Τάκης Θεοδωρόπουλος
«Το πολιτικώς ορθόν είναι η αστυνομία της σκέψης. Τις περισσότερες φορές είναι εσωτερικευμένη. Σου απαγορεύει να πεις αυτό που πιστεύεις πως είναι αλήθεια, αν αυτή η αλήθεια δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που θα θέλαμε να είναι ή σε αυτό που θα έπρεπε να είναι βάσει της κυρίαρχης σκέψης, βάσει του πολιτικώς ή ηθικώς ευκταίου». Τον ορισμό τον δανείζομαι από τον Γάλλο φιλόσοφο André Comte - Sponville.
Είναι, ας πούμε, πολιτικώς ορθόν να λες ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ δεν έχει καμία σχέση με το αληθινό Ισλάμ. Μπορείς επίσης να προχωρήσεις παρακάτω τη σκέψη σου και να πεις ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι μια παραποίηση του αληθινού Ισλάμ.
Ας θυμίσω μόνον ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι, κανονικοί κατά τα άλλα, οι οποίοι σου λένε ότι ο αληθινός σοσιαλισμός δεν έχει καμία σχέση με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που τον παραποίησε. Χωρίς, εννοείται, να αναρωτιούνται μήπως κάτι δεν πηγαίνει καλά με ένα σύστημα το οποίο, με όποιον τρόπο κι αν εφαρμόστηκε, υπήρξε αβίωτο. Είναι ο μέσα αστυνομικός της σκέψης που τους δίνει κλήση.
Ας πούμε, λοιπόν, ότι το πραγματικό Ισλάμ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει το πραγματικό Ισλάμ να συγκρούεται με ορισμένες από τις βασικές αξίες του δικού μας πολιτισμού. Τις προάλλες, ξέσπασε η ιστορία με τις ανήλικες νύφες. Ο κ. Μουζάλας είπε πως πρόκειται για πολιτισμική σύγχυση. Στο μυαλό του δεν χωράει αμφιβολία. Στη χώρα, όμως, της οποίας τους νόμους και το Σύνταγμα ορκίστηκε να υπηρετεί ως υπουργός αυτό θεωρείται ποινικό αδίκημα. Ας φέρει έναν νόμο στη Βουλή για να επιτρέπεται ο γάμος των ανηλίκων. Και να γελάμε όλοι μαζί με όσα θα ειπωθούν.
Το «πολιτικώς ορθόν» οδηγεί σε ένα είδος πρωτογενούς βλακείας, διότι πολύ απλά αναιρεί τη σκέψη προϋποθέτοντάς την. Η σκέψη στηρίζεται στην αμφιβολία. Και κάθε φορά που την αμφιβολία την υποκαθιστούν βεβαιότητες η σκέψη καταργείται. Ακόμη κι αν αυτές οι βεβαιότητες είναι παράγωγα σκέψης, μιας σκέψης που έχει γίνει και έχει σταματήσει προ πολλού να γίνεται, διότι είναι κατασταλαγμένη.
Οταν τη δεκαετία του ’90 η Ελλάδα μεταμορφώθηκε από χώρα παραγωγής μεταναστών σε χώρα υποδοχής, η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική από τη σημερινή. Τι ζητούσαν από εμάς αυτοί οι Αλβανοί που μας θύμιζαν τους εαυτούς μας τη δεκαετία του ’50; Μπορεί να πίστευαν πολλοί απ’ αυτούς στον Αλλάχ, όμως είχαν μεγαλώσει σε ένα κατ’ εξοχήν κοσμικό καθεστώς, όπως ήταν το κομμουνιστικό του μεγάλου Εμβέρ Χότζα. Εξάλλου, κατά τη δεκαετία του ’90 το Ισλάμ στα Βαλκάνια δεν είχε καμία σχέση με ριζοσπαστισμό. Εργάστηκαν στα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων, κράτησαν τα ασφαλιστικά ταμεία για μερικά ακόμη χρόνια, εγκαταστάθηκαν εδώ και αφομοιώθηκαν, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο.
