Αν φύγει ο ένας μεσολαβητής πρέπει να έρθει κάποιος άλλος. Αν φύγει ένας ηγέτης, πρέπει να έρθει ένας καινούργιος. Αν πέσει η αυλαία...
Σενέρ Λεβέντ
Σας ανησυχεί ο τερματισμός της αναζήτησης λύσης και όχι η λύση. Δεν πρέπει να τερματιστεί ποτέ αυτή η αναζήτηση. Πρέπει να συνεχιστεί από γενιά σε γενιά. Δεν πρέπει να υπάρξει αποτέλεσμα, μόνο διαδικασία. Δεν πρέπει να δοθεί καμία ευκαιρία να έχει τέλος. Πρέπει να συνεχιστεί το έργο. Δεν πρέπει να χαλάσει η μαγγανεία. Αν φύγει ο ένας μεσολαβητής πρέπει να έρθει κάποιος άλλος. Αν φύγει ένας ηγέτης, πρέπει να έρθει ένας καινούργιος. Αν πέσει η αυλαία, πρέπει να πέσει μόνο για διάλειμμα για τσιγάρο. Είναι ένα αντίσκηνο οξυγόνου αυτό. Αν βγούμε από το αντίσκηνο, δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε. Θα πεθάνουμε. Όλοι έκτισαν τη ζωή τους εδώ σύμφωνα με τη μη λύση και όχι τη λύση. Η μη λύση έγινε προ πολλού τρόπος ζωής. Όπως ένας άνθρωπος που πέρασε πενήντα χρόνια στη φυλακή επιστρέφει πάλι εκεί έστω και αν αφεθεί ελεύθερος, έτσι είστε και εσείς. Δεν μπορείτε να αποκοπείτε από αυτή τη ζωή έτσι εύκολα. Συνηθίσατε. Ρυθμίσατε τις δουλειές σας σύμφωνα με τη λύση. Χρεωθήκατε. Αγοράσατε αυτοκίνητα, σπίτια κ.λπ. Θεωρώντας ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά λύση, πήρατε γη χωρίς να λαμβάνετε υπόψη το ελληνοκυπριακό κτηματολόγιο. Φτιάξατε οικοδομές. Κτίσατε τεράστια κτήρια. Το όνομα του τρόπου ζωής εδώ είναι μη λύση. Αν υπάρξει λύση θα γίνει άνω κάτω η ζωή σας.
Αποκτήσαμε δικοινοτικές, διζωνικές συνήθειες. Το να ζητάει κανείς λύση είναι πιο γλυκό και από την ίδια λύση. Δεν πρέπει να τελειώσει η νοσταλγία για λύση. Συνηθίσαμε με αυτή τη νοσταλγία. Τι ωραίες που είναι οι εκδηλώσεις με σφυρίχτρες, τρομπέτες, τραγούδια. Πόσο χαριτωμένο είναι εκείνο το πανό: «Λύση αμέσως τώρα». Κατά τις δικοινοτικές μας εκδηλώσεις οι ομιλίες πρέπει να τελειώνουν πάντα με ευχές για λύση και ειρήνη. Τα ποτήρια πρέπει να σηκώνονται γι’ αυτό. Πρέπει να πίνουμε γι’ αυτό. Κάποιοι πρέπει πάντα να μας διηγούνται τις ομορφιές της κοινής μας πατρίδας. Την αγάπη. Τη φιλία. Την αδελφοσύνη. Η δικοινοτική, διζωνική μεσανατολική ταυτότητά μας πρέπει να αποκτά ζωή με τη νοσταλγία για λύση. Πρέπει να βρισκόμαστε συχνά και να εξηγούμε τις απόψεις μας σε σχέση με τη λύση. Τα σεμινάρια. Τα πάνελ. Οι διασκέψεις. Τα συμπόσια. Δεν πρέπει να τελειώσουν ποτέ. Δεν υπάρχει τέλος. Ποτέ δεν πρέπει να υπάρξει τελεία. Πρέπει να πηγαίνουμε στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο αεροπορικώς όταν μας καλούν. Πρέπει να την απολαύσουμε. Δεν πρέπει να μαραθεί ποτέ η μη λύση.
Ένα δείπνο στη Νέα Υόρκη. Ποιος δεν το θέλει. Ενόσω δεν χάνεται η μαγγανεία της μη λύσης, θα πηγαινοερχόμαστε πάντα στη Νέα Υόρκη. Το έργο μας πρέπει να έχει και τέτοιες στιγμές αγωνίας. Δεν πρέπει να λείψουν καθόλου από τις εφημερίδες οι τίτλοι που λένε «κρίσιμη σύνοδος κορυφής». Αν ένας δημοσιογράφος δεν περιμένει μέχρι αργά και δεν γευτεί την αγωνία της δεύτερης έκδοσης, δεν γίνεται. Κάποτε έτσι σαν εμάς ήταν και οι Γερμανοί στο Βερολίνο. Έχυναν δάκρυα πίσω από το τείχος, έλεγαν τραγούδια επανένωσης. Ποθούσαν το γκρέμισμα του τείχους. Το τείχος ήταν ο δικός τους τρόπος ζωής. Είχαν όνειρα. Αλλά μαζί με εκείνο το τείχος πέταξαν και έφυγαν και εκείνα τα όνειρα. Δυσκολεύτηκαν πολύ να συνηθίσουν τη νέα τους ζωή σε μια πόλη με γκρεμισμένο τείχος.
