Μετά την πομφόλυγα του «Μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού», ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλος καταφέρθηκε εναντίον της λιτότητας, η οποία κατά τη γνώμη του προκάλεσε την συρρίκνωση του ΑΕΠ και την κρίση χρέους στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης.
Στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ την περασμένη εβδομάδα, ο ΠτΔ δήλωσε ότι το ΔΝΤ επέβαλλε ένα «εξαρχής προβληματικό» πρόγραμμα με λανθασμένο τον υπολογισμό του συντελεστή ύφεσης, με αποτέλεσμα την αύξηση της ύφεσης και τη δημιουργία της κρίσης του χρέους. «Είναι τόσο απλό» είπε. Με άλλα λόγια, τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι το αντίστροφο! Την κρίση την δημιούργησε το ΔΝΤ με τον λάθος "πολλαπλασιαστή" και όχι η κυβέρνηση Καραμανλή, στην οποία συμμετείχε ο κ. Παυλόπουλος, που αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 66% σε 5 χρόνια (από 181δις το 2003 σε 301δις το 2009), με αποτέλεσμα να χάσει η Ελλάδα την πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές.
Η προσέγγιση του κ. Παυλόπουλου μπερδεύει το αίτιο με το αποτέλεσμα και αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη. Έχω γράψει παλιότερα για τον «λάθος» πολλαπλασιαστή για τον οποίο κατηγορείται το ΔΝΤ. Ακόμα και αν διαγραφόταν το σύνολο του χρέους εξ αρχής, και πάλι θα έπρεπε να μηδενίσουμε το πρωτογενές έλλειμμα, που ξεπερνούσε τα 20 δισ. ευρώ το 2009 (10% ΑΕΠ), διότι απλούστατα δεν υπήρχε κανείς πρόθυμος να μας δανείζει αιωνίως αυτό το ποσό. Η προσαρμογή σε χαμηλότερα επίπεδα δανεισμού θα ήταν επομένως ούτως ή άλλως επίπονη, είτε με ελάφρυνση χρέους είτε χωρίς. Όσοι ισχυρίζονται ότι το «λάθος» του ΔΝΤ δικαιολογεί την εγκατάλειψη της πολιτικής λιτότητας των Μνημονίων είναι οι ίδιοι που αναζητούν ευθύνες για την κρίση σε εξωτερικούς παράγοντες (κερδοσκόποι, τοκογλύφοι, Μέρκελ, ΔΝΤ κ.λπ.),είτε διότι αρνούνται να αποδεχτούν το τέλος της μεταπολιτευτικής ευδαιμονίας είτε για να συγκαλύψουν τις δικές τους ευθύνες για την κρίση.
Για τη συνέχεια Liberal
Κανείς δέν ἰσχυρίζεται ὅτι "το «λάθος» του ΔΝΤ δικαιολογεί την εγκατάλειψη της πολιτικής λιτότητας των Μνημονίων",αὐτό εἶναι ἐπινόηση τοῦ ἀρθογράφου.
ΑπάντησηΔιαγραφήἩ πολιτική λιτότητας στήν ὁποία βασίσθηκε τό ΔΝΤ προκαλεῖ κρίση ἀκόμη.
Τό λάθος του ΔΝΤ ἐπέτεινε τίς συνέπειες τῆς κρίσεως.
Ευθύνες για την κρίση ἔχουν καί οἱ εξωτερικοί παράγοντες (κερδοσκόποι, τοκογλύφοι, Μέρκελ, ΔΝΤ κ.λπ.).
Ἄλλο τό ὅτι γιά τήν παύση παρουσιάσεως ὄχι ἐλλειμμάτων, ἀλλά παύση ἀνάγκης ἀξιόλογου σέ ποσοστό του ΑΕΠ δανεισμοῦ (ἐκεῖ εἶναι τό πρόβλημα, ἕνα μικρό ἔλλειμμα ἀντιμετωπίζεται), ἔπρεπε καί πρέπει νά ἐφαρμόζουμε πολιτικές νοικοκυρέματος μέ περικοπές δαπανῶν καί βαρύτερη μέν ἀλλά δικαία φορολόγηση.
