Με Μπαμπινιώτη υπό μάλης: Αυτογκόλ και διαχείριση κρατικών υποθέσεων

ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΚΟΥΜΑ

Του Κώστα Βενιζέλου

Όταν ο λόγος του Προέδρου, προκειμένου να ερμηνευθεί, χρειάζεται στη συνέχεια να επιστρατευθεί ένα ολόκληρο επιτελείο, τότε το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό, ούτε τόσο ανώδυνο. Γιατί, εάν σε μια προεκλογική, στην τελική μάλιστα φάση της, μπαίνουν τόσα εύκολα ανεξήγητα αυτογκόλ, τι γίνεται με τη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων; 

Πρώτα ήταν η δήλωση για χωριστή ΑΟΖ του ψευδοκράτους! Μια τοποθέτηση, η οποία ήταν μεν του ποδαριού, μπροστά στα τηλεοπτικά μικρόφωνα, που κατά το επιτελείο «παρερμηνεύτηκε», πλην όμως είναι σαφές πως εξέφραζε μια ενδιάθετη προσέγγιση. Παρέπεμπε σε μια θέση, που καλλιεργείται σε σαλόνια και σε πολύ παρασκηνιακές κουβέντες, για λύση δυο κρατών στην Κύπρο. Αυτήν την προσέγγιση την εκφράζουν οι κατέχοντες τα σκήπτρα της αφέλειας. Γιατί η Τουρκία, εάν ανοίξει μια τέτοια κουβέντα, θα επιδιώξει τα δυο κράτη συν επικυριαρχία και στρατηγικό έλεγχό της σε ολόκληρο το νησί, τις θάλασσες, τον φυσικό της πλούτο και τον εναέριο χώρο του. Όταν αποτύχει αυτή η συζήτηση, πού θα βρεθεί, άραγε, το Κυπριακό; Την τοποθέτηση για χωριστές ΑΟΖ πρέπει να την προσεγγίσει κανείς σε σχέση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και όχι απομονωμένα.

Το δεύτερο θέμα των τελευταίων ημερών ήταν η ατάκα πως «δεν λύνονται τα ΜΕΔ (τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια) με τα λεφτά της μαμάς». Αυτό σαφώς και δεν του ξέφυγε καθώς υπήρχε χρόνος για να διορθωθεί, αν το ήθελε. Άλλωστε στη συνέχεια τόσο ο ίδιος όσο και το επιτελείο επικαλούνταν, με… θυμό μάλιστα, ότι πάλι… παρερμηνεύθηκε.

Επεισόδιο προκλήθηκε με τη δήλωσή του για τα Σκόπια. Ανεξάρτητα τι πιστεύει και τι όχι, όταν ένας Πρόεδρος κράτους τοποθετείται επί ενός ζητήματος, τέτοιας μάλιστα σοβαρότητας, πρέπει να λαμβάνει πολλά υπόψη του. Η δήλωσή του έγινε μερικές ώρες πριν από τη συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον ομόλογό του των Σκοπίων στο Νταβός. Η παρέμβαση του Προέδρου, προτείνοντας και ονόματα (!), μπορεί να θεωρηθεί ως υπονόμευση της διαπραγματευτικής τακτικής της ελλαδικής πλευράς. Περαιτέρω, ένας Πρόεδρος δεν μπορεί να χαρακτηρίζει ένα άλλο κράτος, στην προκειμένη περίπτωση τα Σκόπια, ως «λιλιπούτειο» (σιγά την υπερδύναμη Κύπρο!) και να καλεί την Ελλάδα να το θέσει υπό τον έλεγχό του. Θα μας άρεσε να ακούγαμε εμείς τον Πρόεδρο ή Πρωθυπουργό ενός άλλου κράτους να λέει τα ίδια για την Κύπρο;

Είτε όλα τα πιο πάνω θεωρούνται γκάφες, αυτογκόλ, είτε όχι, σημασία έχει πως αυτά εκφράστηκαν από τον Πρόεδρο του κράτους. Ο Πρόεδρος, ο εκάστοτε ηγέτης της χώρας, χειρίζεται σοβαρές και σημαντικές υποθέσεις και δεν μπορεί σε κάθε τοποθέτησή του να χρειάζονται το ερμηνευτικό του Μπαμπινιώτη και διερμηνείς για να την ερμηνεύσουν ή, ακριβέστερα, να την δικαιολογήσουν. Οι δημόσιες τοποθετήσεις, που γίνονται γνωστές «διορθώνονται» με κάποιο τρόπο. Με τις άλλες τι γίνεται;

Οι εκλογές αφορούν στο μέλλον του τόπου και όχι τις γκάφες. Και σίγουρα το μέλλον δεν περνά μέσα από το προβληματικό πλαίσιο Γκουτέρες, την αδιέξοδη για 43 χρόνια συζήτηση στο Κυπριακό. Το μέλλον δεν είναι μια μορφή λύσης, που θα διαιωνίζει τον διαχωρισμό, τις διακρίσεις, θα γεννά ένταση, αναταραχές και εθνικισμούς. Όσοι συνεχίζουν να εμπιστεύονται τον Ερντογάν θα συνεχίσουν στην πεπατημένη που είναι πολιτική βεβαιότατης ήττας. Η χώρα χρειάζεται άλλη πορεία, που πρέπει να διαμορφωθεί μέσα από ενδελεχείς συζητήσεις. Έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν. Όπως και στην οικονομία, όπου χρειάζεται μια νέα προσέγγιση, μακριά από τις τσαπατσουλιές των προηγούμενων και τις θεωρίες λιτότητας των παρακοιμώμενων της τρόικας.

ΣΗΜ: Η ιστορία με τον Συνεργατισμό δείχνει πως δεν έχει όρια στην προσπάθεια να παραμείνει στην υψηλή καρέκλα. Όπως έπραξε και με την αποστολή απορρήτων εγγράφων του Κυπριακού σε όσους από το δικό του στρατόπεδο τον επέκριναν.

ΑΠΟΨΕΙΣ