Μια ζωή που κτίστηκε πάνω στη μη λύση. Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που δεν θέλουν να αλλάξει αυτή η ζωή που… Ουσιαστικά η μη λύση δεν υπήρξε ποτέ κάτι που προκαλούσε μεγάλο βάσανο εδώ. Εκτός φυσικά από εκείνους που έχουν απώλειες. Αγνοούμενους. Νεκρούς. Χαμένες περιουσίες. Σάμπως και τα υπόλοιπα είναι ψέμα. Ανάμεσά μας υπάρχουν κάποιοι που προσποιούνται ότι θέλουν λύση παρά το γεγονός ότι δεν θέλουν ποτέ λύση. Διότι στις μέρες μας του συρμού είναι το να ζητάς λύση και όχι να βρίσκεις. Υπάρχουν κάποιοι που έκλεισαν όλα τα κακά τους ζητώντας λύση και ειρήνη.
Ένα δείπνο στη Νέα Υόρκη. Λίγο Έλβις Πρίσλεϊ. Λίγη τζαζ. Εγώ πήγαινα στο καφέ Pirosmani στη Μόσχα. Όποτε ο βιολιστής ερχόταν κοντά μου και μου ζητούσε να παραγγείλω τραγούδι, πάντα παράγγελνα την «Πολωνέζ». Εσείς τι παραγγέλνετε κύριοι; Αν υπάρχει βιολιστής στο εστιατόριο, ζητήστε του να παίξει την Τηλλυρκώτισσα…
ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Ο Σενέρ Λεβέντ γεννήθηκε το 1948 στην Λευκωσία, όπου και ολοκλήρωσε την δημοτική και μέση εκπαίδευσή του. Το 1969 μετέβη στην Σοβιετική Ένωση για να σπουδάσει δημοσιογραφία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ στην Μόσχα. Αποφοίτησε το 1975 αποκτώντας τον τίτλο «μάστερ». Από το 1979 μέχρι το 1990 διατέλεσε διευθυντής σύνταξης σε διάφορες εφημερίδες στην Κύπρο. Εργάστηκε στις εφημερίδες “Söz”, “Kıbrıs Postası” και “Ortam”. Το 1990 μετέβη ξανά στην Μόσχα ως διαπιστευμένος ανταποκριτής. Το 1997 επαναπατρίστηκε και εξέδωσε την εφημερίδα “Avrupa”. Από το 2001 εκδίδει την εφημερίδα “Afrika”.
Πηγή: politis.com.cy
Σας ανησυχεί ο τερματισμός της αναζήτησης λύσης και όχι η λύση. Δεν πρέπει να τερματιστεί ποτέ αυτή η αναζήτηση. Πρέπει να συνεχιστεί από γενιά σε γενιά. Δεν πρέπει να υπάρξει αποτέλεσμα, μόνο διαδικασία. Δεν πρέπει να δοθεί καμία ευκαιρία να έχει τέλος. Πρέπει να συνεχιστεί το έργο. Δεν πρέπει να χαλάσει η μαγγανεία. Αν φύγει ο ένας μεσολαβητής πρέπει να έρθει κάποιος άλλος. Αν φύγει ένας ηγέτης, πρέπει να έρθει ένας καινούργιος. Αν πέσει η αυλαία, πρέπει να πέσει μόνο για διάλειμμα για τσιγάρο. Είναι ένα αντίσκηνο οξυγόνου αυτό. Αν βγούμε από το αντίσκηνο, δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε. Θα πεθάνουμε. Όλοι έκτισαν τη ζωή τους εδώ σύμφωνα με τη μη λύση και όχι τη λύση. Η μη λύση έγινε προ πολλού τρόπος ζωής. Όπως ένας άνθρωπος που πέρασε πενήντα χρόνια στη φυλακή επιστρέφει πάλι εκεί έστω και αν αφεθεί ελεύθερος, έτσι είστε και εσείς. Δεν μπορείτε να αποκοπείτε από αυτή τη ζωή έτσι εύκολα. Συνηθίσατε. Ρυθμίσατε τις δουλειές σας σύμφωνα με τη λύση. Χρεωθήκατε. Αγοράσατε αυτοκίνητα, σπίτια κ.λπ. Θεωρώντας ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά λύση, πήρατε γη χωρίς να λαμβάνετε υπόψη το ελληνοκυπριακό κτηματολόγιο. Φτιάξατε οικοδομές. Κτίσατε τεράστια κτήρια. Το όνομα του τρόπου ζωής εδώ είναι μη λύση. Αν υπάρξει λύση θα γίνει άνω κάτω η ζωή σας.
