Μάριος Ευρυβιάδης
Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Νεάπολης Πάφος
Άκουσα πριν λίγες μέρες τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη και υποψήφιο του ΔΗΣΥ στις επικείμενες προεδρικές εκλογές, να δηλώνει πως προτιμά να πάει σπίτι του παρά να παραβιάσει τις αρχές του.
Υπέθεσα πως η αναφορά του ήταν στο κυπριακό. Αργότερα, όταν διάβασα τη δήλωσή του κατάλαβα πως αφορούσε στις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Και αναρωτήθηκα. Θα έκανε και μια τέτοια δήλωση-υπόσχεση και για το κυπριακό; Αλλά πάλι ξανασκέφτηκα. Και να έκανε την σημασία θα είχε; Θα την τηρούσε;
Η μέχρι τώρα πολιτική διαδρομή του Νίκου Αναστασιάδη χαρακτηρίζεται από αναξιοπιστία και ανακολουθία. Εαν ο Νίκος Αναστασιάδης επανεκλεγεί θα οδηγηθούμε, πιστεύω, νομοτελειακά στην ΔΔΟ.
Θέλω να αρχίσω με μια θεμελιώδη παρατήρηση-διαπίστωση, ένα γεγονός που κατά καιρούς αναδεικνύω στην εβδομαδιαία μου στήλη στον κυριακάτικο “Φιλελεύθερο” και όπου αλλού μου δοθεί η ευκαιρία.
Ποια είναι η λογική της δικοινοτικής ομοσπονδίας στη βάση της οποίας “νομιμοποιείται” η δημιουργία της και, μετά τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής, “νομιμοποιείται” και η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία;
Είναι η ύπαρξη στην Κύπρο “δυο κοινοτήτων”. Όμως οι κοινότητες στην Κύπρο δεν είναι δυο άλλα πέντε. Υπάρχουν και οι κοινότητες των Αρμενίων των Μαρωνιτών και των Λατίνων. Μπορεί οι Λατίνοι να βρίσκονται στην Κύπρο για λιγότερο από 200 χρόνια, κάτι βέβαια που δεν έχει σημασία. Αλλά οι Μαρωνίτες και Αρμένιοι βρίσκονται στην Κύπρο για εκατοντάδες χρόνια.
Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Πολιτικοί μπάσταρδοι;
Βέβαια το ζήτημα αυτό μας πάει πολύ πίσω από το Σύνταγμα του 1960. Μας πάει πίσω στις πολιτικές πρακτικές των Βρετανών αποικιοκρατών που ακολουθούσαν ήδη, στη ίδια τους τη χώρα, πολιτικές διακρίσεων. Οι πολιτικές αυτές υπήρξαν ο προπομπός των ρατσιστικών πολιτικών των Εγγλέζων στην Κύπρο και στις λοιπές αποικίες.
Η πολιτική του “διαίρει και βασίλευε” ήταν στη βάση της ένα ρατσιστικό σύστημα για την εμπέδωση και τη διατήρηση του αγγλικού ρατσισμού στις αποικίες.
Παρεμπιπτόντως το “διαίρει και βασίλευε” των Εγγλέζων είχε, τηρουμένων των αναλογιών, και συγγένεια με το αραβικό σύστημα “μίλλαχ”, που σημαίνει εθνότητα και από το οποίο προέρχεται το σύστημα “μιλλέτ” του Οσμάνλικού Χαλιφάτου – αυτού που στην Δύση είναι λανθασμένα γνωστό ως Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Και στις δυο περιπτώσεις το ζητούμενο ήταν ο έλεγχος και η ρατσιστική ιεράρχηση των μη εγγλέζων στις αποικίες και των μη μουσουλμάνων στο Οσμανλικό Χαλιφάτο.
Το πολιτικό παιχνίδι στην Κύπρο σε όλη την περίοδο της αποικιοκρατίας μετατράπηκε περίτεχνα από τους αποικιοκράτες σε “παιχνίδι κοινοτήτων”. Όμως ήταν παιγνίδι ανάμεσα σε “δύο κοινότητες” και όχι ανάμεσα στις υφιστάμενες πέντε.
Παρακαλώ, προσέξτε.
Μόνο με την ύπαρξή δυο και όχι περισσοτέρων κοινοτήτων μπορεί να υπάρξει, να θεμελιωθεί, και να αποκτήσει νομιμότητα η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία. Η ύπαρξη περισσότερων από δυο κοινοτήτες χαλούσε το κοινό παιχνίδι Εγγλέζων και Τούρκων. Διότι αν δεχτούμε να οικοδομηθεί ένα κράτος στη βάση των “δικαιωμάτων” των κοινοτήτων και όχι των πολιτών, τότε η πολιτική εξουσία πρέπει να μοιράζεται 20:20:20:20:20 και όχι 50:50.
Η ΔΔΟ νομιμοποιείται μόνο στην βάση του 50:50 και με το έωλο επιχείρημα πως οι αριθμοί δεν παίζουν ρόλο και συνεπώς το 80% του πληθυσμού ισούται με το 18% . Δεν υπάρχει πλειοψηφία και μειοψηφία και συνεπώς ούτε και η θεμελιώδης αρχή κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος “ένας άνθρωπος μια ψήφος”. Όταν η νομιμοποιητική βάση ενός πολιτικού συστήματος δεν είναι ο πολίτης αλλά η “κοινότητα” τότε το πολιτικό αποτέλεσμα είναι η θεσμοθέτηση του ρατσισμού (institutional racism) και το κράτος γίνεται εξ´ορισμού ρατσιστικό (racialist state).
Εφόσον λοιπόν οι αριθμοί δεν παίζουν κανένα ρόλο- κατά τη λογική των Διζωνιστών- και ο καθοριστικός παράγοντας είναι οι κοινότητες, τότε και οι άλλες κοινότητες έχουν ίσα δικαιώματα ανεξάρτητα από τους αριθμούς του. Εδώ έχουμε το γνωστό φαινόμενο του σκύλου του χορτασμένου με παραδίπλα την πίτα ολόκληρη.
Έπρεπε συνεπώς οι “άλλες” κοινότητες να εξαφανιστούν πολιτικά όπως και έγινε. Οι Αρμένιοι, οι Μαρωνίτες και οι Λατίνοι μετατράπησαν σε “ντίμηδες” στην Κυπριακή Δημοκρατία. Έγιναν δηλαδή “υποταγμένοι προστατευόμενοι”. Εγώ τους έχω ονομάσει “παρακατιανούς κύπριους” που δεν χαίρουν πολιτικών δικαιωμάτων.
