Σέρνεται ο Αναστασιάδης σε Νέα Γενεύη: Παραβιάζουν οι ΟΗΕδες τις Γενικές Αρχές Δικαίου του Καταστατικού Χάρτη

FILE PHOTO. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες και ο τουρκοκύπριος ηγέτης πριν από το δείπνο που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 4 Ιουνίου/ ΚΥΠΕ
Της Αθανασίας Φωτιάδη
Η συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου μας από την Τουρκία, οι κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών του λαού που παγιώνονται με »λύσεις» τύπου Δ.Δ.Ο., και επικαλυμμένων σχεδίων Αναν, οι επικίνδυνες εξελίξεις που διαδραματίζονται στην εύφλεκτη ζώνη της ευρύτερης περιοχής μας, επιβάλλουν το ηθικό καθήκον να αναδείξουμε τις πτυχές αυτού του κορυφαίου εθνικού μας ζητήματος, που έχει συγκλονίσει τον Ελληνισμό και έχει σημαδέψει την σύγχρονη ιστορία του, καθορίζοντας την ανάγκη της επανατοποθέτησής του.

Η εισβολή και κατοχή παραμένουν και είναι ανοιχτά ζητήματα Διεθνούς Δικαίου. Το Κυπριακό Ζήτημα αναδεικνύει παγκοσμίως ότι η Αναγκαστική εκτέλεση δεν προβλέπεται και δεν υπάρχει στα ζητήματα δικαστικής δικαιοδοτικής κρίσης όσο αφορά τις αποφάσεις του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας. 
Εν προκειμένω τα ταπεινωτικά αποτελέσματα ενός πολέμου που κατάφωρα παραβίασε το Διεθνές Δίκαιο θα νομιμοποιηθούν με την δήθεν ειρηνική διευθέτηση των διαφορών που επιχειρείται στις παρωδίες- διασκέψεις της Γενεύης είτε της 1ης, 2ης κ.ο.κ Και είναι στην κυριολεξία έτσι τα πράγματα αφού η 4η Συνθήκη της Γενεύης το 1949, που συνάφθηκε στην πόλη αυτή τιμωρεί και απαγορεύει την διάπραξη εγκλημάτων πολέμου.
Ο αναξιόπιστος και αφερέγγυος παγκόσμιος οργανισμός σέρνει εκ νέου στην σανίδα του Προκρούστη την Κ.Δ. και παράλληλα την ξευτιλίζει. Τι άλλωστε μπορεί να σημαίνει το ενημερωτικό δελτίο, που έστειλε εν όψει Γενεύης 1 σε όλα τα μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όπου ο Π.τ.Δ. της μόνης διεθνώς αναγνωρισμένης Κ.Δ. βρέθηκε 2ος και καταϊδρωμένος ως εκπρόσωπος της Ελληνικής κοινότητας μετά τον Ακιντζί; Και τί σημαίνει η εξίσωση Αναστασιάδη- Ακιντζί που επιχειρείται ενόψει Γενεύης 2 ενώπιον του Γ.Γ. Γκουτέρες στην Ν.Υ; Η διολίσθηση βέβαια αυτή φέρνει στην επιφάνεια την διαχρονική έλλειψη εθνικής στρατηγικής και τον ετεροκαθορισμό της Ελληνικής πλευράς που θεωρεί ότι γενικά κάποιος ξένος παράγοντας θα επέμβει σαν από μηχανής θεός (Ρωσία – ΗΠΑ – Γερμανία) και θα τον σώσει από την δύσκολη θέση που έχει περιέλθει. Και αν δεν εμφανισθεί ο από μηχανής θεός πάλι οι τρίτοι θα ευθύνονται και οι διεθνείς αρνητικές συγκυρίες.
Η τακτική των διαρκών παραχωρήσεων ευθύνονται κυρίως που έφθασαν τα πράγματα εδώ, αλλά και αυτός ο απύθμενος ενδοτισμός και η υποτέλεια που εκφράζονται ευθαρσώς όπως αυτή του ανεκδιήγητου Στέφανου Στεφάνου του ΑΚΕΛ που οραματίζεται ότι το μόρφωμα-κράτος που θα δημιουργηθεί δεν χρειάζεται στρατό, γι' αυτό θα πρέπει να καταργηθεί η Εθνική Φρουρά, δηλ. το θέμα της ασφάλειας θα του λύσει το ΝΑΤΟ ή η Τουρκία; Τέτοιους κυβερνώντες διαθέτουμε που πιστεύουν ότι μπορούμε να επιβιώσουμε ως κράτος και ως έθνος χωρίς στρατό και παλλαική άμυνα. Θέλω να αναφέρω ότι κατά την περίοδο των αντικατοχικών εκδηλώσεων την δεκαετία του '80 οι γυναίκες που πρωτοστατούσαν στον αγώνα έθεταν επιτακτικά το ζήτημα της Παλλαϊκής Άμυνας και της στράτευσής τους στην Εθνική Φρουρά της Κύπρου.
