Ούτε ο δήμαρχος δεν μπορεί να μπει στην πόλη
Στο Σιρνάκ το οποίο κατά 70% είναι ερείπια, όλοι είναι θυμωμένοι με την απόφαση να σταματήσει πια η περιοχή να είναι νομός. Ο εκλεγμένος δήμαρχος Σερχάτ Καντιρχάν , ο οποίος αδυνατεί να εισέλθει στην πόλη του αναφέρει πως ο μόνος σκοπός για την μετατροπή της περιοχής από νομό σε επαρχία είναι ένας και μόνο : ¨Να σβηστεί από τον χάρτη¨.
Ξεκινώντας από την Τζίζρε, ανάμεσα στα όρη Τζoύντι και Γκαμπάρ φτάνουμε μέσω του περάσματος Κασρίκ στους πρόποδες του Σιρνάκ. Μιλάω για ¨πρόποδες¨ διότι από την είσοδο της πόλης και μετά υπάρχει ¨απαγόρευση¨. Το Σιρνάκ παρά το ότι ολοκληρώθηκαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που κράτησαν μήνες, ακόμη τελεί υπό αποκλεισμό. Κατά μήκος του περιφερειακού δρόμου βρίσκονται συγκεντρωμένα και παρκαρισμένα τα φορτηγά TIR. Αλλά δεν πρόκειται να περάσουν από τον έλεγχο ασφαλείας και να μπούνε στην πόλη. Περνώντας αμέσως κάτω από το Σιρνάκ , σε κομβόι 20-30 φορτηγών συνεχίζουν τον δρόμο τους προς Ουλούντερε/Χακκάρι μαζί με αστυνομική συνοδεία.
Στα ίχνη των κατοίκων του Σιρνάκ…
Μη μπορώντας να μπούμε στο Σιρνάκ, αναζητούμε τους κατοίκους του. Στην έξοδο της πόλης στην βιομηχανική περιοχή (που είναι μόνο μεταλλεία λιγνίτη) και στον δρόμο προς Τζιζρε έχουν στήσει σκηνές. Η μεγάλη πλειοψηφία τους έχει πάει σε Σιλόπη, Νουσαϊμπίν, Ουλούντερε, Τζίζρε, Σίιρτ και ακόμη και στην Μερσίνα.
Κάποιοι άλλοι εγκαταστάθηκαν κοντά σε πηγές νερού στους πρόποδες του όρους Τζούντι.
H οργή των φορτηγατζήδων…
Πας κυκλώνουν φορτηγατζήδες και μας λένε πως ενίοτε για να περάσουν προς το Ουλούντερε, περιμένουν 2-3 μέρες. Ο 42 ετών φορτηγατζής Χιουσνού μας λέει : ¨ Δεν μπορούμε να μπούμε στο Σιρνάκ. Άλλωστε δεν απέμεινε και πόλη πια ! Τα σπίτια τα έκαψαν μαζί με τα πράματα μέσα. Είμαστε σε άθλια κατάσταση. Κανείς δεν ρωτά για το Σιρνάκ. Υπάρχουν και αυτοί του HDP, αλλά και αυτοί δεν έρχονται. Και το κράτος επίσης είναι υπεύθυνο.¨ Ακολούθως μνημονεύει βουλευτές του HDP και παραπονιέται πως ¨ Έρχονται και ρωτάνε για την Νουσαϊμπίν αλλά για εμάς δεν ρωτάνε. Είμαι θυμωμένος και με τις δύο πλευρές. Εμείς βέβαια φταίμε 100 φορές πιο πολύ. Διότι αυτός ο νομός είναι ο δικός μας¨.
Η οικογένεια του Χουσνού που έχει 9 παιδιά ζει τώρα σε ένα υπόγειο στην Σιλόπη. Όλα τα υπάρχοντα τους, ότι είχαν στο σπίτι χάθηκαν, μόνο το φορτηγό έμεινε. Ο ίδιος λέει πως ¨Εάν δεν υπήρχε και αυτό, θα αυτοκτονούσα. Μια φορά του έδωσαν μόνο βοήθημα ενοικίου.
……………..
Στην έξοδο της πόλης στην περιοχή ορυχείου λιγνίτη αναζητούμε τους κατοίκους του Σιρνάκ. Κοντά στο χωριό Αβγκαμάσια, πλησίον μιας πηγής νερού βρίσκουμε περίπου 60 οικογένειες που έχουν στήσει μια κατασκήνωση. Πάνω στις σκηνές τους έχουν βάλει τσαλιά, με τα τσαλιά έκαναν στέγη και άπλωσαν τα χαλιά τους. Τώρα ο καιρός είναι καλός και τα παιδιά παίζουν στο ποτάμι που τρέχει. Δεξιά και αριστερά καίνε μαγκάλια. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα πικνίκ, αλλά το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Ο χειμώνας είναι επί θύραις…
¨Οι πλούσιοι στην Κωνσταντινούπολη¨
Η μητέρα 6 παιδιών Άσια λέει : ¨Μόνο εμείς ξέρουμε το τι τραβήξαμε. Ήρθαμε εδώ τον Μάρτιο. Για να μην κρυολογήσουμε ρίχναμε πάνω μας τα χαλιά. Τόσο πολύ ήταν το κρύο. ¨ Η Άσια λέει πως δε μπόρεσε να πάρει καθόλου βοήθεια από το κράτος και προσθέτει πως ¨Ακόμη και οι πλούσιοι δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου. Άλλωστε όλα οι φτωχοί τα τραβάνε. Οι πλούσιοι τώρα πήγαν και περνάνε τις μέρες τους σε Μερσίνα και Κωνσταντινούπολη¨.
