Αγαπητά μου αδέλφια,
Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι μου έδωσαν την ευκαιρία θα απευθυνθώ προς εσάς σε αυτή την αίθουσα.
Μαζευτήκαμε εδώ για να γιορτάσουμε την Δημοκρατία μας, η οποία συμπλήρωσε 56 χρόνια ζωής. Μιλώντας για την Δημοκρατία αυτή, για χάρη της οποίας δεν πέθανε κανείς, παρά το γεγονός ότι χύθηκε πολύ αίμα σε αυτά τα χώματα, πρώτα θα κοιτάξουμε τα δικά μας κουσούρια, τη δικιά μας καμπούρα.
Κανείς από εμάς δεν είναι αθώος και για το λόγο αυτό, κανείς μας δεν τολμάει να ρίξει την πρώτη πέτρα.
Αφού ζήσαμε πολλά χρόνια κάτω από αποικιοκρατική διοίκηση, δεν καταφέραμε, δυστυχώς, να θρέψουμε και να μεγαλώσουμε σαν ένα υγιές, δυνατό παιδί αυτή την δημοκρατία που ιδρύσαμε με το έλεος που επέδειξε ο αποικιοκράτης μας και να την κάνουμε σήμερα έναν γερό, ώριμο και ευτυχισμένο άνθρωπο ηλικίας 56 χρόνων. Διότι γεννήθηκε με όγκο στον παιδικό της εγκέφαλο και ήταν καταδικασμένη να πεθάνει από την μέρα που γεννήθηκε. Κανείς δεν την αγάπησε. Ούτε οι ομιλούντες ελληνικά, ούτε οι ομιλούντες τουρκικά. Ούτε ο νονός της την αγάπησε, ούτε εκείνος που της έκανε περιτομή. Δεν την αγάπησαν καθόλου οι τρεις θείοι της που την εγγυήθηκαν για να ζήσει. Από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε έκαναν σχέδια για να την σκοτώσουν.
Οι δύο υπόγειες οργανώσεις, που ήταν σαν δίκοπο μαχαίρι, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να καταστρέψουν και να τινάξουν στον αέρα αυτή την δημοκρατία. Η ελληνοκυπριακή πλευρά, που αποτελούσε το 82% του πληθυσμού του νησιού, δεν μπόρεσε να χωνέψει το γεγονός ότι μοιραζόταν το κράτος με τον τουρκικό πληθυσμό του 18%. Επιπλέον, είχε κλείσει ο δρόμος για ένωση.
Η δε τουρκική πλευρά επιδίωξε το όνειρο της διχοτόμησης που ήταν ο διακαής της πόθος. Κατά την περίοδο 1960-63 πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι στους δρόμους, ενώ παντού γίνονταν εκρήξεις βομβών. Τα περισσότερα θύματα όλων αυτών των επιθέσεων ήταν αριστεροί. Συνεργάστηκαν οι δυνάμεις και των δύο πλευρών που συντηρούνταν από το εξωτερικό για να καθαρίσουν τους αριστερούς. Οι δυνάμεις αυτές συνεργάστηκαν και για να κάνουν τις δύο κοινότητες να δυσαρεστηθούν μεταξύ τους με διάφορες προβοκάτσιες.
Ειδικά το 1962 αποτέλεσε κομβικό σημείο για τον δρόμο που οδήγησε στον Δεκέμβριο του 1963. Κατά τη διάρκεια του έτους αυτού τοποθετήθηκαν βόμβες σε δύο τζαμιά μέσα σε ένα βράδυ και η τουρκοκυπριακή κοινότητα ξεσηκώθηκε. Οι φανατικοί μας ηγέτες είπαν ότι «το έκαναν οι Ελληνοκύπριοι», αλλά μετά από χρόνια ένας Τούρκος στρατηγός επρόκειτο να πει ότι «εμείς το κάναμε αυτό, βάλαμε βόμβες σε τζαμιά στην Κύπρο».
Μέσα στο 1962 δολοφονήθηκαν και δύο Κύπριοι δημοσιογράφοι και δικηγόροι, οι Αϊχάν Χικμέτ και Μουζαφέρ Γκιουρκάν, οι οποίοι ήταν ατρόμητοι υποστηρικτές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είχαν εκδώσει το πρώτο φύλλο της εβδομαδιαίας τους εφημερίδας με το όνομα «Τζουμχουριέτ» («Δημοκρατία») στις 16 Αυγούστου 1960, την ημέρα ανακήρυξης της Δημοκρατίας. Οι δικηγόροι αυτοί ήταν οι αντιπολιτευόμενοι τους οποίους φοβόταν πιο πολύ απ' όλους ο Ντενκτάς, που ήταν ο αρχιτέκτονας της διχοτόμησης. Και ενώ εξαπλωνόταν γρήγορα η φήμη ότι η διαταγή για την δολοφονία είχε δοθεί από τον Ντενκτάς, ο Ντενκτάς σώθηκε στην επιτροπή που διερευνούσε την δολοφονία από τον Υπουργό Εσωτερικών Πολύκαρπο Γιωρκάτζη. Ο Γιωρκάτζης παρουσίασε στο δικαστήριο κασέτα στην οποία είχε μαγνητοφωνήσει τους δολοφονηθέντες δημοσιογράφους όταν είχαν μια συνάντηση μαζί του και έτσι δημιούργησε την υπόνοια μέσα στην τουρκική κοινότητα ότι ήταν πράκτορές του. Και η κοινότητα, έστω και αν ήταν ο Ντενκτάς που έδωσε την εντολή, τον θεώρησε δικαιολογημένο μόλις έμαθε ότι ήταν κατάσκοποι των Ελλήνων!