Δεν είναι από σχολαστικότητα που υπογραμμίζω αυτό το ζήτημα. Είναι διότι αποτελεί το δομικό συστατικό της ΔΔΟ και το οποίο νομιμοποιεί και τη ρατσιστική της υπόσταση.
Υπάρχει, διαβάζουμε στον “Φιλελεύθερο” της Κυριακής της 2 Μαΐου 2016, το λεγόμενο “Σπίτι της Συνεργασίας” στη λεγόμενη Πράσινη Γραμμή, με διευθύντρια κάποια κυρία Μαρίνα Νεοφύτου. Έγινε εκεί τον Μάιο του 2016 η πρώτη εκδήλωση της “Δικοινοτικής Τεχνικής Εκπαίδευσης” παρουσία των ηγετών και των “δυο κοινοτήτων” και με τη συμμετοχή μαθητών των “δυο κοινοτήτων”. Συμμετείχαν μας λέει η κυρία Νεοφύτου στην εκδήλωση 50 + 50 παιδιά και από τις “δυο κοινότητες.” Παιδιά όμως από τις άλλες τρεις κοινότητες, τις παρακατιανές του κατώτερου θεού, δεν υπήρχαν. Ήταν σκοπίμως εξαφανισμένες διότι αλλιώς η παρουσία τους θα χαλούσε τη σούπα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Αυτά τα παιδιά δεν μοιράζονται και αυτά “πολλές κοινές λέξεις, κοινά τραγούδια και παιχνίδια” όπως τα άλλα 50+50, κατά την κυρία Νεοφύτου. Τα παιδιά αυτά δεν είναι μόνο μικροί πολιτικοί μπάσταρδοί. Είναι και πολιτισμικοί μπάσταρδοι.
Το παράδειγμα και οι δράσεις του “Σπιτιού της Συνεργασίας” είναι ένα παράδειγμα όπου η ελληνοποίηση της τουρκικής προπαγάνδας έχει εισχωρήσει στο υποσυνείδητο των θιασωτών της ΔΔΟ, ή αλλιως των Διζωνιστών.
Για το ζήτημα αυτό έχουν μερική ευθύνη Αρμένιοι, Μαρωνίτες και Λατίνοι, διότι αποδέχονται μοιρολατρικά να ζουν μέσα στην πατρίδα τους ως άτομα με μειωμένες ελευθερίες και δικαιώματα. Η δε δική μας πλευρά έχει θελημένα αποποιηθεί ένα πολιτικά πολύ σημαντικό επιχείρημα το οποίο, μαζί με το ζήτημα της ασφάλειας είναι τα μόνα που μπορούν να γίνουν κατανοητά από τρίτους και κυρίως στην Ευρωπαΐκή Ένωση. Δυστυχώς δεν γίνονται κατανοητά από τη Γραμματεία του ΟΗΕ όπως μας υπενθυμίζει και ο νέος Γ.Γ. του ΟΗΕ όποιος, στην τελευταία του έκθεση αναφέρει πως ο πλούτος της ΑΟΖ θα πρέπει να ωφελήσει και τις “δύο κοινότητες”. Ούτε και για τον κύριο Γκουτέρες, δηλαδή, υφίστανται οι άλλες τρεις κοινότητες της Κύπρου.
Τώρα ως προς μια στρατηγική ή στρατηγικές απεγκλωβισμού μας από την ΔΔΟ και τον θανάσιμο εναγκαλισμό της ισλαμικής πλέον Τουρκίας, θέλω να συνοψίσω μια σειρά από θέσεις που έχω για χρόνια τώρα δημοσιοποίηση ή έχω καταθέσει σε παράγοντες σε Λευκωσία και Αθήνα.
Αρχίζω με το πιο βασικό. Η Κύπρος δεν είναι “μικρό κράτος” και συνεπώς έχει επιλογές μέσα στο διακρατικό σύστημα. Αντίθετα, αν λειτουργούμε με την αντίληψη πως είναι “μικρο κράτος”, το επόμενο είναι να αποδεχόμεθα μοιρολατρικά τη “μοίρα” μας.
Προσωπικά αποφεύγω την χρήση της φράσης “μικρό κράτος” για να χαρακτηρήσω την Κύπρο και αυτό διότι – και όπως όλοι γνωρίζουμε- οι λέξεις, οι φράσεις και οι όροι επικοινωνίας που χρησιμοποιούμε υποδηλώνουν και τις αντιλήψεις μας για τα πράγματα. Όμως πιο σημαντικό, η χρήση συγκεκριμένων λέξεων και φράσεων υποδηλώνουν και τις συμπεριφορές που άλλοι επιθυμούν να μας επιβάλλουν. Φράσεις όπως “δυο κοινότητες”, για παράδειγμα.
Η Κύπρος είναι κράτος. Έστω κράτος τραυματισμένο από την Τουρκία, από τις δουλείες της Ζυρίχης και από τις πολιτικές των πατρώνων της Άγκυρας. Παραμένει όμως κράτος, έστω κσι τραυματισμένο. Είναι όμως ένα αδύναμο κράτος. Όχι μικρό, αλλά αδύναμο.
Τα κράτη λειτουργούν σε ένα διεθνές σύστημα που έχει τις καταβολές του στην Ειρήνη της Βεστφαλίας του 1648. Μέσα στο σύστημα αυτό, που ισχύει με πολύ λίγες παραλλαγές από τότε, όλα τα κράτη είναι ισότιμα. Και το λέω αυτό με κάθε σοβαρότητα. Βασικός νομιμοποιητικός πυλώνας του Βεστφαλιακού συστήματος – που όχι τυχαία αποτελεί και τον νομιμοποιητικό πυλώνα του ΟΗΕ- είναι η κυριαρχία και η μη επέμβαση άλλων στα εσωτερικά ζητήματα των κρατών.
Όλα τα κράτη είναι υποκείμενα και όχι αντικείμενα του συστήματος του οποίου είναι συνιδρυτές και διαμορφωτές. Είναι τα κράτη που νομιμοποιούν το σύστημα και όχι το σύστημα τα κράτη. Και οι διακρατικοί οργανισμοί αποτελούν εργαλεία και υπηρέτες των κρατών. Δεν είναι αφεντάδες τους, όπως πάρα πολλοί και ιδιαίτερα στην Κύπρο, πιστεύουν.