Τα προβλήματα των κατοίκων πέραν της αλλαγής από νομό σε επαρχία, είναι τεράστια. Δύο μήνες πέρασαν από τότε που έληξαν οι επιχειρήσεις στην πόλη αλλά ακόμη δεν μπορούν να επιστρέψουν. Ο Σαίτ ο άντρας της Άσια περιγράφει : ¨Πριν από δύο εβδομάδες ένας άνθρωπος λιποθύμησε μπροστά μου και είπα να τον πάω στο νοσοκομείο. Τους εξήγησα την κατάσταση αλλά αυτοί μου είπαν ¨Δεν περνάς¨. Υποχρεώθηκα έτσι να τον πάω μέχρι την Τζίζρε¨
Ο Σαίτ παλιότερα μετέφερε κάρβουνα με το φορτηγάκι του. Περιγράφει πως δεν ξέρουνε σε τι κατάσταση θα βρούνε το σπίτι τους. Είχαν βγει φήμες πως το έκλεψαν και το λεηλάτησαν.
…………….
Ο Σαίτ λέει πως ¨Ακόμη και αν δεν υπήρχαν τα χαντάκια θα το έκαμναν με άλλο τρόπο¨, ενώ ο αδερφός του ο Χαμζά λέει πως ¨Και οι δύο πλευρές τα θέλησαν και μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Αυτή είναι η αλήθεια.¨ Πετάγεται ή Άσια που λέει ¨Εκείνα τα χαντάκια τα άνοιξαν μπροστά στα μάτια τους . Ότι γίνεται σε βάρος μας γίνεται. Δηλαδή επειδή είμαστε Κούρδοι, ποιο είναι το έγκλημα μας ; Ενίοτε λέμε μακάρι να ήμασταν Άραβες. Η γλώσσα μας όμως είναι η κουρδική¨.
…………………..
…………………..
http://www.cumhuriyet.com.tr/haber/yazi_dizileri/585669/Baskani_bile_sehre_giremiyor.html
17/8/2016
http://tourkikanea.gr/2016/09/sirnak-11/
Στο Σιρνάκ το οποίο κατά 70% είναι ερείπια, όλοι είναι θυμωμένοι με την απόφαση να σταματήσει πια η περιοχή να είναι νομός. Ο εκλεγμένος δήμαρχος Σερχάτ Καντιρχάν , ο οποίος αδυνατεί να εισέλθει στην πόλη του αναφέρει πως ο μόνος σκοπός για την μετατροπή της περιοχής από νομό σε επαρχία είναι ένας και μόνο : ¨Να σβηστεί από τον χάρτη¨.
Ξεκινώντας από την Τζίζρε, ανάμεσα στα όρη Τζoύντι και Γκαμπάρ φτάνουμε μέσω του περάσματος Κασρίκ στους πρόποδες του Σιρνάκ. Μιλάω για ¨πρόποδες¨ διότι από την είσοδο της πόλης και μετά υπάρχει ¨απαγόρευση¨. Το Σιρνάκ παρά το ότι ολοκληρώθηκαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που κράτησαν μήνες, ακόμη τελεί υπό αποκλεισμό. Κατά μήκος του περιφερειακού δρόμου βρίσκονται συγκεντρωμένα και παρκαρισμένα τα φορτηγά TIR. Αλλά δεν πρόκειται να περάσουν από τον έλεγχο ασφαλείας και να μπούνε στην πόλη. Περνώντας αμέσως κάτω από το Σιρνάκ , σε κομβόι 20-30 φορτηγών συνεχίζουν τον δρόμο τους προς Ουλούντερε/Χακκάρι μαζί με αστυνομική συνοδεία.
Στα ίχνη των κατοίκων του Σιρνάκ…
Μη μπορώντας να μπούμε στο Σιρνάκ, αναζητούμε τους κατοίκους του. Στην έξοδο της πόλης στην βιομηχανική περιοχή (που είναι μόνο μεταλλεία λιγνίτη) και στον δρόμο προς Τζιζρε έχουν στήσει σκηνές. Η μεγάλη πλειοψηφία τους έχει πάει σε Σιλόπη, Νουσαϊμπίν, Ουλούντερε, Τζίζρε, Σίιρτ και ακόμη και στην Μερσίνα.
Κάποιοι άλλοι εγκαταστάθηκαν κοντά σε πηγές νερού στους πρόποδες του όρους Τζούντι.