Ένα άλλο γεγονός που έλαβε χώρα το 1962 ήταν η τοποθέτηση βόμβας στο γραφείο του Ντενκτάς στην Πλατεία του Σαραγιού ένα βράδυ. Τρεις αξιωματούχοι ήρθαν στον χώρο του γεγονότος μετά την έκρηξη της βόμβας που συνέβη σε χρόνο που δεν βρισκόταν στο γραφείο ο Ντενκτάς: Ο Ντενκτάς, ο Γιωρκάτζης και ο Διοικητής της Αστυνομίας Παντελίδης. Οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Ντενκτάς ποιος το είχε κάνει. «Οι κομμουνιστές», τους απάντησε. Ρώτησαν και τον Γιωρκάτζη. «Τούρκοι κομμουνιστές», τους απάντησε.
Ήταν φανερό το προς τα πού πήγαινε η υπόθεση, αλλά παρά ταύτα οι απλοί άνθρωποι δεν μπορέσαμε να δούμε εκείνη την μεγάλη συμφορά. Δυστυχώς, ούτε ο Πρόεδρος Μακάριος αγάπησε την Δημοκρατία. Δεν του επέτρεψε να την αγαπήσει η φωτιά της ένωσης που έκαιγε στην καρδιά του. Δεν δίσταζε να εκφωνεί λόγους για ένωση, παρά το γεγονός ότι ήταν Πρόεδρος ενός ανεξάρτητου, κυρίαρχου και ενιαίου κράτους. Δεν κατάφερε να τον αγαπήσουν οι Τουρκοκύπριοι ως Πρόεδρο ολόκληρης της Κύπρου.
Αλλά δεν πρέπει να τον αδικήσουμε. Χώρισε τον δρόμο του από την φασιστική χούντα που κάθισε στο κεφάλι της Ελλάδας το 1967. Στάθηκε όρθιος. Αυτή του η αξιοπρεπής στάση είναι αλήθεια ότι είχε ως αποτέλεσμα την μεγάλη τραγωδία της Κύπρου το 1974, αλλά δεν υπήρχε τίποτε άλλο που θα μπορούσε να κάνει.
Δυστυχώς, ούτε το ΑΚΕΛ αγάπησε την Δημοκρατία. Και εκείνο επιδίωκε την ένωση. Είναι αλήθεια πως λέει ότι είναι ο συνεχιστής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου που ιδρύθηκε το 1926, αλλά διαφέρει πολύ από αυτό. Το Κομμουνιστικό Κόμμα υποστήριζε την ανεξαρτησία και αντιτίθετο στην ένωση. Το δε ΑΚΕΛ συμπεριέλαβε την ένωση στο καταστατικό του και στο πρόγραμμά του. Ο θρυλικός Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου δεν αρνήθηκε καθόλου την επιθυμία του για ένωση. Μάλιστα, διέψευσε όσους είπαν ότι «εμείς θα ενωθούμε με μια σοσιαλιστική Ελλάδα» και είπε ότι ο στόχος είναι προσάρτηση στην Ελλάδα άνευ όρων.
Οι αμαρτίες του ΑΚΕΛ είναι μεγαλύτερες από εκείνες του Μακάριου. Πρόδωσε τους Τουρκοκύπριους αριστερούς που πίστεψαν σε αυτό και έγιναν μέλη του και τους οδήγησε μπροστά στην κάννη των όπλων της ΤΜΤ. Επιχείρησε να τους επιβάλει και αυτούς την ένωση. Με το αίτημα για ένωση έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τον Ντερβίς Καβάζογλου, ο οποίος μαζί με τον Μισιαούλη, είναι σύμβολο ειρήνης για την χώρα μας. Αν ο Καβάζογλου δεν έπεφτε σε ενέδρα και δεν δολοφονούνταν κοντά στην Λουρουτζίνα μαζί με τον αγαπητό του σύντροφο Κώστα Μισιαούλη, νομίζω ότι θα ήταν αναπόφευκτος ο καβγάς του με το ΑΚΕΛ για την ένωση. Διότι εκείνος ούτε την ένωση ούτε την διχοτόμηση υποστήριζε. Ήταν ένας πραγματικός υποστηρικτής της Δημοκρατίας και ήθελε να ζήσει σε αυτή τη Δημοκρατία χωρίς να προσαρτηθεί πουθενά.
