Να, που ήρθαμε στο διά ταύτα μπας και καταλάβουμε τι μας γίνεται. Το έριξε ο Μουσταφά Ακιντζί, κάπως σαν απειλή, σαν τελεσίγραφο, σαν πιστόλι στον κρόταφο… Πάντως, ψήνεται από καιρό και το δυστύχημα είναι πως όποτε το γράφαμε εμείς μας έβγαζαν τρελούς και δήλωναν ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράμα! Ο Ακιντζί, λοιπόν, χτες αξίωσε να αποδεχθεί η ελληνοκυπριακή πλευρά το πλαίσιο Γκουτέρες ως στρατηγική συμφωνία. Και μετά να πάνε σε συνομιλίες για να συμπληρωθούν τα κενά. «Τότε θα έχουν νόημα και οι διαπραγματεύσεις για τη συμπλήρωση των κενών», είπε. Αλλά, η ε/κ πλευρά, η κυβέρνηση, το αποδέχεται ως βάση για διαπραγμάτευση και όχι ως στρατηγική συμφωνία ή ως ενδιάμεση συμφωνία.
Διότι, η όποια ενδιάμεση συμφωνία, όπως κι αν θα ονομαστεί, δεσμεύει τον λαό χωρίς να ερωτηθεί ο λαός. Και αναιρεί όσα μέχρι τώρα δήλωναν οι ταγοί για να δικαιολογούν τις πρόνοιες που κατά καιρούς συμφωνούσαν. Ότι, δηλαδή, η λύση πρέπει να κριθεί από τον λαό στο σύνολό της και όχι αποσπασματικά και ότι τίποτα δεν θα συμφωνηθεί αν δεν περάσει από δημοψήφισμα.
Η νέα απαίτηση του Ακιντζί είναι μια ακόμα απόδειξη των κακών του προθέσεων. Προσπαθεί να βάλει τρικλοποδιά σε εκείνους με τους οποίους δήθεν θέλει να κτίσει από κοινού το μέλλον. Να τους αναγκάσει να απορρίψουν την πρότασή του για να τους εκθέσει, ενώ είναι εκείνος (η Τουρκία για την ακρίβεια) που απέρριπτε το πλαίσιο Γκουτέρες τόσον καιρό ή πάντως, που δεν ξεκαθάριζε τη θέση του. Στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα το πλαίσιο Γκουτέρες, που δεν συμφέρει στην τουρκική πλευρά. Ακόμα και στο κεφάλαιο εγγυήσεις - ασφάλεια το πλαίσιο λέει ότι «αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα νέο καθεστώς ασφαλείας, και όχι τη συνέχιση του παλιού», δίνοντας στους Ε/κ έδαφος να πανηγυρίζουν ότι ο Γκουτέρες συμφωνεί με την κατάργηση των παλιών εγγυήσεων, αλλά η αλήθεια είναι ότι και η Τουρκία το ίδιο έλεγε πριν και από τον Γκουτέρες. Ότι, οι εγγυήσεις πρέπει να εκσυγχρονιστούν. Προνοεί την εκ περιτροπής προεδρία και την «αποτελεσματική συμμετοχή» (τα βέτο), προνοεί ακριβοδίκαιη μεταχείριση και ποσόστωση των Τούρκων υπηκόων με τους Έλληνες κ.ά. Επομένως, δεν έχουν λόγο οι Τούρκοι να το απορρίπτουν. Θέλουν, όμως, να το δεχτούν ως ενδιάμεση συμφωνία, να πάρουν όσα προνοούνται χωρίς να δώσουν τίποτε και να συνεχίσουμε στις επόμενες αξιώσεις τους. Που είναι, φυσικά, η «αποτελεσματική συμμετοχή» στη διαχείριση του φυσικού αερίου, με συνδιαχείριση από κοινή επιτροπή και η παραμονή κατοχικού στρατού εσαεί με παραπομπή επανεξέτασης σε δεκαπέντε χρόνια.
Είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν Ελληνοκύπριοι να αρχίσουν τώρα να λένε, τι μας πειράζει να υπογραφτεί ενδιάμεση συμφωνία αφού συμφωνούμε με το πλαίσιο Γκουτέρες. Εκτός, φυσικά, ότι δεν συμφωνούν όλοι, υπάρχουν ζητήματα σε αυτό το πλαίσιο, που είναι προς διαπραγμάτευση, δεν μπορεί να συμφωνείται μια πρόνοια, για παράδειγμα, που λέει ότι πρέπει να συζητηθεί περαιτέρω το θέμα της θετικής ψήφου (πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις, σε ποια σώματα και ποιοι θα είναι οι σχετικοί μηχανισμοί επίλυσης αδιεξόδου), δηλαδή τα βέτο. Είναι στρατηγική συμφωνία αυτό; Αφού ούτως ή άλλως είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αν αναφέρεται, όμως, σε ενδιάμεση συμφωνία σημαίνει ότι οι Ελληνοκύπριοι δεσμεύονται να αποδεχτούν τα βέτο και την εκ περιτροπής προεδρία και δεν μπορούν να κάνουν πίσω αν η άλλη πλευρά δεν κάνει καμιά υποχώρηση, αλλά γίνεται και δεσμευτικό για τα Ηνωμένα Έθνη. Το βασικό είναι πως ουδείς δικαιούται να δεσμεύσει τον λαό σε πρόνοιες που συμφωνούνται μόνο από τους ηγέτες.
Υ.Γ.: Κανονικά τώρα θα έπρεπε όλη η Κύπρος να περνά έξω από το σπίτι του Χατζηγεωργίου και της Σεργίου, να αφήνει λίγα λουλούδια και μια συγγνώμη για όσα ελέχθησαν τόσες μέρες και αμαύρωσαν τη μνήμη τους, αλλά προπάντων, για τα ψυχικά τραύματα που προκάλεσαν στο παιδί τους, όσοι άνοιγαν το στόμα τους κι έλεγαν όποια ανοησία τους κατέβαινε ή όποια ανοησία άκουγαν στους δρόμους του κανιβαλισμού. Να είναι και από μια γωνιά ο 15χρονος να μας φτύνει έναν προς έναν. Ίσως, εξιλεωθούμε. Ίσως μάθουμε να μετράμε τα λόγια μας.
aristosm@phileleftheros.com
Διότι, η όποια ενδιάμεση συμφωνία, όπως κι αν θα ονομαστεί, δεσμεύει τον λαό χωρίς να ερωτηθεί ο λαός. Και αναιρεί όσα μέχρι τώρα δήλωναν οι ταγοί για να δικαιολογούν τις πρόνοιες που κατά καιρούς συμφωνούσαν. Ότι, δηλαδή, η λύση πρέπει να κριθεί από τον λαό στο σύνολό της και όχι αποσπασματικά και ότι τίποτα δεν θα συμφωνηθεί αν δεν περάσει από δημοψήφισμα.