Η πολιτική ορθότης σού λέει: «Κάθε μετανάστευση είναι ίδια, και κάθε πρόσφυγας είναι ίδιος». Είναι ίδιος ο πρόσφυγας του 1922 που πέρασε από τη Σμύρνη στη Χίο και ίδιος ο Αφγανός που έρχεται από την Καμπούλ στην πλατεία Βικτωρίας. Και δεν με αφορά ο χωροφύλακας της σκέψης που σου κόβει πρόστιμο αν τολμήσεις να πεις ότι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Να θυμίσω απλώς ότι την ισοπέδωση των ιστορικών διαφορών και των διακρίσεων την έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά. Το 2003 ο Γούλφοβιτς, σύμβουλος του προέδρου Μπους, έλεγε πως οι ΗΠΑ κάνουν εξαγωγή δημοκρατίας στο Ιράκ, όπως ο Περικλής έκανε εξαγωγή δημοκρατίας στις ελληνικές πόλεις. Μόνον που αυτές μιλούσαν την ίδια γλώσσα, πίστευαν στους ίδιους θεούς και μοιράζονταν την ίδια Ιστορία και τις ίδιες καταβολές ως Ιωνες. Αυτές οι διακρίσεις είναι ανύπαρκτες για την αστυνομία του πολιτικώς ορθού.
Ανύπαρκτος είναι και ο ιστορικός χρόνος. Από τη δεκαετία του ’90 ώς σήμερα το τοπίο έχει αλλάξει ριζικά. Εχουν μεσολαβήσει οι Δίδυμοι Πύργοι, η επέμβαση στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, το Λονδίνο, η Μαδρίτη, η κατάρρευση των εκκοσμικευμένων καθεστώτων στον αραβικό κόσμο, η σάρωση των αραβικών εθνικισμών από το Ισλάμ, ο πόλεμος στη Συρία και, και, και. Το Ισλάμ δεν είναι αυτό που ήταν στα χρόνια του Σαντάμ Χουσεΐν ή στα χρόνια του Καντάφι. Και η πολυπολιτισμική Δύση ξέρει ότι δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Μόνον εμείς κοιμόμαστε ήσυχοι. Γιατί εμείς ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτε. Αν εξαιρέσω τη ρόδα που δεν γύρισε.
Η ανοησία των αριστερών ελίτ δεν περιορίζεται στις βλακώδεις ασυναρτησίες των συριζαίων και του ακροαριστερού τσούρμου που το μόνο ιστορικό βιβλίο που έχει διαβάσει είναι «Ο Μικρός Ηρως». Εκτείνεται και σε ένα ευρύτερο φάσμα, κυρίως πανεπιστημιακών, ακόμη και στην ενοχική δεξιά, οι οποίοι ταυτίζουν την Ευρώπη με το πολιτικώς ορθόν, όπως ακριβώς πριν από μερικά χρόνια θεωρούσαμε ότι, επειδή οδηγούμε BMW, γίναμε Ευρωπαίοι. Η συγκάλυψη της πραγματικότητας μέσω διαφόρων δεοντολογικών επιταγών το μόνο που επιτυγχάνει είναι να δημιουργεί αντισώματα. Εκεί που το «πολιτικώς ορθόν» αρνείται ότι υπάρχει πρόβλημα, ο λαϊκισμός παθαίνει υστερία. Και σε εμάς γίνεται κάτι χειρότερο ακόμη: βαφτίζουμε το κρέας ψάρι και την ανεξέλεγκτη, παράνομη μετανάστευση, πολυπολιτισμικότητα.
Είμαστε τυχεροί που στη δική μας Ακροδεξιά λείπουν δύο βασικά συστατικά του λαϊκισμού. Το πρώτο είναι ο χαρισματικός ηγέτης. Ο Μιχαλολιάκος αδυνατεί να παίξει τέτοιον ρόλο. Το δεύτερο είναι ότι δεν μπορεί να κρύψει τις διασυνδέσεις της με τον υπόκοσμο, ώστε να επιτρέψει στον μέσο πολίτη να ταυτιστεί μαζί της. Μέχρι στιγμής τη γλιτώσαμε.
Αντε και καλή χρονιά.
Καθημερινή
Είναι, ας πούμε, πολιτικώς ορθόν να λες ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ δεν έχει καμία σχέση με το αληθινό Ισλάμ. Μπορείς επίσης να προχωρήσεις παρακάτω τη σκέψη σου και να πεις ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι μια παραποίηση του αληθινού Ισλάμ.
