Διαβάστε το άρθρο και στοχαστείτε - Η Ελλάδα εισέρχεται σε στενωπό...

Απόστολος Αποστολόπουλος

Στον ΣΥΡΙΖΑ καίγονται βέβαια, όπως κάθε κυβέρνηση όταν πλησιάζει η ώρα της κάλπης, και κάνουν σχέδια επί σχεδίων πώς θα παραμείνουν στην, τόσο γλυκιά, εξουσία. Αλλά οι επικυρίαρχοι, ΗΠΑ/Βερολίνο/ΕΕ δεν δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την παραμονή στην εξουσία της κυβέρνησης παρά το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει ότι ευχαρίστησή του είναι να ευχαριστεί τους εταίρους και συμμάχους. Οι επικυρίαρχοι είναι σαν να βλέπουν ήδη  κάτι που εμείς δεν βλέπουμε, στο κοντινό μέλλον. 
Ιδιαίτερα στα εθνικά θέματα η προθυμία να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των υπερατλαντικών συμμάχων έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Ακάματος ΥΠΕΞ ο κ. Κοτζιάς, έφερε στην Αθήνα τον Ερντογάν που από τότε ξεσάλωσε, στο Σκοπιανό ανέλαβε τη βαριά δουλειά, άνοιξε το λάκκο του Ίλιντεν ελπίζοντας, ίσως, να μας φανεί λεπτομέρεια το Νόβα, Σεβέρνα ή Γκόρνα, αλλά πάντα Ματσεντόνια, και στην Κύπρο είναι παρών για να επισφραγίσει την τραγωδία.
 
