30/5/16

Μάριος Ευρυβιάδης: Η Άγκυρα και οι τουρκοκύπριοι θέλουν εγγυητή για τα κλεμμένα και όχι για την ασφάλειά τους

-Η διαχρονική ντενκτασική επιχειρηματολογία και οι απαντήσεις προς τον Ντενκτάς τζούνιορ
Ξαναξεσπάθωσε, διαβάζουμε, σε τουρκική εφημερίδα ο Σερντάρ Ντενκτάς. «Και βέβαια δεν πρόκειται να καταργηθούν οι εγγυήσεις» φέρεται να δήλωσε, σχολιάζοντας τοποθέτηση του εκπροσώπου της Κυπριακής Δημοκρατίας πως οι Ελληνοκύπριοι δεν πρόκειται να αποδεχθούν την οποιανδήποτε μορφή τουρκικών εγγυήσεων στην Κύπρο.

Σύμφωνα με τον Σερντάρ Ντενκτάς τζούνιορ, οι εγγυήσεις της Τουρκίας χρειάζονται, αλλιώς οι Ελληνοκύπριοι θα τους ξανακάνουν «τα ίδια» όπως το 1963, δηλαδή θα τους ξανασφάξουν και θα τους ξανατρομοκρατήσουν όπως έκαναν τότε. Και αναρωτήθηκε ρητορικά: «Εάν έλθουμε πάλι σε σημείο να ζήσουμε τα ίδια, ποιος θα προστατεύσει τους Τουρκοκύπριους που είναι μειονότητα; Ποιος θα προστατεύσει τα δικαιώματά μας; Ποιο σύστημα θα προστατεύσει τη συνέχιση όσων κερδίσαμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Αυτό λοιπόν είναι το σύστημα των εγγυήσεων;»
Στα επιχειρήματα του τζούνιορ και προτού καν τα διατυπώσει, αλλά ακριβώς επειδή τα συμμερίζονται πολλοί ομοϊδεάτες του -μη εξαιρουμένων και των Ακιντζί, Ταλάτ κ.λπ.-, απάντησε ο γνωστός δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ στη στήλη του που φιλοξενείται σε μετάφραση στην εφημεριδα «Πολίτης», στις 16 Μαΐου. «Φοβάσαι γιατί είσαι ένοχος» ήταν ο εύστοχος τίτλος του κειμένου.
Ο πολιτικός μύθος πως οι Έλληνες «έσφαζαν» τους Τούρκους από το 1963 μέχρι που τους «έσωσε» η Άγκυρα τον Ιούλιο του 1974 -και ο οποίος, δυστυχώς, υιοθετήθηκε και από μεγάλο μέρος της πολιτικής ελίτ της Κύπρου με το κλισέ «εκάμαμεν τζιαι εμείς πολλά»- είναι ακριβώς αυτό: ένας πολιτικός μύθος. Όπως όλοι οι μύθοι εξυπηρετούν σκοπιμότητες, έτσι και ο συγκεκριμένος χρησιμοποιείται από Τούρκους της κοπής του τζούνιορ, για να συνεχίζουν να κατακρατούν τα κλεμμένα της κατοχής -που ξεπερνούν κατά πολύ τα 100 δισ. ευρώ-, αλλά και για να δίνει «άλλοθι» στους δικούς μας «πλατφορμιστές», «προσεγγιστές», «επαναπροσεγγιστές» και τα λοιπά μπουμπούκια του μπαξέ που έχουν «σωματοποιήσει» την τουρκική/οσμανλική «ιστορική» θεώρηση για τα πράγματα, γενικά, και που στην περίπτωση της Κύπρου έχουν ελληνοποίηση της τουρκικής/ντεκτασικής προπαγάνδας.
Ετεροχρονισμένα, ο Λεβέντ λέει στον Ντενκτάς τζούνιορ και στον κάθε σφετεριστή που καλοπερνά και τρώει από τα κλεμμένα του 1974, πως «φοβάται» διότι είναι κλέφτης και καταχραστής ξένης περιουσίας και όχι πως «φοβάται» ότι θα έλθουν οι Έλληνες να του ξανακάνουν «τα ίδια». Θέλει δηλαδή ο Ντενκτάς -και το σινάφι του- εγγυητή για τα κλεμμένα -θέλει να έχει κάποιον «φουσκωτό εγγυητή» δίπλα του με ένα ρόπαλο, ακριβώς όπως και με τους σημερινούς μαφιόζους «προστάτες»- να τον προσέχει και να τον προστατεύει από τον πολίτη που θα έρθει να του ζητήσει τον λόγο και να του πει πως αυτά που νέμεται δεν είναι δικά του, δεν του ανήκουν και πως πρέπει να τα επιστρέψει. Και με τον τρόπο αυτό και, χωρίς να το γνωρίζει καν, ο πολίτης θα παραπέμπει τους σφετεριστές, και τον κάθε πολιτικό αλήτη που νομίζει πως «η ισχύς είναι το μέτρο», σε μια μεγάλη και διαχρονική μακιαβελική αλήθεια: πως ο άνθρωπος μπορεί να συγχωρέσει τον δολοφόνο του πατέρα του, όχι όμως τον σφετεριστή της περιουσίας του.
