31/12/16

Σενέρ Λεβέντ: Δεν απέμειναν και πολλά να λεχθούν

Αυτή η κοινότητα έμεινε προσκολλημένη στο παρελθόν.Σε ένα παρελθόν γεμάτο με άγνωστα πράγματα. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους «ήρωες» από τους «προδότες!
Δεν νομίζω ότι έχουν μείνει και πολλά να λεχθούν στην κοινότητα αυτή. Δεν βλέπει αυτά που θα της συμβούν και ακόμα ασχολείται με αυτά που της συνέβησαν. Δεν κοιτάει προς το μέλλον. Κοιτάει στο παρελθόν. Δεν θέλει να ξαναζήσει αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν, αλλά δεν ξέρει ότι την περιμένουν ακόμα μεγαλύτεροι κίνδυνοι στο μέλλον. Βλέπει την περίοδο πριν από πενήντα χρόνια, αλλά δεν μπορεί να δει την περίοδο μετά από μερικά χρόνια.
Έμεινε προσκολλημένη στο παρελθόν. Σε ένα παρελθόν γεμάτο με άγνωστα πράγματα. Δεν αντιλαμβάνεται ακόμα και το γεγονός ότι εκείνοι που έγραψαν αυτή την ιστορία αρνούνται και δεν παραδέχονται. Ακόμα δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους «ήρωες» από τους «προδότες». Ακόμα αποκαλεί «ήρωες» εκείνους που την μαχαίρωσαν στην πλάτη. Δεν ξέρει ακόμα και το γεγονός ότι δολοφονήθηκαν από αυτούς τους «ήρωες» κάποια θύματα στις οικογένειες των οποίων δίδεται σύνταξη πεσόντος. Δεν απέμειναν και πολλά να λεχθούν σε αυτή την κοινότητα, η οποία θεωρεί «απελευθέρωση» την πιο αιματηρή μέρα της πατρίδας μας και την γιορτάζει με εκδηλώσεις, η οποία θεωρεί λάφυρο που δικαιούται τα χώματα κάτω από τα οποία βρίσκονται ομαδικοί τάφοι, η οποία λατρεύει ως «απελευθερωτές» εκείνους που αφανίζουν την ύπαρξή της και είναι ερωτευμένη με τον δήμιό της.
Συνήθισε να ζει στραβά καλοπερνώντας μέσα σε ένα σύστημα που δεν έχει αποδειχθεί καθόλου υγιές. Όσα κακά υπάρχουν, εξοικειώθηκε με όλα. Εξοικειώθηκε με τους αφύσικους θανάτους. Ξέρει να τηρεί πένθος έστω και μια βδομάδα, αλλά δεν ξέρει να ξεσηκώνεται. Έστω και αν φωνάζει λίγο μετά από τροχαία δυστυχήματα που της προκαλούν μεγάλο πόνο στην καρδιά, περνάει γρήγορα και αυτό. Επιστρέφει στην παλιά μορφή της η ζωή χωρίς να αρθούν οι λόγοι που προκάλεσαν τον θάνατο. Δεν αντιλαμβάνεται τον διάβολο που κρατάει καραούλι για να την κάνει να ξαναζήσει τον ίδιο πόνο. Αγοράζει διαφημιστικά δώρα. Δεν αγοράζει εφημερίδες. Έστω και αν έχει δίκαιο, σέρνεται στους αστυνομικούς σταθμούς και στα δικαστήρια επειδή δεν έχει κάποιον ισχυρό μπάρμπα. Τα βουνά της λαξεύονται και καταστρέφονται, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να το εμποδίσει αυτό. Τα δάση της δολοφονούνται και γίνονται καυσόξυλα, αλλά το μόνο που μπορεί να κάνει γι’ αυτό είναι να εκδίδει ανακοινωθέντα. Δεν λέει τίποτα όταν τα ρυάκια της γεμίζουν με μπετόν, αλλά φωνάζει για βοήθεια όταν τα νερά πλημμυρίσουν την πόλη. Την βάζουν να πληρώσει ακόμα και τα χρήματα για το ρεύμα των καζίνων και ούτε γι’ αυτό λέει τίποτε. Η παλιά Λευκωσία καταρρέει από τη μια άκρη μέχρι την άλλη, καίνε σόμπες με ξύλα μέσα στα σπίτια που μετατράπηκαν σε ερείπια, αλλά ούτε αυτό την νοιάζει. Εξοικειώθηκε και με αυτό όπως εξοικειώθηκε και με τις προσευχές «ο Αλλάχ είναι μεγάλος» στις πλατείες. Δεν έχουν απομείνει και πολλά να λεχθούν σε αυτή την κοινότητα, η οποία ύψωσε σημαία παράδοσης σε όλα της τα κάστρα.
