Άριστος Μιχαηλίδης
Αν υπήρχε έστω η παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς της τουρκικής πλευράς, μετά το δείπνο της Κυριακής δεν υπάρχει. Και για την ουσία και για τη διαδικασία. Και, προπάντων, για τον ωμό εκβιασμό στον οποίο ανταποκρίθηκαν πρόθυμα τα δύο μεγάλα κόμματα, που δεν τον λένε εκβιασμό αλλά «διόρθωση λάθους», αποδίδοντας στον Μουσταφά Ακιντζί ρόλο καθοδηγητή. Όσοι περίμεναν διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που είχαμε, μάλλον δεν έχουν αντίληψη των γεγονότων. Κι αν δεν έχουν τώρα, που μας τα κάνουν λιανά, δεν πρόκειται να αποκτήσουν στο μέλλον. Θα συνεχίσουν την πορεία τους μέχρι το έσχατο σημείο της απόλυτης κατάρρευσης. Διότι, σκέφτονται και ενεργούν ως να είναι οι συνομιλίες ο αυτοσκοπός και όχι η βιώσιμη λύση. Τους αρκεί να γίνονται συνομιλίες για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και δεν έχει σημασία που δεν υπάρχει πιθανότητα να οδηγήσουν σε αίσιο τέλος.
Το ότι ο Μουσταφά Ακιντζί στο δείπνο της Κυριακής έθεσε ως προτεραιότητα τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και χωρίς περιστροφές κατέστησε σαφές ότι θα συζητήσει επανέναρξη συνομιλιών μόνο όταν διορθωθεί το «λάθος» του ενωτικού δημοψηφίσματος από τη Βουλή, αποκαλύπτει ότι πρώτιστος στόχος σε αυτή τη φάση είναι η απόλυτη ταπείνωση της ελληνοκυπριακής πλευράς και του συνομιλητή του, όπως ακριβώς το περιέγραψε πολλές φορές τελευταία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Όχι για λόγους εκδίκησης ή κάποιου ευτελούς συναισθήματος. Στην πολιτική και στη διπλωματία δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί. Αλλά, διότι αυτό, η ταπείνωση δηλαδή, εντάσσεται στη διαδικασία επιβολής του τουρκικού οράματος για την Κύπρο. Μέσα στο οποίο περιλαμβάνεται και το ότι η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων πρέπει να μάθει να υποτάσσεται στις επιθυμίες της μειοψηφίας των Τουρκοκυπρίων, που γιγαντώνονται κι οι ίδιοι όταν στέκονται στους ώμους ενός ανισόρροπου γίγαντα. Όταν την Παρασκευή ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ από κοινού θα διορθώσουν το «λάθος» κατά τις υποδείξεις, θα έχουμε την τέλεια πράξη του τουρκικού οράματος.
Όπως είπε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, την περασμένη Παρασκευή, μιλώντας για τη στάση του Ακιντζί, σε φοιτητές και καθηγητές του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, «είναι με πολλή λύπη και απογοήτευση που το λέω, στο τραπέζι (των διαπραγματεύσεων) προβάλλονται θέσεις που ουδόλως εξυπηρετούν είτε την ελληνοκυπριακή είτε την τουρκοκυπριακή κοινότητα, αλλά κατά κύριο λόγο στοχεύουν να καταστήσουν την Τουρκία ρυθμιστή των όσων θα αποφασίζονται από την κυπριακή Κυβέρνηση». Αυτό τον ρυθμιστικό ρόλο της Τουρκίας, ενώ ο Πρόεδρος το αναφέρει ως κάτι αρνητικό που πρέπει να αποτρέψουμε, στην πράξη τον εκχωρούμε και πριν από τη λύση ακόμα. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε μετά τη λύση ή για χάρη της λύσης. Είναι, τουλάχιστον, άξιο απορίας. Ακολουθούν οι ηγέτες μας κατά γράμμα τον δρόμο που τους χαράσσει η Τουρκία μέσω Ακιντζί και δεν προσπαθούν ούτε να παρεκκλίνουν, ούτε να σκεφτούν έστω και μια στιγμή πού μας οδηγούν. Κι αυτό δεν συμβαίνει τώρα, με την απόφαση της Βουλής, βρίσκεται σε κορύφωση ως ένα εξόφθαλμα φρικιαστικό σενάριο, από τον περασμένο Νοέμβριο με το ταξίδι στο Μοντ Πελεράν, στη συνέχεια στη Γενεύη και όσα ακολούθησαν τους τελευταίους μήνες στη Λευκωσία. Ακόμα και στις Βρυξέλλες, όπου ο Άιντα με ενέργειες εντελώς έξω από τους όρους εντολής του οργανώνει λόμπι με τους Βρετανούς για να συμφωνηθεί φόρμουλα να ικανοποιηθεί η απαίτηση της Άγκυρας για τις τέσσερις ελευθερίες των Τούρκων υπηκόων στη μετά τη λύση εποχή της Κύπρου.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι πότε θα επαναρχίσει ο διάλογος, αλλά πότε θα δυνηθεί η ηγεσία μας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το φρικτό τουρκικό σενάριο. Διότι, μέχρι τώρα αυτό που κάνει είναι να συμμετέχει στο τουρκικό θρίλερ, πιστεύοντας ότι παίζει σε μιαν ευχάριστη κωμωδία. Αλλού γι’ αλλού, δηλαδή. Διότι, όπως μας λένε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον διάλογο. Νομίζουν ότι βρίσκονται σε διάλογο όταν καθιστούν την Τουρκία «ρυθμιστή των όσων θα αποφασίζονται από την κυπριακή Κυβέρνηση»…
