Αγαπητέ μου Μίκη
Λιγόστεψε και μίκρυνε το ανάστημα της αριστεράς στις μέρες μας. Ξέπεσε. Δεν είναι αυτό που γνώρισες στη νεότητα σου. Συλλογίζομαι τη θυσία εκείνων των ρομαντικών νέων, που σε άλλους καιρούς τους άλεσαν οι μυλόπετρες στο βωμό μιας πίστης, που οι διαταραγμένες ηγεσίες ψεύτισαν και πρόδωσαν.
Ευτυχώς, όμως, σηκώθηκε και έδειξε το ανάστημα του ο ελληνικός λαός, όπως το κάνει κάθε φορά που νιώθει ότι κινδυνεύει το Γένος.
Για αυτό μην πικραίνεσαι που ασχημονούν και σε υβρίζουν. Αυτό τους έχει απομείνει. Τα άλλα τα ξεπούλησαν και τα πρόδωσαν. Δεν τους βλέπεις; Καβάλησαν με χιλιάδες ψέματα την εξουσία, μοιράστηκαν αξιώματα και θέσεις και κορδώνονται σαν γύφτικα σκεπάρνια. Τι ντροπή. Τους μιλάς για πατρίδα και καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν, γιατί τη μισούν. Λοιδορούν και συκοφαντούν ως εθνικιστές τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, εσένα, τον Χατζιδάκι, περιφρονούν, διακωμωδούν την παράδοση, τη μνήμη, την ιστορία, την αρχαία σκέψη, τα πάντα.Δυστυχώς δεν τα γνώριζε ο κόσμος αυτά όταν τους ψήφιζε. Το έκρυβαν. Το ερώτημα είναι, τους δέρνει κάποιος βλακώδης εξυπνακισμός, ή μήπως κάποιοι από δαύτους είναι συνδεδεμένοι-με το αζημίωτο- με διεθνή βρώμικα κέντρα που τους κατευθύνουν; Όπως και να έχει σε λίγο θα αποτελούν θλιβερό παρελθόν για τον βίο του τόπου. Θα σβήσουν στην ντροπή και στην περιφρόνηση. Ελπίζω όμως να μη προλάβουν να φέρουν κάποια μεγαλύτερη καταστροφή στον τόπο.
Εσύ, δεν θα πάψεις ποτέ να ακτινοβολείς στους αιώνες με Φως, Ευγένεια και Ήθος Ελληνικό. Γιατί η Ελλάδα, πάνω από όλα ταξιδεύει στον χρόνο, παρά τις περιπέτειες και τις τραγωδίες που μας βρήκαν, ως αξεπέραστη, διαχρονική ΙΔΕΑ, που συμπυκνώνει όλες τις αρετές και τις αγωνίες του κόσμου. Αισθητικές, πνευματικές, πανανθρώπινες, εμποτισμένες με το αίσθημα του ανθρωπισμού και της καλοσύνης. Μην τους παρεξηγείς, είναι έξω από τα μέτρα τους αυτά. Δεν τα καταλαβαίνουν. Βέβαια, τα αισθάνεται και τα νοιώθει βαθιά ο ελληνικός λαός που τελευταία ξεσηκώνεται και αυτό έχει σημασία.
Αγαπητέ μου Μίκη,
Νοιώθω περήφανος που είμαι συνάδελφος σου, που με τιμάς με την φιλία σου, όπως υπερήφανη για εσένα είναι ολόκληρη η ΕΛΛΑΔΑ.
