10/9/17

Μακρόν: το απαράδεκτο ολίσθημα στην Αθήνα

Ο Κύριος Εμανουέλ Μακρόν, πρόεδρος της Δημοκρατίας, ολίσθησε για άλλη μια φορά δημόσια και προσέβαλε τους Γάλλους. Τουλάχιστον, όσους δεν σκέφτονται σαν κι αυτόν. Στους κήπους της Γαλλικής Σχολής Αθηνών την Παρασκευή, επανέλαβε την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, αλλά με λόγια πρωτοφανούς βίας: «  Θα είμαι απόλυτα αποφασιστικός, δεν θα παραχωρήσω τίποτα, ούτε στους τεμπέληδες, ούτε στους κυνικούς, ούτε στους εξτρεμιστές » [1] . 
Να λέει ο πρόεδρος ότι δεν θα παραχωρήσει τίποτα, είναι δικαίωμά του. Είναι ένας τρόπος διακυβέρνησης, και γνωρίζουμε τώρα πόσο καλές είναι οι υποσχέσεις του για το «κοινωνικού διάλογο».  Όμως είναι δικαίωμα του. Ας βγάλουν τα συμπεράσματα τους οι αντίπαλοι του. 
Αλλά να το κάνει περιγράφοντας όσους δεν έχουν την ίδια γνώμη ως  «τεμπέληδες», (...) κυνικοί, (...) εξτρεμιστές», μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει προηγούμενο. Τη λεκτική βία την οποία έκανε χρήση καλεί, και δικαιολογεί εκ των προτέρων, άλλες βίες. 
Στο σημείο που αναρωτιόμαστε αν έχει επίγνωση του τι είπε.

