Σενέρ Λεβέντ
Το κατάφεραν αυτό οι Γερμανοί, οι οποίοι υπέστησαν μεγάλο τραύμα το 1945 λόγω της τρέλας του Αδόλφου Χίτλερ.Αντίκρισαν κατάματα την Ιστορία τους
Να αναφέρω στην αρχή αυτού του άρθρου εκείνο που θα έλεγα στο τέλος.
Δεν μπορεί να πετύχει την ειρήνη μια κοινωνία η οποία δεν αντικρίζει κατάματα την Ιστορία της και δεν αναζητά ούτε ρωτά για τους δολοφόνους των θυμάτων τα λείψανα των οποίων βγάζει από ομαδικούς τάφους μετά από χρόνια.
Το κατάφεραν αυτό οι Γερμανοί, οι οποίοι υπέστησαν μεγάλο τραύμα το 1945 λόγω της τρομερής τρέλας του Αδόλφου Χίτλερ. Αντίκρισαν κατάματα την Ιστορία τους. Δίκασαν τους εγκληματίες. Τους καταδίκασαν. Δεν ήταν καθόλου εύκολο γι’ αυτούς να κάνουν κάτι τέτοιο. Αντιμετώπισαν μεγάλα εμπόδια όσοι δίωκαν τους δήμιους Ναζί. Προσέκρουσαν σχεδόν σε έναν τοίχο. Άρχισαν δουλειά στη Φρανκφούρτη το 1958, δηλαδή 13 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Ένας γενικός εισαγγελέας. Ένας νεαρός εισαγγελέας. Ένας δημοσιογράφος. Και ένας δικηγόρος. Έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. Στο επίκεντρο των εργασιών τους βρισκόταν το Άουσβιτς, το γνωστότερο από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Τα όσα συνέβησαν σε αυτό το στρατόπεδο θανάτου στην Πολωνία. Οι ερευνητές δεν βρήκαν κανέναν να τους υποστηρίζει, ακόμα και στον στενό τους κύκλο. Όλοι τους έλεγαν «παράτα τα, πέρασαν τώρα αυτά, γιατί τα σκαλίζεις». Όμως, όλα αυτά δεν πτοούσαν τον νεαρό, θαρραλέο και δυναμικό εισαγγελέα που ήταν επικεφαλής της επιτροπής. «Ο γερμανικός λαός πρέπει να μάθει ότι τα εγκλήματα δεν διαπράχθηκαν μόνο με εντολές των Χίτλερ και Χίμλερ και ότι τα έκαναν και απλοί στρατιώτες», έλεγε. Ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του ήταν ο προχωρημένης ηλικίας γενικός εισαγγελέας. Κατά τη γνώμη του, αυτή η υπόθεση θα έβγαζε τους Γερμανούς ασπροπρόσωπους.
Ο νεαρός εισαγγελέας έκανε τη νύκτα - μέρα. Υπήρχαν πάρα πολλοί φάκελοι και έγγραφα. Χρειαζόταν μάρτυρες και στοιχεία για να μπορεί να προβεί σε συλλήψεις. Σύμφωνα με τους νόμους της Ομόσπονδης Γερμανίας, οι ένοχοι θα μπορούσαν να δικαστούν μόνο για φόνο. Ή για συνέργεια σε φόνο. Αποτάθηκε στο αμερικανικό στρατηγείο στη Γερμανία και ανασκάλισε τα αρχεία τους. Ούτε ο εκεί Αμερικανός αξιωματούχος τον κατάλαβε και πολύ και θεώρησε ότι ήταν αχρείαστη η έρευνά του. Είπε το εξής στον εισαγγελέα: «Παράτα τα. Ό,τι έγινε έγινε. Όλοι στη Γερμανία ήταν μέλη του Ναζιστικού Κόμματος. Θα τους πάρεις όλους στο δικαστήριο; Ξέχασέ τα. Τώρα ο πραγματικός μας εχθρός είναι οι κομουνιστές». Κατά τη διάρκεια αυτής της έρευνας έζησε μεγάλες απογοητεύσεις ο εισαγγελέας. Έμαθε ότι ήταν Ναζί και ο πατέρας της γυναίκας την οποία αγαπούσε. Ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας του. Άρχισε πλέον να υποψιάζεται όλους όσους συναντούσε στον δρόμο ότι ήταν πρώην Ναζί. Η δε γερμανική νεολαία δεν γνώριζε απολύτως τίποτα σε σχέση με το Άουσβιτς. Δεν είχε ακούσει καν το όνομα του Άουσβιτς. Αυτό ήταν μια άλλη ντροπή για την κοινωνία. Συνέχιζαν τη ζωή τους σαν να μην είχε συμβεί ποτέ μια τέτοια θηριωδία στο πρόσφατο παρελθόν.