Με αγάπη
ΗΛΙΑΣ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου
Μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει
εμείς που ζήσαμε φτωχοί
του κόσμου η βροχή δε μας πειράζει
εμείς που ζούμε μοναχοί
Τα σπίτια είναι χαμηλά
σαν έρημοι στρατώνες
τα καλοκαίρια μας μικρά
κι ατέλειωτοι οι χειμώνες
Μην κλαις και μη φοβάσαι το σκοτάδι
εμείς που ζήσαμε φτωχοί
του κόσμου η απονιά δε μας τρομάζει
θα έρθει και για μας μια Κυριακή
Τα σπίτια είναι χαμηλά
σαν έρημοι στρατώνες
τα καλοκαίρια μας μικρά
κι ατέλειωτοι οι χειμώνες
Όχι κύριοι, ο ρόλος της αριστεράς ήταν πάντα θεσμικά και επίσημα αντεθνικός με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις. Από τη μικρασιατική καταστροφή στις συμφωνίες του Ζαχαριάδη με τους Αλβανοτσαμηδες και τους Εαμοβουλγαρους για τη Μακεδονία. Σεβαστός ο Μίκης και ο ρόλος του αλλά δυστυχώς μέσα στις ελάχιστες εξαιρέσεις. Βέβαια πατριώτες μας το παίζανε και άλλοι αριστεροί οπως ο Ζουράρις αλλά μάλλον το κινηματογραφικό φιλί που του έδωσε ο Αφρικανός παλιά στο Παρίσι οπως ομολόγησε ο ίδιος το κάνει να αναπολεί και να παθαίνει εθνομηδενιστικες διαλειψεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑριστεροί/δεξιοί δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν είναι να καταδικαστούν όσοι παγιδεύτηκαν θα πάνε φυλακή μερικά δισεκατομμύρια. Οι ιδεολογίες και οι εμφύλιοι ήταν άχαροι και άσκοποι. Ας μη εμπλέκουμε τον Μεγάλο Μίκη του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος με όλα αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Καταλαβαίνουμε έτσι γιατί οι φιλελεύθεροι πολιτικοί και οικο¬νομολόγοι, οι οποίοι παρά τις συνεχείς έμπρακτες διαψεύσεις των τριών τελευ¬ταίων αιώνων, εξακολουθούν να διατείνονται ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο, υποπίπτουν σ’ ένα τεράστιο λογικό και ιστορικό σφάλμα. Μόνο όποιος ενστερνίζεται έναν οικονομικό ντετερμινισμό, δηλαδή μόνον όποιος αποδίδει τους πολέμους σε οικονομικούς ανταγωνισμούς και μόνο, δικαιούται λογικά να πιστεύει ότι η οικονομική συνεργασία θα καταργήσει τους πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, όπως και σε πολλά άλλα ακόμη, ο οικονομιστικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμ¬μένα πρόσημα» (Θεωρία του πολέμου, Θεμέλιο, Αθήνα, 1997, σ. 366).
"Ο συνδυασμός των πάντων με τα πάντα, ο οποίος όπως θα δούμε σ’ αυτό το βιβλίο αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα του μαζικοδημοκρατικού τρόπου σκέψης, καθώς και οι ηδονιστικές αξίες του αυθορμητισμού και της αυτοπραγμάτωσης όπως τις διακήρυξε η πολιτισμική επανάσταση στην Ελλάδα, συμφύρθηκαν με τις παμπάλαιες και πασίγνωστες εγχώριες έξεις της πνευματικής νωθρότητας, του εξυπνακιδισμού και της ημιμάθειας. Η σύμφυρση αυτή επομένως ήταν η φυσική βολική είσοδος του μεταμοντερνισμού σ’ ένα τόπο όπου το αστικό εργασιακό ήθος ήταν ουσιαστικά άγνωστο όχι μόνο στον τομέα της υλικής παραγωγής αλλά και στον τομέα του πνεύματος, όπου δεν διαμορφώθηκαν επιστημονικές παραδόσεις με συνοχή και με μακρόβιους φορείς όπου οι μίμοι και οι γελωτοποιοί εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαιτέρως υψηλά στους κύκλους των διανοουμένων στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όπως και να ’χει, η τέτοια είσοδος του μεταμοντερνισμού στις ελληνικές συνθήκες αποτελεί την ολοκλήρωση και εν μέρει την κορύφωση της κρίσης όλων των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής ζωής. Η εκποίηση του έθνους με την υλική έννοια θα συνοδευτεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα σύμφυρση των πάντων με τα πάντα πραγματωθεί αποκλειστικά ως σύμφυρση μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων και αν η φθορά των ελληνικών, ή εν πάση περιπτώσει εξελληνισμένων, ιδεολογημάτων καταλήξει συν τοις άλλοις σε συρρίκνωση ή εργαλειοποίηση της γλώσσας τέτοια, ώστε να μην μπορεί πια να παραχθεί στον νεοελληνικό χώρο το μόνο προϊόν που –ακριβώς χάρη στην μοναδική δυναμική μιας πολυστρώματης και παμπάλαιας γλώσσας– έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα: ποίηση. Οποιαδήποτε προσωπική στάση κι αν επιλέξει ο καθένας, γεγονός είναι ότι η νεοελληνική ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε στα τελευταία διακόσια χρόνια, κλείνει τον κύκλο της. Ασφαλώς, τα τραγικά και κωμικά της επεισόδια δεν τέλειωσαν ακόμη, όμως χάνεται η ενότητα της προβληματικής της και ο ειδοποιός της χαρακτήρας. Η Ελλάδα εντάσσεται σε πολύ χαμηλή θέση στο σύστημα του διεθνούς καταμερισμού της υλικής και πνευματικής εργασίας. Ο δικός της μεταμοντερνισμός συνίσταται στο ότι αποτελεί μια στενή και παράμερη λωρίδα στο ευρύ φάσμα του μεταμοντερνισμού των άλλων". Κονδύλης, Η Παρακμή του Αστικού Πολιτισμού (Θεμέλιο, Αθήνα 1991), σ. 46-7»
"Τους μιλάς για πατρίδα και καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν, γιατί τη μισούν": Αυτό εξηγεί τη στάση τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω απολυτα
ΑπάντησηΔιαγραφή