 Όταν επιμένει ο Εμανουέλ Μακρόν ...
Δεν είναι, δυστυχώς, η πρώτη φορά που ο Εμανουέλ Μακρόν ενοχοποιείται για τέτοιο ολίσθημα. Διέπραξε παρόμοια παράβαση από τους κήπους της Πρεσβείας της Γαλλίας στο Βουκουρέστι[2] , προσθέτοντας στη προσβολή το γεγονός να την αρθρώνει σε ξένο έδαφος. Ωστόσο, ήταν ο ίδιος Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος είχε δηλώσει ότι δεν θα σχολιάσει τη γαλλική πολιτική από το εξωτερικό. Όπως ήδη το έχουμε αναφέρει, είναι απολύτως λάθος να ισχυριστεί, είτε στην Αθήνα είτε στο Βουκουρέστι, ότι οι Γάλλοι αρνούνται τις μεταρρυθμίσεις. Είτε οι τελευταίες είναι της παγκοσμιοποίησης είτε αφορούν το χώρο της εργασίας, οι Γάλλοι υποβλήθηκαν, και αποδέχτηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια αμέτρητες μεταρρυθμίσεις. Αυτό που αρνούνται οι Γάλλοι, είναι μια συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, εκείνη που αφορά το εργατικό δίκαιο. Αλλά αυτή η μεταρρύθμιση είναι ακριβώς εξαιρετικά αμφίβολη, όπως φάνηκε σε αυτό το ιστολόγιο-ημερολόγιο [3]. Μπορεί κανείς όμως να τη θεωρήσει αναγκαία· αλλά χρειάζεται, τότε, να σεβαστούν εκείνοι που σκέφτονται διαφορετικά.
Και πόσο μάλλον όταν κανείς εκλέχτηκε σε μια παρεξήγηση, με χαμηλό αριθμό ψήφων. Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ένας πρόεδρος από ανάγκη. Όλοι το γνωρίζουν βέβαια, εκτός από τον ίδιο από τι φαίνεται ...
Αλλά, ω του θαύματος, ο Εμανουέλ Μακρόν επαναλαμβάνει. Και το κάνει μία ημέρα μετά την ομιλία του, που έμελλε προγραμματική για την Ευρώπη και δεν ήταν παρά μόνο μια έκθεση κοινοτοπιών. Το κάνει με λόγια που, αυτή τη φορά, είναι άμεσα προσβλητικά και αυτό σε ένα πολύ ακραίο βαθμό. Όταν εξετάζουμε την κατάρρευση που υπέστη στις δημοσκοπήσεις εδώ και δύο μήνες τώρα [4], είναι τρέλα. Αλλά, «Παρότι είναι τρέλα, υπάρχει μέθοδος εδώ» [5] .
 Όταν η προσβολή γίνεται μέθοδος
Οι προσβολές, επειδή δεν υπάρχουν άλλα λόγια για τις λέξεις που χρησιμοποίησε για να περιγράψει τους αντιπάλους του δεν είναι νέες. Τείνουν να αποτελούν μια μέθοδο για τον Εμανουέλ Μακρόν. Τις είχε ήδη χρησιμοποιήσει, το είπαμε, είτε έμμεσα είτε άμεσα, στην ομιλία του στο Βουκουρέστι. Τις είχε χρησιμοποιήσει, επίσης, κατά τη διάρκεια της έναρξης του σχολικού έτους, στο ταξίδι του στην Forbach. Ο Εμανουέλ Μακρόν είχε εκτοξεύσει, ενοχλημένος, σε δημοσιογράφο που του έθετε μια ερώτηση: « Οι δημοσιογράφοι έχουν κάποιο πρόβλημα. Παραενδιαφέρονται  για τον εαυτό τους και όχι αρκετά για τη χώρα. (...) Δεν μου μιλάτε παρά για προβλήματα επικοινωνίας και προβλήματα των δημοσιογράφων, δεν μου μιλάτε για τη Γαλλία . [6]». Ωστόσο, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας φωτογραφιζόταν ενώ γευμάτιζε στο κυλικείο του σχολείου με μαθητές. Ήταν εκεί, προφανώς, και κανείς δεν τον κατηγορεί, για να καταγραφούν  εικόνες και να δείξει το πρόσωπό του. Με μια λέξη: ήταν εκεί για να «επικοινωνήσει».  Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό απ’ αυτό· αλλά δεν υπάρχει επίσης τίποτα πιο φυσιολογικό, ένας δημοσιογράφος να του θέσει τότε μια ερώτηση σχετικά με την επικοινωνία του. Αυτό που εμφανίζεται ως ανώμαλη, είναι η απάντηση του προέδρου. Ο Clement Viktorovich, στο ιστοτόπο της ηλεκτρονικής ιστοσελίδας του Le Point [7] , παρατήρησε τότε ότι αντί να προσπαθεί να αντικρούσει τη θέση των αντιπάλων του, ο Εμανουέλ Μακρόν επιχειρεί να αποκλείσει τη νομιμότητα εκείνων που παρουσιάζει ως  αντίπαλους. Και μας έδωσε ένα νέο παράδειγμα, και πρέπει να το πούμε, ένα αποτρόπαιο παράδειγμα, στη διάρκεια της δήλωσής του της Παρασκευής 8 Σεπτεμβρίου στη Αθήνα.