Η Κύπρος δεν έγινε κράτος λόγω των συμφωνιών Ζυρίχης Λονδίνου. Έγινε κράτος διότι πολέμησε για την ανεξαρτησία της. Και εφόσον έγινε κράτος είναι πλέον αυθύπαρκτο. Κανείς δε νομιμοποιείται να το καταλύσει. Πόσο δε μάλλον δεν μπορεί να το καταλύσει ο πρόεδρος του ο οποίος έχει πάρει και όρκο να τηρεί το Σύνταγμά του. Υπάρχουν μόνο δυο τρόποι για να καταλυθεί ένα κράτος. Με πόλεμο ή συναινετικά. Στη δεύτερη περίπτωση απαιτείται η συναίνεση της πλειοψηφίας, τουλάχιστον, του λαού.
Μέσα στο διακρατικό σύστημα τα κράτη διατηρούν τις επιλογές τους, δηλαδή την ελευθερία τους, με τέσσερις τρόπους.
Πρώτο:
Μέσω της αυτοβοήθειας, δηλαδή με τις δικές του δυνάμεις. Αυτό όμως είναι θεωρητικό. Δεν νομίζω πως υπήρξε ιστορικά κράτος που μπόρεσε μόνο του να επιτύχει την χίμαιρα της απόλυτης ασφαλείας. Η ασφάλεια είναι πάντα σχετική και βασίζεται στην αμοιβαιότητα.
Δεύτερο:
Μέσω της εξισορρόπησης, η οποία μας είναι γνωστή με τον όρο “ισορροπία της ισχύος”. Η ισορροπία της ισχύος είναι συναφής με το ζήτημα της αυτοβοήθειας. Συνήθως η εξισορρόπηση λαμβάνει τη μορφή διμερών αλλά και πολυμερών πολιτικών συμμαχιών. Οι συμμαχίες αυτές, υπογραμμίζω, είναι πολιτικές συμμαχίες και όχι στρατιωτικές όπως τις γνωρίζαμε πριν το 1945. Στρατιωτικές συμμαχίες με ρήτρα πολέμου δεν υπάρχουν από το 1945 διότι δεν νομιμοποιούνται με βάση τη Χάρτα του ΟΗΕ. Μετά το 1945 ο πόλεμος έχει προγραφεί.
Τρίτο:
Η ελευθερία ενός κράτους και συνεπώς η ειρήνη, διατηρείται μέσω πολιτικών συμμαχιών και με τη συμμετοχή σε περιφερειακούς ή οικουμενικούς οργανισμούς. Τέτοιοι είναι τα Ηνωμένα Έθνη, το Συμβούλιο της Ευρώπης, η Ευρωπαΐκή Ένωση, το ΝΑΤΟ , ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη, κλπ.
Τέταρτο:
Η ειρήνη διατηρείται με την προσαρμογή στον ηγεμόνα. Ενας λαός μπορεί να ζεί ειρηνικά αλλά με τίμημα τις ελευθερίες του. Εδώ μπαίνω στον πειρασμό να αναφερθώ και σε μια ρήση του αμερικανού Μπέντζαμιν Φράνκλιν, που έχει χαρακτηριστεί και ως ο πρώτος αμερικανός πατριώτης: “Αυτοί που είναι διαθετημένοι να αποποιηθούν θεμελιακές ελευθερίες εξαγοράζοντας λίγη προσωπική ασφάλεια δεν δικαιούνται ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια”.
Αυτό που προσφέρεται στον κυπριακό λαό με αντάλλαγμα την κατάλυση του κράτους του και το οποίο, για την Κύπρο, είναι ταυτόχρονα θεσμός ελευθερίας και ασφάλειας, είναι μια τουρκική ειρήνη στην Κύπρο. Και αυτή διασφαλίζεται μέσω της ΔΔΟ η οποία, εξ’ορισμού, συνεπάγεται και τουρκικές εγγυήσεις.
Το πρώτο λοιπόν απαραίτητο βήμα κατά της ΔΔΟ είναι να συνεχίσει να υφίσταται το κυπριακό κράτος και να λειτουργεί, μέσω κυρίως της συμμετοχής του σε περιφερειακούς και οικουμενικούς θεσμούς και των ισορροπήσεων που αυτές παράγουν.
Όσο και να θέλει, όσο και να επιδιώκει, όση συμπαράσταση και να έχει η Τουρκία από τους δυτικούς πάτρωνές της δεν μπορεί να αποτρέψει και να ακυρώσει μια τέτοια στρατηγική.
Εδώ μπαίνω και στον πειρασμό να πω πως ούτε και οι δικοί μας απάτριδες, εξωνημένοι και όσοι έχουν ελληνοποίηση την τουρκική προπαγάνδα μπορούν να τα καταφέρουν, αν και προσπάθησαν και προσπαθούν. Σε αυτούς ανήκουν, βέβαια, και οι αφελείς που προπαγανδίζουν υπέρ της τουρκικής ειρήνης. Και όπως λέει και ο Παναγιώτης Κονδύλης, αυτά που επιθυμούν οι ισχυροί τα προπαγανδίζουν οι αφελείς.
Πέραν της συμμετοχής της Κύπρου στους γνωστούς διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς με πρώτο και κύριο την ΕΕ, πρέπει να πιστώσουμε τις κυβερνήσεις Παπαδοπούλου, Χριστόφια και Αναστασιάδη για τη διεύρυνση των στρατηγικών επιλογών της Κύπρου λόγω της εντόπισης υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο καθώς και για την ανακήρυξη, έστω και μιας κολοβής ΑΟΖ.
Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ποσώς ο όποιος πλουτισμός μέσω της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων. Η Κύπρος ζεί χωρίς αυτούς και μπορει να συνεχίσει να επιβιώνει οικονομικά χωρίς να μετατραπεί σε “ενεργιακό κολοσσό”.
Εμένα με ενδιαφέρει πρωτίστως, και νομίζω και τη μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού, κάτι που δεν κατανόησαν οι κατασκευαστές του Σχεδίου Ανάν και τα παρακολουθήματά τους. Και αυτό είναι το ζήτημα της ασφάλειας. Της αμοιβαίας ασφαλείας.
