Τα εγκλήματα της Τουρκίας στη Συρία και η στρατηγική ήττα του Ερντογάν στο Χαλέπι

του Σάββα Καλεντερίδη

Η «έγχρωμη επανάσταση» στη Συρία ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2011 υπό μορφή διαδηλώσεων και εξεγέρσεων σε διάφορες σουνιτικές πόλεις στην ενδοχώρα, και η πρώτη ένοπλη επέμβαση του στρατού στις εξεγέρσεις έγινε την 1η Ιουνίου 2011. Μέχρι τότε ο Μπασάρ αλ Άσαντ κατέβαλε προσπάθειες να ελέγξει την κατάσταση με άλλες μεθόδους, οι οποίες τελικά δεν τελεσφόρησαν.
Όταν ξέσπασαν οι διαδηλώσεις η Συρία διατηρούσε άριστες σχέσεις με την Τουρκία, με τα ζεύγη Ερντογάν και Άσαντ να ανταλλάσσουν οικογενειακού χαρακτήρα επισκέψεις, ορισμένες φορές και δύο το μήνα. Χαρακτηριστικό του επιπέδου που είχαν φθάσει οι σχέσεις των δυο χωρών είναι το γεγονός ότι ο Αχμέτ Νταβούτογλου, όπως δήλωσε ο ίδιος, ως υπουργός Εξωτερικών και ως πρωθυπουργός επισκέφθηκε τη Δαμασκό περίπου 60 φορές!
Στόχος του διδύμου Ερντογάν-Νταβούτογλου ήταν μέσω της προσέγγισης, της κατάργησης της βίζας και της αύξησης των οικονομικών συναλλαγών, να καταστεί η Συρία ένα οικονομικό και σταδιακά πολιτικό προτεκτοράτο της Τουρκίας, στο πλαίσιο του νεοοθωμανικού σχεδίου τους για τη δημιουργία της Ένωσης Μουσουλμανικών Χωρών της Μέσης Ανατολής, με κεντρικό πυλώνα την Τουρκία.
Από το καλοκαίρι του 2011 η Τουρκία άρχισε σταδιακά να αλλάζει στάση απέναντι στον Άσαντ και τη Συρία, υποστηρίζοντας τη συριακή αντιπολίτευση και φιλοξενώντας στο έδαφός της την ηγεσία και τμήματα του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού».
Ο στόχος της Τουρκίας δεν άλλαζε. Απλώς τώρα σκόπευε να υλοποιήσει τον ίδιο στρατηγικό στόχο υπό την ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, η οποία μετά την Αίγυπτο, αν πετύχαινε η εξέγερση, θα ήλεγχε και τη Συρία.

Τότε, με βάση τα σχέδια και τις προσδοκίες του Ερντογάν, η Ανατολική Μεσόγειος θα μετατρεπόταν σε μουσουλμανική λίμνη, που θα κατάπινε την Κύπρο μαζί με την ΑΟΖ της.

Όταν το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου άλλαξε πολιτική, η αντιπολίτευση στην Τουρκία, το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών, μετά την ίδρυσή του (15/10/2012), αντέδρασαν στην πολιτική υπονόμευσης του Άσαντ, κρούοντας τον κίνδυνο για τα επακόλουθά της, όπως για παράδειγμα η απειλή της ενότητας της Συρίας.
Τότε ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου, βουτηγμένοι στην αμετροέπεια του ανθρώπου που δεν χρησιμοποιεί τη λογική αλλά είναι θύμα του θρησκευτικού και σοβινιστικού φανατισμού, δήλωναν ότι είναι θέμα εβδομάδων –το πολύ μηνών– να προσευχηθούν στο ιστορικό τέμενος Εμεβί της Δαμασκού.
Όσο η Τουρκία εμπλεκόταν μέχρι το λαιμό στην επιχείρηση ανατροπής του Άσαντ, που πήγαινε «πακέτο» με την καταστροφή μιας χώρας, της Συρίας, τόσο ανέβαινε η αμετροέπεια και η αναίδειά τους, τόσο πιο άγρια και σκληρή γινόταν η βαρβαρότητά τους.
Πέρα από τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τα εκατομμύρια πρόσφυγες που προκάλεσαν αυτοί οι εγκληματίες πολέμου, με τις πολιτικές τους και τον εξοπλισμό και την καθοδήγηση της εγκληματικής δράσης των τζιχαντιστών στην Ιντλίμπ, τη Χάμα, τη Χομς, τη Ράκα και το Χαλέπι, στη Συρία η βαρβαρότητά τους φάνηκε και στους τομείς της λεηλασίας της περιουσίας της.

Δισεκατομμύρια δολάρια μπήκαν στις τσέπες της οικογένειας Ερντογάν από το εμπόριο πετρελαίου με τους σφαγείς του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους.

Δισεκατομμύρια δολάρια –εκτιμήσεις Τούρκων αναλυτών τα ανεβάζουν στα 20 δισ.– εξασφάλισαν εκλεκτοί του καθεστώτος Ερντογάν από τη λεηλασία της βιομηχανικής ζώνης του Χαλεπιού, που είναι (ή μάλλον ήταν) στην κυριολεξία η καρδιά της οικονομίας της Συρίας.
Ολόκληρα εργοστάσια αποσυναρμολογήθηκαν με τάξη και μεταφέρθηκαν στην Τουρκία, που λεηλάτησε στην κυριολεξία μια κυρίαρχη χώρα.
Και τώρα ο Ερντογάν, όλους εκείνους που ο ίδιος εξόπλισε και έστειλε στο Χαλέπι, για να τον υποδεχτούν μετά την ανατροπή του Άσαντ ως νέο Πορθητή, τους μεταφέρει στην Τουρκία με τη βοήθεια του Πούτιν, του οποίου έγινε υποχείριο, για να καταλάβει την Αλ Μπαμπ και πετύχει τη διακοπή της προέλασης των Κούρδων και να αποτρέψει την ένωση των καντονιών τους.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αντιπροσωπείες Τούρκων σε επαφές με αξιωματούχους του Άσαντ, στη Δαμασκό, ψάχνουν τρόπους να συμβάλουν στη διατήρηση της ενότητας της Συρίας, που οι ίδιοι έπληξαν με τις πολιτικές τους.

Όλα αυτά, θερμή παράκληση να τα μελετήσουν καλά όλοι εκείνοι που όπου σταθούν και όπου βρεθούν μιλούν για την παντοκρατορία αλλά και εξυμνούν την σταθερή εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.

Νά γιατί μιλάμε για μια ακόμα στρατηγική ήττα του Ερντογάν και της Τουρκίας!

Δημοσιεύεται στην κυριακάτικη δημοκρατία και το Pontos-news