 Αντανακλαστικό κακομαθημένου παιδιού ή αντανακλαστικό κοινωνικής τάξης;
Συνήθεια το λιγότερο, και κατά πάσα πιθανότητα μέθοδος. Αλλά για ποια μέθοδο; Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει αυτά τα ξεσπάσματα από μέρος του πρόεδρου σαν μαρτυρία αγανάκτησης του ενώπιον μιας πραγματικότητας που του αντιστέκεται, που του διαφεύγει. Με λίγα λόγια, αυτά τα τρομερά λόγια δεν θα ήταν παρά μόνο η έκφραση ενός ανθρώπου που τα έχει «χάσει». Η νεότητα του προέδρου προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς και η προστατευμένη ζωή που έκανε μέχρι την εκλογή του. Το να είσαι ο «πρώτος της τάξης», να είσαι κάποιος που τον παρατηρούν και τον προστατεύουν κάποιοι δυνατοί, το να εργάζεσαι με έναν άλλο πρόεδρο – τον Φρανσουά Ολάντ – και στη συνέχεια να γίνεις υπουργός, τέλος να προδώσεις τον προστάτη σου, αλλά όχι χωρίς να έχεις βρει άλλους προστάτες, και τέλος να φτάσεις στο αποκορύφωμα της εξουσίας, όλα αυτά δεν σε προετοιμάζουν ειδικά για τις αντιξοότητες. Ο Chris Bickerton, στο κύριο άρθρο του της 7ης Σεπτεμβρίου στην εφημερίδα New York Times, ζωγραφίζει ένα καυστικό πορτρέτο του Εμανουέλ Μακρόν[8] . Σημειώνοντας την κατάρρευση του στις δημοσκοπήσεις, αναρωτιέται αν αυτός ο πρόεδρος δεν πάσχει από αλαζονεία ενός χαλασμένου παιδιού (enfant gâté). Υπάρχει, βέβαια, αμερικανική συγκατάβαση σε αυτό το άρθρο, αλλά και πολλή αλήθεια.
Ωστόσο, θα ήταν παρακινδυνευμένο να αποδοθούν αυτή η «μέθοδος» και αυτή η συμπεριφορά του Εμανουέλ Μακρόν, μέθοδοι και συμπεριφορά οι οποίες, χωρίς  αμφιβολία, θα τον κάνουν σύντομα απεχθή στους Γάλλους, σε απλή αλαζονεία, σε προσωπικά χαρακτηριστικά, ακόμα και αν υπάρχουν. Υπάρχει, πίσω από το αίσθημα της ανωτερότητας σε συνδυασμό με εκείνο του να πιστεύει ότι έχει δίκιο, να ενσαρκώνει το «καλό στρατόπεδο» το οποίο βρίσκουμε ευρέως διαδεδομένο στη νεοφιλελεύθερη ελίτ. Διότι πιστεύει ότι κατέχει μια ανώτερη γνώση, γιατί είναι πεπεισμένη ότι αυτή η γνώση συνδυάζεται με μια καλοσύνη που αυτή και μόνο, θα ήταν η μόνη που διαθέτει, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται περιφρόνηση για τους αντιπάλους της.
Σε κάθε περίπτωση, η μέθοδος αυτή είναι απαράδεκτη για έναν πρόεδρο. Είναι πιθανό να καταστρέψει τελείως τη νομιμότητά του. Και σε αυτή την περίπτωση, η νομιμότητα της εκλογής του θα ζυγίζει ελάχιστα ενώπιον της νομιμοποιημένης  -όσον την αφορά- οργής των Γάλλων.
Η Μαρία Αντουανέτα πιθανόν να μην είπε «αν δεν έχουν ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι».  Αλλά αυτή η φράση της έχει κολλήσει στο δέρμα και την καταδίκασε στα μάτια της κοινής γνώμης, πριν ακόμα δικαστεί. Ο Εμανουέλ Μακρόν, όσο τον αφορά,  εκφώνησε πράγματι τις φράσεις για τις οποίες πάντα  θα κατηγορηθεί. Ας μην εκπλαγεί, λοιπόν, ότι δημιουργεί μίσος και οργή. Ας μην εκπλαγεί αν, δυστυχώς, το κεφάλι του θα τελειώσει στην άκρη ενός ακοντίου ...
 Μετάφραση στα ελληνικά από Κριστιάν Άκκυριά για τον Ινφογνώμονα Πολιτικά, Αθήνα, 10.9.2017

