Αλ Μπαμπ, η πόρτα για το Χαλέπι ή για το νεκροταφείο;

Yusuf Kanli, Hurriyet Daily, 23/12/2016 – Μετάφραση: Παναγιώτης Μπαλακτάρης
Ένας διάσημος στη συριακή κρίση μουσάτος «στρατηγικός ειδήμων» σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα εξηγούσε πως ήταν «φυσικό» να έχεις 14 απώλειες σε έναν πόλεμο που διεξάγεται σε μια πόλη. Ο ειδικός είπε ότι το να διεξάγεις έναν πόλεμο με drones ή τεθωρακισμένα οχήματα ήταν σημαντικό στο να υπονομεύεις τη δυνατότητα του εχθρού, αλλά προκειμένου να καταγάγεις νίκη ήταν σημαντικό να διαθέτεις αρβύλες στο έδαφος (σ.τ.μ. χερσαίες δυνάμεις). «Θα υπάρχουν απώλειες, ο πόλεμος τώρα γίνεται στην πόλη της Αλ Μπαμπ. Για να καταλάβεις την πόλη, πρέπει να στείλεις στρατεύματα εκεί. Εφόσον υπάρχουν στρατεύματα μάχης εκεί, οι απώλειες θα πρέπει να θεωρούνται φυσιολογικές,» είπε.

Ήταν σοκαριστικό και ακόμη είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσω την νοοτροπία που κατάφερε να εκλαμβάνει τους ανθρώπους σαν αριθμούς, να θεωρεί «φυσιολογικό» να θυσιάζονται οι ζωές των αγαπημένων μας γιων που αποστέλλονται εκεί.

Η Αλ Μπαμπ, η οποία στα αραβικά σημαίνει «πύλη», πράγματι θεωρείται ως «η πύλη προς το Χαλέπι» εν μέσω του αγώνα της πόλης να παραμείνει το τελευταίο ενεργό σημείο άμυνας για την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας. Μετά την Αλ Μπαμπ, υπάρχει ένα άγονο και επίπεδο χωράφι 60 χιλιομέτρων προς το Χαλέπι… Φυσικά, αν τολμάς να ταξιδέψεις εκεί τώρα.

Τι κάνουμε εκεί; Γιατί είμαστε εκεί; Γιατί δεν παρέχουμε εναέρια και απομακρυσμένη υποστήριξη με βομβαρδισμούς στον «μετριοπαθή ισλαμιστικό» Ελεύθερο Συριακό Στρατό; Από πότε έχουμε γίνει μέρος του πολέμου; Έχανε ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός τον πόλεμο και η Τουρκία αποφάσισε να αναλάβει τον ρόλο του εμπλεκόμενου επίσης;

Οι σακούλες πτωμάτων που κουβαλούν τα υπολείμματα των αγαπημένων μας γιων θα σταλούν στις οικογένειές τους σύντομα. Ίσως κάποιες εξ αυτών έχουν ήδη φτάσει στις γενέτειρές τους και οι τελετές έχουν ήδη γίνει με τα καλυμμένα με τη σημαία φέρετρα με την ερυθρά ημισέληνο και το λευκό αστέρι, το κόκκινο που συμβολίζει το αίμα των μαρτύρων.

Ουδείς, ασφαλώς, μπορεί να μετρά τους χαμένους του με αριθμούς. Ουδείς, ασφαλώς, θα πει ότι η απώλειά τους ήταν η φυσική συνέπεια ενός πολέμου που διεξάγεται σε μια όμορη χώρα εναντίον μιας ισλαμιστικής οργάνωσης και των κουρδικών φιλοδοξιών να φτιάξουν ένα κράτος εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τον βάλτο της Συρίας. Θα ασχολιόμουν με το τί προσπαθεί να πετύχει το κράτος με τη ζωή του αγαπημένου μου εάν ήμουν ο πατέρας οποιουδήποτε εξ αυτών των νεαρών ανδρών στα είκοσί τους; Δεν θα έβαζα τις φωνές σε οποιονδήποτε διέταξε αυτόν τον πόλεμο για οποιονδήποτε λόγο, και δεν θα τους θύμιζα τα λόγια του Mustafa Kemal Atatürk «Εάν ο πόλεμος δεν διεξάγεται για την άμυνα της πατρίδος, είναι έγκλημα»;

Οι 14 πολυαγαπημένοι μας γιοι, όλοι είχαν σχέδια να δημιουργήσουν ένα μέλλον με τους ανθρώπους που αγαπούσαν. Όλοι έλπιζαν να αγκαλιάσουν τις αγάπες τους, να φιλήσουν τα χέρια των γονιών τους και φιλοδοξούσαν να αποκτήσουν τις δικές τους οικογένειες. Είναι νεκροί.
Οι ελπίδες τους είναι νεκρές. Το μέλλον τους είναι νεκρό.

