FILE PHOTO. Η «οικογενειακή» φωτογραφία από τη διάσκεψη για το Κυπριακό στο Crans Montana της Ελβετία. ΚΥΠΕ/ Κάτια Χριστοδούλου
Του Μάριου Ευρυβιάδη
«Αν η λύση εξαρτάται από την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, είναι δυνατό να υπάρξει λύση;» Αυτό υπήρξε το συμπέρασμα του Σενέρ Λεβέντ, όταν πριν από μερικά χρόνια παρακολούθησε συνέντευξη Τύπου τού τότε διοικητή των κατοχικών στρατευμάτων, στη διάρκεια της οποίας ο τελευταίος δήλωσε πως τα τουρκικά στρατεύματα δεν πρόκειται να αποχωρήσουν ποτέ από την Κύπρο.
Όσοι από εσάς έχετε την υπομονή να παρακολουθείτε τα τρέχοντα στην Ελβετία μην πνίγεστε στις λεπτομέρειες. Ένα είναι το θέμα: Η αμοιβαία ασφάλεια. Η αμοιβαία ασφάλεια ακυρώνεται όταν η μια πλευρά απαιτεί να έχει απόλυτη ασφάλεια για τον εαυτό της, αγνοώντας την άλλη πλευρά. Και για να γίνει η αμοιβαία ασφάλεια εφικτή θα πρέπει να αποχωρήσουν όλα τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής. Είναι όμως αυτό δυνατό; Όχι, δεν είναι. Τότε δεν μπορεί να υπάρξει λύση!
Οφείλει, αν δεν το έχει ήδη πράξει ο Νίκος Αναστασιάδης αρχίζοντας από τον Νορβηγό Άιντε, να ρωτήσει δημόσια τον κάθε εκεί παράγοντα, «Εσείς, κύριε, αποδέχεστε την παραμονή κατοχικών στρατευμάτων στη χώρα σας; Αν όχι γιατί το ζητάτε από εμένα; Είναι ποτέ δυνατό να πάω σε δημοψήφισμα κάτω από τέτοια συνθήκη; Δεν μάθατε τίποτα από το δημοψήφισμα του 2004;».
Παρά το γεγονός πως το θέμα της ασφάλειας υπήρξε ανέκαθεν το μείζον ζήτημα του Κυπριακού, η ελληνική πλευρά –κάνοντας το καλό παιδί– υπέκυπτε στις αξιώσεις των Αγγλοαμερικανών, που εδώ και δεκαετίες ελέγχουν δυστυχώς τη Γραμματεία του ΟΗΕ, να μην το θέτει ως προτεραιότητα ώστε να ικανοποιείται η τουρκική πλευρά. Έτσι η διαδικασία επίλυσης εξελίχθηκε σε μια διαδικασία φαρσοκωμωδίας με τον κάθε Άιντε σε ρόλο νεροκουβαλητή των ΝΑΤΟ-τουρκικών απαιτήσεων.
Αν το ζήτημα της ασφάλειας και των λεγόμενων εγγυήσεων κυριαρχεί στην ατζέντα των τελευταίων μηνών είναι όχι διότι το ήθελε ο κάθε Άιντε και, δυστυχώς, ούτε επειδή το ήθελε ο Νίκος Αναστασιάδης, οι αυλικοί του και όσοι τον υποστηρίζουν. Είναι επειδή τους το επέβαλε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, μέσω μιας πανέξυπνης αφαιρετικής διλημματικής στρατηγικής που εξανάγκασε τους πάντες –τον Άιντε, τους Τούρκους και τους πάτρονές τους Αγγλοαμερικανούς– να συζητήσουν κάτι που για 43 ολόκληρα χρόνια αρνούνταν να πράξουν.
Για την επιτυχία του αυτή ο Νίκος Κοτζιάς εισέπραξε τις λοιδορίες των πολιτικά εξωνημένων οπαδών της «όποιας» λύσης, μέχρι που κατάλαβαν πως έχασαν το παιγνίδι. Αυτό που ουσιαστικά κατάλαβαν ήταν πως ο Νίκος Κοτζιάς έχει την άμεση υποστήριξη του Έλληνα Πρωθυπουργού, οπότε σφήνα δεν μπορούσε να μπει ανάμεσα στους δύο με αφορμή τις παλιμπαιδίζουσες πολιτικές της Λευκωσίας – μέχρι εκεί έφταναν τα μυαλά τους.
Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν είναι πως η Ελλάδα αρνείται να εμπλακεί και να δεσμευτεί σε μια νέα Ζυρίχη. Και πως το ελληνικό Κοινοβούλιο δεν πρόκειται ποτέ να συναινέσει σε μια λύση που θα επιτρέπει την εσαεί παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Θα την καταψηφίσει.
Όπως προειδοποίησε το 2003, πως χωρίς την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα υπήρχε διεύρυνση της ΕΕ. Στην εσχάτη των περιπτώσεων, τα βέτο κατά μίας λύσης που θα περιέχει μία «νέα Ζυρίχη» θα είναι διπλό. Ένα στην Αθήνα και άλλο ένα στην Κύπρο.
Αυτό τον μήνα, τον Ιούλιο συμπληρώνονται 43 χρόνια από το προδοτικό και επαίσχυντο πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Μας λεν’ πως τούτη τη φορά θα είναι πράγματι η τελευταία ευκαιρία για λύση.
Τις απειλές αυτές τις έχουμε ξανακούσει. Τι μας ζητούν δηλαδή; Να επιτρέψουμε στη φασίζουσα ΝΑΤΟϊκή Τουρκία του Ερντογάν και των Δυτικών της πατρώνων να μας μετατρέψουν σε σατράπηδες των μουσουλμάνων; Θέλουν να τους παραδώσουμε το κράτος, τον μόνο διεθνή θεσμό που διαθέτουν οι Έλληνες της Κύπρου ο οποίος τους διασφαλίζει την ελευθερία τους; Θέλουν τον θρησκευτικό ιμπεριαλισμό του Ερντογάν να διαφεντεύει την Κύπρο όπως κάνει και στην Τουρκία; Θέλουν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, που έχουν ως πραγματικό τους ηγέτη τον Μπουγιούκ Ταγίπ, να επιβάλουν τη σαρία –τον ιερό νόμο– και στην Κύπρο;
Τι θέλουν δηλαδή; Να φορέσουν μπούρκες οι Ελληνίδες; Να μπορεί, στο όνομα του Ισλάμ, να τις εκπορνεύει ο κάθε σεξουαλικά ανώμαλος μουσουλμάνος; Και μαζί και τα παιδιά μας; Θέλουν να τους πληρώνουμε κεφαλικό φόρο-«τζίζγια» εσαεί; Αυτό θέλουν; Ε, λοιπόν, οι Έλληνες της Κύπρου τούς έχουν μία και μόνο απάντηση. Να πάρουν την «όποια λύση» τους και να τη βάλουν –όπως επανειλημμένα τούς έχει πει ο συμπατριώτης μας Σενέρ Λεβέντ– εκεί που ξέρουν.
Ο λαός αποφασίζει
Στην Κύπρο κουμάντο θα κάνει ο λαός της, στο όνομα του λαού. Δεν θα κάνει κουμάντο ο ισλαμιστής Ταγίπ, στο όνομα του Αλλάχ. Και το κουμάντο θα γίνεται δημοκρατικά και θα αφορά δε όλους τους κατοίκους του τόπου και όχι μόνο τις λεγόμενες «δύο» κοινότητες, όπως προνοεί το ρατσιστικό κατασκεύασμα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
κάθε φορά που ακούω για λύση στο κυπριακό χαμογελάω πικρά. αυτό για δύο απλούς λόγους. πρώτον ό,τι κερδίζεται με αίμα δεν δίνεται πίσω ποτέ με το μελάνι!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεύτερον η τουρκία δεν επιθυμεί καμία λύση στο κυπροακό και θα τορπιλίσει οποιαδήποτε υποχώρηση έστω και στο όριο της προδοσίας απο την ελληνική πλευρά!
η τουρκία χρειάζεται το καθεστώς ομηρίας που έχει επιβάλει στην κυπρο για να εκβιάζει τους πάντες σε περιφερειακά θέματα κυρίως βέβαια στα της ελλάδος.
ο λόγος που μπαίνει στις διαπραγματεύσεις είναι ότι με τον αντικατοπτρισμό λύσης εκμεταλλεύεται τις υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς ως κεκτημένα ή επειδή κάποια ζητήματα τίθενται πλέον εν αμφιβόλω.
Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πολλά τα κέρδη...