Τίθεται επομένως επί τάπητος η αλλαγή πορείας με δημιουργία Εθνικής Πολιτικής και Στρατηγικής σε όλα τα εθνικά μας ζητήματα και ειδικά στο Κυπριακό και κατ' επέκταση στο Αιγαίο. Επειγόντως πρέπει να επιδιώξουμε την επανατοποθέτηση για μια λύση απελευθέρωσης της Κύπρου μας και αυτό χρειάζεται επίμονη εκπαιδευτική διαδικασία. Πρέπει να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε πως θα ανατρέψουμε το αναχρονιστικό και αποικιακό Σύνταγμα που έδωσε μια κολοβή ανεξαρτησία με εγγυήτριες δυνάμεις: Τουρκία – ο κατακτητής, Αγγλία – κατακτητής και Ελλάδα – ως άλλοθι των κατακτητών.
Είναι επιτακτική ανάγκη να επιδιώξουμε αυτή την επανεκκίνηση για αναθεώρηση Συνταγματική που θα εδραιώνει την κυριαρχία και το ακατάλυτο μιας ενιαίας νόμιμης ως κυβέρνησης για όλη την επικράτεια, να την κάνουμε σεβαστή τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αυτό άλλωστε επιβάλλει κάθε επαναστατική πράξη που στην προκειμένη περίπτωση είναι η τήρηση της νομιμότητας και εδραίωση του Κράτους Δικαίου, γιατί εν τέλει η απελευθέρωση της Κύπρου μας στηρίζεται στο φρόνημα του λαού που το 2004 εξέφρασε την σταθερή του προσήλωση του σε μια ενιαία, ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα.
Αυτό πρέπει να προσδιορίζει τον αγώνα μας έχοντας προτάξει δύο αμάχητα τεκμήρια:
Πρώτο:  ότι η Κ.Δ. είναι κράτος κυρίαρχο και ακατάλυτο,
Δεύτερο: οποιαδήποτε συμφωνία για λύση που θα αντίκεινται στις Γενικές Αρχές Δικαίου δηλ. στην προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Αρχών θα είναι άκυρη, αυτό ισχύει και για την περίπτωση που θα παραμείνουν οι εγγυήσεις, παρεμβατικά δικαιώματα και ο κατοχικός στρατός ακόμη και με χρονοδιαγράμματα.
Είναι επιτακτική η άμεση κατάργηση των εγγυήσεων και παρεμβατικών δικαιωμάτων καθώς και η άμεση αποχώρηση του κατοχικού τουρκικού στρατού. Πιο συγκεκριμένα: συμφωνία με λύση που θα περιέχει διχοτόμηση ή Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ή οποιαδήποτε μορφή Ομοσπονδίας απορρίπτεται: Ειδικότερα η «λύση» με την μορφή Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είναι μόρφωμα παγκοσμίου πρωτοτυπίας και είναι χαρακτηριστική η αναφορά της λέξεως Διζωνική που σημαίνει δύο ζώνες αποτελούμενες από το κατακτημένο τμήμα που βρίσκεται στον Βορρά και το ελεύθερο που βρίσκεται στον Νότο, με τελικό στόχο την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και δημιουργία δύο χωριστών κρατών.
Επίσης η ομοσπονδία τύπου καντονίων ή άλλης μορφής, δεν μπορεί να δημιουργηθεί ούτε αυτή η διεθνώς θεωρούμενη κανονική μορφή ομοσπονδίας στην Κύπρο, γιατί δεν συντρέχουν οι παρακάτω προϋποθέσεις που θέτει και ο ίδιος ο ΟΗΕ:
1η Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη συνεχούς ιστορικού εδάφους που να ανήκει σε ιστορικό λαό.
2η Απαραίτητη προϋπόθεση η ύπαρξη αυτόχθονος λαού εγκατεστημένου αιώνες πριν στο έδαφος αυτό.
