Η 24η Απριλίου αποτελεί ημέρα μνήμης για τους Αρμένιους και το σύνολο των χριστιανικών πληθυσμών της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την εν λόγω ημέρα του 1915 συνελήφθησαν στην Κωνσταντινούπολη περίπου 300 άτομα της ηγεσίας της αρμενικής κοινότητας, τα πρώτα από το 1,5 εκατομμύριο των ανθρώπων που βρήκαν τραγικό τέλος κατά τη διάρκεια των γεγονότων της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Η Γενοκτονία των Αρμενίων αποτέλεσε ένα πογκρόμ άνευ προηγουμένου αλλά με πλούσιο μέλλον, καθώς έμελλε –μαζί με τη Γενοκτονία των Ποντίων– να καταστεί «επιχειρησιακό μοντέλο» για τη Ναζιστική Γερμανία μερικές δεκαετίες αργότερα.
Οι Τούρκοι αρνούνται, έως σήμερα, να αναλάβουν τις ευθύνες τους, μη αποδεχόμενοι ακόμη και τον όρο «Γενοκτονία». Οι λόγοι για αυτή την άρνηση, καθώς και για τις ίδιες τις ανίερες πράξεις, είναι συγκεκριμένοι και αλληλένδετοι.
Ο πρώτος λόγος αφορά τις καταβολές του σύγχρονου τουρκικού κράτους, οι οποίες εντοπίζονται στα συγκεκριμένα γεγονότα. Η αναγνώριση των γενοκτονικών πρακτικών, από πλευράς της Άγκυρας, θα κλονίσει το αφήγημα της τουρκικής ταυτότητας το οποίο υπήρξε πάντοτε δεσποτικό και αμόλυντο. Αλήθεια, τι θα απογίνουν τα εκατομμύρια των σημαιών και των φωτογραφιών του Κεμάλ στους δρόμους της Τουρκίας; Αναμφισβήτητα, η υπενθύμιση των ποταμών αίματος, επί των οποίων δημιουργήθηκε το τουρκικό κράτος, θα ήταν αντίθετη προς το σκοπό της εσωτερικής συνοχής για τον οποίο προκλήθηκαν.
Ο δεύτερος λόγος συνδέεται με τη στρατηγική σχέση μεταξύ Ρωσίας και Αρμενίας. Η Γενοκτονία διενεργείται κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν της έξοδο της Ρωσίας από αυτόν, όταν δηλαδή οι δύο αυτοκρατορίες –Ρωσική και Οθωμανική– βρίσκονταν σε αντίπαλα στρατόπεδα.
Έτσι, πραγματοποιήθηκε χάριν της αναγκαιότητας αποφυγής οιουδήποτε ενδεχομένου δημιουργίας αρμενικού κράτους με ρόλο «δορυφόρου» της Ρωσίας.
Ο αλυτρωτισμός προς τον ρωσικό-σοβιετικό χώρο συνδέθηκε ιστορικά με τις απόπειρες διάσωσης της εσωτερικής συνοχής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή αργότερα της Τουρκίας. Μάλιστα, ιστορικά, το μέλλον του λεγόμενου «παντουρκικού οράματος» και ο δρόμος της Τουρκίας προς την Κασπία και τους εκεί «τουρκογενείς» πληθυσμούς ταυτίστηκε με τη μοίρα του ρωσικού παράγοντα. Η εσωτερική ετερογένεια του οθωμανικού-τουρκικού κράτους και η αποκατάστασή της μέσω ίδρυσης ενός ισχυρού έθνους-κράτους, φυλετικά προσδιορισμένου, συνιστούν το διαχρονικό διακύβευμα για την...
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.