To σύνδρομο του «κάναμε και εμείς πολλά»

Χρήστος Αλεξάνδρου* 

Από καιρό εις καιρό εμφανίζονται διάφοροί για  να μας υποδείξουν ότι «κάναμε και εμείς πολλά» στους Τουρκοκυπρίους και ότι οφείλουμε να    ζητήσουμε και συγνώμη για τα εγκλήματα που έγιναν εις βάρος τους. Ο σκοπός αυτών των παρεμβάσεων είναι προφανής και είναι αμιγώς πολιτικός επιζητώντας την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων στόχων. Εν ολίγοις αποσκοπεί στην  συλλογική ενοχοποίηση των Ελλήνων Κυπρίων ώστε να αμβλυνθούν οι αντιδράσεις ως προς τη προδιαγραφόμενη λύση - διάλυση του κυπριακού. Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα  που ο λόγος περί εγκλημάτων κατά των Τουρκοκυπρίων ήταν σε έξαρση κατά την περίοδο του διαβόητου σχεδίου Ανάν. Ούτε είναι τυχαίο επίσης ότι   όσοι συνεχίζουν ακόμα να  επικαλούνται τα «πολλά που κάναμε και εμείς» είναι όλοι μιας συγκεκριμένης αντίληψης ως προς τη λύση του κυπριακού.
 Για αυτό και δεν υπογραμμίζουν ποτέ ότι τα εγκλήματα κατά των Τουρκοκυπρίων, και κυρίως αυτά  μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης φάσης της εισβολής, διεπράχθησαν από εκτός νόμου στρατιωτικές ομάδες και όχι κατόπιν διαταγών του συντεταγμένου κράτους. Ή  δεν ζήτησαν ποτέ την επέμβαση της δικαιοσύνης για τη διαλεύκανση αυτών των εγκλημάτων και την προσαγωγή των ενόχων ενώπιον των δικαστηρίων. Το ΑΚΕΛ  για παράδειγμα που τόση ευαισθησία έχει για αυτό το θέμα, όταν κυβέρνησε γιατί δεν θέλησε να αποδώσει δικαιοσύνη;  Μάλλον τους βολεύει το θέμα να μείνει αιωρούμενο προκειμένου να έχουν «επιχειρήματα» να επικαλούνται γιατί πρέπει να αποδεχθούμε μια λύση του κυπριακού που θα δίνει τόσες υπερεξουσίες και υπερπρονόμια στους Τουρκοκυπρίους.
Η λογική του «κάναμε και εμείς πολλά» είναι έωλη αυτή καθαυτή. Πρώτα απ’ όλα  οι εκφραστές της  υποβάλλουν αυθαίρετα ότι αυτά που «κάναμε και εμείς» είναι πολλά.  Τι περιλαμβάνουν στους υπολογισμούς  τους  και τι όχι, από πού ξεκινάνε να μετράνε και που τελειώνουν ώστε  a priori να θεωρούν ότι αυτά που κάναμε είναι «πολλά»; Τη στάση της τουρκικής κοινότητας για παράδειγμα κατά την διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ τη μετράνε ή όχι; Oι αριθμοί πάντως δεν δικαιολογούν δεν δικαιολογούν τον προσδιορισμό  «πολλά».
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων Κυπρίων θα στεκόταν με σεβασμό και ανθρωπιά μπροστά στους οικείους ενός Τουρκοκύπριου άμαχου που εκτελέστηκε εν ψυχρώ από στοιχεία της ΕΟΚΑ Β΄. Προσωπικά δεν θα είχα πρόβλημα να ζητήσω και συγνώμη. Το πρόβλημα όμως με τη «συγνώμη» της Ερατώς  Μαρκουλλή, και της κάθε Μαρκουλλή, το οποίο τόσες δικαιολογημένες  αντιδράσεις προκάλεσε, είναι πως πηγάζει, είναι συνυφασμένο, με την πολιτική της άποψη για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Εκεί έγκειται  το πρόβλημα, ότι  δια της «συγνώμης» της  προβάλλει ουσιαστικά  η αξίωση της για τη λύση του κυπριακού όπως  η ίδια την  επιθυμεί και για την οποία εργάζεται.  Μια λύση  την οποία απέρριψε ο λαός το 2004 ή εν πάση περιπτώσει δεν τον εκφράζει.
Σε πολλές περιπτώσεις, όπως τη προαναφερθείσα,  οι επικρινόμενοι για την ιδεολογική τους «συγνώμη», μας υποδεικνύουν ότι αν δεν αποδεχτούμε την συζητούμενη λύση τότε η Κύπρος θα κινδυνεύει ολόκληρη με εκτουρκισμό ή όπως είπε πρόσφατα ο Πρόεδρος θα έχουμε σύνορα με την Τουρκία. Παραδέχονται δηλαδή ότι ο απώτερος σκοπός   της Τουρκίας είναι η κατάληψη ολόκληρης  της Κύπρου.  Αν  όμως αυτός είναι ο στόχος της -  που αυτός είναι -  γιατί στην περίπτωση της «λύσης»  θα παύσει να ισχύει; Πρόκειται περί αντίφασης ή και αφέλειας. Στην περίπτωση «λύσης» η Τουρκία  θα  διεκδικήσει την υλοποίηση του στόχου της  μέσα από άλλα κανάλια και άλλες διαδικασίες, εν πολλοίς νόμιμα.

*Πολιτικός Επιστήμονας
Κοινοβουλευτικός Συνεργάτης Κ.Σ.ΕΔΕΚ