8/4/17

Ο μύθος του «ισχυρού ηγέτη»

Τα χρόνια της κρίσης υπάρχει ευρύτατα διαδεδομένη η αντίληψη ότι από την Ελλάδα λείπει “ένας ηγέτης”. Εδώ που τα λέμε, αυτή η αντίληψη προϋπήρχε της κρίσης. Πολλοί πίστευαν πάντα ότι τα προβλήματα του πολιτικού μας συστήματος θα λύνονταν αν υπήρχε “ένας ηγέτης” που θα είχε τη δύναμη, τη βούληση και τις ικανότητες για να τα λύσει. Τι να τα λύσει, να τα συντρίψει. Να τα ανασκολοπίσει.
Πολλοί φαντάζονται τον ιδανικό ηγέτη ως τον καπάτσο μάγκα που έρχεται και παίρνει τον έλεγχο της κατάστασης, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και την ευθύνη, παίρνει το θέμα πάνω του, “το ‘χω”, λέει, “κάντε πέρα”, και αρχίζει να διοικεί, να αποφασίζει, να διατάζει. Να “ηγείται”. Υπάρχει η αντίληψη ότι καλοί ηγέτες είναι οι “ισχυροί ηγέτες”, αυτοί που έχουν δυναμική προσωπικότητα και επιβάλλουν την άποψή τους και συγκεντρώνουν τη διαδικασία της λήψης αποφάσεων στο πρόσωπό τους. Πολλοί θεωρούν ένα πιο ήπιο, χαμηλών τόνων και συναινετικό στυλ διακυβέρνησης πιο “αδύναμο”. Αποκαλούν τέτοιους ηγέτες “τεχνοκράτες” ή “διαχειριστές”, σκωπτικά. Πιστεύουμε πως, όσο περισσότερη ισχύ έχει ο ηγέτης, τόσο καλύτερος είναι. Αυτό, βεβαίως, είναι λανθασμένο. Και δεν το λέω εγώ, τι ξέρω εγώ άλλωστε, το λέει ένας κύριος που έχει μελετήσει το θέμα της πολιτικής ηγεσίας λεπτομερώς τα τελευταία 50 χρόνια, ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης Άρτσι Μπράουν. Γενικά, όπως γράφει ο Μπράουν στο πολύ καλό βιβλίο του “The Myth of the Strong Leader”, τέτοιοι ηγέτες στην καλύτερη περίπτωση καταλήγουν σε πολύ μεγάλα λάθη, και στη χειρότερη σε μεγάλες καταστροφές και αιματοχυσία.

Για τη συνέχεια Kathimerini

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.