Και οι δύο αυτές προϋποθέσεις δεν υφίστανται στην περίπτωση των κατ' ευφημισμόν τουρκο/κυπρίων, οι οποίοι είναι κατ' ουσίαν Κύπριοι μουσουλμάνοι και αποτελούν ανέκαθεν θρησκευτική μειονότητα προερχόμενη από τους εξισλαμισμούς των Ελλήνων της Κύπρου και ως εκ τούτου δεν είχαν και δεν έχουν την ιδιότητα και τις προϋποθέσεις ώστε να χαρακτηρισθούν ένας διαφορετικός αυτόχθονας λαός (όπως π.χ. οι Κούρδοι στην Τουρκία), γιατί αφενός υπήρξαν πάντοτε θρησκευτική μειονότητα (18% του συνολικού πληθυσμού στην Κύπρο) και αφετέρου δεν υφίσταται εγκατάσταση αυτών επί συγκεκριμένου εδάφους. Εδώ παραπέμπω για την ιστορική τεκμηρίωση στον μεγάλο δάσκαλο Κώστα Κύρρη Τουρκολόγο, Βυζαντινολόγο, Ιστορικό όπου εναργέστατα αναδεικνύει την διαδρομή του Ελληνισμού στο νησί.
Αποδεικνύεται επομένως εκ των ανωτέρω, ότι οι συνδιασκέψεις στην εκάστοτε Γενεύη 1η,2η κ.λ.π., με την προσπάθεια εγκαθίδρυσης πενταμερούς ήτοι Τουρκία – Ελλάδα – Αγγλία ως εγγυήτριες και Τουρκο/κύπριοι – Ελληνο/κύπριοι καθιστά επίσημο το πάγιο αίτημα της Τουρκίας με την σφραγίδα του ΟΗΕ και ξεπλένει τους κατακτητές από το άρθρο 2 παρ. 4 του Καταστατικού Χάρτη ενώ ξευτιλίζει το ρόλο του, βάσει του άρθρου 1, ότι πρώτος σκοπός του είναι η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.
Εξάλλου ο σκοτεινός ρόλος του ΟΗΕ μέσω του Γενικού Γραμματέα του Μπάν Κι-μουν και του ειδικού απεσταλμένου του για την Κύπρο Έσπεν Μπαρθ Άϊντα προδιαγράφθηκε στο Νταβός τον Ιανουάριο του 2016 όπου ουσιαστικά ξεκίνησε η »νομιμοποίηση» της πενταμερούς.
Η παράνομη αυτή πράξη του ΟΗΕ αντιβαίνει στο άρθρο 2 παρ. 4 του καταστατικού του χάρτη περί απαγορεύσεως κτήσεως εδάφους με χρήση βίας <<Όλα τα μέλη θα απέχουν στις διεθνείς τους σχέσεις από την απειλή ή χρήση βίας εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας ή πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε Κράτους, ή καθ' οποιονδήποτε τρόπο ασύμβατης προς τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών>> επίσης καταστρατηγεί το άρθρο 1 παρ. 2,καθώς και τα άρθρα 55, 56 που θεμελιώνουν το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης των λαών και την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών.
Φορέας του δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης είναι οι αποικιοκρατούμενοι λαοί και οι λαοί υπό στρατιωτική κατοχή, λαοί υπό ρατσιστικό καθεστώς και εν γένει εκμετάλλευση. Βασιζόμενοι στα ανωτέρω και έχοντας υπόψιν μας τη διακήρυξη της Βιέννης (1993) στην Παγκόσμια Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα όπου δεν αναγνωρίζεται εξ ορισμού δικαίωμα αυτοδιάθεσης σε εθνικές ομάδες ή μειονότητες που αποτελούν τμήμα του πληθυσμού ενός κράτους, συνάγεται ότι: η Κυπριακή Δημοκρατία ως ενιαίο κυρίαρχο κράτος με απόδοση των κατεχομένων εδαφών από την Τουρκία, πρέπει να θωρακίσει τα δικαιώματα όλων των νομίμων πολιτών της:ήτοι της πλειοψηφίας των Ελληνο/κυπρίων της μειοψηφίας των Τουρκο/κυπρίων, Μαρωνιτών, Λατίνων και άλλων.
Ο πυρήνας της επανατοποθέτησης πρέπει να ξεκαθαρίσει ως προς τα δύο σκέλη δηλ.ως προς το εσωτερικό σκέλος με το ενιαίο κυρίαρχο κράτος και ως προς το διεθνές σκέλος κατάργηση εγγυήσεων,κατοχικού στρατου,εποίκων,ξένων στρατών και ξένων βάσεων,και αυτό είναι η βάση και το θεμάλιο για τον αγώνα της απελευθέρωσης που όπως αναφέραμε απαιτεί επίπονη εκπαιδευτική διαδικασία για να δημιουργηθούν οι προυποθέσεις μιας τέτοιας Συνταγματικής αναθεώρησης ουσιαστικά ολικής ανατροπής του αποικιακου Συντάγματος.
