του Σάββα Καλεντερίδη
Η στάση που τηρεί ο Ερντογάν σε μια σειρά από θέματα εξωτερικής πολιτικής της χώρας του, και ειδικά η στάση και συμπεριφορά του απέναντι σε ΗΠΑ και Ρωσία, είναι άξια ενδιαφέροντος και μελέτης.
Από την αρχή της κρίσης στη Συρία, ο Ερντογάν τήρησε όχι απλά φιλοαμερικανική στάση, αλλά ήταν βασιλικότερος του βασιλέως στο εγχείρημα ανατροπής του Άσαντ.
Όταν, επί Ομπάμα, αντιλήφθηκε ότι η πολιτική των ΗΠΑ στη Συρία, που στήριζε αναφανδόν ο ίδιος, οδηγεί τα πράγματα στην ομοσπονδιοποίηση της χώρας αυτής, που σπαράσσεται από εμφύλιο επί έξι χρόνια –μια εξέλιξη που θα έχει ως αποτέλεσμα την παραχώρηση αυτονομίας και τη δημιουργία συνταγματικά κατοχυρωμένου ομόσπονδου κουρδικού κράτους–, προσπάθησε να την ανατρέψει.
Όταν διαπίστωσε ότι η κυβέρνηση Ομπάμα είναι αμετάπειστη, στράφηκε στον Πούτιν και τη Ρωσία, τον Ιούλιο του 2016, με την οποία μέχρι τότε ήταν στα… μαχαίρια, λόγω της κατάρριψης του ρωσικού SU-24, από τουρκικά F-16, την οποία είχε διατάξει ο ίδιος μόλις οκτώ μήνες πριν στις 24 Νοεμβρίου του 2015.
Ενώ παρέμεινε στραμμένος στη Ρωσία, είχε μονίμως το ένα μάτι του στην Ουάσινγκτον, τηρώντας καιροσκοπική στάση στο θέμα των εκλογών για την ανάδειξη νέου προέδρου των ΗΠΑ. Όταν εξελέγη ο Τραμπ, εναπόθεσε όλες τις ελπίδες του στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, περιμένοντας απ’ αυτόν να ανατρέψει την πολιτική του προκατόχου του στη Συρία και να άρει τη στήριξη που παρέχουν οι ΗΠΑ στους Κούρδους. Μάλιστα πρότεινε να ανατεθεί η επιχείρηση απελευθέρωσης της Ράκας στον τουρκικό στρατό, με ταυτόχρονο αποκλεισμό των Κούρδων.
Για να εξευμενίσει δε τον Τραμπ, πέραν των δεκάδων θετικών γι’ αυτόν δημοσιευμάτων από τα εξαπτέρυγά του στον τουρκικό Τύπο, έβαλε ευθέως εναντίον του Ομπάμα, προσβάλλοντάς τον βάναυσα, αφού τον κατηγόρησε ότι τον εξαπάτησε στο θέμα των Κούρδων.
Από την αρχή της κρίσης στη Συρία, ο Ερντογάν τήρησε όχι απλά φιλοαμερικανική στάση, αλλά ήταν βασιλικότερος του βασιλέως στο εγχείρημα ανατροπής του Άσαντ.
Όταν, επί Ομπάμα, αντιλήφθηκε ότι η πολιτική των ΗΠΑ στη Συρία, που στήριζε αναφανδόν ο ίδιος, οδηγεί τα πράγματα στην ομοσπονδιοποίηση της χώρας αυτής, που σπαράσσεται από εμφύλιο επί έξι χρόνια –μια εξέλιξη που θα έχει ως αποτέλεσμα την παραχώρηση αυτονομίας και τη δημιουργία συνταγματικά κατοχυρωμένου ομόσπονδου κουρδικού κράτους–, προσπάθησε να την ανατρέψει.
Όταν διαπίστωσε ότι η κυβέρνηση Ομπάμα είναι αμετάπειστη, στράφηκε στον Πούτιν και τη Ρωσία, τον Ιούλιο του 2016, με την οποία μέχρι τότε ήταν στα… μαχαίρια, λόγω της κατάρριψης του ρωσικού SU-24, από τουρκικά F-16, την οποία είχε διατάξει ο ίδιος μόλις οκτώ μήνες πριν στις 24 Νοεμβρίου του 2015.
Ενώ παρέμεινε στραμμένος στη Ρωσία, είχε μονίμως το ένα μάτι του στην Ουάσινγκτον, τηρώντας καιροσκοπική στάση στο θέμα των εκλογών για την ανάδειξη νέου προέδρου των ΗΠΑ. Όταν εξελέγη ο Τραμπ, εναπόθεσε όλες τις ελπίδες του στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, περιμένοντας απ’ αυτόν να ανατρέψει την πολιτική του προκατόχου του στη Συρία και να άρει τη στήριξη που παρέχουν οι ΗΠΑ στους Κούρδους. Μάλιστα πρότεινε να ανατεθεί η επιχείρηση απελευθέρωσης της Ράκας στον τουρκικό στρατό, με ταυτόχρονο αποκλεισμό των Κούρδων.
