Σάββας Καλεντερίδης: Ποιο είναι το μεγάλο εμπόδιο στην προσέγγιση Ρωσίας-Τουρκίας

Έχει απασχολήσει τη διεθνή κοινότητα και τους αναλυτές παγκοσμίως το ταξίδι του Ερντογάν στην Αγία Πετρούπολη και η επιχείρηση επαναπροσέγγισης και αναθέρμανσης των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας, οι οποίες ήταν παγωμένες από τις 24 Νοεμβρίου, όταν οι Τούρκοι κατέρριψαν ένα ρωσικό μαχητικό, στη Συρία.
Ο αρθρογράφος Χακάν Αλμπαϊράκ, που αρθρογραφεί στην εφημερίδα Karar, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που επισημάναμε κι εμείς σε πρόσφατο άρθρο μας, ότι δηλαδή οι πολιτικές των δυο χωρών στη Συρία αποτελούν σοβαρό εμπόδιο στην δημιουργία μιας πραγματικά στενής σχέσης μεταξύ των δυο χωρών. Μάλιστα ο Τούρκος αρθρογράφος κάνει ένα βήμα παραπέρα και δηλώνει ξεκάθαρα ότι στη Συρία η Τουρκία και η Ρωσία είναι αντιμέτωπες και διεξάγουν έναν ιδιότυπο πόλεμο μεταξύ τους, έναν πόλεμο που δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν εξέλθει κάποιος νικητής στα μέτωπα του Χαλεπιού και του Ιντλίμπ.

Καλύτερα όμως να βγάλουν μόνοι τους οι αναγνώστες μας τα δικά τους συμπεράσματα, διαβάζοντας το σοβαρό -κατά την άποψή μας- άρθρο.

Η προσέγγιση Τουρκίας-Ρωσίας και το Ζήτημα της Συρίας
Του Hakan Albayrak

Να το επαναλάβουμε. Δεν είναι δυνατόν να φανταστούμε την Τουρκία ξεκομμένη από τη Δύση και προσανατολισμένη στη φωλιά της «Ευρασίας». Η Τουρκία που επανακαθορίζει τα πάντα και ξαναχτίζεται από την αρχή, θα πρέπει να βρει τη θέση της και να τοποθετηθεί στο δικό της χώρο, αρχής γενομένης από τη Συρία και το Ιράκ.

Μέχρι να διαμορφωθεί και να ωριμάσει το υπόβαθρο της ισλαμικής ενότητας, είναι προς όφελος της Τουρκίας να παραμείνει στο ΝΑΤΟ και την τροχιά της ΕΕ. Για να εξισορροπήσει προβλήματα συσχετισμού δυνάμεων στους δυο αυτούς οργανισμούς, η Τουρκία είναι χρήσιμο να διευρύνει τις σχέσεις της με τη Ρωσία και να εισέλθει στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης. Όμως όλα αυτά θα πρέπει να τα αντιμετωπίζει ως μια μεταβατική κατάσταση, έχοντας ως στόχο να πετύχει την ευημερία, την ασφάλεια και τη σταθερότητά της σε μόνιμη βάση μέσω της ισλαμικής ενότητας· και σ’ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί με ταχύτητα.

Και λέμε με ταχύτητα γιατί δεν θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε για πολύ το ρόλο του εξισορροπητικού παράγοντα στο δίπολο Δύση-Ρωσία.

Σήμερα, η πιο επείγουσα εθνική μας επιδίωξη, είναι να οδηγήσουμε τους συμμάχους μας στη Συρία στη νίκη. Όπως δεν λαμβάνουμε υπόψη τις ενστάσεις της Δύσης, έτσι δεν θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τις όποιες ενστάσεις της Ρωσίας στο ζήτημα της Συρίας.

Ρώσος στρατιώτης διδάσκει αποναρκοθέτηση σε Σύρο στρατιώτη στην Παλμύρα (φωτ.: EPA / Sergei Chirikov)

Η Τουρκία κατόρθωσε να διατηρεί καλές σχέσεις με τη Ρωσία πριν από την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, παρά τις βαθιές διαφορές και συγκρούσεις συμφερόντων που είχαν οι δυο χώρες στη Συρία.

Με βάση την παραπάνω εμπειρία, μπορούμε να προβλέψουμε ότι οι δυο χώρες θα τα καταφέρουν αυτή τη νέα περίοδο, μετά την πρόσφατη επαναπροσέγγιση που έβαλε τέλος στην κρίση. Θα συγκροτήσουν έναν κοινό μηχανισμό που θα αποτρέψει δυσάρεστες καταστάσεις στη Συρία, μπορεί οι δυο χώρες να κινηθούν από κοινού εναντίον του Ι.Κ., όμως τα υπόλοιπα που τους χωρίζουν στη Συρία μπορούν να τα κλείσουν σε μια παρένθεση.

Ποια είναι η παρένθεση; Ένας άτυπος μεταξύ τους πόλεμος.

Δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς να τελειώσει ο πόλεμος και να βρεθεί από κοινού μια λύση στο ζήτημα της Συρίας, από την προσέγγιση Τουρκίας-Ρωσίας. Η Ρωσία δεν είναι σε θέση να εγκαταλείψει την προσπάθειά της να μετατρέψει τη Συρία σε ένα δορυφόρο της στην Μεσόγειο και όλα αυτά για χατήρι της Τουρκίας. Και η Τουρκία από την πλευρά της δεν είναι δυνατόν να εγκαταλείψει το στόχο της, που είναι να μετατρέψει τη Συρία σε ένα δικό της σύμμαχο και εταίρο.

Και αν δεν τα καταφέρουμε;

Αν δεν τα καταφέρουμε, θα κάνουμε αυτό που επιβάλλουν τα συμφέροντά μας. Θα συμμαχήσουμε με όποιον πρέπει, μέχρι να πετύχουμε αυτό που θέλουμε για τη νέα Τουρκία. Όμως πρώτα θα πρέπει να δοκιμάσουμε, να κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να πετύχουμε.

Η κατάσταση μας γεμίζει ελπίδες.

Ο στρατός του Άσαντ, ο στρατός του Ιράν, οι πολιτοφύλακες του Λιβάνου, οι διεθνείς ταξιαρχίες των σιιτών, η ομάδες του Μπαγντάτι, οι ΗΠΑ μαζί με τους Κούρδους του PYD και η Ρωσία, όλοι αυτοί ενώνουν τις δυνάμεις τους εναντίον των επαναστατών, όμως αυτοί δεν λυγίζουν. Και όχι μόνο δεν λυγίζουν, αλλά πετυχαίνουν νίκες σε πολλά μέτωπα. Για παράδειγμα κοιτάξτε την επική προέλαση του Στρατού του Πορθητή (Fetih Ordusu) στο Χαλέπι. Όλα αυτά γίνονται με την κεκαλυμμένη στήριξη της Τουρκίας.

Λογαριάστε τι θα μπορούσε να γίνει αν η Τουρκία τούς υποστήριζε φανερά και με όλες της τις δυνάμεις.

http://www.pontos-news.gr/article/153346/poio-einai-megalo-empodio-stin-proseggisi-rosias-toyrkias