Η συγκυρία είναι ευνοϊκή για μας και ως προς τις ξένες βάσεις και ειδικά των Αγγλικών λόγω Brexit, λόγω αποσχιστικών τάσεων που αντιμετωπίζουν εξ αιτίας του Brexit [βλ.Σκωτία], αλλά και των αντικροουμένων συμφερόντων των ισχυρών κρατών, Γερμανία, Γαλλία κ.λ.π. που είναι αναγκασμένα να αντιταχθούν στους Άγγλους προκειμένου να αποτρέψουν την διάλυση της Ε.Ε.
Η επανατοποθέτηση απαιτεί και αυτογνωσία ,η οποία όχι μόνο δεν μας οδηγεί στην παραίτηση αλλά μας θωρακίζει βαδίζοντας στον αγώνα απελευθέρωσης χωρίς ενδοιασμούς για το ποιά θα είναι τα πρόσφορα και κατάλληλα μέσα την δεδομένη στιγμή μιάς ανατροπής των πραγμάτων υπέρ ημών, δηλ. διπλωματία, ένοπλες δυνάμεις, λαϊκός παράγοντας και συμμαχίες κρατών Ανάμεσα στις προτεραιότητες είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων που μας δημιουργούν οι μίζερες, και φοβικές πολιτικές ηγεσίες γι' αυτό πρέπει να διευκρινισθεί από τους φορείς της Δικαιοσύνης αλλά και από τον νομικό κόσμο ότι οι συνευρέσεις και συμφωνίες των κυβερνώντων Ελλάδας – Κύπρου με τους κατακτητές για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ποινικά κολάσιμες και αποτελούν πράξεις τέλεσης ενός εγκλήματος κακουργηματικού βαθμού.
Η Δικαιοσύνη δεν θα κινηθεί από μόνη της γιατί δεν είθισται να αυτενεργεί, αλλά μια μεθοδική και τεκμηριωμένη προσπάθεια ανάδειξης αυτού του ζητήματος εκ μέρους των πολιτών μπορεί να φέρει στην επιφάνεια το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δηλ.η πατρίδα χάνεται κάντε κάτι. Η χαρακτηριστική ρήση του πρ. προέδρου Γ. Βασιλείου »Ποιοί είμαστε εμείς που θα αντιταχθούμε, είμαστε πολύ μικροί,» διακατέχει τις πολιτικές ηγεσίες που μας καταστρέφουν στο Νταβός ή στη Γενεύη γι’ αυτό ο λαός πρέπει να παρέμβει και να σταματήσει αυτή την κατρακύλα.
Η Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να είναι μικρό κράτος αλλά είναι θωρακισμένη ως κυρίαρχο κράτος με το πλαίσιο των Γενικών Αρχών Δικαίου όπως π.χ. της Κυρίαρχης Ισότητας, του Απαραβίαστου των Συνόρων, τον σεβασμό των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών επομένως όποιος αψηφεί και παραβιάζει τα ανωτέρω ενδεικτικά αναφερόμενα έρχεται σε απευθείας σύγκρουση με τα θεμέλια της Δημοκρατίας και της έννομης τάξης που απαιτεί η Διεθνής Ασφάλεια.
Αν οι »λύσεις» που εκκολάπτονται στον Ο.Η.Ε. με την σύμπραξη των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων καταλύσουν το μικρό αυτό κράτος, της Κ.Δ. που είναι μέλος του Ο.Η.Ε. και της Ε.Ε., τα αντικρουόμενα συμφέροντα των ισχυρών παικτών και των μεγάλων κρατών όχι μόνο δεν θα εκτονωθούν αλλά οι πολεμικές συρράξεις που θα ακολουθήσουν δεν θα έχουν προηγούμενο και αυτό δεν είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα γιατί βασίζεται σε ιστορικά δεδομένα.
Η επιδίωξη της αποσύνδεσης του Κυπριακού από το Δίκαιο και την απονομή Δικαιοσύνης έχει απώτερο σκοπό την ρύθμισή του έξω από κάθε νομιμότητα, μετατοπίζοντάς το στη σφαίρα της βαρβαρότητας.
Συστηματικά μεθοδεύονται όλα αυτά από τους κατακτητές και τους Ευρωατλαντιστές με την σφραγίδα των ΟΗΕδων είτε στο Νταβός,είτε στην Γενεύη 1,2 κ.ο.κ. Εγκαθιδρύουν τις παράνομες και άκυρες Πενταμερείς Διασκέψεις, προδικάζουν την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο αγώνας της απελευθέρωσης καλεί σύσσωμο τον Ελληνισμό να αποτρέψει την βαρβαρότητα, και να εδραιώσει την Δικαιοσύνη, έχοντας βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση ότι η λευτεριά της Κύπρου μας περνά από την Ελλάδα και της Ελλάδος μας από την Κύπρο.
*Δικηγόρος στην Αθήνα

Πηγή: Απόψεις