Παρά το γεγονός πως αρκετά θέματα γύρω από τις γνωστές πλεόν τριμερείς συναντήσεις Ελλάδος-Κύπρου- Ισραήλ, Ελλάδος- Κύπρου – Αιγύπτου, είναι σχετικά ασαφή- εκτός βέβαια της συνομολόγησης συγκεκριμένων διμερών συμφωνιών με Αίγυπτο και Ισραήλ για την χάραξη της ΑΟΖ, στην Ανατολική Μεσόγειο έχουν δημιουργηθεί συνθήκες για την οικοδόμηση ενός υποσυστήματος περιφερειακής συνεργασίας και ασφάλειας.
Όλοι γνωρίζουμε πως καταλύτης της διαμορφούμενης αυτής κατάστασης υπήρξε η ρήξη στις στρατηγικές σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ μετά το 2010.
Ένταση ανάμεσα στις σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ υπήρχε ανέκαθεν. Αλλά επειδή οι σχέσεις αυτές ήταν στην ουσία “τριμερείς” με senior πάρτνερ τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εντάσεις ανάμεσα σε Ισραήλ και Τουρκία τύχαιναν διαχείρισης. Και το γεγονός αυτό απέβαινε νομοτελειακά σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας.
Με τη σταδιακή επαναισλαμοποίηση της Τουρκίας υπό το καθεστώς του Ερντογάν δημιουργήθηκαν συνθήκες οικοδόμησης, σταδιακά και μεθοδικά, ενός περιφερειακού υποσυστήματος συνεργασίας και ασφάλειας που θα έχει χαρακτηριστικό του γνώρισμα τον αντί-ηγεμονισμό.
Πέραν της Κύπρου, Ελλάδας, Ισραήλ και Αιγύπτου, μελλοντικοί συμμετέχοντες στο υποσύστημα αυτό μπορούν να είναι ο Λίβανος, η Ιορδανία και πιθανότατα και η Συρία. Η Τουρκία δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αλλά θα πρέπει να επιλέξει να αποδεχθεί πως όλοι οι συμμετέχοντες θα αποτελούν αυτοτελή στρατηγικά υποκείμενα και όχι ενεργούμενες οντότητες, ή πως θα λειτουργήσει με το γνωστό της σύνδρομο του ηγεμόνα το οποίο, εξ’ορισμού, δημιουργεί αντιδράσεις, έντασεις αλλά και συσπειρώσεις.
Αυτό που τελικά υποστηρίζω είναι πως Κύπρος και Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσουν μια στρατηγική η οποία να περιορίζει τις επιλογές της Τουρκίας. Η στρατηγική αυτή είναι ποιοτικά διαφορετική από εκείνη που ακούμε καθημερινά, “πως πρέπει να αυξηθεί το κόστος” για την Τουρκία. Είναι οι επιλογές της που πρέπει να περιοριστούν από μια δική μας ευρηματική στρατηγική.
Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση, εάν επανεκλεγεί, να ακολουθήσει μια τέτοια στρατηγική; Όχι αν τα δείγματα γραφής που μας έδειξε την τελευταία πενταετία συνεχίσουν, με κύριο γνώρισμα την “πρεμούρα”, αν μου επιτρέπεται, για επανέναρξη των συνομιλιών στη βάση της ΔΔΟ.
Θα μπορέσει μια καινούργια κυβέρνηση να αλλάξει πορεία; Δεν γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω είναι πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να κάνει ο Νίκος Αναστασιάδης και το κόμμα του, εάν επανεκλεγούν.
Ολοκληρώνω με το εξής. Ακόμη και πριν ξεράνει το μελάνι των Συνθηκών Ζυρίχης- Λονδίνου, οι Δυτικοί, δηλαδή οι αγγλοαμερικανοί, αποφάσισαν πως ήταν στρατηγικό λάθος η δημιουργία της έστω και κολοβής Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι Δυτικοί άρχισαν να αναφέρονται στην Κύπρο ως τη Τσεχοσλοβακία του Μεσοπολέμου. Ότι δηλαδή Κύπρος θα κουμουνιστικοποιηθεί μέσω της κάλπης, όπως συνέβη στην Τσεχοσλοβακία το 1948. Και αυτό λόγω της ύπαρξης στην Κύπρο ενός αριθμητικά μεγάλου κομουνιστικού κόμματος.
Το 1963-4, με μια πιο επικοινωνιακή φράση, είχαμε τις συνεχείς αναφορές της Κύπρου ως “η Κούβα της Μεσογείου” και αναφορές στον Μακάριο ως τον “Κάστρο με το καλυμμαύχι”. Το 1963-64, είχαμε επίσης και την πρώτη απόπειρα κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με την συνέργεια Τούρκων και αγγλοαμερικάνων.
Το 1974 είχαμε τη δεύτερη προσπάθεια με το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Στο μεσοδιάστημα είχαμε σειρά αποτυχημένων πραξικοπημάτων, αρχίζοντας από το 1964.
Το 1975 επινοήθηκε ένας άλλος τρόπος κατάλυσης του κυπριακού κράτους- ο συναινετικός. Αυτός είναι μέσω των λεγομένων Διακοινοτικών Συνομιλιών με τη Γραμματεία του ΟΗΕ να λειτουργεί ως εξαπτέρυγο των αγγλοαμερικανών και των Τούρκων. Η προσπάθεια αυτή κλιμακώθηκε το 2004 με το γνωστό κρατοκτόνο Σχέδιο Αναν.
Σήμερα συνεχίζεται η ίδια διαδικασία με εργαλείο την ΔΔ0. Όποτε λοιπόν και αν ολοκληρωθούν οι συνομιλίες αυτές θα έχουμε, νομοτελειακά ως αποτέλεσμα την κατάλυση του κυπριακού κράτους και, μαζί του, θα έχουμε την τουρκική ειρήνη και η οποία, προφανώς, δεν θα είναι μόνο τουρκική αλλά και ισλαμική, μια κατάσταση που εμείς εδώ αγνοούμε παντελώς.
Φίλες και φίλοι,
Το κυπριακό δεν μπορούν να το λύσουν απάτριδες, εξωνημένοι, αυτοί που έχουν ελληνοποίηση την τουρκική προπαγάνδα, και οι αφελείς.
Ο θεσμός ελευθερίας του κυπριακού λαού είναι το κράτος του. Και η εξωτερική πολιτική της όποιας κυβέρνησης πρέπει να εκφράζει και να ενισχύει την υπόσταση του και όχι τη κατάλυσή του. Στο δε εσωτερικό, οι πολιτικές του κράτους πρέπει να λειτουργούν με βάση το τρίπτυχο, δημοκρατία, διαφάνεια και ευθυνοδοσία.