Σε μια κοινοβουλευτική επιτροπή όπου συζητιόταν το κείμενο της συνταγματικής αναθεώρησης για να ικανοποιηθούν οι ελπίδες του υπερπροέδρου να μετατραπεί στον απόλυτο εξουσιαστή της χώρας, βουλευτές της αντιπολίτευσης πρότειναν να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των χαμένων 14 γιων. Η πρόταση αποκλείσθηκε από τους βουλευτές του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ). Γιατί; Θα ήταν αιτία καθυστέρησης εάν μόνο για ένα λεπτό η επιτροπή ξεχνούσε τις επίμονες αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και έμενε σιωπηλή στη μνήμη των χαμένων 14 γιων;

Ποιός έκανε τί και πώς εξελίχθηκε το Συριακό πρόβλημα πρέπει να είναι καλά γνωστό στους Τούρκους. Πώς η Τουρκία μετακινήθηκε από το «αιώνια φίλοι» και τις «αδερφικές» σχέσεις με τη Συρία σε μια θεώρηση του Bashar al-Assad ως του αδίστακτου δικτάτορος της χώρας; Αυτή είναι μια ερώτηση που κάθε μέσος Τούρκος μπορεί να απαντήσει χωρίς να σκεφτεί καθόλου. Κανείς ίσως δεν θα θέλει να θυμάται τον «μικρό» υπουργό εξωτερικών, αργότερα πρωθυπουργό της Τουρκίας που ταξίδεψε – σύμφωνα με αυτό που είπε ο ίδιος κάποτε – 62 φορές σε έναν χρόνο και θα μπορούσε πραγματικά να κάνει τον τουριστικό οδηγό στη Δαμασκό. Σήμερα, συμπεριλαμβανομένης της Δαμασκού η γειτονική μας χώρα είναι γονατισμένη, ολοσχερώς κατεστραμμένη.

Τί προσπαθεί να σώσει η Τουρκία με την Επιχείρηση Ασπίδα του Ευφράτη; Σκοπεύει η Τουρκία να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας για να απορρίψει τους άνω των τριών εκατομμυρίων πρόσφυγες στην Τουρκία εκεί; Όχι… Αυτοί οι πρόσφυγες, τουλάχιστον τα δύο τρίτα εξ αυτών, δεν θα επιστρέψουν στη Συρία ακόμη και αν κάποια μέρα ο πόλεμος τελειώσει. Το «ασφαλές καταφύγιο» που η Τουρκία μπορεί να εγκαταστήσει εκεί, ωστόσο, μπορεί να βοηθήσει να αποτραπούν περαιτέρω προσφυγικές ροές προς την Τουρκία. Εάν υπολογίσουμε τις τεράστιες κοινωνικές, ασφαλείας και δημογραφικές απειλές που αποτελούν αυτοί οι μεγάλοι αριθμοί προσφύγων για την Τουρκία, θα ήταν ίσως σκόπιμο να έχουμε ένα τέτοιο ασφαλές καταφύγιο στο εσωτερικό συριακό έδαφος.

Αυτό ήταν εκείνο στο οποίο στοχεύαμε όταν εισήλθαμε εκεί; Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι το να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε τους Κούρδους από το να ενώσουν τα δυο καντόνια τους και να φτάσουν στην ανακήρυξη κρατικής οντότητας ήταν πολύ πιο κυρίαρχο στη λήψη αποφάσεων της Άγκυρας.

Όπως είναι φυσικό οι «στρατηγικοί ειδήμονες» θα ξέρουν καλύτερα, αλλά πάλι, θα πρέπει να ρωτήσουμε γιατί χάσαμε 14 γιους και γιατί περισσότεροι από 30 έχουν τραυματισθεί. Για ποιόν λόγο; Όσο περισσότερο η Τουρκία μπαίνει στον συριακό βάλτο, τόσο θα θυσιάζουμε τους γιους μας. Είναι αυτός δικός μας πόλεμος; Δεν πρέπει να κάνουμε αυτήν την ερώτηση; Θα ήταν έγκλημα να αντιτίθεσαι σε έναν πόλεμο; Δεν είναι μια τρέλα να υποκινούνται οι άνθρωποι κάθε μέρα σε αναταραχές για το Χαλέπι; Δεν φτάνει πια;

Θυμάστε τα συνθήματα εκείνου του τρελού φονιά που σκότωσε τον πρέσβη της Ρωσίας στην Τουρκία τον Andrey Karlov? Δεν πρέπει αυτή η αναταραχή και η πολεμική προπαγάνδα να τελειώσει;