Φιλελεύθερος
Το ότι ο Μουσταφά Ακιντζί στο δείπνο της Κυριακής έθεσε ως προτεραιότητα τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και χωρίς περιστροφές κατέστησε σαφές ότι θα συζητήσει επανέναρξη συνομιλιών μόνο όταν διορθωθεί το «λάθος» του ενωτικού δημοψηφίσματος από τη Βουλή, αποκαλύπτει ότι πρώτιστος στόχος σε αυτή τη φάση είναι η απόλυτη ταπείνωση της ελληνοκυπριακής πλευράς και του συνομιλητή του, όπως ακριβώς το περιέγραψε πολλές φορές τελευταία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Όχι για λόγους εκδίκησης ή κάποιου ευτελούς συναισθήματος. Στην πολιτική και στη διπλωματία δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί. Αλλά, διότι αυτό, η ταπείνωση δηλαδή, εντάσσεται στη διαδικασία επιβολής του τουρκικού οράματος για την Κύπρο. Μέσα στο οποίο περιλαμβάνεται και το ότι η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων πρέπει να μάθει να υποτάσσεται στις επιθυμίες της μειοψηφίας των Τουρκοκυπρίων, που γιγαντώνονται κι οι ίδιοι όταν στέκονται στους ώμους ενός ανισόρροπου γίγαντα. Όταν την Παρασκευή ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ από κοινού θα διορθώσουν το «λάθος» κατά τις υποδείξεις, θα έχουμε την τέλεια πράξη του τουρκικού οράματος.
Όπως είπε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, την περασμένη Παρασκευή, μιλώντας για τη στάση του Ακιντζί, σε φοιτητές και καθηγητές του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, «είναι με πολλή λύπη και απογοήτευση που το λέω, στο τραπέζι (των διαπραγματεύσεων) προβάλλονται θέσεις που ουδόλως εξυπηρετούν είτε την ελληνοκυπριακή είτε την τουρκοκυπριακή κοινότητα, αλλά κατά κύριο λόγο στοχεύουν να καταστήσουν την Τουρκία ρυθμιστή των όσων θα αποφασίζονται από την κυπριακή Κυβέρνηση». Αυτό τον ρυθμιστικό ρόλο της Τουρκίας, ενώ ο Πρόεδρος το αναφέρει ως κάτι αρνητικό που πρέπει να αποτρέψουμε, στην πράξη τον εκχωρούμε και πριν από τη λύση ακόμα. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε μετά τη λύση ή για χάρη της λύσης. Είναι, τουλάχιστον, άξιο απορίας. Ακολουθούν οι ηγέτες μας κατά γράμμα τον δρόμο που τους χαράσσει η Τουρκία μέσω Ακιντζί και δεν προσπαθούν ούτε να παρεκκλίνουν, ούτε να σκεφτούν έστω και μια στιγμή πού μας οδηγούν. Κι αυτό δεν συμβαίνει τώρα, με την απόφαση της Βουλής, βρίσκεται σε κορύφωση ως ένα εξόφθαλμα φρικιαστικό σενάριο, από τον περασμένο Νοέμβριο με το ταξίδι στο Μοντ Πελεράν, στη συνέχεια στη Γενεύη και όσα ακολούθησαν τους τελευταίους μήνες στη Λευκωσία. Ακόμα και στις Βρυξέλλες, όπου ο Άιντα με ενέργειες εντελώς έξω από τους όρους εντολής του οργανώνει λόμπι με τους Βρετανούς για να συμφωνηθεί φόρμουλα να ικανοποιηθεί η απαίτηση της Άγκυρας για τις τέσσερις ελευθερίες των Τούρκων υπηκόων στη μετά τη λύση εποχή της Κύπρου.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι πότε θα επαναρχίσει ο διάλογος, αλλά πότε θα δυνηθεί η ηγεσία μας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το φρικτό τουρκικό σενάριο. Διότι, μέχρι τώρα αυτό που κάνει είναι να συμμετέχει στο τουρκικό θρίλερ, πιστεύοντας ότι παίζει σε μιαν ευχάριστη κωμωδία. Αλλού γι’ αλλού, δηλαδή. Διότι, όπως μας λένε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον διάλογο. Νομίζουν ότι βρίσκονται σε διάλογο όταν καθιστούν την Τουρκία «ρυθμιστή των όσων θα αποφασίζονται από την κυπριακή Κυβέρνηση»…
Φιλελεύθερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.