Η Νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας αναδεικνύει μια πορεία προς την απομόνωση

Flanked by members of the military, U.S. President Donald Trump signs the National Defense Authorization Act for Fiscal Year 2018 in the White House on Tuesday.

Moon of Alabama (USA)

Χθες ο Λευκός Οίκος δημοσίευσε τη νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας (pdf)(NSS). Η δημοσίευση αναγγέλθηκε , ασυνήθιστα, από τον πρόεδρο σε μια ομιλία. Η νέα NSS είναι ασυνήθιστα μεγάλη :

Η στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας του Reagan ήταν 41 σελίδες, του Μπους το 2002 ήταν 31, του Ομπάμα το 2015 ήταν 29. Αυτή του Τραμπ είναι 55 σελίδες: Ποικιλία προτεραιοτήτων χωρίς πολύ προτεραιότητα.

Η πρώτη "θεμελιώδης ευθύνη" που εκθέτει η NSS είναι:

.. να προστατέψει τον αμερικανικό Λαό, τη πατρίδα και τον αμερικανικό τρόπο ζωής..

Ο Micah Zenko επισημαίνει ότι δεν το κάνει πραγματικά:

Σχεδόν τίποτα στο έγγραφο .. δεν ασχολείται με τις πραγματικές εγχώριες απειλές, κινδύνους και τις συστημικές βλάβες που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί κάθε μέρα. 
... 
Η NSS του Τραμπ.. αναφέρει 58 φορές τη λέξη "τρομοκράτες" και δεσμεύεται να «νικήσει τους τζιχαντιστές τρομοκράτες», όπως ακριβώς έχουν κάνει όλα τα προηγούμενα έγγραφα NSS από τις 11/9. Κατά τα τελευταία 16 χρόνια, οι τζιχαντιστές έχουν σκοτώσει 103 Αμερικανούς εντός Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ οι δεξιοί τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 68. Κατά τη διάρκεια της ίδιας χρονικής περιόδου, οι θάνατοι που οφείλονται στα ναρκωτικά έχουν τριπλασιαστεί, με πάνω από 59.000 Αμερικανούς να πεθαίνουν το 2016, ενώ το ποσοστό αυτοκτονίας στην Αμερική έχει αυξηθεί κατά 25%, με 43.000 θανάτους ετησίως. 
...
Η NSS της διοίκησης Τραμπ αποτυγχάνει να κάνει αυτό που ισχυρίζεται – να προστατεύει τους Αμερικανούς - σε μεγάλο βαθμό επειδή δεν αντιμετωπίζει τις πραγματικές απειλές και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί. Μπορεί να είναι μια εξωτερική πολιτική «Πρώτα η Αμερική», όπως υποστηρίζει ο πρόεδρος, αλλά δεν θέτει τους ίδιους Αμερικανούς πρώτους.

Παρόλο που αγγίζει πολλά θέματα εξωτερικής πολιτικής, η έμφαση της νέας NSS είναι πιο ρεαλιστική από την  -στο χαρτί - πιο ιδεαλιστική εκδοχή της αυτοκρατορικής στρατηγικής του Ομπάμα. Υπάρχει λιγότερη συζήτηση σχετικά με τις «αξίες» και μια νέα έμφαση στους «αντιπάλους», κυρίως Κίνα και Ρωσία.

Η επισήμανση αυτών των δύο χωρών ως αντιπάλων συνεπάγεται ότι εμφανίζονται ξανά σε ίδιο επίπεδο με τις ίδιες τις ΗΠΑ. Σηματοδοτεί έτσι το τέλος της περιόδους της «μονομερούς στιγμής» που οι ΗΠΑ αισθάνθηκαν να δικαιολογούνται μετά το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης. Σίγουρα, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να προσπαθούν να ξεχωρίσουν από τους άλλους. Μόλις απέρριψε γελοία το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών το οποίο επιβεβαίωνε το καθεστώς κατοχής της Ιερουσαλήμ. Αλλά, η ψηφοφορία εναντίον όλων των άλλων μελών του ΣΑ, συμπεριλαμβανομένων στενών συμμάχων όπως η Βρετανία, δεν αποτελεί ένδειξη παγκόσμιας ηγεσίας, αλλά ενός κράτους παρίας.