Ας θυμίσω μόνον ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι, κανονικοί κατά τα άλλα, οι οποίοι σου λένε ότι ο αληθινός σοσιαλισμός δεν έχει καμία σχέση με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που τον παραποίησε. Χωρίς, εννοείται, να αναρωτιούνται μήπως κάτι δεν πηγαίνει καλά με ένα σύστημα το οποίο, με όποιον τρόπο κι αν εφαρμόστηκε, υπήρξε αβίωτο. Είναι ο μέσα αστυνομικός της σκέψης που τους δίνει κλήση.
Ας πούμε, λοιπόν, ότι το πραγματικό Ισλάμ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει το πραγματικό Ισλάμ να συγκρούεται με ορισμένες από τις βασικές αξίες του δικού μας πολιτισμού. Τις προάλλες, ξέσπασε η ιστορία με τις ανήλικες νύφες. Ο κ. Μουζάλας είπε πως πρόκειται για πολιτισμική σύγχυση. Στο μυαλό του δεν χωράει αμφιβολία. Στη χώρα, όμως, της οποίας τους νόμους και το Σύνταγμα ορκίστηκε να υπηρετεί ως υπουργός αυτό θεωρείται ποινικό αδίκημα. Ας φέρει έναν νόμο στη Βουλή για να επιτρέπεται ο γάμος των ανηλίκων. Και να γελάμε όλοι μαζί με όσα θα ειπωθούν.
Το «πολιτικώς ορθόν» οδηγεί σε ένα είδος πρωτογενούς βλακείας, διότι πολύ απλά αναιρεί τη σκέψη προϋποθέτοντάς την. Η σκέψη στηρίζεται στην αμφιβολία. Και κάθε φορά που την αμφιβολία την υποκαθιστούν βεβαιότητες η σκέψη καταργείται. Ακόμη κι αν αυτές οι βεβαιότητες είναι παράγωγα σκέψης, μιας σκέψης που έχει γίνει και έχει σταματήσει προ πολλού να γίνεται, διότι είναι κατασταλαγμένη.
Οταν τη δεκαετία του ’90 η Ελλάδα μεταμορφώθηκε από χώρα παραγωγής μεταναστών σε χώρα υποδοχής, η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική από τη σημερινή. Τι ζητούσαν από εμάς αυτοί οι Αλβανοί που μας θύμιζαν τους εαυτούς μας τη δεκαετία του ’50; Μπορεί να πίστευαν πολλοί απ’ αυτούς στον Αλλάχ, όμως είχαν μεγαλώσει σε ένα κατ’ εξοχήν κοσμικό καθεστώς, όπως ήταν το κομμουνιστικό του μεγάλου Εμβέρ Χότζα. Εξάλλου, κατά τη δεκαετία του ’90 το Ισλάμ στα Βαλκάνια δεν είχε καμία σχέση με ριζοσπαστισμό. Εργάστηκαν στα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων, κράτησαν τα ασφαλιστικά ταμεία για μερικά ακόμη χρόνια, εγκαταστάθηκαν εδώ και αφομοιώθηκαν, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο.
Η πολιτική ορθότης σού λέει: «Κάθε μετανάστευση είναι ίδια, και κάθε πρόσφυγας είναι ίδιος». Είναι ίδιος ο πρόσφυγας του 1922 που πέρασε από τη Σμύρνη στη Χίο και ίδιος ο Αφγανός που έρχεται από την Καμπούλ στην πλατεία Βικτωρίας. Και δεν με αφορά ο χωροφύλακας της σκέψης που σου κόβει πρόστιμο αν τολμήσεις να πεις ότι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Να θυμίσω απλώς ότι την ισοπέδωση των ιστορικών διαφορών και των διακρίσεων την έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά. Το 2003 ο Γούλφοβιτς, σύμβουλος του προέδρου Μπους, έλεγε πως οι ΗΠΑ κάνουν εξαγωγή δημοκρατίας στο Ιράκ, όπως ο Περικλής έκανε εξαγωγή δημοκρατίας στις ελληνικές πόλεις. Μόνον που αυτές μιλούσαν την ίδια γλώσσα, πίστευαν στους ίδιους θεούς και μοιράζονταν την ίδια Ιστορία και τις ίδιες καταβολές ως Ιωνες. Αυτές οι διακρίσεις είναι ανύπαρκτες για την αστυνομία του πολιτικώς ορθού.
