού στοιχείου, προκειμένου να καταφέρει να προχωρήσει σε συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικού αερίου στον Περσικό Κόλπο μαζί με σουνιτικά καθεστώτα.
Ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές με περιπτώσεις χωρών όπως η Ρωσία, η Αίγυπτος, το Ισραήλ ή το Πακιστάν. Το βασικό στοιχείο, το οποίο οφείλουμε να διακρίνουμε, είναι ότι η οικονομική αλληλεξάρτηση είναι εξαιρετικά επισφαλής όταν διακυβεύονται κυριαρχικά δικαιώματα ή ζώνες επιρροής. Τούτο δεν σημαίνει ότι και αυτά δεν έχουν μια οικονομική διάσταση. Ωστόσο, η πραγματική θωράκιση και διασφάλιση μιας οικονομικής σχέσης επέρχεται αποκλειστικά μέσω της στρατηγικής πρωτοκαθεδρίας.
Με απλά λόγια, η ενεργειακή συνεργασία Κίνας-Κατάρ συντελείται υπό την ανοχή των ΗΠΑ, και για όσο χρονικό διάστημα οι στρατηγικοί διαμορφωτές του Πενταγώνου δεν την θεωρούν ιδιαιτέρως κοστοβόρα για την Ουάσινγκτον.
Εφόσον υπήρξε μια μεταλλαγή προτεραιοτήτων με την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία και τον ορισμό της Κίνας αντί της Ρωσίας ως κύριας απειλής, υπήρξε και μια αντίστοιχη μεταλλαγή αντιλήψεων ως προς τα περιθώρια της ανοχής, στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω.
Η αντίληψη της απειλής ορίζει την αντίδραση, και η δυναμικότητα της αντίδρασης σχετίζεται με το βαθμό εσωτερικής νομιμοποίησης μιας στρατηγικής προτεραιότητας εκπεφρασμένης από την...
H συνέχεια του άρθρου στο  Pontos-news

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.