Αυτή η έρευνα ολοκληρώθηκε το 1963. Συνήλθε το Ομόσπονδο Δικαστήριο της Φρανκφούρτης. Προσήχθησαν ενώπιον της δικαιοσύνης 19 άτομα που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι του Άουσβιτς. Ανάμεσά τους υπήρχαν ακόμα και κάποιοι που ασκούσαν το επάγγελμα του δασκάλου σε δημοτικά σχολεία μετά τον πόλεμο. Οι δολοφόνοι που έστειλαν τους ανθρώπους σε θαλάμους αερίων ζούσαν τη ζωή τους μέχρι τότε σαν συνηθισμένοι άνθρωποι. Δεν τους άγγιξε κανείς. Οι ακροάσεις διήρκεσαν 20 μήνες. Ακούστηκαν 211 μάρτυρες. Μάρτυρες που κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από το Άουσβιτς. Οι 17 από τους 19 καταδικάστηκαν και τους επιβλήθηκαν διάφορες ποινές φυλάκισης. Κανένας από τους κατηγορούμενους που αποδείχθηκε το έγκλημά τους δεν δήλωσε μετάνοια.
Κοιτάξτε τώρα από τη μια τι έγινε εκεί και από την άλλη τι έγινε σε εμάς στην Κύπρο. Είμαστε ένας από τους σπάνιους λαούς που δεν αναζήτησαν τους δολοφόνους, δεν τους δίκασαν και δεν τους τιμώρησαν. Είναι λίγο - πολύ γνωστό ποιοι διέπραξαν τα εγκλήματα τα οποία έγιναν από τη δεκαετία του 1950 μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα και τι έκαναν και πού το έκαναν κάποιοι οι οποίοι βρίσκονται στη ζωή. Αλλά κανείς δεν τους αναζητεί. Είναι τόσο άνετοι, που ανάμεσά τους υπάρχουν κάποιοι που διηγούνται τα εγκλήματα που διέπραξαν και καυχιόνται.
Δεν εμποδίζεται η ειρήνη στην Κύπρο, έτσι δεν είναι; Ουσιαστικά το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να εμποδιστεί είναι η σούβλα!
Πηγή: http://politis.com.cy/article/to-nisi-pou-den-mporese-na-dikasi-tous-egklimaties-tou
Να αναφέρω στην αρχή αυτού του άρθρου εκείνο που θα έλεγα στο τέλος.
Δεν μπορεί να πετύχει την ειρήνη μια κοινωνία η οποία δεν αντικρίζει κατάματα την Ιστορία της και δεν αναζητά ούτε ρωτά για τους δολοφόνους των θυμάτων τα λείψανα των οποίων βγάζει από ομαδικούς τάφους μετά από χρόνια.
Το κατάφεραν αυτό οι Γερμανοί, οι οποίοι υπέστησαν μεγάλο τραύμα το 1945 λόγω της τρομερής τρέλας του Αδόλφου Χίτλερ. Αντίκρισαν κατάματα την Ιστορία τους. Δίκασαν τους εγκληματίες. Τους καταδίκασαν. Δεν ήταν καθόλου εύκολο γι’ αυτούς να κάνουν κάτι τέτοιο. Αντιμετώπισαν μεγάλα εμπόδια όσοι δίωκαν τους δήμιους Ναζί. Προσέκρουσαν σχεδόν σε έναν τοίχο. Άρχισαν δουλειά στη Φρανκφούρτη το 1958, δηλαδή 13 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Ένας γενικός εισαγγελέας. Ένας νεαρός εισαγγελέας. Ένας δημοσιογράφος. Και ένας δικηγόρος. Έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. Στο επίκεντρο των εργασιών τους βρισκόταν το Άουσβιτς, το γνωστότερο από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Τα όσα συνέβησαν σε αυτό το στρατόπεδο θανάτου στην Πολωνία. Οι ερευνητές δεν βρήκαν κανέναν να τους υποστηρίζει, ακόμα και στον στενό τους κύκλο. Όλοι τους έλεγαν «παράτα τα, πέρασαν τώρα αυτά, γιατί τα σκαλίζεις». Όμως, όλα αυτά δεν πτοούσαν τον νεαρό, θαρραλέο και δυναμικό εισαγγελέα που ήταν επικεφαλής της επιτροπής. «Ο γερμανικός λαός πρέπει να μάθει ότι τα εγκλήματα δεν διαπράχθηκαν μόνο με εντολές των Χίτλερ και Χίμλερ και ότι τα έκαναν και απλοί στρατιώτες», έλεγε. Ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του ήταν ο προχωρημένης ηλικίας γενικός εισαγγελέας. Κατά τη γνώμη του, αυτή η υπόθεση θα έβγαζε τους Γερμανούς ασπροπρόσωπους.