H οργή των φορτηγατζήδων…
Πας κυκλώνουν φορτηγατζήδες και μας λένε πως ενίοτε για να περάσουν προς το Ουλούντερε, περιμένουν 2-3 μέρες. Ο 42 ετών φορτηγατζής Χιουσνού μας λέει : ¨ Δεν μπορούμε να μπούμε στο Σιρνάκ. Άλλωστε δεν απέμεινε και πόλη πια ! Τα σπίτια τα έκαψαν μαζί με τα πράματα μέσα. Είμαστε σε άθλια κατάσταση. Κανείς δεν ρωτά για το Σιρνάκ. Υπάρχουν και αυτοί του HDP, αλλά και αυτοί δεν έρχονται. Και το κράτος επίσης είναι υπεύθυνο.¨ Ακολούθως μνημονεύει βουλευτές του HDP και παραπονιέται πως ¨ Έρχονται και ρωτάνε για την Νουσαϊμπίν αλλά για εμάς δεν ρωτάνε. Είμαι θυμωμένος και με τις δύο πλευρές. Εμείς βέβαια φταίμε 100 φορές πιο πολύ. Διότι αυτός ο νομός είναι ο δικός μας¨.
Η οικογένεια του Χουσνού που έχει 9 παιδιά ζει τώρα σε ένα υπόγειο στην Σιλόπη. Όλα τα υπάρχοντα τους, ότι είχαν στο σπίτι χάθηκαν, μόνο το φορτηγό έμεινε. Ο ίδιος λέει πως ¨Εάν δεν υπήρχε και αυτό, θα αυτοκτονούσα. Μια φορά του έδωσαν μόνο βοήθημα ενοικίου.
……………..
Στην έξοδο της πόλης στην περιοχή ορυχείου λιγνίτη αναζητούμε τους κατοίκους του Σιρνάκ. Κοντά στο χωριό Αβγκαμάσια, πλησίον μιας πηγής νερού βρίσκουμε περίπου 60 οικογένειες που έχουν στήσει μια κατασκήνωση. Πάνω στις σκηνές τους έχουν βάλει τσαλιά, με τα τσαλιά έκαναν στέγη και άπλωσαν τα χαλιά τους. Τώρα ο καιρός είναι καλός και τα παιδιά παίζουν στο ποτάμι που τρέχει. Δεξιά και αριστερά καίνε μαγκάλια. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα πικνίκ, αλλά το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Ο χειμώνας είναι επί θύραις…
¨Οι πλούσιοι στην Κωνσταντινούπολη¨
Η μητέρα 6 παιδιών Άσια λέει : ¨Μόνο εμείς ξέρουμε το τι τραβήξαμε. Ήρθαμε εδώ τον Μάρτιο. Για να μην κρυολογήσουμε ρίχναμε πάνω μας τα χαλιά. Τόσο πολύ ήταν το κρύο. ¨ Η Άσια λέει πως δε μπόρεσε να πάρει καθόλου βοήθεια από το κράτος και προσθέτει πως ¨Ακόμη και οι πλούσιοι δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου. Άλλωστε όλα οι φτωχοί τα τραβάνε. Οι πλούσιοι τώρα πήγαν και περνάνε τις μέρες τους σε Μερσίνα και Κωνσταντινούπολη¨.
Τα προβλήματα των κατοίκων πέραν της αλλαγής από νομό σε επαρχία, είναι τεράστια. Δύο μήνες πέρασαν από τότε που έληξαν οι επιχειρήσεις στην πόλη αλλά ακόμη δεν μπορούν να επιστρέψουν. Ο Σαίτ ο άντρας της Άσια περιγράφει : ¨Πριν από δύο εβδομάδες ένας άνθρωπος λιποθύμησε μπροστά μου και είπα να τον πάω στο νοσοκομείο. Τους εξήγησα την κατάσταση αλλά αυτοί μου είπαν ¨Δεν περνάς¨. Υποχρεώθηκα έτσι να τον πάω μέχρι την Τζίζρε¨
Ο Σαίτ παλιότερα μετέφερε κάρβουνα με το φορτηγάκι του. Περιγράφει πως δεν ξέρουνε σε τι κατάσταση θα βρούνε το σπίτι τους. Είχαν βγει φήμες πως το έκλεψαν και το λεηλάτησαν.
…………….
Ο Σαίτ λέει πως ¨Ακόμη και αν δεν υπήρχαν τα χαντάκια θα το έκαμναν με άλλο τρόπο¨, ενώ ο αδερφός του ο Χαμζά λέει πως ¨Και οι δύο πλευρές τα θέλησαν και μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Αυτή είναι η αλήθεια.¨ Πετάγεται ή Άσια που λέει ¨Εκείνα τα χαντάκια τα άνοιξαν μπροστά στα μάτια τους . Ότι γίνεται σε βάρος μας γίνεται. Δηλαδή επειδή είμαστε Κούρδοι, ποιο είναι το έγκλημα μας ; Ενίοτε λέμε μακάρι να ήμασταν Άραβες. Η γλώσσα μας όμως είναι η κουρδική¨.
…………………..
…………………..
http://www.cumhuriyet.com.tr/haber/yazi_dizileri/585669/Baskani_bile_sehre_giremiyor.html
17/8/2016
http://tourkikanea.gr/2016/09/sirnak-11/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.