Για να εξευμενίσει δε τον Τραμπ, πέραν των δεκάδων θετικών γι’ αυτόν δημοσιευμάτων από τα εξαπτέρυγά του στον τουρκικό Τύπο, έβαλε ευθέως εναντίον του Ομπάμα, προσβάλλοντάς τον βάναυσα, αφού τον κατηγόρησε ότι τον εξαπάτησε στο θέμα των Κούρδων.
Μάλλον δεν του είπε κανείς σύμβουλός του ότι ο Τραμπ δικαιούται να στρέφεται εναντίον ακόμα και να προσβάλλει τον προκάτοχό του, όταν όμως το κάνει ο ηγέτης μιας ξένης χώρας, αυτό συνιστά προσβολή των ΗΠΑ και όχι του Ομπάμα.
Στη συνέχεια, όταν ο Τραμπ αποφάσισε τον βομβαρδισμό της Συρίας με πυραύλους Τόμαχοκ, ο Ερντογάν έσπευσε όχι απλά να συνταχθεί αλλά να υπερθεματίσει, για να εξευμενίσει τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, αδιαφορώντας για τη δυσφορία που προκάλεσε η στάση αυτή στη Μόσχα και τον Πούτιν.
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news
Κάθε φορά που στρέφεται στον Πούτιν, ο Πούτιν του παίρνει και από κάτι. Την πρώτη φορά του πήρε το Χαλέπι, τώρα άραγε θα του πάρει την Ιντλίμπ; Την πρώτη φορά του έδωσε την Αλ Μπαμπ (δηλαδή κάτι όχι ιδιαιτέρως σημαντικό για τον Άσαντ, μια που ο Ερντογάν δεν μπορεί να την κρατήσει την Αλ Μπαμπ για πάντα), τώρα τι θα του δώσει; Θα δείξει. Πάντως κομμάτι-κομμάτι ο Πούτιν κερδίζει στην Συρία, όσο και εάν η τελική επικράτηση είναι δυσκολότερη από όσο φαινόταν πριν από τον αμερικανικό βομβαρδισμό, που οπωσδήποτε άλλαξε τα δεδομένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυριπίδης Μπίλλης
ΔιαγραφήΦαίνεται ότι ο Πούτιν "δεσμεύει" συνέχεια τον Ερτογάν (S-400, πυρηνικό εργοστάσιο, αγωγός, τουρισμός κτλ). Είναι νωρίς να δούμε που θα οδηγηθεί η τουρκία με την εξάρτηση της αυτή και που θα υποχρεωθεί να βάλει νερό στο κρασί της.
Μη προβλέψιμη ακόμα και η αντίδραση των ΗΠΑ. Ιδίως αν τα βρουν με τη Ρωσία.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η τουρκία δεν θα αποφύγει το πικρό ποτήρι δημιουργίας Κουρδικού κράτους και ότι έπεται αυτού.
Άλλος παράγων είναι ο Τζιχαντιστικός που δεν αποκλείεται για διαφόρους λόγους, να μετακομίσει στην τουρκία.
Με τα ψυχρα γυαλια της πραγματικοτητος,ο σουλτανος εχει αποδειξει ότι είναι γατα στις αναδιπλώσεις που τον ωφελουν προσωπικα και κατ'επεκταση την τουρκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποδεικνυεται ψυχρος συμφεροντολόγος όπως αλλωστε και οι εκάστοτε τουρκοι κυβερνωντες ανεξαρτήτως ενδοτουρκικων πολιτικων διαφορων.
Εμεις πρεπει να αποβαλλουμε την ουτοπια ότι οι χειρισμοι του ερντογκαν θα τον φερουν σε τετοια θεση που ολοι θα στραφουν υπερ της Ελλαδος.
Ρεαλισμος,ρεαλισμος,ρεαλισμος.
Σε ένα διπλανό ποστ ο Φαναριώτης Βύρων Ματαράγκας, απηχώντας προφανώς τουρκικές θέσεις, εξηγεί ότι η Τουρκία είναι περίπου ότι ήταν η Γιουγκοσλαβία το 1990-91.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχει άδικο. Η στροφή προς τη Ρωσία είναι ένδειξη-απόδειξη απόλυτης γεωπολιτικής αδυναμίας και εγκατάλειψης της τουρκικής ηγεσίας από τους δυτικούς.
Αυτό που δεν κατάλαβε ο Ερντογάν ήταν ότι οι Σέβρες είχαν την έννοια η Ανατολία να περιέλθει υπό την πλήρη επιρροή της Δύσης. Αυτό μπόρεσε να το ανατρέψει ο Κεμάλ, αναπροσδιορίζοντας τον προσανατολισμό της Τουρκίας πλήρως προς τη Δύση και καθιστώντας την προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε καιρούς βέβαια πολύ ευνοϊκότερους από τους σημερινούς για τα δυτικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή. Τόσο το χειρότερο για το τουρκικό σήμερα, βέβαια.
