Το Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950 υπήρξε για την Κύπρο υπέρτατη πράξη διεκδίκησης και άσκησης του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού. Η άσκηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης αποτελεί, κατά τον Β.Ι. Λένιν, τη μεγαλύτερη επαναστατική πράξη των λαών. Αυτό το δικαίωμα αποστερήθηκε τελικά ο κυπριακός λαός. Άξιζε ή δεν άξιζε μία δεκάλεπτη αναφορά του γεγονότος αυτού στα σχολεία;
Είναι υπό αυτήν την έννοια που είχαμε συμφωνήσει στην υιοθέτηση των Κανονισμών για τη συγκεκριμένη σχολική μνεία και αναφορά. Η Πρόταση Νόμου του ΔΗΣΥ για κατάργηση αυτού, που η ίδια η Βουλή ψήφισε πριν από κάποιες εβδομάδες, δεν ήταν μόνο θέμα αυτοαναίρεσης αλλά ήταν και θέμα που προσέβαλε την αξιοπρέπεια λαού, Βουλής και Κυβέρνησης.
Η αξιοπρέπεια του καθενός αποτελεί στάση ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι αξιοπρεπείς, πολύ αξιοπρεπείς, λιγότερο αξιοπρεπείς και αναξιοπρεπείς. Υπάρχουν άνθρωποι και πρόσωπα που τυγχάνουν αυτοσεβασμού και άλλοι που αυτοκαταργούνται. Είναι ζήτημα πεποίθησης του καθενός.
Υπάρχει, όμως, και η συλλογική αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός. Και εδώ ήταν και παραμένει καθήκον του κάθε δημοσίου προσώπου να μη μεταφέρει τις δικές του προσωπικές αξίες και στάσεις ζωής, όταν ασκεί τα δημόσιά του καθήκοντα, διότι έχει χρέος και καθήκον έναντι των εκλογέων του ή έναντι αυτών που αντιπροσωπεύει, να προστατεύσει την αξιοπρέπειά τους.
Πέραν από ζήτημα αξιοπρέπειας, όμως, το ζήτημα του «νόμου Ακιντζί», όπως τελικά καθιερώθηκε να λέγεται, έχει πολιτική σημασία πολύ σοβαρή. Η Τουρκία και κατά συνέπεια ο Ακιντζί δεν έθεσε το θέμα κατάργησης ή αναίρεσης της απόφασης της Βουλής, διότι δήθεν ανησύχησε για στροφή της Κυπριακής Πολιτείας προς την …ένωση(!).
Πέραν από ζήτημα αξιοπρέπειας, όμως, το ζήτημα του «νόμου Ακιντζί», όπως τελικά καθιερώθηκε να λέγεται, έχει πολιτική σημασία πολύ σοβαρή. Η Τουρκία και κατά συνέπεια ο Ακιντζί δεν έθεσε το θέμα κατάργησης ή αναίρεσης της απόφασης της Βουλής, διότι δήθεν ανησύχησε για στροφή της Κυπριακής Πολιτείας προς την …ένωση(!).
Διεκδίκησε και ανεζήτησε και δυστυχώς επέτυχε να έχει ρόλο και λόγο στο τι γίνεται και το τι θα γίνεται στο «έτερο συνιστών κράτος του νότου» από τούδε και στο εξής. Η Τουρκία μέσω του Ακιντζί διεκδίκησε και δυστυχώς με την ψήφιση του Νόμου επέτυχε να είναι κυρίαρχος του Βορρά και επικυρίαρχος στον Νότο.
Διεκδίκησε και πέτυχε ως κεκτημένο την επικυριαρχία και την ομηρία της ελληνικής κυπριακής πλευράς στη «λύση» που θα προκύψει στο πλαίσιο της «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας», όπως οι ίδιοι οι Τούρκοι την αντιλαμβάνονται και όπως η πλευρά μας με άστοχες ενέργειες, όπως η ψήφιση του Νόμου, συναινεί. Δυστυχώς, η Βουλή με την πλειοψηφία του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ έπεσε στην παγίδα και παραχώρησε λόγο στην Τουρκία για το τι κάνουμε εμείς ως Κυβέρνηση, ως Βουλή και ως κοινότητα.
Υπάρχει και μία άλλη παράμετρος, την οποία δεν θα πρέπει να υποτιμούμε. Η υφιστάμενη μέχρι σήμερα αρμοδιότητα που είχε η Βουλή των Αντιπροσώπων και την οποία ουσιαστικά κατήργησε ο «νόμος Ακιντζί» προέκυψε από την εκχώρηση και μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων προς τη Βουλή από την Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση με βάση τη Νομοθεσία του 1965. Υπήρξε εντολή από την Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση προς τη Βουλή να ασκεί τα εκπαιδευτικά ζητήματα της ελληνικής κοινότητας κατά τρόπο ρητό με βάση το Δίκαιο της Ανάγκης που αποτελεί στην ουσία συνταγματική ρύθμιση.