Ανύπαρκτος είναι και ο ιστορικός χρόνος. Από τη δεκαετία του ’90 ώς σήμερα το τοπίο έχει αλλάξει ριζικά. Εχουν μεσολαβήσει οι Δίδυμοι Πύργοι, η επέμβαση στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, το Λονδίνο, η Μαδρίτη, η κατάρρευση των εκκοσμικευμένων καθεστώτων στον αραβικό κόσμο, η σάρωση των αραβικών εθνικισμών από το Ισλάμ, ο πόλεμος στη Συρία και, και, και. Το Ισλάμ δεν είναι αυτό που ήταν στα χρόνια του Σαντάμ Χουσεΐν ή στα χρόνια του Καντάφι. Και η πολυπολιτισμική Δύση ξέρει ότι δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Μόνον εμείς κοιμόμαστε ήσυχοι. Γιατί εμείς ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτε. Αν εξαιρέσω τη ρόδα που δεν γύρισε.
Η ανοησία των αριστερών ελίτ δεν περιορίζεται στις βλακώδεις ασυναρτησίες των συριζαίων και του ακροαριστερού τσούρμου που το μόνο ιστορικό βιβλίο που έχει διαβάσει είναι «Ο Μικρός Ηρως». Εκτείνεται και σε ένα ευρύτερο φάσμα, κυρίως πανεπιστημιακών, ακόμη και στην ενοχική δεξιά, οι οποίοι ταυτίζουν την Ευρώπη με το πολιτικώς ορθόν, όπως ακριβώς πριν από μερικά χρόνια θεωρούσαμε ότι, επειδή οδηγούμε BMW, γίναμε Ευρωπαίοι. Η συγκάλυψη της πραγματικότητας μέσω διαφόρων δεοντολογικών επιταγών το μόνο που επιτυγχάνει είναι να δημιουργεί αντισώματα. Εκεί που το «πολιτικώς ορθόν» αρνείται ότι υπάρχει πρόβλημα, ο λαϊκισμός παθαίνει υστερία. Και σε εμάς γίνεται κάτι χειρότερο ακόμη: βαφτίζουμε το κρέας ψάρι και την ανεξέλεγκτη, παράνομη μετανάστευση, πολυπολιτισμικότητα.
Είμαστε τυχεροί που στη δική μας Ακροδεξιά λείπουν δύο βασικά συστατικά του λαϊκισμού. Το πρώτο είναι ο χαρισματικός ηγέτης. Ο Μιχαλολιάκος αδυνατεί να παίξει τέτοιον ρόλο. Το δεύτερο είναι ότι δεν μπορεί να κρύψει τις διασυνδέσεις της με τον υπόκοσμο, ώστε να επιτρέψει στον μέσο πολίτη να ταυτιστεί μαζί της. Μέχρι στιγμής τη γλιτώσαμε.
Αντε και καλή χρονιά.
Καθημερινή
Εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ήμασταν νεαροί είχαμε υιοθετήσει την αρχή "αμφιβάλλω, άρα σκέπτομαι".
Και μέσα από την συνεπεξεργασία αμφιβολιών, βιωμάτων και πραγματικότητος, οδηγούμασταν σιγά σιγά σε βεβαιότητες. Τις οποίες και αυτές, δεν παύαμε από καιρού εις καιρόν να τις επανεπεξεργαζόμαστε. Σε ένα ατέρμον ανελικτικό σπειροειδές .