Ευχαριστώ.
Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Νεάπολης Πάφος
Υπέθεσα πως η αναφορά του ήταν στο κυπριακό. Αργότερα, όταν διάβασα τη δήλωσή του κατάλαβα πως αφορούσε στις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Και αναρωτήθηκα. Θα έκανε και μια τέτοια δήλωση-υπόσχεση και για το κυπριακό; Αλλά πάλι ξανασκέφτηκα. Και να έκανε την σημασία θα είχε; Θα την τηρούσε;
Η μέχρι τώρα πολιτική διαδρομή του Νίκου Αναστασιάδη χαρακτηρίζεται από αναξιοπιστία και ανακολουθία. Εαν ο Νίκος Αναστασιάδης επανεκλεγεί θα οδηγηθούμε, πιστεύω, νομοτελειακά στην ΔΔΟ.
Θέλω να αρχίσω με μια θεμελιώδη παρατήρηση-διαπίστωση, ένα γεγονός που κατά καιρούς αναδεικνύω στην εβδομαδιαία μου στήλη στον κυριακάτικο “Φιλελεύθερο” και όπου αλλού μου δοθεί η ευκαιρία.
Ποια είναι η λογική της δικοινοτικής ομοσπονδίας στη βάση της οποίας “νομιμοποιείται” η δημιουργία της και, μετά τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής, “νομιμοποιείται” και η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία;
Είναι η ύπαρξη στην Κύπρο “δυο κοινοτήτων”. Όμως οι κοινότητες στην Κύπρο δεν είναι δυο άλλα πέντε. Υπάρχουν και οι κοινότητες των Αρμενίων των Μαρωνιτών και των Λατίνων. Μπορεί οι Λατίνοι να βρίσκονται στην Κύπρο για λιγότερο από 200 χρόνια, κάτι βέβαια που δεν έχει σημασία. Αλλά οι Μαρωνίτες και Αρμένιοι βρίσκονται στην Κύπρο για εκατοντάδες χρόνια.
Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Πολιτικοί μπάσταρδοι;
Βέβαια το ζήτημα αυτό μας πάει πολύ πίσω από το Σύνταγμα του 1960. Μας πάει πίσω στις πολιτικές πρακτικές των Βρετανών αποικιοκρατών που ακολουθούσαν ήδη, στη ίδια τους τη χώρα, πολιτικές διακρίσεων. Οι πολιτικές αυτές υπήρξαν ο προπομπός των ρατσιστικών πολιτικών των Εγγλέζων στην Κύπρο και στις λοιπές αποικίες.
Η πολιτική του “διαίρει και βασίλευε” ήταν στη βάση της ένα ρατσιστικό σύστημα για την εμπέδωση και τη διατήρηση του αγγλικού ρατσισμού στις αποικίες.
Παρεμπιπτόντως το “διαίρει και βασίλευε” των Εγγλέζων είχε, τηρουμένων των αναλογιών, και συγγένεια με το αραβικό σύστημα “μίλλαχ”, που σημαίνει εθνότητα και από το οποίο προέρχεται το σύστημα “μιλλέτ” του Οσμάνλικού Χαλιφάτου – αυτού που στην Δύση είναι λανθασμένα γνωστό ως Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Και στις δυο περιπτώσεις το ζητούμενο ήταν ο έλεγχος και η ρατσιστική ιεράρχηση των μη εγγλέζων στις αποικίες και των μη μουσουλμάνων στο Οσμανλικό Χαλιφάτο.
Το πολιτικό παιχνίδι στην Κύπρο σε όλη την περίοδο της αποικιοκρατίας μετατράπηκε περίτεχνα από τους αποικιοκράτες σε “παιχνίδι κοινοτήτων”. Όμως ήταν παιγνίδι ανάμεσα σε “δύο κοινότητες” και όχι ανάμεσα στις υφιστάμενες πέντε.
Παρακαλώ, προσέξτε.
Μόνο με την ύπαρξή δυο και όχι περισσοτέρων κοινοτήτων μπορεί να υπάρξει, να θεμελιωθεί, και να αποκτήσει νομιμότητα η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία. Η ύπαρξη περισσότερων από δυο κοινοτήτες χαλούσε το κοινό παιχνίδι Εγγλέζων και Τούρκων. Διότι αν δεχτούμε να οικοδομηθεί ένα κράτος στη βάση των “δικαιωμάτων” των κοινοτήτων και όχι των πολιτών, τότε η πολιτική εξουσία πρέπει να μοιράζεται 20:20:20:20:20 και όχι 50:50.
Η ΔΔΟ νομιμοποιείται μόνο στην βάση του 50:50 και με το έωλο επιχείρημα πως οι αριθμοί δεν παίζουν ρόλο και συνεπώς το 80% του πληθυσμού ισούται με το 18% . Δεν υπάρχει πλειοψηφία και μειοψηφία και συνεπώς ούτε και η θεμελιώδης αρχή κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος “ένας άνθρωπος μια ψήφος”. Όταν η νομιμοποιητική βάση ενός πολιτικού συστήματος δεν είναι ο πολίτης αλλά η “κοινότητα” τότε το πολιτικό αποτέλεσμα είναι η θεσμοθέτηση του ρατσισμού (institutional racism) και το κράτος γίνεται εξ´ορισμού ρατσιστικό (racialist state).
Εφόσον λοιπόν οι αριθμοί δεν παίζουν κανένα ρόλο- κατά τη λογική των Διζωνιστών- και ο καθοριστικός παράγοντας είναι οι κοινότητες, τότε και οι άλλες κοινότητες έχουν ίσα δικαιώματα ανεξάρτητα από τους αριθμούς του. Εδώ έχουμε το γνωστό φαινόμενο του σκύλου του χορτασμένου με παραδίπλα την πίτα ολόκληρη.
Έπρεπε συνεπώς οι “άλλες” κοινότητες να εξαφανιστούν πολιτικά όπως και έγινε. Οι Αρμένιοι, οι Μαρωνίτες και οι Λατίνοι μετατράπησαν σε “ντίμηδες” στην Κυπριακή Δημοκρατία. Έγιναν δηλαδή “υποταγμένοι προστατευόμενοι”. Εγώ τους έχω ονομάσει “παρακατιανούς κύπριους” που δεν χαίρουν πολιτικών δικαιωμάτων.