Από εκεί και πέρα, η Τουρκία λειτούργησε σχεδόν άψογα ως δυτική ενκλάβα μέσα στη μουσουλμανική ανατολή. Θυμόμαστε όλοι πόσο πολύ προέβαλαν το "τουρκικό μοντέλο" στους λοιπούς λαούς της Μέσης Ανατολής οι δυτικές δυνάμεις. Σήμερα πια αυτό έχει τελειώσει.
Ο Ερντογάν λοιπόν εγκαταλείπει ταχέως τον γεωπολιτικό προσανατολισμό που επέλεξε η Τουρκία για να πάρει την Λωζάνη και καθιστά νέες Σέβρες αναγκαίες. Δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος, διότι πιστεύει στο τουρκικό οθωμανικό μεγαλείο. Είναι το μόνο που μπορεί να κάνει. Γι' αυτό και γίνεται νέος Μιλόσεβιτς για τη χώρα του. Οι πολέμαρχοι του Μιλόσεβιτς το πίστευαν ότι αφού "καθαρίσουν" με τη Γιουγκοσλαβία, μετά θα πάνε να πάρουν την Πόλη! Είδαμε που κατέληξαν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα με τους Τούρκους.
Το μεγάλο πρόβλημα για τη Δύση είναι η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Αυτό δεν είναι μόνον στρατιωτικό πρόβλημα, είναι πρωτίστως πολιτικό και θεσμικό. Πώς θα στραφούν στρατιωτικά αύριο-μεθαύριο εναντίον μιας χώρας του ΝΑΤΟ; Κάτι πέταξαν μετά το πραξικόπημα περί αποπομπής από το ΝΑΤΟ, αυτό μόνον τυχαίο δεν ήταν. Για να λέγεται και δημόσια, σημαίνει ότι υπάρχει στους σχεδιασμούς.
Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι το αύριο της τουρκική επικράτειας. Άντε και κάνουν κουρδικό κράτος. Τι θα γίνει με την υπόλοιπη σημερινή Τουρκία; Θα παραμείνει Τουρκία ηττημένη και ταπεινωμένη, με εχθρότητα προς την Δύση; Το κακό για τους δυτικούς είναι ότι αυτή η περιοχή δεν μπορούν να την αφήσουν να γίνει Λιβύη. Θέλουν λοιπόν ολοκληρωμένο σχέδιο το οποίο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχουν ασχοληθεί εντονότερα με την Τουρκία αυτή τη στιγμή.
Μια λύση είναι το μοντέλο Ιράκ (κατοχή επί κάμποσα χρόνια, μέχρι να στρώσει η κατάσταση), το οποίο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επιτρέψει το Κογκρέσο να εφαρμοστεί ως υπέρμετρα δαπανηρό που θα είναι. Μια άλλη λύση θα ήταν η τριχοτόμηση σε "προοδευμένη" δυτική Τουρκία, σε "καθυστερημένη" κεντρο-ανατολική Τουρκία και σε Κουρδιστάν. Δεν θα είναι εύκολο να γίνει αυτό, όμως ο βαθύς διχασμός της τουρκικής κοινωνίας το καθιστά πιθανό. Ελάχιστα μεν, όμως πιθανό. Το βέβαιο είναι ότι χρειάζονται λύσεις που δεν είναι εμφανείς αυτή τη στιγμή.
Αγαπητε Σαββα δυο τινα
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιτε θα αποδειχθεί μεγάλος μάγκας .....η.....
Μεγάλος μαλ@@κας....
Προσωπικα πιστεύω στο πρωτο και ως προς το ποιος θα ειναι στο δεύτερο ας ψαχτούμε καλυτερα
Gentlemen, he can afford this game because he is playing for Israel. Like the other 2 idiots.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ερντογάν για τη χώρα του είναι ένας μεγάλος ηγέτης. Θυμάμαι τη δήλωσή του σχετικά με τον τουρκικό λαό και τις τράπεζες. Είχε πει προς τιμήν του, ότι οι τουρκικές τράπεζες θα υπηρετούν τον τουρκικό λαό και όχι το αντίστροφο. Ωστόσο η μεγαλομανία του μπορεί να καταστρέψει τη χώρα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/channel/UC6NdTM0yHlX-DuUShBGvVPA
Πιστευω οτι ειναι γατα και λατρυει την πατριδα του οσο κι αν μας ποναει αυτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακαρι να ειχαμε κι εμεις εναν τετοιο ηγετη
Παρακαλω θυμιστε μου ποιος τουρκος ειχε πει την φραση ότι σε λιγα χρονια η Αμερική θα μας ρωτάει ακομα και αν θα πιει καφε.
ΑπάντησηΔιαγραφή