Αυθορμήτως τρεις έννοιες προέβαλαν με την συμπλήρωση της αναγνώσεως του βιβλίου.
Σεμνότης ανυπόκριτη του αυθεντικού μαχητού της πρώτης γραμμής.
Θαυμασμός για τον ηρωισμό των παιδιών που έβαλαν τα σώματά τους ανάχωμα για να σταματήσουν τον βάρβαρο εισβολέα.
Ντροπή για την ατιμώρητη προδοσία εκείνων των ημερών αλλά και συνειδητό καταχώνιασμα των καλών κ αγαθών και την ανάδειξη των υπόπτων και....
Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται τον δημοσιογράφο Φρέντυ Γερμανό και τις εκπομπές από τον σταθμό της ΥΕΝΕΔ.
Τον Ιούνιο του 1975 μου επρότεινε να συμμετάσχω σε εκπομπή για την 1η επέτειο της εισβολής και είχαμε μία προκαταρκτική ενημερωτική συνάντηση. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας του εξέφρασα την επιθυμία να μιλήσω για την μεγαλειώδη μάχη και θυσία των Ελδυκαρίων που έτυχε να γνωρίζω.
Η πρώτη του αντίδραση ήταν ότι η αναφορά στην ΕΛ.Δ.Υ.Κ. αποτελεί απαγορευμένο θέμα διότι ήταν ταυτισμένη με το πραξικόπημα. Όταν του κατέστησα σαφές ότι δεν με ενδιέφερε να πω κάτι άλλο, προς τιμήν του, ανέλαβε την πρωτοβουλία και τον κίνδυνο να δυσαρεστήσει υψηλά ιστάμενους και μετέδωσε χωρίς την παραμικρή περικοπή όσα συζητήσαμε.
Σε μεταγενέστερες συζητήσεις μας (ήταν λάτρης της Ιστορίας) μου είπε ότι προέβαλε εκείνη την εκπομπή κατ’ επανάληψιν λόγω αιτήματος του κόσμου και ήταν περήφανος που ήταν η πρώτη φορά που τολμούσε κάποιος σε κρατικό κανάλι να αναδείξει αυτό το κρυμμένο διαμάντι της Ελληνικής Ιστορίας.
Ο τιμημένος στρατηγός-πατέρας τόσων ηρώων, σίγουρα καταλαβαίνει γιατί είχε τότε την συμπεριφορά που του επεφυλάχθη από τους μαχητές των γραφείων.....
Νίκος Ερρίκου Ιωάννου
Ειναι τρομερο μια θυσια αυτητς της μορφης να μενει χωρις αντικρυσμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυριπίδης Μπίλλης
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόσπασμα από την περιγραφή του Καθηγητή Μάριου Ευρυβιάδη, που είχε δημοσιευθεί σε ένθετο Αθηναϊκής εφημερίδας.
Για όποιον δεν πάρει το βιβλίο. Θαυμάστε ηρωισμό στη Μάχη της ΕΛΔΥΚ (Ελληνική δύναμις Κύπρου): http://skeftomaste-ellhnikagr.blogspot.gr/2009/07/1974.html
Τις παραμονές του Αττίλα-2 το μεγαλύτερο μέρος της ΕΛΔΥΚ βρέθηκε σε χώρους διασποράς του στρατοπέδου και πολύ κοντά σε αυτό. Στις 13 Αυγούστου συμπτύχθηκε προς το χωριό Λακατάμια. Στο στρατόπεδο παρέμειναν τρείς, κατ ͐ άλλους δύο, λόχοι, υπό τον Αντισυνταγματάρχη Παναγιώτη Σταυρουλόπουλο. .....
Στις 15 Αυγούστου, πήγε σχεδόν μεσημέρι και οι τούρκοι δεν μας ενόχλησαν. Κατά τις 11.00 άρχισε η επίθεση τους, πιο οργανωμένη από τις άλλες. Ανάμεσαστα άρματα εκινείτο το πεζικό και προπερευόταν ένας αξιωματικός, ο οποίος έδιδε τα παραγγέλματα με μία σφυρίχτρα. Σφύριζε, ξεκινούσανε. Ξανασφύριζε σταματούσανε. Μας έκανε εντύπωση ότι επετιθεντο αφύλακτοι, γι αυτό και είχαν φοβερές απώλειες. . Εφθασαν πολύ κοντά μας και εμείς είχαμε διαταγή από τον λοχαγό Σταυριανάκο να τους αφήσοτμε να πλησιάσουν και μετά να κτυπήσουμε. Είχαμε και κάποια κάλυψη από το Πυροβολικό, υπήρχε ένας Κύπριος ανθυπολοχαγός, ο Κίτρου, που έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μας υποστηρίξει. Έπεσε λοιπόν ένα βλήμα του Πυροβολικού ακριβώς μέσα στην μπούκα του προπορευόμενου άρματος, που σταμάτησε. Όσοι ήταν μέσα σκοτώθηκαν. Τα υπόλοιπα τρία ανέστρεψαν και οπισθοχώρησαν. Οι τούρκοι δεν ήταν προετοιμασμένοι για οποισθοχώρηση και τα έχασαν>>.
Τότε ακούσαμε τον Λοχαγό Σταυριανάκο μέσα από το όρυγμα του, που φώναξε:
- Ρε ! Είσαστε άντρες;
- Ναί ! απαντήσαμε όλοι μαζί.
Και διέταξε έφοδο.
Εμείς ήμασταν 33 άτομα. Βάλαμε ξιφολόγχη, βγήκαμε έξω και τους κυνηγήσαμε σε μία ευθεία. Κάποιοι από τους τούρκους πέρασαν τον δρόμο και διέφυγαν. Οι περισσότεροι, περίπου 100, κρύφτηκαν πίσω από ένα υδραγωγείο. Έβγαζαν το κεφάλι τους σιγά σιγα και προσπαθούσαν να διασχίσουν τον δρόμο. Όποιοι πέρασαν, γλίτωσαν. Κάποια στιγμή επεχείρησαν να βγουν όλοι μαζί. Στήσαμε τα πολυβόλα και τους θερίσαμε. Ανέβηκε το ηθικό μας. Μας συγκίνησε ότι αυτό έτυχε την ημέρα της Παναγίας.