Δεν είναι από σχολαστικότητα που υπογραμμίζω αυτό το ζήτημα. Είναι διότι αποτελεί το δομικό συστατικό της ΔΔΟ και το οποίο νομιμοποιεί και τη ρατσιστική της υπόσταση.
Υπάρχει, διαβάζουμε στον “Φιλελεύθερο” της Κυριακής της 2 Μαΐου 2016, το λεγόμενο “Σπίτι της Συνεργασίας” στη λεγόμενη Πράσινη Γραμμή, με διευθύντρια κάποια κυρία Μαρίνα Νεοφύτου. Έγινε εκεί τον Μάιο του 2016 η πρώτη εκδήλωση της “Δικοινοτικής Τεχνικής Εκπαίδευσης” παρουσία των ηγετών και των “δυο κοινοτήτων” και με τη συμμετοχή μαθητών των “δυο κοινοτήτων”. Συμμετείχαν μας λέει η κυρία Νεοφύτου στην εκδήλωση 50 + 50 παιδιά και από τις “δυο κοινότητες.” Παιδιά όμως από τις άλλες τρεις κοινότητες, τις παρακατιανές του κατώτερου θεού, δεν υπήρχαν. Ήταν σκοπίμως εξαφανισμένες διότι αλλιώς η παρουσία τους θα χαλούσε τη σούπα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Αυτά τα παιδιά δεν μοιράζονται και αυτά “πολλές κοινές λέξεις, κοινά τραγούδια και παιχνίδια” όπως τα άλλα 50+50, κατά την κυρία Νεοφύτου. Τα παιδιά αυτά δεν είναι μόνο μικροί πολιτικοί μπάσταρδοί. Είναι και πολιτισμικοί μπάσταρδοι.
Το παράδειγμα και οι δράσεις του “Σπιτιού της Συνεργασίας” είναι ένα παράδειγμα όπου η ελληνοποίηση της τουρκικής προπαγάνδας έχει εισχωρήσει στο υποσυνείδητο των θιασωτών της ΔΔΟ, ή αλλιως των Διζωνιστών.
Για το ζήτημα αυτό έχουν μερική ευθύνη Αρμένιοι, Μαρωνίτες και Λατίνοι, διότι αποδέχονται μοιρολατρικά να ζουν μέσα στην πατρίδα τους ως άτομα με μειωμένες ελευθερίες και δικαιώματα. Η δε δική μας πλευρά έχει θελημένα αποποιηθεί ένα πολιτικά πολύ σημαντικό επιχείρημα το οποίο, μαζί με το ζήτημα της ασφάλειας είναι τα μόνα που μπορούν να γίνουν κατανοητά από τρίτους και κυρίως στην Ευρωπαΐκή Ένωση. Δυστυχώς δεν γίνονται κατανοητά από τη Γραμματεία του ΟΗΕ όπως μας υπενθυμίζει και ο νέος Γ.Γ. του ΟΗΕ όποιος, στην τελευταία του έκθεση αναφέρει πως ο πλούτος της ΑΟΖ θα πρέπει να ωφελήσει και τις “δύο κοινότητες”. Ούτε και για τον κύριο Γκουτέρες, δηλαδή, υφίστανται οι άλλες τρεις κοινότητες της Κύπρου.
Τώρα ως προς μια στρατηγική ή στρατηγικές απεγκλωβισμού μας από την ΔΔΟ και τον θανάσιμο εναγκαλισμό της ισλαμικής πλέον Τουρκίας, θέλω να συνοψίσω μια σειρά από θέσεις που έχω για χρόνια τώρα δημοσιοποίηση ή έχω καταθέσει σε παράγοντες σε Λευκωσία και Αθήνα.
Αρχίζω με το πιο βασικό. Η Κύπρος δεν είναι “μικρό κράτος” και συνεπώς έχει επιλογές μέσα στο διακρατικό σύστημα. Αντίθετα, αν λειτουργούμε με την αντίληψη πως είναι “μικρο κράτος”, το επόμενο είναι να αποδεχόμεθα μοιρολατρικά τη “μοίρα” μας.
Προσωπικά αποφεύγω την χρήση της φράσης “μικρό κράτος” για να χαρακτηρήσω την Κύπρο και αυτό διότι – και όπως όλοι γνωρίζουμε- οι λέξεις, οι φράσεις και οι όροι επικοινωνίας που χρησιμοποιούμε υποδηλώνουν και τις αντιλήψεις μας για τα πράγματα. Όμως πιο σημαντικό, η χρήση συγκεκριμένων λέξεων και φράσεων υποδηλώνουν και τις συμπεριφορές που άλλοι επιθυμούν να μας επιβάλλουν. Φράσεις όπως “δυο κοινότητες”, για παράδειγμα.
Η Κύπρος είναι κράτος. Έστω κράτος τραυματισμένο από την Τουρκία, από τις δουλείες της Ζυρίχης και από τις πολιτικές των πατρώνων της Άγκυρας. Παραμένει όμως κράτος, έστω κσι τραυματισμένο. Είναι όμως ένα αδύναμο κράτος. Όχι μικρό, αλλά αδύναμο.
Τα κράτη λειτουργούν σε ένα διεθνές σύστημα που έχει τις καταβολές του στην Ειρήνη της Βεστφαλίας του 1648. Μέσα στο σύστημα αυτό, που ισχύει με πολύ λίγες παραλλαγές από τότε, όλα τα κράτη είναι ισότιμα. Και το λέω αυτό με κάθε σοβαρότητα. Βασικός νομιμοποιητικός πυλώνας του Βεστφαλιακού συστήματος – που όχι τυχαία αποτελεί και τον νομιμοποιητικό πυλώνα του ΟΗΕ- είναι η κυριαρχία και η μη επέμβαση άλλων στα εσωτερικά ζητήματα των κρατών.
Όλα τα κράτη είναι υποκείμενα και όχι αντικείμενα του συστήματος του οποίου είναι συνιδρυτές και διαμορφωτές. Είναι τα κράτη που νομιμοποιούν το σύστημα και όχι το σύστημα τα κράτη. Και οι διακρατικοί οργανισμοί αποτελούν εργαλεία και υπηρέτες των κρατών. Δεν είναι αφεντάδες τους, όπως πάρα πολλοί και ιδιαίτερα στην Κύπρο, πιστεύουν.
