Μάλιστα η Τουρκία ήταν ο βασικός πυλώνας του όλου εγχειρήματος, στο οποίο κεντρικοί παίκτες ήταν –μεταξύ άλλων– οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Αγγλία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Και ήταν κεντρικός πυλώνας γιατί το τουρκικό έδαφος φιλοξένησε την ηγεσία της λεγόμενης συριακής αντιπολίτευσης, καθώς και τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ).
Στο έδαφος της Τουρκίας εκπαιδεύτηκαν χιλιάδες στελέχη του ΕΣΣ, από την Τουρκία περνούσαν όπλα και πυρομαχικά όλα αυτά τα χρόνια.
Όταν η Ρωσία αποφάσισε να βάλει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αποτρέποντας τη στρατιωτική επέμβαση, τότε ισχυροποιήθηκε ο Άσαντ και άρχισε να φυλλοροεί ο λεγόμενος ΕΣΣ. Τότε εμφανίστηκε η αλ Νούσρα, η οποία άρχισε να προβάλλει ως απειλή και για τη Δύση.
Η επιμονή της Ρωσίας στην παραμονή του Άσαντ, και ο κίνδυνος γενικής αποσταθεροποίησης από την ενδεχόμενη επικράτηση της αλ Νούσρα στη Συρία και το σουνιτικό Ιράκ, ανάγκασαν την Ουάσιγκτον να τροποποιήσει την πολιτική της, να συνεργαστεί με τη Συρία και να μην επιμένει πλέον στην ανατροπή του Σύρου προέδρου.
Όταν η Τουρκία είδε τη στροφή της Ουάσιγκτον ένιωσε προδομένη, αφού από τη μία πολιτικά είχε επενδύσει τα πάντα στην ανατροπή του Άσαντ και στην ανάληψη της εξουσίας από σουντικά ανδρείκελα της Άγκυρας, και από την άλλη διαπίστωσε ότι είχαν «φυτρώσει» στο μαλακό της υπογάστριο τρία κουρδικά καντόνια που απειλούσαν την εθνική της ασφάλεια και ενότητα.
Η επιμονή της Ρωσίας στην παραμονή του Άσαντ, και ο κίνδυνος γενικής αποσταθεροποίησης από την ενδεχόμενη επικράτηση της αλ Νούσρα στη Συρία και το σουνιτικό Ιράκ, ανάγκασαν την Ουάσιγκτον να τροποποιήσει την πολιτική της, να συνεργαστεί με τη Συρία και να μην επιμένει πλέον στην ανατροπή του Σύρου προέδρου.
Όταν η Τουρκία είδε τη στροφή της Ουάσιγκτον ένιωσε προδομένη, αφού από τη μία πολιτικά είχε επενδύσει τα πάντα στην ανατροπή του Άσαντ και στην ανάληψη της εξουσίας από σουντικά ανδρείκελα της Άγκυρας, και από την άλλη διαπίστωσε ότι είχαν «φυτρώσει» στο μαλακό της υπογάστριο τρία κουρδικά καντόνια που απειλούσαν την εθνική της ασφάλεια και ενότητα.
Τότε η Τουρκία αναγκάστηκε να καταστρώσει τη δική της «εθνική» πολιτική για να αντιμετωπίσει την αναβαθμισμένη κουρδική απειλή.
Η νέα πολιτική της Άγκυρας ήταν μονομερής υποστήριξη της αλ Νούσρα και του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους που ισχυροποιήθηκε στη Συρία την περίοδο 2013-14. Κεντρικοί στόχοι θεωρήθηκαν ο έλεγχος του Χαλεπίου και του Ιντλίμπ μέσω της αλ Νούσρα, και η καταστροφή των κουρδικών καντονιών μέσω του ΙΚ.