Μετά την δολοφονία έλαβε χώρα άλλο ένα ντροπιαστικό γεγονός. Έθαψαν σε διαφορετικά νεκροταφεία τους Καβάζουγλου και Μισιαούλη. Τύλιξαν τον Καβάζογλου με την τουρκική σημαία και τον Μισιαούλη με την ελληνική...
Το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα σφραγίστηκε από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με στόχο την ένωση, ενώ το τελευταίο τέταρτο του αιώνα από την εισβολή και την κατοχή. Το φασιστικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 αποτέλεσε πραγματική καταστροφή για την πατρίδα μας. Και αυτή η καταστροφή άνοιξε τον δρόμο για μια μεγαλύτερη καταστροφή στις 20 Ιουλίου. Για μια τραγωδία. Η επίθεση ενός από τους εγγυητές μας εναντίον του νησιού μας, κατέληξε με μια πιο τρομερή επίθεση από έναν άλλο εγγυητή μας, που χρησιμοποίησε την ευκαιρία. Ο τρίτος μας εγγυητής η Αγγλία είχε πάντοτε ποινικό μητρώο ούτως ή άλλως. Ουδέποτε ήθελε να ζήσουν μαζί ειρηνικά οι δύο κοινότητες στο νησί. Πάντα προσπαθούσε να μας χωρίσει. Εκείνη έχει την πατρότητα της ιδέας της διχοτόμησης.
Χωρίσαμε μερικώς το 1963 και τελείως το 1974. Τόσο πληθυσμιακά όσο και γεωγραφικά. Πέρασαν 42 χρόνια. Μας τελείωσαν μέσα σε 42 χρόνια. Τους Τουρκοκύπριους. Και μάθαμε ακόμα κάτι. Είναι πιο δύσκολο να σωθεί κανείς από τον σωτήρα του παρά από τον κατακτητή.
Στα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν πρόσθεσαν και το έγκλημα του πληθυσμού. Μας αφάνισαν με τον πληθυσμό που μετέφεραν στο νησί από την Ανατολία. Μετατραπήκαμε σε μειονότητα στην ίδια την πατρίδα μας. Σήμερα, κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τον αριθμό αυτού του πληθυσμού που βρίσκεται στην κατεχόμενη περιοχή. Κάποτε ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ μίλησε για 500 χιλιάδες. Ο Ιρσέν Κιουτσιούκ είπε ότι «είμαστε πολυπληθείς». Ο Μουσταφά Ακιντζί είπε «κοιτάξτε τους δρόμους, δεν λένε ψέματα».
Λεηλατήσαμε τις ελληνοκυπριακές περιουσίες στον βορρά και μάλιστα δώσαμε και ψεύτικους τίτλους ιδιοκτησίας γι' αυτές σε όλους. Μεγαλώσαμε γενιές μέσα στην μέθη του πλιάτσικου.
Καταστρέψαμε τους κήπους με πορτοκαλιές στη Μόρφου, οδηγήσαμε σε χρεοκοπία τα εργοστάσια που μας έμειναν ως λάφυρα, αποκοπήκαμε από την παραγωγή και γίναμε μια καταναλωτική κοινωνία.
Λεηλατήσαμε και τις εκκλησίες στον βορρά, κλέψαμε ανεκτίμητης αξίας εικόνες, τις φυγαδεύσαμε λαθραία στο εξωτερικό και τις πουλήσαμε.
Αλλάξαμε τα ονόματα των χωριών και εκτουρκίσαμε το νησί όσο μπορούσαμε.
Ύστερα ήρθε η σειρά για την μουσουλμανισμό μας. Ενισχύσαμε την θρησκεία μας, φτιάξαμε τεμένη παντού. Τώρα ιμάμηδες από την Τουρκία μας καλούν για προσευχή και τελούν τις κηδείες μας. Και σε κάθε κηδεία Τουρκοκύπριου όλοι ρωτούν «πόσοι έχουμε απομείνει».
Δεν χάσατε μόνο εσείς την Κερύνεια. Την χάσαμε και εμείς. Η Κερύνεια είναι μια πόλη κάτω από τα ξύλινα παγκάκια της οποίας υπάρχει πλήθος φύλλων από κουκούτσια σπόρων κολοκύθας. Δεν μπορείτε να βρείτε τόσο εύκολα έναν Κύπριο στο ωραίο μας λιμάνι.