Γράφτηκαν όλα όσα ήταν να γραφτούν. Λέχθηκαν όλα όσα ήταν να λεχθούν. Δεν έχει απομείνει τίποτε που να μην έχει λεχθεί. Όλα όσα γράφουμε είναι επανάληψη. Συναντιόμαστε στις κηδείες και τα συζητάμε αυτά. «Πόσοι μείναμε;», ρωτάμε ο ένας τον άλλο. Σκύβουμε το κεφάλι και φεύγουμε. Γίναμε ειδικοί στις τελετές μνήμης, στις επιδόσεις πλακετών, στο κόψιμο κορδελών, στα πανηγύρια και στα φεστιβάλ. Αποδεικνύουμε τον εαυτό μας παίρνοντας αποσπάσματα από μεγάλους άνδρες του παρελθόντος, θρυλικούς ήρωες και αθάνατους ποιητές. Κάνουμε φιγούρα και εμείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά δεν μπορούμε να γράψουμε ένα άρθρο στην εφημερίδα χωρίς να κρατήσουμε μυστικό το όνομά μας. Μας αρέσει να μιλάμε κυπριακά αφού καταλάβαμε ότι αφανιζόμαστε. Ακόμα και το πόσο πολύτιμη είναι η λέξη «καπήρα» το αντιληφθήκαμε μόνο αφού το καταλάβαμε αυτό. «Βγάλτε με έξω από αυτό», είπε ένας από εμάς. Ούτε αυτόν μπορέσαμε να τον βγάλουμε. Διότι πάλι έβρεξε παράκαιρα. Ο ουρανός βρυχήθηκε παράκαιρα. Άρχισε άλλη μια κρίσιμη βδομάδα για εμάς. Το Σαββατοκύριακο πάλι κοιμήθηκαν τον ύπνο της σούβλας. Στην αρχή της βδομάδας πάλι ξύπνησαν και αμέσως έγραψαν μιαν ανακοίνωση κατά της αύξησης του ηλεκτρισμού. Τα βουνά έσκασαν ακόμα λίγο. Η σημαία φωτίστηκε ακόμα λίγο. Δεν απέμειναν και πολλά να λεχθούν σε αυτή την κοινότητα.
Αλλά να που ακόμα εκδίδουμε εφημερίδα και τα λέμε. Τα λέμε παρά το γεγονός ότι κάποιοι ρωτάνε «τι άλλαξε που τα γράφεις τόσα χρόνια;» Πέθανε ήσυχος ο αρχισαλπιγκτής, ο οποίος είδε τον κίνδυνο και έφαγε το βέλος στον λαιμό την ώρα που ειδοποιούσε για το κακό. Ο κίνδυνος του μέλλοντος είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτά που ζήσαμε στο παρελθόν. Μόνο το δέκα τοις εκατό της κοινότητας έχει τα μυαλά του στο κεφάλι του. Οι υπόλοιποι όλοι ακόμα θέλουν στρατό απελευθερωτή. Δεν βλέπουν τον κίνδυνο που έρχεται από τον βορρά, επειδή έχουν διαρκώς καρφωμένο το βλέμμα στον εχθρό που θα έρθει από τον νότο. Όμως έρχεται βρυχόμενος «ο Αλλάχ είναι μεγάλος». Ακόμα και για τις σημερινές άσχημες μέρες θα λέγεται κάποτε «ήταν οι καλές μας εποχές». Θα κάψει τα πνευμόνια μας το ξηρό φύλλο ελιάς. Δεν έμειναν και πολλά να λεχθούν σε αυτή την κοινότητα!
Πολίτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.