Αὐτά ὅμως τά νοικοκυρέματα, πού ἁπλῶς περιλαμβάνουν περικοπές δαπανῶν, Α) δέν περιλαμβάνουν πτωχοποίηση τῶν Ἑλλήνων κατά στοχευμένες κατηγορίες, ἀλλά ἀναλογική ἰσότητα, τήν ὁποία ὅπως φαίνεται, κάποιοι φρόντισαν νά φαλκιδεύσῃ ἡ νομολογία τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, προκειμένου νά ἐπιβληθοῦν τά ἄδικα μέτρα τῶν Μνημονικαῶν προγραμμάτων, Β) Περιλαμβάνουν, γνωστά ἀπό τήν "μή πειραγμένη"κλασσική οἰκονομική ἐπιστήμη πού μάθανε ἀκόμη καί οἱ φοιτητές τῆς Νομικῆς, καί ἀναπτυξιακά μέτρα, ὅπως α) περιέλευση στό Δημόσιο τοῦ ὅποιου ἐνεργητικοῦ τῶν πράγματι πτωχευμένων περισσοτέρων Ἑλληνικῶν Τραπεζῶν καί ὄχι στούς ξένους, γιά νά τονωθῆ ἡ πραγματική ἀνάπτυξη, β) ἐγγύηση τοῦ Δημοσίου γιά καταθέσεις σέ τέτοιες Τράπεζες μικροῦ ὕψους (ὅπως μέχρι 10.000 εὐρώ) καί μερικῶς π.χ.κατά 50% γιά μεγαλύτερο ὕψος (ἀπό 10.000 μέχρι π.χ. 30.000 εὐρώ), καί γ) ἐξόφληση τῶν λοιπῶν καταθετῶν καί ἐπενδυτῶν στίς τράπεζες αυτές, χαριστικῶς καί σέ βάθος χρόνου, ἀπό τό Δημόσιο. Αὐτά λοιπόν καί τά ὅμοια, δέν ἔχουν καμία, μά καμία, μά Καμία σχέση, μέ τίς πολιτικές Καταστροφικῆς Λιτότητας πού Δολίως, μετά δόλου, μέ σκοπό λεηλασίας τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας, ἐφαρμόζονται ἀπό τούς δανειστές "σωτῆρες" μας ("σωτῆρες" δέ ἐπί τόκῳ...), καί τούς ἐν Ἑλλάδι συνεργάτες τους.
Τό ἔγκλημα εἶναι νομικῶς σαφές, καί ἀπαιτεῖ στοιχειώδεις μόνον γνώσεις τῆς οἰκονομικῆς ἐπιστήμης, ἀλλά καί ἕναν καθρέφτη γιά νά κυτττάζεται ὅποιος νομικός τό ξεχνάει μέχρι σήμερα ἐνῶ δέν πρέπει.
Μέ ἄλλα λόγια, κανείς δέν δικαιοῦται νά στρουθοκαμηλίζῃ καί νά προβάλλῃ ὅτι αὐτά εἶναι θέμα τῶν πολιτικῶν. Ἀλίμονο γιά τό δημοκρατικό πολίτευμα καί γιά τόν λαό τόν ἴδιο, ἄν ἡ Ἐκτελεστική ἤ Κυβερνητική) ἐξουσία, στίς πολιτικές ἀποφάσεις της, εἶναι ὑπεράνω τῆς Δικαιοσύνης.
[Ἀνεξαρτήτως τῶν ἀνωτέρω, ὅπως ἔχει ἤδη γραφῆ, ἐπί Καραμανλή, δέν αὐξήθηκε ὁ δανεισμός ἀλλά δέν περικόπηκαν τόσα, ὥστε νά μήν χρειάζεται καθόλου νέος δανεισμός, ἐνώ τό μέγεθος τοῦ νέου δανεισμοῦ μειώθηκε κάπως σέ σχέση μέ τά προηγούμενα χρόνια, κυρίως ὅμως τό χρέος αὐξήθηκε ἐπί Καραμανλή, λόγω ἤδη συνομολογημένων δανείων ἀπό παλαιότερα καί λόγῳ αὐξήσεως τῶν δόσεων γιά τόκους γιά ἐκεῖνα - ἔτσι τουλάχιστον ἀπό ὅτι θυμᾶμαι ἔχει γραφῆ ].