Δεν χάσατε μόνο εσείς το Βαρώσι. Το χάσαμε και εμείς. Αλλά μας χρωστάτε, επειδή τόσα χρόνια εμείς ταΐζουμε τα φίδια και τις σαρανταποδαρούσες εκεί! Κανείς δεν κέρδισε το 1974, ουσιαστικά χάσαμε όλοι εμείς οι Κύπριοι. Εσείς χάσατε τα χώματά σας και εμείς την ελευθερία μας.
Οι διαπραγματεύσεις που συνεχίζονται από το 1968 μέχρι σήμερα δεν ήταν τίποτε άλλο από κοροϊδία. Αλλά, οι διαπραγματεύσεις αυτές άλλαξαν χρώμα μετά το 1974. Η νοοτροπία του κατακτητή στρογγυλοκάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Αυτό ήταν ένα παιχνίδι των ξένων δυνάμεων που μας προκάλεσαν αυτούς τους μεγάλους μπελάδες στο κεφάλι μας.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά, εμπιστευόμενη το διεθνές δίκαιο, πίστεψε ότι θα αποδοθεί το δίκαιο στην πλευρά που είχε δίκαιο και ο κατακτητής θα εκδιωκόταν από το νησί. Έκανε λάθος. Το δίκαιο στον κόσμο ήταν πάντα με το μέρος του ισχυρού και η μικρή Κύπρος ήταν τόσο μικρή που δεν άξιζε να θυσιάσει την μεγάλη Τουρκία για χάρη της.
Σε αυτό το τραπέζι των διαπραγματεύσεων που στρογγυλοκάθισε η νοοτροπία του κατακτητή, η ελληνοκυπριακή πλευρά προέβη σε τρομερές υποχωρήσεις, τις οποίες δεν θα μπορούσε να διανοηθεί καν προηγουμένως. Αποδέχτηκε την διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία.
Η τουρκική πλευρά τσέπωσε αυτό το αγαθό, το οποίο δεν μπορούσε καν να ονειρευτεί προηγουμένως. Ύστερα προχώρησε πιο πέρα. Ζήτησε περισσότερα. Τώρα οι απαιτήσεις της είναι περισσότερες από ποτέ. Δεν άλλαξε απολύτως τίποτε είτε ο διαπραγματευτής ηγέτης μας ήταν δεξιός είτε ήταν αριστερός.
Κοιτάξτε τι λέει ακόμα και ο Μουσταφά Ακιντζί, στον οποίο είχαμε εναποθέσει τόσες ελπίδες. Άρχισε να εκστομίζει απειλές. «Θα γίνετε γείτονες με την Τουρκία», σας λέει. «Αν δεν υπάρξει λύση μέχρι το τέλος αυτού του έτους, θα συζητάμε άλλα πράγματα», λέει. Οι προϋποθέσεις του είναι προϋποθέσεις:
Οι εγγυήσεις της Τουρκίας είναι όρος αδιαπραγμάτευτος.
Η εκ περιτροπής προεδρία είναι όρος αδιαπραγμάτευτος.
Από την μια τσέπωσε την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και από την άλλη επέβαλε να γίνουν πολίτες της ομόσπονδης δημοκρατίας τουλάχιστον εκατό χιλιάδες έποικοι.
Οποιοσδήποτε Ελληνοκύπριος συμπολίτης μας αποδεχτεί αυτές τις προϋποθέσεις πρέπει να μην είναι στα καλά του. Ακόμα και εγώ ως Τουρκοκύπριος δεν τις αποδέχομαι.
Διζωνικότητα χωρίς να είναι γνωστό καν το κατά πόσο θα υπάρχουν ακόμα στρατιώτες που θα φυλάνε σκοπιά στα σύνορα, δεν είναι τίποτε άλλο από διχοτόμηση. Ο τόσος πολύς πόνος που ζήσαμε δεν πρέπει να μας χωρίσει περισσότερο, αντίθετα πρέπει να μας ενώσει. Ας μην βάλουμε ξανά στο κεφάλι μας τους εγγυητές που έχουν ποινικό μητρώο. Μήπως θα εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας σε εγγυητές οι οποίοι πρέπει να δικαστούν και να λογοδοτήσουν;
Το μέλλον μας σε μια μη διαιρεμένη Κύπρο το βλέπω στην Κυπριακή Δημοκρατία. Ονειρεύομαι να ζήσω σε ένα νησί απαλλαγμένο από όλα τα όπλα και όλους τους στρατούς. Ενώ ακόμα μνημονεύουμε τους αγνοούμενούς μας τα λείψανα των οποίων δεν μπορέσαμε να βρούμε ακόμα και όσους θυσίασαν την ζωή τους σε αυτό τον βρόμικο πόλεμο, εύχομαι να λογοδοτήσουν μια μέρα οπωσδήποτε οι ένοχοι που ακόμα γυρίζουν ελεύθεροι ανάμεσά μας.
Ούτε Τούρκος ούτε Έλληνας είμαι. Εγώ είμαι Κύπριος! Ευτυχισμένος όποιος λέει είμαι Κύπριος!