Η Κύπρος δεν έγινε κράτος λόγω των συμφωνιών Ζυρίχης Λονδίνου. Έγινε κράτος διότι πολέμησε για την ανεξαρτησία της. Και εφόσον έγινε κράτος είναι πλέον αυθύπαρκτο. Κανείς δε νομιμοποιείται να το καταλύσει. Πόσο δε μάλλον δεν μπορεί να το καταλύσει ο πρόεδρος του ο οποίος έχει πάρει και όρκο να τηρεί το Σύνταγμά του. Υπάρχουν μόνο δυο τρόποι για να καταλυθεί ένα κράτος. Με πόλεμο ή συναινετικά. Στη δεύτερη περίπτωση απαιτείται η συναίνεση της πλειοψηφίας, τουλάχιστον, του λαού.
Μέσα στο διακρατικό σύστημα τα κράτη διατηρούν τις επιλογές τους, δηλαδή την ελευθερία τους, με τέσσερις τρόπους.
Πρώτο:
Μέσω της αυτοβοήθειας, δηλαδή με τις δικές του δυνάμεις. Αυτό όμως είναι θεωρητικό. Δεν νομίζω πως υπήρξε ιστορικά κράτος που μπόρεσε μόνο του να επιτύχει την χίμαιρα της απόλυτης ασφαλείας. Η ασφάλεια είναι πάντα σχετική και βασίζεται στην αμοιβαιότητα.
Δεύτερο:
Μέσω της εξισορρόπησης, η οποία μας είναι γνωστή με τον όρο “ισορροπία της ισχύος”. Η ισορροπία της ισχύος είναι συναφής με το ζήτημα της αυτοβοήθειας. Συνήθως η εξισορρόπηση λαμβάνει τη μορφή διμερών αλλά και πολυμερών πολιτικών συμμαχιών. Οι συμμαχίες αυτές, υπογραμμίζω, είναι πολιτικές συμμαχίες και όχι στρατιωτικές όπως τις γνωρίζαμε πριν το 1945. Στρατιωτικές συμμαχίες με ρήτρα πολέμου δεν υπάρχουν από το 1945 διότι δεν νομιμοποιούνται με βάση τη Χάρτα του ΟΗΕ. Μετά το 1945 ο πόλεμος έχει προγραφεί.
Τρίτο:
Η ελευθερία ενός κράτους και συνεπώς η ειρήνη, διατηρείται μέσω πολιτικών συμμαχιών και με τη συμμετοχή σε περιφερειακούς ή οικουμενικούς οργανισμούς. Τέτοιοι είναι τα Ηνωμένα Έθνη, το Συμβούλιο της Ευρώπης, η Ευρωπαΐκή Ένωση, το ΝΑΤΟ , ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη, κλπ.
Τέταρτο:
Η ειρήνη διατηρείται με την προσαρμογή στον ηγεμόνα. Ενας λαός μπορεί να ζεί ειρηνικά αλλά με τίμημα τις ελευθερίες του. Εδώ μπαίνω στον πειρασμό να αναφερθώ και σε μια ρήση του αμερικανού Μπέντζαμιν Φράνκλιν, που έχει χαρακτηριστεί και ως ο πρώτος αμερικανός πατριώτης: “Αυτοί που είναι διαθετημένοι να αποποιηθούν θεμελιακές ελευθερίες εξαγοράζοντας λίγη προσωπική ασφάλεια δεν δικαιούνται ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια”.
Αυτό που προσφέρεται στον κυπριακό λαό με αντάλλαγμα την κατάλυση του κράτους του και το οποίο, για την Κύπρο, είναι ταυτόχρονα θεσμός ελευθερίας και ασφάλειας, είναι μια τουρκική ειρήνη στην Κύπρο. Και αυτή διασφαλίζεται μέσω της ΔΔΟ η οποία, εξ’ορισμού, συνεπάγεται και τουρκικές εγγυήσεις.
Το πρώτο λοιπόν απαραίτητο βήμα κατά της ΔΔΟ είναι να συνεχίσει να υφίσταται το κυπριακό κράτος και να λειτουργεί, μέσω κυρίως της συμμετοχής του σε περιφερειακούς και οικουμενικούς θεσμούς και των ισορροπήσεων που αυτές παράγουν.
Όσο και να θέλει, όσο και να επιδιώκει, όση συμπαράσταση και να έχει η Τουρκία από τους δυτικούς πάτρωνές της δεν μπορεί να αποτρέψει και να ακυρώσει μια τέτοια στρατηγική.
Εδώ μπαίνω και στον πειρασμό να πω πως ούτε και οι δικοί μας απάτριδες, εξωνημένοι και όσοι έχουν ελληνοποίηση την τουρκική προπαγάνδα μπορούν να τα καταφέρουν, αν και προσπάθησαν και προσπαθούν. Σε αυτούς ανήκουν, βέβαια, και οι αφελείς που προπαγανδίζουν υπέρ της τουρκικής ειρήνης. Και όπως λέει και ο Παναγιώτης Κονδύλης, αυτά που επιθυμούν οι ισχυροί τα προπαγανδίζουν οι αφελείς.
Πέραν της συμμετοχής της Κύπρου στους γνωστούς διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς με πρώτο και κύριο την ΕΕ, πρέπει να πιστώσουμε τις κυβερνήσεις Παπαδοπούλου, Χριστόφια και Αναστασιάδη για τη διεύρυνση των στρατηγικών επιλογών της Κύπρου λόγω της εντόπισης υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο καθώς και για την ανακήρυξη, έστω και μιας κολοβής ΑΟΖ.
Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ποσώς ο όποιος πλουτισμός μέσω της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων. Η Κύπρος ζεί χωρίς αυτούς και μπορει να συνεχίσει να επιβιώνει οικονομικά χωρίς να μετατραπεί σε “ενεργιακό κολοσσό”.
Εμένα με ενδιαφέρει πρωτίστως, και νομίζω και τη μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού, κάτι που δεν κατανόησαν οι κατασκευαστές του Σχεδίου Ανάν και τα παρακολουθήματά τους. Και αυτό είναι το ζήτημα της ασφάλειας. Της αμοιβαίας ασφαλείας.