Η νέα απαίτηση του Ακιντζί είναι μια ακόμα απόδειξη των κακών του προθέσεων. Προσπαθεί να βάλει τρικλοποδιά σε εκείνους με τους οποίους δήθεν θέλει να κτίσει από κοινού το μέλλον. Να τους αναγκάσει να απορρίψουν την πρότασή του για να τους εκθέσει, ενώ είναι εκείνος (η Τουρκία για την ακρίβεια) που απέρριπτε το πλαίσιο Γκουτέρες τόσον καιρό ή πάντως, που δεν ξεκαθάριζε τη θέση του. Στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα το πλαίσιο Γκουτέρες, που δεν συμφέρει στην τουρκική πλευρά. Ακόμα και στο κεφάλαιο εγγυήσεις - ασφάλεια το πλαίσιο λέει ότι «αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα νέο καθεστώς ασφαλείας, και όχι τη συνέχιση του παλιού», δίνοντας στους Ε/κ έδαφος να πανηγυρίζουν ότι ο Γκουτέρες συμφωνεί με την κατάργηση των παλιών εγγυήσεων, αλλά η αλήθεια είναι ότι και η Τουρκία το ίδιο έλεγε πριν και από τον Γκουτέρες. Ότι, οι εγγυήσεις πρέπει να εκσυγχρονιστούν. Προνοεί την εκ περιτροπής προεδρία και την «αποτελεσματική συμμετοχή» (τα βέτο), προνοεί ακριβοδίκαιη μεταχείριση και ποσόστωση των Τούρκων υπηκόων με τους Έλληνες κ.ά. Επομένως, δεν έχουν λόγο οι Τούρκοι να το απορρίπτουν. Θέλουν, όμως, να το δεχτούν ως ενδιάμεση συμφωνία, να πάρουν όσα προνοούνται χωρίς να δώσουν τίποτε και να συνεχίσουμε στις επόμενες αξιώσεις τους. Που είναι, φυσικά, η «αποτελεσματική συμμετοχή» στη διαχείριση του φυσικού αερίου, με συνδιαχείριση από κοινή επιτροπή και η παραμονή κατοχικού στρατού εσαεί με παραπομπή επανεξέτασης σε δεκαπέντε χρόνια.
Είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν Ελληνοκύπριοι να αρχίσουν τώρα να λένε, τι μας πειράζει να υπογραφτεί ενδιάμεση συμφωνία αφού συμφωνούμε με το πλαίσιο Γκουτέρες. Εκτός, φυσικά, ότι δεν συμφωνούν όλοι, υπάρχουν ζητήματα σε αυτό το πλαίσιο, που είναι προς διαπραγμάτευση, δεν μπορεί να συμφωνείται μια πρόνοια, για παράδειγμα, που λέει ότι πρέπει να συζητηθεί περαιτέρω το θέμα της θετικής ψήφου (πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις, σε ποια σώματα και ποιοι θα είναι οι σχετικοί μηχανισμοί επίλυσης αδιεξόδου), δηλαδή τα βέτο. Είναι στρατηγική συμφωνία αυτό; Αφού ούτως ή άλλως είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αν αναφέρεται, όμως, σε ενδιάμεση συμφωνία σημαίνει ότι οι Ελληνοκύπριοι δεσμεύονται να αποδεχτούν τα βέτο και την εκ περιτροπής προεδρία και δεν μπορούν να κάνουν πίσω αν η άλλη πλευρά δεν κάνει καμιά υποχώρηση, αλλά γίνεται και δεσμευτικό για τα Ηνωμένα Έθνη. Το βασικό είναι πως ουδείς δικαιούται να δεσμεύσει τον λαό σε πρόνοιες που συμφωνούνται μόνο από τους ηγέτες.
Υ.Γ.: Κανονικά τώρα θα έπρεπε όλη η Κύπρος να περνά έξω από το σπίτι του Χατζηγεωργίου και της Σεργίου, να αφήνει λίγα λουλούδια και μια συγγνώμη για όσα ελέχθησαν τόσες μέρες και αμαύρωσαν τη μνήμη τους, αλλά προπάντων, για τα ψυχικά τραύματα που προκάλεσαν στο παιδί τους, όσοι άνοιγαν το στόμα τους κι έλεγαν όποια ανοησία τους κατέβαινε ή όποια ανοησία άκουγαν στους δρόμους του κανιβαλισμού. Να είναι και από μια γωνιά ο 15χρονος να μας φτύνει έναν προς έναν. Ίσως, εξιλεωθούμε. Ίσως μάθουμε να μετράμε τα λόγια μας.
aristosm@phileleftheros.com
Φιλελεύθερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.