Μαζευτήκαμε εδώ για να γιορτάσουμε την Δημοκρατία μας, η οποία συμπλήρωσε 56 χρόνια ζωής. Μιλώντας για την Δημοκρατία αυτή, για χάρη της οποίας δεν πέθανε κανείς, παρά το γεγονός ότι χύθηκε πολύ αίμα σε αυτά τα χώματα, πρώτα θα κοιτάξουμε τα δικά μας κουσούρια, τη δικιά μας καμπούρα.
Κανείς από εμάς δεν είναι αθώος και για το λόγο αυτό, κανείς μας δεν τολμάει να ρίξει την πρώτη πέτρα.
Αφού ζήσαμε πολλά χρόνια κάτω από αποικιοκρατική διοίκηση, δεν καταφέραμε, δυστυχώς, να θρέψουμε και να μεγαλώσουμε σαν ένα υγιές, δυνατό παιδί αυτή την δημοκρατία που ιδρύσαμε με το έλεος που επέδειξε ο αποικιοκράτης μας και να την κάνουμε σήμερα έναν γερό, ώριμο και ευτυχισμένο άνθρωπο ηλικίας 56 χρόνων. Διότι γεννήθηκε με όγκο στον παιδικό της εγκέφαλο και ήταν καταδικασμένη να πεθάνει από την μέρα που γεννήθηκε. Κανείς δεν την αγάπησε. Ούτε οι ομιλούντες ελληνικά, ούτε οι ομιλούντες τουρκικά. Ούτε ο νονός της την αγάπησε, ούτε εκείνος που της έκανε περιτομή. Δεν την αγάπησαν καθόλου οι τρεις θείοι της που την εγγυήθηκαν για να ζήσει. Από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε έκαναν σχέδια για να την σκοτώσουν.
Οι δύο υπόγειες οργανώσεις, που ήταν σαν δίκοπο μαχαίρι, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να καταστρέψουν και να τινάξουν στον αέρα αυτή την δημοκρατία. Η ελληνοκυπριακή πλευρά, που αποτελούσε το 82% του πληθυσμού του νησιού, δεν μπόρεσε να χωνέψει το γεγονός ότι μοιραζόταν το κράτος με τον τουρκικό πληθυσμό του 18%. Επιπλέον, είχε κλείσει ο δρόμος για ένωση.
Η δε τουρκική πλευρά επιδίωξε το όνειρο της διχοτόμησης που ήταν ο διακαής της πόθος. Κατά την περίοδο 1960-63 πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι στους δρόμους, ενώ παντού γίνονταν εκρήξεις βομβών. Τα περισσότερα θύματα όλων αυτών των επιθέσεων ήταν αριστεροί. Συνεργάστηκαν οι δυνάμεις και των δύο πλευρών που συντηρούνταν από το εξωτερικό για να καθαρίσουν τους αριστερούς. Οι δυνάμεις αυτές συνεργάστηκαν και για να κάνουν τις δύο κοινότητες να δυσαρεστηθούν μεταξύ τους με διάφορες προβοκάτσιες.
Ειδικά το 1962 αποτέλεσε κομβικό σημείο για τον δρόμο που οδήγησε στον Δεκέμβριο του 1963. Κατά τη διάρκεια του έτους αυτού τοποθετήθηκαν βόμβες σε δύο τζαμιά μέσα σε ένα βράδυ και η τουρκοκυπριακή κοινότητα ξεσηκώθηκε. Οι φανατικοί μας ηγέτες είπαν ότι «το έκαναν οι Ελληνοκύπριοι», αλλά μετά από χρόνια ένας Τούρκος στρατηγός επρόκειτο να πει ότι «εμείς το κάναμε αυτό, βάλαμε βόμβες σε τζαμιά στην Κύπρο».
Μέσα στο 1962 δολοφονήθηκαν και δύο Κύπριοι δημοσιογράφοι και δικηγόροι, οι Αϊχάν Χικμέτ και Μουζαφέρ Γκιουρκάν, οι οποίοι ήταν ατρόμητοι υποστηρικτές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είχαν εκδώσει το πρώτο φύλλο της εβδομαδιαίας τους εφημερίδας με το όνομα «Τζουμχουριέτ» («Δημοκρατία») στις 16 Αυγούστου 1960, την ημέρα ανακήρυξης της Δημοκρατίας. Οι δικηγόροι αυτοί ήταν οι αντιπολιτευόμενοι τους οποίους φοβόταν πιο πολύ απ' όλους ο Ντενκτάς, που ήταν ο αρχιτέκτονας της διχοτόμησης. Και ενώ εξαπλωνόταν γρήγορα η φήμη ότι η διαταγή για την δολοφονία είχε δοθεί από τον Ντενκτάς, ο Ντενκτάς σώθηκε στην επιτροπή που διερευνούσε την δολοφονία από τον Υπουργό Εσωτερικών Πολύκαρπο Γιωρκάτζη. Ο Γιωρκάτζης παρουσίασε στο δικαστήριο κασέτα στην οποία είχε μαγνητοφωνήσει τους δολοφονηθέντες δημοσιογράφους όταν είχαν μια συνάντηση μαζί του και έτσι δημιούργησε την υπόνοια μέσα στην τουρκική κοινότητα ότι ήταν πράκτορές του. Και η κοινότητα, έστω και αν ήταν ο Ντενκτάς που έδωσε την εντολή, τον θεώρησε δικαιολογημένο μόλις έμαθε ότι ήταν κατάσκοποι των Ελλήνων!