 Παραπομπές
[2]  Sapir J., "Τα τρία φάουλ του Εμανουέλ Μακρόν," σημειώσεις που δημοσιεύτηκε 27 Αυγούστου 2017 στο ρωσικό ημερολόγιο  RussEurope,  https://russeurope.hypotheses.org/6241
[3]  Sapir J. «διαταραγμένη εντολές» σημειώσεις που δημοσιεύθηκε στο ρωσικό ημερολόγιο  RussEurope,  1ή Σεπτεμβρίου 2017,  https://russeurope.hypotheses.org/6253
[5]  William Shakespeare, Άμλετ (1601), Πράξη ΙΙ, σκηνή 2, Polonius
[6]  Αναφορά από τον Clement Viktorovich στο  The Point.fr , 06.09.2017 στις 15:50  http://www.lepoint.fr/chroniques/viktorovitch-l-inquietant-discours-d-emmanuel-macron-06 -09-2017-2154981_2.php

Διαβάστε περισσότερα στο reseauinternational




6 σχόλια:

  1. Κάτι ήξερε ο Κιτσίκης και τον είπε Ζόμπι. Το σωστότερο ίσως στα Γαλλικά να είναι Ζομπιόν. Η πραγματικότητα παραμένει ότι η Γαλλική εξωτερική πολιτική εδώ και αιώνες συνήθως σχεδιάζει μαζί με άλλους τις γενοκτονίες μας, χωρίς καν να το καταλαβαίνει ο Ελληνικός κατα βάση λαός των Γάλλων. Όταν το καταλάβει θα έχουμε νέα επανάσταση στη Γαλλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το αν ο μακρον θα ειναι καλος για την Γαλλία θα φανεί στην πορεία ωστόσο για τη συγκεκριμένη περίπτωση Οποίος εχει τη μύγα μυγιαζεται θα έλεγα εγω αφου ο Μακρόν δεν ειπε οποίος δεν εχει την ίδια γνώμη με αυτόν οτι ειναι κοπρίτες ωστόσο μερικοί πρόλαβαν και προσβλήθηκαν αυτο τα λέει ολα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το τι πιστευει ο ΜΑΚΡΟΝ θα τοβρειτε εδω:According to Emmanuel Macron, the days of popular sovereignty are over (http://www.voltairenet.org/article197736.html)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν εχουμε και μεγαλη σκασιλα τι πιστευει ο Μακρον να μαθουμε.Εχουμε απολυτη αναγκη να μαθουμε τι πιστευουμε εμεις οι Ελληνες για μας. Αυτος ειναι Φραγκος..ολοι θυμομαστε την ...λαμψη της Φραγκοκρατιας στην ελλαδα καποτε .Αρα ξερουμε το γενος των Φραγκων..που εφερε τον ..πολιτισμο στην Αφρικη και στις αποικιες..εως το Βιετναμ..Μιλαμε ριγησε το συμπαν απ την προσφορα τοσου κλεους..Καποιοι ηλιθιοι εδω θελησαν να μας κανουν συνεταιρους με αυτους και τους Γερμανους..αλλους εκπολιτιστες μεγαλους και ..ανθρωπιστες..Παντως εγω δεν θα σκασω απο απορια να μαθω τι σκεφτεται αυτο το φιρφιρι που τρεχει με το τρεχαντηρι..των τραπεζων. Κατι τετοιοι μετετρεψαν την Γαλλια σε ημιλευκη χωρα..οπως ο φουρναρης εκανε το λευκο ψωμι ..ημιλευκο.Ισως καλα εκαναν ..αφου το νερομενο κρασι εχει λιγοτερο αλκοολ απ το ανεροτο..Οταν ριχνεις τον μεσο ορο με νοθεια..αυτο λεγεται ...προοδος.Οταν πας πιο κατω νερονοντας..αυτο λεγεται απογειωση ..κι οταν πας στο μηδεν αυτο λεγεται διακτινιση...και ψαλουν και παιανες..Ετσι εκδικειται η φυση το παρελθον αφου σου στερει το μελλον..Πουφφ ..πολλα ειπαμε για το ποντικι που γεννησε ενα βουνο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πιστεύω για μάς ότι καλό θα ήταν να κόψομε λίγο το υφάκι, που υποτιμά τούς πάντες (Φράγκους/κουτόφραγκους, Γερμανούς/ούννους κλπ.) και ν' ανοίξομε τα μάτια στα σημερινά μας χάλια. Και αντί να τα φορτώνομε στους ξένους, ας αποκτήσομε, βρε αδελφέ, την ωριμότητα να αναγνωρίσομε τα λάθη μας.

      Επίσης, ως πρώτο δείγμα σεβασμού στον εαυτό μας, να μην κακοποιούμε την καταπληκτική μας γλώσσα: "Μιλαμε ριγησε το συμπαν"
      α) Λέμε και όχι μιλάμε, εκτός κι αν δεν ξέρομε την διαφορά
      β) Κατάντησαν την γλώσσα μονοτονική, ασ μην την κάνομε και ατονική.

      Διαγραφή
    2. Να σού θυμίσω ακόμη ότι αυτών των Φράγκων και των Γερμανών τις πόρτες πάνε και χτυπούν σήμερα οι ... απόγονοι τού Περικλέους ζητώντας δουλειά.

      Διαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.