Αποκτήσαμε δικοινοτικές, διζωνικές συνήθειες. Το να ζητάει κανείς λύση είναι πιο γλυκό και από την ίδια λύση. Δεν πρέπει να τελειώσει η νοσταλγία για λύση. Συνηθίσαμε με αυτή τη νοσταλγία. Τι ωραίες που είναι οι εκδηλώσεις με σφυρίχτρες, τρομπέτες, τραγούδια. Πόσο χαριτωμένο είναι εκείνο το πανό: «Λύση αμέσως τώρα». Κατά τις δικοινοτικές μας εκδηλώσεις οι ομιλίες πρέπει να τελειώνουν πάντα με ευχές για λύση και ειρήνη. Τα ποτήρια πρέπει να σηκώνονται γι’ αυτό. Πρέπει να πίνουμε γι’ αυτό. Κάποιοι πρέπει πάντα να μας διηγούνται τις ομορφιές της κοινής μας πατρίδας. Την αγάπη. Τη φιλία. Την αδελφοσύνη. Η δικοινοτική, διζωνική μεσανατολική ταυτότητά μας πρέπει να αποκτά ζωή με τη νοσταλγία για λύση. Πρέπει να βρισκόμαστε συχνά και να εξηγούμε τις απόψεις μας σε σχέση με τη λύση. Τα σεμινάρια. Τα πάνελ. Οι διασκέψεις. Τα συμπόσια. Δεν πρέπει να τελειώσουν ποτέ. Δεν υπάρχει τέλος. Ποτέ δεν πρέπει να υπάρξει τελεία. Πρέπει να πηγαίνουμε στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο αεροπορικώς όταν μας καλούν. Πρέπει να την απολαύσουμε. Δεν πρέπει να μαραθεί ποτέ η μη λύση.
Ένα δείπνο στη Νέα Υόρκη. Ποιος δεν το θέλει. Ενόσω δεν χάνεται η μαγγανεία της μη λύσης, θα πηγαινοερχόμαστε πάντα στη Νέα Υόρκη. Το έργο μας πρέπει να έχει και τέτοιες στιγμές αγωνίας. Δεν πρέπει να λείψουν καθόλου από τις εφημερίδες οι τίτλοι που λένε «κρίσιμη σύνοδος κορυφής». Αν ένας δημοσιογράφος δεν περιμένει μέχρι αργά και δεν γευτεί την αγωνία της δεύτερης έκδοσης, δεν γίνεται. Κάποτε έτσι σαν εμάς ήταν και οι Γερμανοί στο Βερολίνο. Έχυναν δάκρυα πίσω από το τείχος, έλεγαν τραγούδια επανένωσης. Ποθούσαν το γκρέμισμα του τείχους. Το τείχος ήταν ο δικός τους τρόπος ζωής. Είχαν όνειρα. Αλλά μαζί με εκείνο το τείχος πέταξαν και έφυγαν και εκείνα τα όνειρα. Δυσκολεύτηκαν πολύ να συνηθίσουν τη νέα τους ζωή σε μια πόλη με γκρεμισμένο τείχος.
Ένα δείπνο στη Νέα Υόρκη. Λίγο Έλβις Πρίσλεϊ. Λίγη τζαζ. Εγώ πήγαινα στο καφέ Pirosmani στη Μόσχα. Όποτε ο βιολιστής ερχόταν κοντά μου και μου ζητούσε να παραγγείλω τραγούδι, πάντα παράγγελνα την «Πολωνέζ». Εσείς τι παραγγέλνετε κύριοι; Αν υπάρχει βιολιστής στο εστιατόριο, ζητήστε του να παίξει την Τηλλυρκώτισσα…
ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Ο Σενέρ Λεβέντ γεννήθηκε το 1948 στην Λευκωσία, όπου και ολοκλήρωσε την δημοτική και μέση εκπαίδευσή του. Το 1969 μετέβη στην Σοβιετική Ένωση για να σπουδάσει δημοσιογραφία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ στην Μόσχα. Αποφοίτησε το 1975 αποκτώντας τον τίτλο «μάστερ». Από το 1979 μέχρι το 1990 διατέλεσε διευθυντής σύνταξης σε διάφορες εφημερίδες στην Κύπρο. Εργάστηκε στις εφημερίδες “Söz”, “Kıbrıs Postası” και “Ortam”. Το 1990 μετέβη ξανά στην Μόσχα ως διαπιστευμένος ανταποκριτής. Το 1997 επαναπατρίστηκε και εξέδωσε την εφημερίδα “Avrupa”. Από το 2001 εκδίδει την εφημερίδα “Afrika”.
Πηγή: politis.com.cy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.