Δεν είχε και δεν έχει η Βουλή δικαίωμα εκχώρησης στον Υπουργό Παιδείας της πιο πάνω εξουσίας, την οποία μεταβίβασε κατά τρόπο αποκλειστικό προς την ίδια η Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση πριν από την κατάργησή της. Στην ουσία η ψήφιση του συγκεκριμένου Νόμου από την πλειοψηφία του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ αποτελεί συνταγματική εκτροπή, την οποία πιθανόν να βρούμε ενώπιόν μας στο μέλλον.
Η Τουρκία επομένως σήμερα δημιούργησε «κεκτημένα», υποθηκεύοντας με τον τρόπο αυτό τη λύση που θα προκύψει με βάση τη Δ.Δ.Ο.
Καταργούμε την ταυτότητά μας, διαγράφουμε την ιστορία μας και αναιρούμε πάγιες καθιερωμένες αρχές (ίδε Δίκαιο της Ανάγκης), εγκλωβισμένοι σε μία διαδικασία που επί 43 χρόνια παγιώνει την κατοχή και αναβαθμίζει τον εγκάθετο αυτής ως «συμπρόεδρο» με λόγο μάλιστα στο τι πράττουμε, λέγουμε ή κάνουμε.
Υπάρχει και μία άλλη παράμετρος, την οποία δεν θα πρέπει να υποτιμούμε. Η υφιστάμενη μέχρι σήμερα αρμοδιότητα που είχε η Βουλή των Αντιπροσώπων και την οποία ουσιαστικά κατήργησε ο «νόμος Ακιντζί» προέκυψε από την εκχώρηση και μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων προς τη Βουλή από την Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση με βάση τη Νομοθεσία του 1965. Υπήρξε εντολή από την Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση προς τη Βουλή να ασκεί τα εκπαιδευτικά ζητήματα της ελληνικής κοινότητας κατά τρόπο ρητό με βάση το Δίκαιο της Ανάγκης που αποτελεί στην ουσία συνταγματική ρύθμιση.
Δεν είχε και δεν έχει η Βουλή δικαίωμα εκχώρησης στον Υπουργό Παιδείας της πιο πάνω εξουσίας, την οποία μεταβίβασε κατά τρόπο αποκλειστικό προς την ίδια η Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση πριν από την κατάργησή της. Στην ουσία η ψήφιση του συγκεκριμένου Νόμου από την πλειοψηφία του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ αποτελεί συνταγματική εκτροπή, την οποία πιθανόν να βρούμε ενώπιόν μας στο μέλλον.
Η Τουρκία επομένως σήμερα δημιούργησε «κεκτημένα», υποθηκεύοντας με τον τρόπο αυτό τη λύση που θα προκύψει με βάση τη Δ.Δ.Ο.
Καταργούμε την ταυτότητά μας, διαγράφουμε την ιστορία μας και αναιρούμε πάγιες καθιερωμένες αρχές (ίδε Δίκαιο της Ανάγκης), εγκλωβισμένοι σε μία διαδικασία που επί 43 χρόνια παγιώνει την κατοχή και αναβαθμίζει τον εγκάθετο αυτής ως «συμπρόεδρο» με λόγο μάλιστα στο τι πράττουμε, λέγουμε ή κάνουμε.
Επί 43 χρόνια «συνομιλούμε» με την Τουρκία και τον εκάστοτε εγκάθετό της, παραγνωρίζοντας το αυτονόητο, ότι η Τουρκία δεν επιθυμεί λύση, παρά μόνο λύση που να της επιτρέπει την πλήρη κυριαρχία και επικυριαρχία σε ολόκληρο το νησί.
ΚΩΣΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Βουλευτής - Αναπληρωτής Πρόεδρος ΕΔΕΚ
ΚΩΣΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Βουλευτής - Αναπληρωτής Πρόεδρος ΕΔΕΚ
Η Κύπρος μας όπως και η Ελλάδα μας πέραν όλων των άλλων έχουμε δυστηχώς και ένα άλλο[αυτή τη φορά όμως κακό] κοινό.Την διχόνοια.Και αυτό δεν πρόκειται να διορθωθεί εάν δε το θελήσουν οι πολιτικοί ηγέτες.Ο λαός θα ακολουθήσει εάν το αποφασίσουν αυτοί,αρκεί να <>..
ΑπάντησηΔιαγραφή