Ένα άλλο γεγονός που έλαβε χώρα το 1962 ήταν η τοποθέτηση βόμβας στο γραφείο του Ντενκτάς στην Πλατεία του Σαραγιού ένα βράδυ. Τρεις αξιωματούχοι ήρθαν στον χώρο του γεγονότος μετά την έκρηξη της βόμβας που συνέβη σε χρόνο που δεν βρισκόταν στο γραφείο ο Ντενκτάς: Ο Ντενκτάς, ο Γιωρκάτζης και ο Διοικητής της Αστυνομίας Παντελίδης. Οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Ντενκτάς ποιος το είχε κάνει. «Οι κομμουνιστές», τους απάντησε. Ρώτησαν και τον Γιωρκάτζη. «Τούρκοι κομμουνιστές», τους απάντησε.
Ήταν φανερό το προς τα πού πήγαινε η υπόθεση, αλλά παρά ταύτα οι απλοί άνθρωποι δεν μπορέσαμε να δούμε εκείνη την μεγάλη συμφορά. Δυστυχώς, ούτε ο Πρόεδρος Μακάριος αγάπησε την Δημοκρατία. Δεν του επέτρεψε να την αγαπήσει η φωτιά της ένωσης που έκαιγε στην καρδιά του. Δεν δίσταζε να εκφωνεί λόγους για ένωση, παρά το γεγονός ότι ήταν Πρόεδρος ενός ανεξάρτητου, κυρίαρχου και ενιαίου κράτους. Δεν κατάφερε να τον αγαπήσουν οι Τουρκοκύπριοι ως Πρόεδρο ολόκληρης της Κύπρου.
Αλλά δεν πρέπει να τον αδικήσουμε. Χώρισε τον δρόμο του από την φασιστική χούντα που κάθισε στο κεφάλι της Ελλάδας το 1967. Στάθηκε όρθιος. Αυτή του η αξιοπρεπής στάση είναι αλήθεια ότι είχε ως αποτέλεσμα την μεγάλη τραγωδία της Κύπρου το 1974, αλλά δεν υπήρχε τίποτε άλλο που θα μπορούσε να κάνει.
Δυστυχώς, ούτε το ΑΚΕΛ αγάπησε την Δημοκρατία. Και εκείνο επιδίωκε την ένωση. Είναι αλήθεια πως λέει ότι είναι ο συνεχιστής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου που ιδρύθηκε το 1926, αλλά διαφέρει πολύ από αυτό. Το Κομμουνιστικό Κόμμα υποστήριζε την ανεξαρτησία και αντιτίθετο στην ένωση. Το δε ΑΚΕΛ συμπεριέλαβε την ένωση στο καταστατικό του και στο πρόγραμμά του. Ο θρυλικός Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου δεν αρνήθηκε καθόλου την επιθυμία του για ένωση. Μάλιστα, διέψευσε όσους είπαν ότι «εμείς θα ενωθούμε με μια σοσιαλιστική Ελλάδα» και είπε ότι ο στόχος είναι προσάρτηση στην Ελλάδα άνευ όρων.
Οι αμαρτίες του ΑΚΕΛ είναι μεγαλύτερες από εκείνες του Μακάριου. Πρόδωσε τους Τουρκοκύπριους αριστερούς που πίστεψαν σε αυτό και έγιναν μέλη του και τους οδήγησε μπροστά στην κάννη των όπλων της ΤΜΤ. Επιχείρησε να τους επιβάλει και αυτούς την ένωση. Με το αίτημα για ένωση έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τον Ντερβίς Καβάζογλου, ο οποίος μαζί με τον Μισιαούλη, είναι σύμβολο ειρήνης για την χώρα μας. Αν ο Καβάζογλου δεν έπεφτε σε ενέδρα και δεν δολοφονούνταν κοντά στην Λουρουτζίνα μαζί με τον αγαπητό του σύντροφο Κώστα Μισιαούλη, νομίζω ότι θα ήταν αναπόφευκτος ο καβγάς του με το ΑΚΕΛ για την ένωση. Διότι εκείνος ούτε την ένωση ούτε την διχοτόμηση υποστήριζε. Ήταν ένας πραγματικός υποστηρικτής της Δημοκρατίας και ήθελε να ζήσει σε αυτή τη Δημοκρατία χωρίς να προσαρτηθεί πουθενά.