Ο νεαρός εισαγγελέας έκανε τη νύκτα - μέρα. Υπήρχαν πάρα πολλοί φάκελοι και έγγραφα. Χρειαζόταν μάρτυρες και στοιχεία για να μπορεί να προβεί σε συλλήψεις. Σύμφωνα με τους νόμους της Ομόσπονδης Γερμανίας, οι ένοχοι θα μπορούσαν να δικαστούν μόνο για φόνο. Ή για συνέργεια σε φόνο. Αποτάθηκε στο αμερικανικό στρατηγείο στη Γερμανία και ανασκάλισε τα αρχεία τους. Ούτε ο εκεί Αμερικανός αξιωματούχος τον κατάλαβε και πολύ και θεώρησε ότι ήταν αχρείαστη η έρευνά του. Είπε το εξής στον εισαγγελέα: «Παράτα τα. Ό,τι έγινε έγινε. Όλοι στη Γερμανία ήταν μέλη του Ναζιστικού Κόμματος. Θα τους πάρεις όλους στο δικαστήριο; Ξέχασέ τα. Τώρα ο πραγματικός μας εχθρός είναι οι κομουνιστές». Κατά τη διάρκεια αυτής της έρευνας έζησε μεγάλες απογοητεύσεις ο εισαγγελέας. Έμαθε ότι ήταν Ναζί και ο πατέρας της γυναίκας την οποία αγαπούσε. Ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας του. Άρχισε πλέον να υποψιάζεται όλους όσους συναντούσε στον δρόμο ότι ήταν πρώην Ναζί. Η δε γερμανική νεολαία δεν γνώριζε απολύτως τίποτα σε σχέση με το Άουσβιτς. Δεν είχε ακούσει καν το όνομα του Άουσβιτς. Αυτό ήταν μια άλλη ντροπή για την κοινωνία. Συνέχιζαν τη ζωή τους σαν να μην είχε συμβεί ποτέ μια τέτοια θηριωδία στο πρόσφατο παρελθόν.
Αυτή η έρευνα ολοκληρώθηκε το 1963. Συνήλθε το Ομόσπονδο Δικαστήριο της Φρανκφούρτης. Προσήχθησαν ενώπιον της δικαιοσύνης 19 άτομα που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι του Άουσβιτς. Ανάμεσά τους υπήρχαν ακόμα και κάποιοι που ασκούσαν το επάγγελμα του δασκάλου σε δημοτικά σχολεία μετά τον πόλεμο. Οι δολοφόνοι που έστειλαν τους ανθρώπους σε θαλάμους αερίων ζούσαν τη ζωή τους μέχρι τότε σαν συνηθισμένοι άνθρωποι. Δεν τους άγγιξε κανείς. Οι ακροάσεις διήρκεσαν 20 μήνες. Ακούστηκαν 211 μάρτυρες. Μάρτυρες που κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από το Άουσβιτς. Οι 17 από τους 19 καταδικάστηκαν και τους επιβλήθηκαν διάφορες ποινές φυλάκισης. Κανένας από τους κατηγορούμενους που αποδείχθηκε το έγκλημά τους δεν δήλωσε μετάνοια.
Κοιτάξτε τώρα από τη μια τι έγινε εκεί και από την άλλη τι έγινε σε εμάς στην Κύπρο. Είμαστε ένας από τους σπάνιους λαούς που δεν αναζήτησαν τους δολοφόνους, δεν τους δίκασαν και δεν τους τιμώρησαν. Είναι λίγο - πολύ γνωστό ποιοι διέπραξαν τα εγκλήματα τα οποία έγιναν από τη δεκαετία του 1950 μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα και τι έκαναν και πού το έκαναν κάποιοι οι οποίοι βρίσκονται στη ζωή. Αλλά κανείς δεν τους αναζητεί. Είναι τόσο άνετοι, που ανάμεσά τους υπάρχουν κάποιοι που διηγούνται τα εγκλήματα που διέπραξαν και καυχιόνται.
Δεν εμποδίζεται η ειρήνη στην Κύπρο, έτσι δεν είναι; Ουσιαστικά το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να εμποδιστεί είναι η σούβλα!
Πηγή: http://politis.com.cy/article/to-nisi-pou-den-mporese-na-dikasi-tous-egklimaties-tou
Καποιος που, απο το βημα της Γενικης Συνελευσεως των Ηνωμενων Εθνων, καλεσε τους Τουρκους, ως εγγυητρια δυναμη, να επεμβουν στην Κυπρο διοτι "το πραξικοπημα δεν εστρεφετο μόνο κατα των Ελληνοκυπριων, αλλά και κατα των Τουρκοκυπριων", εγινε, μετα τον θανατο του, αγαλμα υψους 10 μετρων.
ΑπάντησηΔιαγραφή