Ότι η «μονομερής στιγμή» έχει περάσει μπορεί να έχει κάποιες πολύ θετικές πτυχές για τον κόσμο. Το τέλος ενός παγκόσμιου ανταγωνισμού επέτρεψε στις ΗΠΑ να διεξάγουν περισσότερους πολέμους:

Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπλάκηκαν σε σαράντα έξι στρατιωτικές παρεμβάσεις από τη περιόδο 1948-1991, από το 1992 έως το 2017 ο αριθμός αυτός αυξήθηκε τετραπλάσια σε 188.

Οι παρεμβάσεις μετά το 1991 συνέβησαν ακόμη και όταν οι ΗΠΑ είχαν χάσει την ιδεολογική λογική της «καταπολέμησης του κομμουνισμού» και ενώ η πιθανότητα στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά των ιδίων ήταν μικρότερη από πριν. Περαιτέρων, πολλές από αυτές τις επεμβάσεις δεν ήταν επιτυχείς. Άλλα κράτη έχουν βρει μέσα για την αντιμετώπιση της συντριπτικής στρατιωτικής δύναμης.

Οι ανεξέλεγκτες Ηνωμένες Πολιτείες δεν ένιωσαν καμία ανάγκη να σταθμίσουν πιθανές απαντήσεις από τους ανταγωνιστές. Δεν έδειξαν «αξιοπρεπή σεβασμό για τις απόψεις της ανθρωπότητας». Αποδείχθηκε ότι αποτελεί κίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη. Παρενέβησαν επειδή μπορούσαν, όχι επειδή υπήρχε ένα πραγματικό εθνικό συμφέρον να διακυβεύεται ή ακόμα μια αξιοπρεπής ευκαιρία νίκης. Η «μονομερής στιγμή» κόστιζε στις ΗΠΑ πολλά χρήματα και καλή θέληση, και έφερε ελάχιστα κέρδη.

Μια λογική αμερικανική στρατηγική θα αναγνώριζε ότι η μονόπλευρη προσέγγιση απέτυχε και έτσι υπογραμμίζει άλλα μέσα. Η πραγματική παγκόσμια συνεργασία και η αύξηση της οικονομικής και διπλωματικής δύναμης θα ήταν πιθανώς πιο επιτυχημένες από ό, τι η στρατιωτική δύναμη. Η νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας δεν το κάνει αυτό. Ενώ λέει ότι «θα προωθήσει την αμερικανική επιρροή», αγνοεί ή απορρίπτει την κλιματική αλλαγή και τους διεθνείς «κανόνες του δρόμου», όπως η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Η διοίκηση Τραμπ βάζει περισσότερους πόρους στον στρατό και λιγότερο σε μέτρα διπλωματικής και οικονομικής εξωτερικής πολιτικής. Είναι συνεπώς, σύμφωνα με την εκστρατεία του Τραμπ, απομονωτική.

Κάποιος μπορεί είτε να έχει έναν συντριπτικό ρόλο είτε να επηρεάσει με φινέτσα μέσω συνεργασίας με άλλους. Ο συντριπτικός ρόλος, ο οποίος καταδεικνύεται από στρατιωτικές παρεμβάσεις, δεν ήταν επιτυχής. Η προσέγγιση της συνεργασίας εκφράζεται στα λόγια της NSS, αλλά απορρίπτεται στις συγκεκριμένες πολιτικές της. Ο τρίτος δρόμος που ανοίγει είναι εκείνος της απομόνωσης.

Ως παγκόσμιος πολίτης χαιρετίζω αυτήν την εξέλιξη. Μια Αμερική που αισθάνεται πάλι περιορισμένη στην παγκόσμια εμβέλειά της θα είναι πιθανότατα πιο προσεκτική όταν θα σκεφτεί να ξεκινήσει νέες συγκρούσεις. Θα κάνει λιγότερες ζημιές σε άλλους και στον εαυτό της.

Μετάφραση από αγγλικά: Κριστιάν Ακκυριά

Καταχωρήθηκε από b στις 19 Δεκεμβρίου 2017 στις 06:46 πμ | Permalink