Μετά την δολοφονία έλαβε χώρα άλλο ένα ντροπιαστικό γεγονός. Έθαψαν σε διαφορετικά νεκροταφεία τους Καβάζουγλου και Μισιαούλη. Τύλιξαν τον Καβάζογλου με την τουρκική σημαία και τον Μισιαούλη με την ελληνική...
Το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα σφραγίστηκε από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με στόχο την ένωση, ενώ το τελευταίο τέταρτο του αιώνα από την εισβολή και την κατοχή. Το φασιστικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 αποτέλεσε πραγματική καταστροφή για την πατρίδα μας. Και αυτή η καταστροφή άνοιξε τον δρόμο για μια μεγαλύτερη καταστροφή στις 20 Ιουλίου. Για μια τραγωδία. Η επίθεση ενός από τους εγγυητές μας εναντίον του νησιού μας, κατέληξε με μια πιο τρομερή επίθεση από έναν άλλο εγγυητή μας, που χρησιμοποίησε την ευκαιρία. Ο τρίτος μας εγγυητής η Αγγλία είχε πάντοτε ποινικό μητρώο ούτως ή άλλως. Ουδέποτε ήθελε να ζήσουν μαζί ειρηνικά οι δύο κοινότητες στο νησί. Πάντα προσπαθούσε να μας χωρίσει. Εκείνη έχει την πατρότητα της ιδέας της διχοτόμησης.
Χωρίσαμε μερικώς το 1963 και τελείως το 1974. Τόσο πληθυσμιακά όσο και γεωγραφικά. Πέρασαν 42 χρόνια. Μας τελείωσαν μέσα σε 42 χρόνια. Τους Τουρκοκύπριους. Και μάθαμε ακόμα κάτι. Είναι πιο δύσκολο να σωθεί κανείς από τον σωτήρα του παρά από τον κατακτητή.
Στα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν πρόσθεσαν και το έγκλημα του πληθυσμού. Μας αφάνισαν με τον πληθυσμό που μετέφεραν στο νησί από την Ανατολία. Μετατραπήκαμε σε μειονότητα στην ίδια την πατρίδα μας. Σήμερα, κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τον αριθμό αυτού του πληθυσμού που βρίσκεται στην κατεχόμενη περιοχή. Κάποτε ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ μίλησε για 500 χιλιάδες. Ο Ιρσέν Κιουτσιούκ είπε ότι «είμαστε πολυπληθείς». Ο Μουσταφά Ακιντζί είπε «κοιτάξτε τους δρόμους, δεν λένε ψέματα».
Λεηλατήσαμε τις ελληνοκυπριακές περιουσίες στον βορρά και μάλιστα δώσαμε και ψεύτικους τίτλους ιδιοκτησίας γι' αυτές σε όλους. Μεγαλώσαμε γενιές μέσα στην μέθη του πλιάτσικου.
Καταστρέψαμε τους κήπους με πορτοκαλιές στη Μόρφου, οδηγήσαμε σε χρεοκοπία τα εργοστάσια που μας έμειναν ως λάφυρα, αποκοπήκαμε από την παραγωγή και γίναμε μια καταναλωτική κοινωνία.
Λεηλατήσαμε και τις εκκλησίες στον βορρά, κλέψαμε ανεκτίμητης αξίας εικόνες, τις φυγαδεύσαμε λαθραία στο εξωτερικό και τις πουλήσαμε.
Αλλάξαμε τα ονόματα των χωριών και εκτουρκίσαμε το νησί όσο μπορούσαμε.
Ύστερα ήρθε η σειρά για την μουσουλμανισμό μας. Ενισχύσαμε την θρησκεία μας, φτιάξαμε τεμένη παντού. Τώρα ιμάμηδες από την Τουρκία μας καλούν για προσευχή και τελούν τις κηδείες μας. Και σε κάθε κηδεία Τουρκοκύπριου όλοι ρωτούν «πόσοι έχουμε απομείνει».
Δεν χάσατε μόνο εσείς την Κερύνεια. Την χάσαμε και εμείς. Η Κερύνεια είναι μια πόλη κάτω από τα ξύλινα παγκάκια της οποίας υπάρχει πλήθος φύλλων από κουκούτσια σπόρων κολοκύθας. Δεν μπορείτε να βρείτε τόσο εύκολα έναν Κύπριο στο ωραίο μας λιμάνι.
Δεν χάσατε μόνο εσείς το Βαρώσι. Το χάσαμε και εμείς. Αλλά μας χρωστάτε, επειδή τόσα χρόνια εμείς ταΐζουμε τα φίδια και τις σαρανταποδαρούσες εκεί! Κανείς δεν κέρδισε το 1974, ουσιαστικά χάσαμε όλοι εμείς οι Κύπριοι. Εσείς χάσατε τα χώματά σας και εμείς την ελευθερία μας.
