Ο διαχωρισμός της εξωτερικής από την εσωτερική πτυχή του Κυπριακού είναι από διπλωματικής απόψεως ορθός και επιβεβλημένος. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, μια λύση η οποία θα σεβαστεί τις κόκκινες γραμμές που έχει θέσει η Ελλάδα στην εξωτερική πτυχή (δηλ. κατάργηση εγγυήσεων και στρατιωτικής παρουσίας) δεν θα είναι αναγκαστικά και καλή λύση, εφόσον οι ρυθμίσεις που αφορούν την εσωτερική πτυχή (εδαφικό, σύστημα διοίκησης, επίλυση διαφορών, ζήτημα εποίκων κοκ) δεν διασφαλίζουν μια βιώσιμη συνύπαρξη των 2 κοινοτήτων αλλά και τη συνέχιση της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κυρίαρχου κράτους, στη διακυβέρνηση του οποίου θα εφαρμόζεται η δημοκρατική αρχή.
Εξηγούμαι: Αν υποθέσουμε ότι, σε αντάλλαγμα της απόσυρσης των στρατευμάτων και της κατάργησης των εγγυήσεων, γίνει αποδεκτή μια "λύση" που καθιστά την ελληνοκυπριακή πλειονότητα όμηρο των ορέξεων της τουρκοκυπριακής μειονότητας (και εμμέσως της Τουρκίας) και προκύψει έτσι ένα κράτος δυσλειτουργικό, τότε είτε ο ελληνισμός οδηγείται σε οριστική στρατηγική ήττα, χάνοντας τα όποια πλεονεκτήματα μπορεί να προσφέρει η ύπαρξη της σημερινής κυπριακής δημοκρατίας, είτε ανοίγει ξανά ο δρόμος των διακοινοτικών συγκρούσεων με απρόβλεπτες για την ειρήνη και σταθερότητα της περιοχής συνέπειες.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η απουσία εγκατεστημένων στατευμάτων και τυπικών εγγυήσεων πολύ λίγο θα φρέναρε τις επεμβατικές διαθέσεις της Άγκυρας, για την οποία η δυνατότητα ενός στρατιωτικού περιπάτου στην Κύπρο θα είναι πάντοτε παρούσα, εαν δεν υπάρχει κάποια δύναμη αποτροπής ικανή να την ανασχέσει.
Σχόλιο στην ανάρτηση:
Με τόση εχθρότητα και καχυποψία, με τόσα γεγονότα που ακόμη είναι νωπά στην μνήμη και δύο κοινοτήτων, με τόσα ενεργειακά συμφέροντα από πίσω, πόσο εφικτή είναι μία λύση που να βρίσκει ενωμένη την Κύπρο στο τέλος της?
ΑπάντησηΔιαγραφήΣάββα ευχαριστώ για την αναδημοσίευση του σχολίου. Να προσθέσω μόνο, εις επίρρωσιν των όσων γράφω πιο πάνω, ότι τη στιγμή που μιλάμε η Τουρκία έχει εδώ και ακιρό επέμβει στρατιωτικά σε έδαφος γειτονικής της χώρας (Συρία) χωρίς να καλύπτεται από κανενός είδους καθεστώς εγγυήσεων και κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου. Παρόλα αυτά οι ενέργειές της όχι μόνο συνεχίζονται αλλά και αρχίζουν να περιβάλονται από κάποια μορφή διεθνούς νομιμοποίησης, εφόσον αυτή συνεργάζεται πλεον με τη Ρωσία και το Ιράν (χώρες που προσκλήθηκαν στη Συρία από την αναγνωρισμένη κυβέρνησή της) και μετέχει στις ειρηνευτικές συνομιλίες που διεξάγονται, ως συνεγγυήτρια μάλιστα της εκεχυρέιας που ανακοινώθηκε στην Αστάνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα λέω για να υπενθυμίσω ότι ναι μεν θα ήταν διπλωματική επιτυχία η κατάργηση του καθεστώτος των εγγυήσεων στην Κύπρο, όμως, σε ένα κόσμο όπου το δίκαιο του ισχυρού παραμένει ο βασικός κλανόνας στις διεθνείς σχέσεις, μια τέτοια επιτυχία μικρή πρακτική αξία έχει αν τα πράγματα στραβώσουν. Νομίζω δε ότι η Ιστορία στην περίπτωση της Κύπρου είναι πολύ διδακτική για να την ξεχνάμε: Η Τουρκία είχε επεμβατικά δικαιώματα επί της νήσου ήδη από τη δεκαετία του 50-60, ωστόσο, αποφάσισε να τα ασκήσει εκ του ασφαλούς, δηλ. μόνο όταν είχε αποσυρθεί από την Κύπρο η Ελληνική Μεραρχία που είχε εγκαταστήσει εκεί ο Γ. Παπανδρέου..τυχαία επιλογή;
Παναγιώτη, αν έχεις κάποιο σχόλιο για τα τεκταινόμενα, να το στέλνεις στο info@infognomon.gr για δημοσίευση
Διαγραφή