Θρίαμβος Πούτιν-‘Ασαντ, μεγάλη ήττα ΗΠΑ-Ισραήλ, παραμένων κίνδυνος πυρηνικού ολέθρου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μερικά πρώτα συμπεράσματα επιβάλλονται από τις μέχρι τώρα εξελίξεις στη Συρία. Βεβαίως έχουν έναν προσωρινό αναγκαστικά χαρακτήρα. Η υπόθεση αυτή δεν έχει τελειώσει και τα επόμενα επεισόδια μπορεί να αποδειχθούν πιο επικίνδυνα. Oι γνωστοί προβοκάτορες, οι Αμερικανοί Νεοσυντηρητικοί και η ακροδεξιά ηγεσία του Ισραήλ ασφαλώς δεν είναι ικανοποιημένοι από το έως τώρα αποτέλεσμα και θα προσπαθήσουν να το ανατρέψουν.
1. Μέχρι εδώ, πρόκειται για αναμφισβήτητο και μεγάλο θρίαμβο του Ρώσου Προέδρου. Δεν υπέκυψε στον πυρηνικό εκβιασμό της Αμερικής («Ρωσία ετοιμάσου, σούρχονται νέοι και όμορφοι πύραυλοι» ήταν το Τουίτ του Τραμπ την περασμένη εβδομάδα). Αντίθετα, αντιτάσσοντας το δικό της - και πυρηνικό – casus belli, υποχρέωσε τους Αμερικανούς να κάνουν πίσω. Αφού είχαν διατυπώσει τις πιο φοβερές απειλές, κατέληξαν να ρίξουν μερικούς πυραύλους στο «γάμο του καραγκιόζη», για να μη γελοιοποιηθεί ολοσχερώς και η Αμερική και ο Τραμπ. Θα δούμε τώρα όμως πως θα αντιδράσουν οι αιώνιοι προβοκάτορες.
2. Η πυρηνική αποτροπή λειτούργησε. Ο Υπουργός ‘Αμυνας Ματίς και ο αρχηγός των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων Ντάμφορντ έπαιξαν, τηρουμένων των αναλογιών, τον ρόλο που έπαιξε ο Πρόεδρος Κέννεντι και ο αδερφός του στην κρίση της Κούβας. Τώρα βέβαια κινδυνεύουν, όχι ίσως να δολοφονηθούν, όπως συνέβη με τους Κέννεντι, αλλά να απομακρυνθούν από τη θέση τους.
3. Ασαφής παραμένει η κατάσταση με το Ισραήλ που είδε, για πρώτη φορά στην ιστορία, να κλονίζεται η στενή σχέση του με τη Μόσχα και να απειλείται και το ίδιο. ‘Όχι μόνο ο Πούτιν λογομάχησε τηλεφωνικά με τον Νετανιάχου, αλλά, σύμφωνα με την ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, Ρωσία και Ιράν αποφάσισαν να συντονίσουν τη στρατιωτική τους απάντηση στην επίθεση κατά Ιρανών στη Συρία και ΗΠΑ κατά Συρίας, που θα περιελάμβανε, κατά το δημοσίευμα, και επίθεση σε στρατιωτική εγκατάσταση βαθειά μέσα στο Ισραήλ. Η λογική, εκπροσωπούμενη από τους βετεράνους στρατηγούς του και διοικητές της Μοσάντ, έχασε προ πολλού τον πόλεμο με τον Νετανιάχου και τον Λίμπερμαν, που τους αντικατέστησαν με ανθρώπους τους, αλλά δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και ευχόμεθα να εμφανισθούν στοιχεία Ορθολογισμού στην ισραηλινή ηγεσία.
4. Εξαιρετικά ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι η αποτροπή λειτουργεί μόνο στο επίπεδο του αμερικανικού Πενταγώνου και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Μόνο εκεί υπάρχουν πλέον τα υπολείμματα του δυτικού καθεστώτος όπως δημιουργήθηκε από την αμερικανική, την αγγλική και τη γαλλική επανάσταση. Τα υπόλοιπα σημεία του δυτικού συστήματος έχουν καταληφθεί από μια Ολοκληρωτική ανερχόμενη Αυτοκρατορία και αυτό που βλέπουμε είναι διάφορες εικονικές πραγματικότητες. Οι λαοί βρίσκονται σε παράλυση και το δυτικό πολιτικό προσωπικό είναι πλέον υπάλληλοι της αυτοκρατορίας με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ο ηγέτης των Εργατικών Κόρμπιν.
5. Η Αυτοκρατορία διαθέτει το πολιτικό εργαλείο της για να επηρεάζει καθοριστικά και να διαμορφώνει πολιτικές εξελίξεις γύρω από την Cambridge Analytica, με κατεξοχήν μέσο την παραπλάνηση και την συνωμοσία, όπως μοιάζει να διαθέτει και το «στρατιωτικό παράρτημα» το ισοδύναμο του Gladio σε επίπεδο δυναμικής δράσης, που μπορεί να κάνει επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο, από τη Συρία μέχρι τη Βρετανία, να προκαλεί δήθεν τρομοκρατικές επιθέσεις, δήθεν χρήση χημικών όπλων, κλπ. και να υποχρεώνει τις δυτικές κυβερνήσεις να αποδέχονται χωρίς να ψάχνουν.
 Φάινεται επίσης ότι είναι πια σε θέση να προσδιορίζει με εντολές τη δράση των περισσότερων δυτικών κυβερνήσεων, δεν διαπραγματεύεται μαζί τους και αδιαφορεί για μια κοινή γνώμη που αρχίζει και μετατρέπεται σε ακέφαλο σώμα, μη δυνάμενο να αντιληφθεί τι γίνεται και να αντιδράσει.

6. Πρόκειται αναμφισβήτητα για την σοβαρότερη μέχρι τώρα κρίση του δυτικού Καπιταλισμού και ταυτόχρονα απόπειρα μεταμόρφωσής του σε Ολοκληρωτισμό. Γι’ αυτό και η σύγκρουση γύρω από τη Συρία μπορεί να αποβεί της ίδιας σημασίας με αυτή που είχε η μάχη του Στάλινγκραντ στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μόνο η ανάδυση δυνάμεων και μέσα στον ίδιο τον δυτικό κόσμο, που να παλέψουν για μια ριζικά διαφορετική οικονομική, κοινωνική, πολιτική, διεθνή οργάνωση, θα μπορούσε ενδεχομένως να σώσει την ανθρωπότητα, άμεσα πλέον απειλούμενη από τον κίνδυνο ολοκληρωτικής καταστροφής.