Οι διαπραγματεύσεις που συνεχίζονται από το 1968 μέχρι σήμερα δεν ήταν τίποτε άλλο από κοροϊδία. Αλλά, οι διαπραγματεύσεις αυτές άλλαξαν χρώμα μετά το 1974. Η νοοτροπία του κατακτητή στρογγυλοκάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Αυτό ήταν ένα παιχνίδι των ξένων δυνάμεων που μας προκάλεσαν αυτούς τους μεγάλους μπελάδες στο κεφάλι μας.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά, εμπιστευόμενη το διεθνές δίκαιο, πίστεψε ότι θα αποδοθεί το δίκαιο στην πλευρά που είχε δίκαιο και ο κατακτητής θα εκδιωκόταν από το νησί. Έκανε λάθος. Το δίκαιο στον κόσμο ήταν πάντα με το μέρος του ισχυρού και η μικρή Κύπρος ήταν τόσο μικρή που δεν άξιζε να θυσιάσει την μεγάλη Τουρκία για χάρη της.
Σε αυτό το τραπέζι των διαπραγματεύσεων που στρογγυλοκάθισε η νοοτροπία του κατακτητή, η ελληνοκυπριακή πλευρά προέβη σε τρομερές υποχωρήσεις, τις οποίες δεν θα μπορούσε να διανοηθεί καν προηγουμένως. Αποδέχτηκε την διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία.
Η τουρκική πλευρά τσέπωσε αυτό το αγαθό, το οποίο δεν μπορούσε καν να ονειρευτεί προηγουμένως. Ύστερα προχώρησε πιο πέρα. Ζήτησε περισσότερα. Τώρα οι απαιτήσεις της είναι περισσότερες από ποτέ. Δεν άλλαξε απολύτως τίποτε είτε ο διαπραγματευτής ηγέτης μας ήταν δεξιός είτε ήταν αριστερός.
Κοιτάξτε τι λέει ακόμα και ο Μουσταφά Ακιντζί, στον οποίο είχαμε εναποθέσει τόσες ελπίδες. Άρχισε να εκστομίζει απειλές. «Θα γίνετε γείτονες με την Τουρκία», σας λέει. «Αν δεν υπάρξει λύση μέχρι το τέλος αυτού του έτους, θα συζητάμε άλλα πράγματα», λέει. Οι προϋποθέσεις του είναι προϋποθέσεις:
Οι εγγυήσεις της Τουρκίας είναι όρος αδιαπραγμάτευτος.
Η εκ περιτροπής προεδρία είναι όρος αδιαπραγμάτευτος.
Από την μια τσέπωσε την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και από την άλλη επέβαλε να γίνουν πολίτες της ομόσπονδης δημοκρατίας τουλάχιστον εκατό χιλιάδες έποικοι.
Οποιοσδήποτε Ελληνοκύπριος συμπολίτης μας αποδεχτεί αυτές τις προϋποθέσεις πρέπει να μην είναι στα καλά του. Ακόμα και εγώ ως Τουρκοκύπριος δεν τις αποδέχομαι.
Διζωνικότητα χωρίς να είναι γνωστό καν το κατά πόσο θα υπάρχουν ακόμα στρατιώτες που θα φυλάνε σκοπιά στα σύνορα, δεν είναι τίποτε άλλο από διχοτόμηση. Ο τόσος πολύς πόνος που ζήσαμε δεν πρέπει να μας χωρίσει περισσότερο, αντίθετα πρέπει να μας ενώσει. Ας μην βάλουμε ξανά στο κεφάλι μας τους εγγυητές που έχουν ποινικό μητρώο. Μήπως θα εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας σε εγγυητές οι οποίοι πρέπει να δικαστούν και να λογοδοτήσουν;
Το μέλλον μας σε μια μη διαιρεμένη Κύπρο το βλέπω στην Κυπριακή Δημοκρατία. Ονειρεύομαι να ζήσω σε ένα νησί απαλλαγμένο από όλα τα όπλα και όλους τους στρατούς. Ενώ ακόμα μνημονεύουμε τους αγνοούμενούς μας τα λείψανα των οποίων δεν μπορέσαμε να βρούμε ακόμα και όσους θυσίασαν την ζωή τους σε αυτό τον βρόμικο πόλεμο, εύχομαι να λογοδοτήσουν μια μέρα οπωσδήποτε οι ένοχοι που ακόμα γυρίζουν ελεύθεροι ανάμεσά μας.
Ούτε Τούρκος ούτε Έλληνας είμαι. Εγώ είμαι Κύπριος! Ευτυχισμένος όποιος λέει είμαι Κύπριος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.