Ορισμένοι στην Κύπρο, διέρρηξαν τις φουστανέλες τους και αποδύθηκαν την γαλανόλευκη

Την μια, με την «αποκοπή του ομφάλιου λώρου» από την Μητέρα Πατρίδα, την άλλη, με την επιτήδεια ουδετερότητα της αποχής (έμμεσης καταψήφισης) στην τροπολογία για ολιγόλεπτη διδασκαλία του Ενωτικού Δημοψηφίσματος στα σχολεία μας, οι  «Ελληνόφρονες», που δεν χρειάζονται μαθήματα «Εθνικοφροσύνης», συνετάχθησαν (όπως έτσι και αλλιώς μας έχουν συνηθίσει στο Κυπριακό) με τους νεοκύπριους της επαναπροσέγγισης, του «εκάμαμεν τζιέ εμείς πολλά», που έχουν περισσότερα κοινά με τους Φοίνικες παρά με τους Έλληνες. Άλλοι και αυτοί, ξέχασαν ποιοί πρωτοστάτησαν και  ποιοι παρακινούσαν τον λαό της εργατιάς να συμμετάσχει μαζικά στο Ενωτικό Δημοψήφισμα;
Δυστυχώς η αδυναμία μας και η φοβία μας να υπερασπιστούμε την Ελληνική καταγωγή μας και να διαλαλήσουμε με όλη την δύναμη της φωνής , της καρδιάς και της ψυχής μας, την Εθνική υπερηφάνια του να είσαι πρώτα Έλληνας  και μετά Έλληνας της Κύπρου, μας έχει φέρει εδώ που είμαστε σήμερα.

Δεν είναι εθνικιστικό , ούτε ρατσιστικό, ούτε φασιστικό να είσαι υπερήφανος για την Εθνική σου καταγωγή. Ούτε και η διδασκαλία μιας ιστορικής πραγματικότητας, η οποία μάλιστα δεν αμφισβητείται από κανέναν, και δεν στρέφεται εναντίον κανενός .

Πιθανότατα, εκ των υστέρων κρίνοντας, σήμερα, ορισμένοι να θεωρούν ότι η εγκατάλειψη του οράματος της  Ένωσης ήταν λάθος. Αυτό αδικεί όλους όσους πίστεψαν και αγωνίστηκαν για την Ένωση αλλά τελικά συνθηκολόγησαν με την ανεξαρτησία. Και συνθηκολόγησαν όλοι. Και ο Μακάριος και ο Γρίβας. Υπό τις περιστάσεις η αποδοχή της ανεξαρτησίας, έστω και δοτής, έστω και κολοβής, ήταν καλύτερη από την τριχοτόμηση, η οποία ήταν η εναλλακτική λύση.

Αυτό δεν εξυπακούει ότι ο πόθος και ο στόχος της Ένωσης είχε εγκαταλειφθεί. Η  Ένωση μπορούσε να επιτευχθεί στο μακρινό μέλλον, αφού πρώτα εδραιωνόταν και ενδυναμωνόταν και λειτουργούσε πάνω σε σωστές, δημοκρατικές βάσεις , χωρίς πάτρονους και προστάτες, η Κυπριακή Δημοκρατία. Κάποιοι όμως θέλησαν, για ιδιοτελείς σκοπούς, που στόχο είχαν την αναρρίχηση στην εξουσία και όχι την Ένωση, να επιβάλουν την Ένωση (την διπλή ένωση) εδώ και τώρα, εξυπηρετώντας έτσι τους Τουρκικούς σχεδιασμούς. Δυστυχώς τα αποτελέσματα τα ζούμε για τα τελευταία 42 χρόνια.

Για τους παππούδες μας ο στόχος της Ένωσης ήταν συνώνυμος με την ελευθερία. Την ελευθερία του να μιλάς την γλώσσα σου, να διδάσκεσαι την ιστορία, θρησκεία και παράδοσή σου. Να διαφεντεύεις τον τόπο σου και να καρπούσαι τα οφέλη του κόπου και του μόχθο σου, του να κτίζεις ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδία σου. Αυτό, τότε, ήταν μόνο εφικτό με την Πολιτική Ένωση και ενσωμάτωση της Κύπρου στον μητροπολιτικό κράτος της Ελλάδας.

Η Κύπρος και η Ελλάδα είναι άρρηκτα ενωμένες εδώ και 3,500 χρόνια. Η γλώσσα, η παράδοση, ο πολιτισμός μας, τα ήθη και τα έθιμα μας, η θρησκεία μας, όλα Ελληνικά. Και μάλιστα, πολύ περήφανα Ελληνικά. Δεν χρειαζόμαστε κανένα στρατό και καμία κυβέρνηση για να μας το επιβεβαιώσει.

Τους αρέσει ή όχι, το 1960 δημιούργησαν ένα δεύτερο Ελληνικό κράτος.  Τους αρέσει ή όχι η Κύπρος είναι Ελληνική , όχι επειδή οι Έλληνες Κύπριοι, όπως ισχυρίζονται κάποιοι ( και από τις δύο πλευρές του συρματοπλέγματος) έχουν απαγάγει την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά επειδή ο γηγενής, αυτόχθονας πληθυσμός είναι Έλληνες και αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτό του νησιού.

Η τουρκική κοινότητα είναι μια μειονότητα μεταναστών, κατάλοιπο της Οθωμανικής σκλαβιάς. Σαν κοινότητα δεν διαφέρουν από τους Τούρκους στην Γερμανία , τους Ιρακινούς και Πακιστανούς στην Αγγλία ή τους Μαροκινούς στην Γαλλία ή τους Μαυριτανούς στην Ισπανία. Δηλαδή μετά από 200 χρόνια η Τουρκία θα ζητά τουρκικό κρατίδιο στην Γερμανία; Ή θα έχει την απαίτηση η Γερμανοί να μην διδάσκονται την ιστορία τους;

Σήμερα τελούμε υπό κατοχή, όχι επειδή επιδιώκαμε την Ένωση αλλά επειδή η Τουρκία θεωρεί την Κύπρο κτήμα της.

Σήμερα δεν χρειαζόμαστε την  Ένωση για να ελευθερωθούμε.  Χρειαζόμαστε την Κυπριακή Δημοκρατία σαν κράτος δικαίου, όπως είναι αναγνωρισμένο σήμερα στο διακρατικό σύστημα. Όπως είναι ενταγμένο στον ΟΗΕ και την ΕΕ. Να συνεχίσει να υπάρχει και να λειτουργεί έως τέτοιο και μετά την λύση.

Σήμερα δεν διεκδικούμε την  Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα. Εξασκούμε  το δικαίωμα μας σαν Κράτος  να διδασκόμαστε την ιστορία μας.

Την ελευθερία, την δίκαιη, βιώσιμη και ευρωπαϊκή λύση (χωρίς αστερίσκους και εξαιρέσεις) δεν μας την στερεί το δικαίωμά μας να εορτάζουμε ή όχι τις εθνικές μας επετείους , αλλά ο Τουρκικός στρατός κατοχής.

Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης, M.Sc., B.Sc.
Εκπρόσωπος Τύπου, Ε.Ε. ΔΗ.ΚΟ. Πάφου.