Κατά τήν κα Μιράντα Ξαφά πού ἔγραψε τό ἀνωτέρω ἄρθρο, "Το βασικό πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας δεν είναι η λιτότητα αλλά η έλλειψη ανταγωνιστικότητας". _ Καλέ τί μᾶς λέτε; Ποιά ἀνταγωνιστικότητα θά γίνῃ δυνατή μέ τέτοια λιτότητα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤό βασικό πρόβλημα τῆς Ἑλληνικῆς Οἰκονομίας, ἦταν πρό τῆς κρίσεως ἡ ἀνταγωνιστικότητα, καί τά νοικοκυρέματα γιά νά μήν ἔχουμε ἀνεπίτρεπτα μεγάλο ἔλλειμμα.
Τώρα ὅμως, στήν σημερινή Ἐλλάδα, τό βασικό πρόβλημα τῆς οίκονομίας εἶναι πλέον ἡ ἴδια ἡ λιτότητα.
Καί δή λιτότητα, πού καταστρέφει κάθε παραγωγική δραστηριότητα, ἀφοῦ προκαλεῖ μείωση τῆς ἀγοραστικῆς δύναμης, δηλαδή μείωση τῆς ἐσωτερικῆς ζήτησης, και ἐπιτρέπει ὅπου τυχόν ἔχουμε ἀνταγωνιστικές τιμές, ἀπό τήν λίγη παραγωγή μας νά κάνουμε ἐξαγωγές, χωρίς κανείς νά ἔχῃ δεῖ, μήπως τά ἴδια εἴδη τά χρειαζόμαστε πρῶτα στήν Ἑλλάδα.
Καί εἶναι ἄρα εὐτύχημα ὅτι οἱ τιμές μας δέν εἶναι ἀνταγωνιστικές σέ εἴδη πρώτης ἀνάγκης, ἀφοῦ αὐτά χρειάζονται γιά τήν ἐπιβίωσή μας, δεδομένου καί ὅτι ὅσοι ἔχουμε φιλότιμο, καί τό μποροῦμε, τά προτιμᾶμε ἀπό τά ξένα, ἀκόμη κι ἄν κοστίζουν παραπάνω.
Καί τέλος πάντων, ἡ κα Ξαφᾶ, ὑποστηρίζει ἀκόμη καί ὅτι καλῶς ὁ Γεωργίου ἔβαλε τήν ΕΛΣΤΑΤ (πρώτη χώρα στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση!), νά περιλάβῃ στό δημόσιο χρέος της, ὥστε νά διογκωθῆ τό παρουσιαζόμενο ἔλλειμμα (καί νά καλέσουμε ὡς ἐκ τούτου μόνοι μας, ἐλέῳ κ. Γεωργίου καί διά τοῦ κ. Γ. Παπανδρέου τό ΔΝΤ στήν Ἑλλάδα), τά χρέη τῶν ΔΕΚΟ, πρᾶγμα πού ὅπως ἔχει καταγγελθῆ καμία ἄλλη χώρα τῆς Ε.Ε. δέν ἔκανε μέχρι τότε! (τό 2009). Αὐτά τά καταγγελθέντα ἀπό τά διαταχθέντα νά σιωπήσουν λοιπά μέλη τοῦ ΔΣ τῆς ΕΛΣΤΑΤ εἶναι γνωστά πλέον, καί τά ἀγνοεῖ ἡ κα Ξαφᾶ, ἡ ὁποία καίτοι γνώστης τῶν οἰκονομικῶν πέρα-δῶθε γιά χάρη τοῦ ΔΝΤ, δέν τά διαψεύδει κιόλας ὅπως θά ἔπρεπε ἄν ἦσαν ψέμματα!
Κι ὄχι μόνο αὐτά, ἀλλά στρέφεται ὡς μή ἔδει καί κατά τοῦ ΠτΔ, τοῦ κου Παυλόπουλου, μέ ἀνεπίτρεπτους ὅρους, ἐπιπέδου πεζοδρομίου, περί συλλογικῆς πολιτικῆς-κομματικῆς-κυβερνητικῆς εὐθύνης.
Ὁ καθένας ὅμως ἔχει τίς δικές του προσωπικές εὐθύνες, ένώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Ὄχι μόνον ἐνώπιον ἀνθρώπων.
Οὔτε μέ τά - ἀναγόμενα ἱστορικῶς στήν ἐποχή τῆς βαρβαρότητος - κριτήρια περί συλλογικῆς εύθύνης.