Και τότε υπήρχαν διαδεδομένες προκαταλήψεις, κοινωνικών τάσεων -"μόδες" (π.χ. ο υπαρξισμός, ο σοσιαλισμός, ο διεθνισμός, ειρηνισμός κ.λπ.), που δύσκολα παρέκαμπτε κανείς. Και η πολιτική ορθότητα μια παρόμοια τέτοια μόδα = ψυχαναγκαστική κατάσταση είναι που στραγγαλίζει οποιαδήποτε διαφοροποίηση, πέραν κάποιων "επιβεβλημένων" ή υποχρεωτικώς ανεκτών παρεκκλίσεων. Με αποτέλεσμα όπως πολύ σωστά διαπιστώνει ο αρθρογράφος, «Το “πολιτικώς ορθόν”...(να) αναιρεί τη σκέψη προϋποθέτοντάς την» , αλλά μόνο κατ' επίφαση. Διότι απλούστατα σού επιβάλλεται αυτό που άλλες σκέψεις, άλλων προσώπων ή κύκλων με άγνωστες προτεραιότητες, ίσως και υστεροβουλίες ή αγκυλώσεις έχουν διαμορφώσει ως "βεβαιότητες", τις οποίες ("βεβαιότητες"), ως απόλυτα μεγέθη δεν επαρκείς να αγνοήσεις και δεν σού επιτρέπεται να αμφισβητήσεις.
Η απόλυτη δουλεία, ήτοι η εθελοδουλεία , η γνωστή καταληκτική φάση κατά το "1984" τού Τζωρτζ Όργουελ.
Θυμάμαι καλά ότι αυτός ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, ο συντάκτης του άρθρου, αρθρογραφούσε υπέρ της Χούντας από το Λονδίνο, σε βρετανικά και αμερικανικά φύλλα,τα χρόνια της επαράτου και της κυπριακής καταστροφής ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν καλά θυμάμαι, δεν με εκπλήσσει ότι βρήκε τελικά αραξοβόλι και εξέδρα προβολής στην
Καθημερινή, όπως οι ιδρυτές του ΕΛΙΑΜΕΠ και πλείστοι άλλοι ακάματοι εργάτες του εθνομηδενισμού.
Πιθανότατα τον συγχέετε με τον Τάκη Θεοδωρακόπουλο ("Sir Takis"),
Διαγραφήcolumnist στην Αγγλία και γνωστό "play boy" / καλοπερασάκια, ήδη υποστηρικτή τής "Χρ.Αυγ." . Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος στα χρόνια 1972-1981 ήταν στην Γαλλία και όταν ήλθε συνεργάστηκε αρχικά σε πολιτιστικό περιοδικό με τον Μάνο Χατζηδάκι. Καμιά σχέση λοιπόν με τον αγγλοκεντρικό Σερ Τακή.
Ευχαριστώ πολύ κ.Καππαδόκη για την διευκρίνηση και ζητώ συγνώμη από τον κ. Θεοδωρόπουλο για την αθέλητη συκοφαντική ταύτιση, στην οποία με παγίδευσαν η μεγάλη εγγύτητα του ονοματεπωνύμου, η απέραντη απέχθειά μου για το υποκείμενο του Λονδίνου, και τα Παβλόφια ανακλαστικά και στη λέξη Καθημερινή, που μου εμφύτευσε η πολιτεία αυτής της εφημερίδας στη μετάΒλάχου διαστροφή της.
ΔιαγραφήΚαι ελάχιστα για το άρθρο, το οποίο εδιάβασα μετά την διευκρίνηση του κ.Καππαδόκη. Συμφωνώ με τις διαπιστώσεις, μολονότι βρίσκω σπατάλη χρόνου και προσπάθειας την σοβαρή ενασχόληση με ένα σύμπτωμα γενικώτερου θανατηφόρου νοσήματος.
ΔιαγραφήΔιαφωνώ όμως και αισθάνομαι πάντοτε απώθηση μπροστά στη χρήση της λέξης λ α ϊ κ ι σ μ ό ς, που φορτωμένη με απεχθή χαρακτηριστικά ( αμάθειας, ακρισίας, κακογουστιάς, πρωτογονισμού) χρησιμοποιείται ως όπλο φίμωσης του αντιλόγου και εξόντωσης του φορέα του, ακριβώς από τους βαθείς μελετητές του "Μικρού ΄Ηρωα", πανσόφους μαγκουροφόρους της "ορθής σκέψης" -κατά των οποίων το άρθρο του κ. Θεοδωρόπουλου.
Ο οποίος, χρησιμοποιώντας την, θολώνει το μήνυμά του.