Μετά το ISIS, τι; Μία συνολική αποτίμηση

Μετάφραση: Στέργιος Σεβαστιάν

Το ισλαμικό κράτος βρίσκεται στο χείλος μιας διπλής ήττας. Η Μοσούλη, η μεγαλύτερη πόλη που ελέγχει, έχει φύγει σχεδόν ολόκληρη από την αρπαγή του και οι δυνάμεις υπό την καθοδήγηση των Κούρδων προχωρούν στην de facto πρωτεύουσα του, τη Raqqa. Τώρα, όπως λέει η παροιμία, αρχίζουν τα δύσκολα. Οι εδαφικές απώλειες του Ισλαμικού Κράτους έχουν εισαγάγει νέα ερωτήματα, σχετικά με το βασικό μέλλον της Μέσης Ανατολής. Το Foreign Policy συγκέντρωσε μια ομάδα πολιτικών και εμπειρογνωμόνων της περιοχής για να δώσει απαντήσεις.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να αποσυρθούν από τη Μέση Ανατολή

Του Elliot Abrams

Μετάφραση: Στέργιος Σεβαστιάν

Η ήττα του ισλαμικού κράτους ως "κράτους" θα αφήσει δύο σοβαρά ερωτήματα που θα αντιμετωπίσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Το πρώτο είναι: Ποιος θα γεμίσει τους χώρους από τους οποίους προέρχονται οι τζιχαντιστές; Υπάρχει μία σαφής προσπάθεια από το νέο συνασπισμό Ιράν-Χεζμπολάχ-σιιτικών πολιτοφυλακών-Ρωσίας να απαντήσει: "Εμείς."

Αυτή είναι μια απάντηση που πρέπει να απορρίψουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μια τέτοια εξέλιξη θα εδραιώσει έναν αντιαμερικανικό συνασπισμό, θα απειλήσει την Ιορδανία και το Ισραήλ και θα αφήσει το Ιράν ως την κυρίαρχη δύναμη σε μεγάλο μέρος της περιοχής. Η απόρριψη αυτής της πρόκλησης προφορικά θα ήταν όμως κάτι το αστείο. Πρέπει να αντισταθούν στο πεδίο, μέσω της χρήσης βίας από έναν συνασπισμό που πρέπει να οικοδομηθεί και να ηγείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η σύγκρουση στη Συρία έχει καταστρέψει κάθε πιθανότητα εύρεσης μιας εύκολης φόρμουλας για την ανασύνταξη της χώρας αυτής, αλλά μεσοπρόθεσμα μπορεί κανείς να οραματιστεί μια συζήτηση με τη Ρωσία για το πώς μπορούν να φιλοξενούνται τα συμφέροντά μας, όπως και τα δικά τους, μετριάζοντας τη βία σε ένα επίπεδο που θα επιτρέπει σε πολλούς πρόσφυγες να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Αλλά αυτή η συζήτηση δεν θα επιτύχει τίποτα, αν η αμερικανική εξουσία δεν κερδίσει για πρώτη φορά το σεβασμό της Ρωσίας και οι Ρώσοι καταλάβουν ότι ο συμβιβασμός είναι απαραίτητος.

Ακόμα και στο βέλτιστο σενάριο, με το Ισλαμικό Κράτος να ηττάται και να χάνει τον έλεγχο του σε ένα "κράτος", μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ως τρομοκρατική ομάδα - και σε κάθε περίπτωση η Αλ Κάιντα και άλλες ομάδες τζιχαντιστών δεν θα εξαφανιστούν. Επομένως, το δεύτερο ερώτημα είναι: Πώς προχωράμε ενάντια στους σουνίτες τζιχαντιστές, που συνεχίζουν να συνωμοτούν ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες; Θα πρέπει να είναι σαφές ότι η σιιτική κυριαρχία στην περιοχή θα συμβάλει στην αναζοπύρωση αυτών των σουνιτικών ομάδων και θα βοηθήσει στην στρατολόγησή τους στην περιοχή και σε απομακρυσμένες σουνιτικές περιοχές. Και η αντίληψη της Αμερικανικής συναίνεσης ή της συνέργειας σε αυτή την κυριαρχία, θα βοηθήσει να καταστούν οι Ηνωμένες Πολιτείες ένας μεγαλύτερος στόχος.

Όλα αυτά οδηγούν σε ένα ανεπιθύμητο συμπέρασμα - ανεπιθύμητο σίγουρα στο Λευκό Οίκο και σε πολλούς Αμερικανούς. Η ήττα του Ισλαμικού Κράτους δεν θα τερματίσει τη συμμετοχή μας στις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και μπορεί στην πραγματικότητα να την οδηγήσει σε αύξηση. Δεν θα υπάρξει επανάληψη των πολέμων στο Ιράκ, με τεράστιους αμερικανικούς στρατούς στο έδαφος, αλλά θα χρειαστεί να υπάρξει μια μακρά συνέχεια της δέσμευσης που βλέπουμε σήμερα: ίσως 5.000 στρατιώτες στο Ιράκ, 1.000 στη Συρία, 1.000 έως 2.000 στην Ιορδανία και πολλούς άλλους στον 6ο Στόλο και σε βάσεις στην περιοχή από τις οποίες μπορούμε να ασκήσουμε ισχύ.

Όσο το Ιράν προσπαθεί να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την περιοχή και οι ομάδες σουνιτών τζιχαντιστών στοχεύουν τις Ηνωμένες Πολιτείες, η ήττα του Ισλαμικού Κράτους αλλάζει - αλλά δεν μειώνει - το μερίδιο της Αμερικής στη πολιτική εξουσίας της Μέσης Ανατολής.

Ο Elliott Abrams είναι ανώτερος συνεργάτης για τις σπουδές στη Μέση Ανατολή στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων. Το νέο του βιβλίο, "Ρεαλισμός και δημοκρατία: Αμερικανική εξωτερική πολιτική μετά την αραβική άνοιξη", θα δημοσιευθεί τον Σεπτέμβριο.