Παρά το γεγονός πως αρκετά θέματα γύρω από τις γνωστές πλεόν τριμερείς συναντήσεις Ελλάδος-Κύπρου- Ισραήλ, Ελλάδος- Κύπρου – Αιγύπτου, είναι σχετικά ασαφή- εκτός βέβαια της συνομολόγησης συγκεκριμένων διμερών συμφωνιών με Αίγυπτο και Ισραήλ για την χάραξη της ΑΟΖ, στην Ανατολική Μεσόγειο έχουν δημιουργηθεί συνθήκες για την οικοδόμηση ενός υποσυστήματος περιφερειακής συνεργασίας και ασφάλειας.
Όλοι γνωρίζουμε πως καταλύτης της διαμορφούμενης αυτής κατάστασης υπήρξε η ρήξη στις στρατηγικές σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ μετά το 2010.
Ένταση ανάμεσα στις σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ υπήρχε ανέκαθεν. Αλλά επειδή οι σχέσεις αυτές ήταν στην ουσία “τριμερείς” με senior πάρτνερ τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εντάσεις ανάμεσα σε Ισραήλ και Τουρκία τύχαιναν διαχείρισης. Και το γεγονός αυτό απέβαινε νομοτελειακά σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας.
Με τη σταδιακή επαναισλαμοποίηση της Τουρκίας υπό το καθεστώς του Ερντογάν δημιουργήθηκαν συνθήκες οικοδόμησης, σταδιακά και μεθοδικά, ενός περιφερειακού υποσυστήματος συνεργασίας και ασφάλειας που θα έχει χαρακτηριστικό του γνώρισμα τον αντί-ηγεμονισμό.
Πέραν της Κύπρου, Ελλάδας, Ισραήλ και Αιγύπτου, μελλοντικοί συμμετέχοντες στο υποσύστημα αυτό μπορούν να είναι ο Λίβανος, η Ιορδανία και πιθανότατα και η Συρία. Η Τουρκία δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αλλά θα πρέπει να επιλέξει να αποδεχθεί πως όλοι οι συμμετέχοντες θα αποτελούν αυτοτελή στρατηγικά υποκείμενα και όχι ενεργούμενες οντότητες, ή πως θα λειτουργήσει με το γνωστό της σύνδρομο του ηγεμόνα το οποίο, εξ’ορισμού, δημιουργεί αντιδράσεις, έντασεις αλλά και συσπειρώσεις.
Αυτό που τελικά υποστηρίζω είναι πως Κύπρος και Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσουν μια στρατηγική η οποία να περιορίζει τις επιλογές της Τουρκίας. Η στρατηγική αυτή είναι ποιοτικά διαφορετική από εκείνη που ακούμε καθημερινά, “πως πρέπει να αυξηθεί το κόστος” για την Τουρκία. Είναι οι επιλογές της που πρέπει να περιοριστούν από μια δική μας ευρηματική στρατηγική.
Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση, εάν επανεκλεγεί, να ακολουθήσει μια τέτοια στρατηγική; Όχι αν τα δείγματα γραφής που μας έδειξε την τελευταία πενταετία συνεχίσουν, με κύριο γνώρισμα την “πρεμούρα”, αν μου επιτρέπεται, για επανέναρξη των συνομιλιών στη βάση της ΔΔΟ.
Θα μπορέσει μια καινούργια κυβέρνηση να αλλάξει πορεία; Δεν γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω είναι πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να κάνει ο Νίκος Αναστασιάδης και το κόμμα του, εάν επανεκλεγούν.
Ολοκληρώνω με το εξής. Ακόμη και πριν ξεράνει το μελάνι των Συνθηκών Ζυρίχης- Λονδίνου, οι Δυτικοί, δηλαδή οι αγγλοαμερικανοί, αποφάσισαν πως ήταν στρατηγικό λάθος η δημιουργία της έστω και κολοβής Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι Δυτικοί άρχισαν να αναφέρονται στην Κύπρο ως τη Τσεχοσλοβακία του Μεσοπολέμου. Ότι δηλαδή Κύπρος θα κουμουνιστικοποιηθεί μέσω της κάλπης, όπως συνέβη στην Τσεχοσλοβακία το 1948. Και αυτό λόγω της ύπαρξης στην Κύπρο ενός αριθμητικά μεγάλου κομουνιστικού κόμματος.
Το 1963-4, με μια πιο επικοινωνιακή φράση, είχαμε τις συνεχείς αναφορές της Κύπρου ως “η Κούβα της Μεσογείου” και αναφορές στον Μακάριο ως τον “Κάστρο με το καλυμμαύχι”. Το 1963-64, είχαμε επίσης και την πρώτη απόπειρα κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με την συνέργεια Τούρκων και αγγλοαμερικάνων.
Το 1974 είχαμε τη δεύτερη προσπάθεια με το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Στο μεσοδιάστημα είχαμε σειρά αποτυχημένων πραξικοπημάτων, αρχίζοντας από το 1964.
Το 1975 επινοήθηκε ένας άλλος τρόπος κατάλυσης του κυπριακού κράτους- ο συναινετικός. Αυτός είναι μέσω των λεγομένων Διακοινοτικών Συνομιλιών με τη Γραμματεία του ΟΗΕ να λειτουργεί ως εξαπτέρυγο των αγγλοαμερικανών και των Τούρκων. Η προσπάθεια αυτή κλιμακώθηκε το 2004 με το γνωστό κρατοκτόνο Σχέδιο Αναν.
Σήμερα συνεχίζεται η ίδια διαδικασία με εργαλείο την ΔΔ0. Όποτε λοιπόν και αν ολοκληρωθούν οι συνομιλίες αυτές θα έχουμε, νομοτελειακά ως αποτέλεσμα την κατάλυση του κυπριακού κράτους και, μαζί του, θα έχουμε την τουρκική ειρήνη και η οποία, προφανώς, δεν θα είναι μόνο τουρκική αλλά και ισλαμική, μια κατάσταση που εμείς εδώ αγνοούμε παντελώς.
Φίλες και φίλοι,
Το κυπριακό δεν μπορούν να το λύσουν απάτριδες, εξωνημένοι, αυτοί που έχουν ελληνοποίηση την τουρκική προπαγάνδα, και οι αφελείς.
Ο θεσμός ελευθερίας του κυπριακού λαού είναι το κράτος του. Και η εξωτερική πολιτική της όποιας κυβέρνησης πρέπει να εκφράζει και να ενισχύει την υπόσταση του και όχι τη κατάλυσή του. Στο δε εσωτερικό, οι πολιτικές του κράτους πρέπει να λειτουργούν με βάση το τρίπτυχο, δημοκρατία, διαφάνεια και ευθυνοδοσία.
Ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.