Η επίσκεψη στην Ουάσιγκτον ήταν αναμενόμενη  αλλά η παρατεταμένη διάρκειά της προσδίδει στις δραστηριότητες του κ. Κοτζιά μια  διάσταση πολύ ευρύτερη από τη συνήθη, χαμηλών τόνων και απαιτήσεων, ενός Έλληνα ΥΠΕΞ. Ο κ. Κοτζιάς είχε την άνεση χρόνου για μια αναλυτική αναφορά των πεπραγμένων του στους αμερικανούς συνομιλητές του. Ταυτόχρονα είχε την ευκαιρία να ακούσει λεπτομερώς, σαν σε φροντιστήριο, τι περιμένει από την Αθήνα η σημερινή αμερικανική ηγεσία, πώς βλέπει την περιοχή, τη χώρα μας, το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και την προσωπική του θέση στα προσεχώς. 
Ο κ. Κοτζιάς φροντίζει, ως μετρ, να ρυθμιστούν όλα στην ώρα τους, όσα εκκρεμούν δεκαετίες, ακολουθώντας τη σαφή υπενθύμιση στην κυβέρνηση, του αντιπρόεδρου των ΗΠΑ κ. Πενς ότι ο χρόνος τελειώνει (ο άλλος αντιπρόεδρος, του Ομπάμα, ο Μπάϊντεν, είχε πει ότι κάθε Έλληνας επίσημος που τον επισκέπτεται, του γλείφει απλώς τα παπούτσια.) 
Ο κ. Κοτζιάς ξέρει, αυτή τη στιγμή, καλύτερα και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τις κινήσεις που απαιτούνται, κατά την άποψη της διακυβέρνησης Τραμπ, ώστε το «έξω πάμε καλά» να στηρίζεται σε ασφαλές εσωτερικό περιβάλλον. 
Στην Ουάσιγκτον ετοιμάζονται, με παράδειγμα το Ιράν, να καταδείξουν στον Πλανήτη πόσο είναι αναγκαίες οι εσωτερικές προσαρμογές για προκοπή και ευτυχία α λα αμερικάνικα. Το διαρκές χαμόγελο του κ. Κοτζιά  δεν πρέπει να ερμηνευθεί, λοιπόν, ως η συνήθης «διπλωματική μάσκα» αλλά θα οφείλεται, μάλλον, σε διαβεβαιώσεις ότι στα «προσεχώς» ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μείνει στα αζήτητα και ο ίδιος, αν η σκληρή δουλειά καταλήξει σε επιθυμητά αποτελέσματα, θα έχει ασφαλώς την ανταμοιβή του. 
Σε όσους ρωτούν, «μα γιατί τόση βιασύνη;» η απάντηση είναι ότι η Αθήνα ποτέ δεν βιάστηκε αλλά καλλιεργούσε την υπομονή ως αρετή ξέροντας ότι η απραξία αντί να σαπίζει τις εκκρεμότητες έσωζε τους κυβερνώντες από τις παγίδες της δράσης. 
Μόνο που τώρα τα ψέματα τέλειωσαν. Οι Αμερικάνοι βιάζονται να μπει και ο τελευταίος φαντάρος στη γραμμή, ενόψει της Μεγάλης Αναμέτρησης με τους αμετανόητους Ρώσους που παρά τις διαδοχικές μεταμφιέσεις, κομμουνιστές, αστοί, ολιγάρχες και λαουτζίκος, επιμένουν μ’ αυτόν τον τρισκατάρατο και ακατανόμαστο να βασιλεύει στο Κρεμλίνο για άλλα έξη δίσεκτα χρόνια. Χώρια που οι δυτικοευρωπαίοι δεν κατάλαβαν το μήνυμα «πρώτα η Αμερική» και τινάζουν τα πόδια σαν να κλωτσάνε, λίγο πριν να πεθάνουν. 
Τέλος πάντων φαίνεται ότι επιτέλους για μια φορά οι Αμερικανοί και ο ελληνικός λαός, συμπίπτουν. Προεξοφλούν ότι αυτή η κυβέρνηση είναι τελειωμένη. Αλλιώς θα ήταν άλυτο μυστήριο γιατί ο επικυρίαρχος, οι ΗΠΑ του  Τραμπ, η ορντινάτσα του επικυρίαρχου, το Βερολίνο της Μέρκελ και οι λοιποί ευρωπαίοι κολαούζοι, βάζουν την κυβέρνηση της Αθήνας να θάβει τον εαυτό της όλο και πιο βαθιά, πότε με τις συντάξεις, πότε με το Σκοπιανό -για μειοδοσία μιλάει ο Μίκης.
Ασφαλώς πίσω από τις κουρτίνες, τις κουίντες, τα παρασκήνια, τίποτα δεν επαφίεται στη θεά Τύχη. Η Αθήνα δεν θα μείνει ακυβέρνητη επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τα κάνει θάλασσα. 
Η ανικανότης του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη φιλότιμη διάθεσή του να εξυπηρετήσει, η αίσθηση ότι ο διαφαινόμενος διάδοχος είναι εξίσου πρόθυμος αλλά και εξίσου ανίκανος ενώ οι υπόλοιποι είναι απλές τσόντες, η θλιβερή εικόνα του τοπίου, ωθούν τον Άρχοντα του δαχτυλιδιού της Εξουσίας να παρέμβει, «με τάκτ», αν γίνεται. 
Να ανακατέψει τα γνωστά υλικά (αλλάζει ρούχα ο Μανωλιός) ώσπου να ωριμάσουν στα εργαστήρια τα κυοφορούμενα παιδιά του σωλήνα, οι άγνωστοι, προσώρας, σωτήρες της χώρας. 
Ο Άρχοντας και το περιβάλλον του θα ξεραίνονται στο γέλιο με τα καμώματα των παλιών να κρατηθούν, τους καινούργιους να γλείφουν για να καβαλήσουν και τους ιθαγενείς να παίζουν με τις χάντρες.
 Είναι κοινό μυστικό στους «ελληνικούς καφενέδες» (όπως έλεγε εκλιπών συνάδελφος) ότι οι προσεχείς εκλογές είναι απίθανο να αποδώσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και ότι η συγκυβέρνηση των δυο μεγαλύτερων κομμάτων είναι η πιθανότερη εκδοχή, πράγμα που εξηγεί και την αδιαφορία των εταίρων και συμμάχων για την παραμονή, ως έχει, του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. 
Συμμαχία κυβερνά τη Γερμανία, συμμαχία και την Ιταλία, γιατί όχι την Ελλάδα; θα είναι το επιχείρημα. Αν, τότε επικρατήσει «ούτε Τσίπρας, ούτε Μητσοτάκης», τότε η «λύση Κοτζιά» δεν θα είναι η μόνη αλλά θα παρουσιαστεί ως λογική εφόσον έχει κλείσει εκκρεμότητες. Αν, φυσικά τις έχει κλείσει, αποδεκτά. 
 Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις χρεοκόπησαν. Ο από μηχανής θεός θα είναι οι συμμαχικές κυβερνήσεις, και η απλή αναλογική θα είναι ο δούλος του θεού, εξασφαλίζοντας την πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων αλλά και του λαού. Η Δημοκρατία θα νικήσει αλλά ημιθανής και η αριστερά, με μια ακαθόριστη θολή μορφή, θα αποκτήσει πάλι φωνή, εκ του τάφου.  
Η «εθνική συμφιλίωση» θα χτιστεί στα οικονομικά και εθνικά ερείπια. 
Τέλος καλό, όλα καλά; 
Ναι, έτσι γίνεται στα παραμύθια. 
Όταν ο πλούσιος πρίγκηψ κουβαλάει στο Παλάτι τη φτωχή και αθώα κορασίδα. Το Μπάκιγχαμ, όμως, με τον Χάρι και τη Μέγκαν, πέφτει μακριά. 
Εδώ χάνουμε τα σπίτια μας, άσε τις συντάξεις. Εδώ μόλις που τον πρόλαβαν τον πολύτεκνο από την αυτοκτονία. Η φτώχεια δεν σηκώνει εξυπνάδες α λα Μπουτάρη. Σύμφωνοι, όχι στη βία. Αλλά τέτοιες χοντράδες έλεγε και τον έβγαλαν δήμαρχο, όπως άλλους λεβέντες τους έστειλαν στη Βουλή οι ψηφοφόροι, για την πλάκα τους. Τότε. Όχι τώρα. Όχι τώρα πια.