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news
Ειμαι σιγουρος οτι οι αμερικανοι θα δωσουν κατι στους τουρκους να μην τους χασουν απο πελατες...Ποσες φορες τοχουμε ξαναδει το εργο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυβίστηση: Φαίνεται οτι παίρνουν μεγαλοπρεπώς πίσω την απειλή οι Τούρκοι
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://twitter.com/WashingtonPoint
http://en.trend.az/world/2705906.html
Όταν ο Έλληνας; πρωθυπουργός δεν γνωρίζει ότι η Κύπρος είναι ανατολικότερα της Αλεξανδρούπολης γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν γνωρίζει πω είναι μέλος της ΕΕ τότε οι Τούρκοι μπορουν να κάνουν ό,τι θέλουν και οι Αμερικάνοι να συνεχίζουν να τους παρακαλάνε
ΑπάντησηΔιαγραφήεχω διαπιστωσει οταν οι αμερικάνοι θελουν κατι απο την Τουρκια τους προτείνει ανταλλάγματα ή όταν Η Τουρκία θελει κατι απο αυτους ,τους απειλεί ,και αυτοί τις τάζουν διαφορα πραγματα ΕΝΩ οταν οιΑμερικάνοι θέλουν κατι απο την Ελλαδα δεν΄ ταζουν τίποτα , απλώς απειλούν με συνέπέιες
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ποιον να τάξουν σε αυτούς που λένε ότι η Κύπρος είναι μακριά, σε αυτούς που λένε να πάρει ο αέρας τη σημαία, σε αυτούς που λένε να δώσουν και κανένα νησάκι για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, σε αυτούς που δεν ξέρουν ότι η Μυτιλήνη είναι στη Λέσβο ή σε αυτούς που δεν ξέρουν ότι η Κύπρος είναι ανατολικότερα της Αλεξουνδρούπολης;
ΔιαγραφήΕνα μερος του πληθυσμου που τους ψηφιζει ειναι γυναικες..και εχουν κριτηρια χμμ...αστεια..θαλεγα παιδικα..δινουν πολλες ψηφους ..αλλαζουν την χωρα για πλακα..ελαφρα σαν παιχνιδι..δυστυχως..
ΔιαγραφήΕνώ τα προηγούμενα χρόνια, ρίγη εθνικής περηφάνειας
ΔιαγραφήΕσυ Δήμητρα αν απευθύνεσαι σε μένα μάλλον δεν ξέρεις να διαβάζεις
Διαγραφή1960 Turkish coup d'état
ΑπάντησηΔιαγραφήThe Turkish coup of May 27th (Turkish: 27 Mayıs Darbesi) was the first coup d'état in the Republic of Turkey. The coup was staged by a group of 38[1]:103 young Turkish military officers acting outside the Staff Chiefs' chain of command, orchestrated by Alparslan Türkeş and ultimately led by General Cemal Gürsel,[2] against the democratically elected government of the Democrat Party on 27 May 1960.
The incident took place at a time of sociopolitical turmoil and economic hardship, as US aid from Truman Doctrine and Marshall Plan was running out and, hence, prime minister Adnan Menderes planning a visit to Moscow in hope of establishing alternative lines of credit.
Colonel Alparslan Türkeş orchestrated the plot. He was a member of the junta (tr:Milli Birlik Komitesi), and had been among the first 16 officers trained by the United States in 1948 to form the stay-behind anti-communist organization, counter-guerrilla. As such, he explicitly stated faith and allegiance to NATO and CENTO in his short address to nation, yet remained vague as for the reasons of the coup.
In a press conference held on the following day, Cemal Gürsel emphasized that the "purpose and the aim of the coup is to bring the country with all speed to a fair, clean and solid democracy... I want to transfer power and the administration of the nation to the free choice of the people"[7] Thus the coup removed a democratically elected government while expressing the intent to install a democratically elected government.
The junta forced 235 generals and more than 3000 other commissioned officers into retirement; purged more than 500 judges and public prosecutors, and 1400 university faculty members; put the chief of the General Staff, the president, the prime minister and other members of the administration under arrest,[8][9] followed by the appointment of the commander of the army General Cemal Gürsel, as provisional head of state, prime minister and the minister of defense.
Yassıada Trials[edit]
The minister of Interior, Namık Gedik, committed suicide while he was detained in the Turkish Military Academy. President Celal Bayar, prime minister Adnan Menderes and several other members of the administration were put on trial before a court appointed by the junta on the island Yassıada in the Sea of Marmara. The politicians were charged with high treason, misuse of public funds and abrogation of the constitution.
The tribunals ended with the execution of Adnan Menderes, Minister of Foreign Affairs Fatin Rüştü Zorlu and Minister of Finance Hasan Polatkan on İmralı island on 16 September 1961. A month later, the administrative authority was returned to civilians, however, the military continued to dominate the political scene until October 1965.[7] General İsmet İnönü held the office of Prime Minister for the third time from 1961 to 1965. In the first free election after the coup in 1965, Süleyman Demirel was elected and held the office until 1971 (when he was removed through another coup.)