Έχω και στο παρελθόν μέσα από τη στήλη, αλλά και αλλού, ασχοληθεί με τον πολιτικό μύθο «εκάμαμεν τζιαι εμείς πολλά». Και κατά το μύθο -επειδή «εκάμαμεν τζιαι εμείς πολλά»- πρέπει, σήμερα, και, για να έχουμε όχι καν ειρήνη αλλά μια «τουρκική ειρήνη», εσαεί, να πέσουμε όλοι μπρούμυτα, δηλ. η καταπληκτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού -το 80% του πληθυσμού-, ώστε ο κάθε Ντενκτάς να απολαμβάνει τα κλεμμένα του 1974.
Το πως, πέραν των κλεμμένων του 1974, οι Τούρκοι -το 18% του πληθυσμού- ελέγχει γύρω στο 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας (όχι της Κύπρου, διότι εδώ διεκδικούν και οι Εγγλέζοι) είναι ευρέως γνωστό. Το ότι οι Τούρκοι ελέγχουν και το 55% των κυπριακών ακτών, πόσοι το γνωρίζουν;
Σήμερα η ακτογραμμή είναι η πιο σημαντική πηγή παραγωγής πλούτου στην Κύπρο. Ήταν οι Αμερικανοί που το 2003 έκαναν την αποκάλυψη αυτή αναφορικά με την τουρκική κατοχή (Αλήθεια πού ήταν τότε η Κυβέρνηση και πού είναι η σημερινή και ποια η θέση της στο μείζον αυτό ζήτημα; Του το έχει πει κανείς το εντιμότατου αλλά και «πολυμήχανου» κύριου Άιντα;).
Τότε, το 2003, ο Ντενκτάς σίνιορ κλοτσούσε γενικά, κάτι που «ενόχλησε» την Ουάσινγκτον που προχώρησε σε αυτή την αποκάλυψη για να του δείξει πόσο «άπληστος» ήταν. Και ο Ντενκτάς έγινε «τούρκος» από τον θυμό. Βέβαια το 2003 το «πολιτικό καντήλι» του Ντενκτάς είχε ήδη σβήσει. Ο μακαρίτης Αμερικανός διπλωμάτης Thomas Weston, συντονιστής για το Κυπριακό στο αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών, έλεγε σε Κύπριους διπλωμάτες στην αμερικανική πρωτεύουσα να σταματήσουν να ασχολούνται ("to worry about Denktash") με τον Ντενκτάς. «Tον Ντενκτάς θα τον κανονίσουμε εμείς» τους έλεγε ("We shall take care of Denktash"). Και το έπραξαν. Είχε δίκιο ο Ντενκτάς όταν φώναζε πως τον ανέτρεψαν οι Αμερικανοί, με καμιά σαρανταριά εκατ. δολάρια που ξόδεψαν τότε, στα κατεχόμενα, χρηματοδοτώντας ένα «ήπιο πραξικόπημα» ("soft coup") στα πρότυπα των γνωστών μεταψυχροπολεμικών «επαναστάσεων των χρωμάτων» ("colour revolutions"). Και όπως το έκαναν με τον Ντενκτάς, τότε, μπορούν να το κάνουν και με άλλους, σήμερα, στην περιοχή. Τον Ερντογάν, για παράδειγμα, τον περιμένουν στη γωνία.
Τώρα ως προς την αφήγηση του Ντενκτάς τζούνιορ και, ειδικά αυτού, θέλω να του θυμίσω τι έλεγε ο πατέρας του δημόσια στις 16 Ιουλίου, την επόμενη δηλαδή του προδοτικού πραξικοπήματος. Είπε πως το πραξικόπημα είναι «εσωτερική υπόθεση» των Ελληνοκυπρίων και δεν αφορά ποσώς τους Τουρκοκύπριους. Η δήλωση του πατέρα του Σερντάρ είναι καταγεγραμμένη και δημοσιευμένη. Κατέχω πιστό αντίγραφο και την πηγή. Ο Ραούφ Ντενκτάς δεν είχε καμία έγνοια για την ασφάλειά του το 1974 και πως θα του συνέβαιναν «τα ίδια». Ο Ραούφ γνώριζε ακριβώς το ποιόν της ΕΟΚΑ Β και τι ακριβώς επιχειρούσαν τα παλληκάρια της φακής, σε συνεννόηση με τον δικτατορίσκο του «τενεκκέ» ("tin pot dictator") της Αθήνας -ήθελαν πραγμάτωση του «ονείρου τους», αυτού της «διπλής ένωσης - double enosis», όπως τους την επεξεργάσθηκαν το δίδυμο Μπολ-Άτσεσον το 1964.


Τα γεγονότα του 1967 διαψεύδουν την ντενκτασική προπαγάνδα
Γενικότερα, ο Ντενκτάς γνώριζε πως από τα τέλη του 1967 μέχρι και στις 16 Ιουλίου –και, όπως απέδειξαν και τα πράγματα, μέχρι και τη μέρα της εισβολής, στις 20 Ιουλίου– δεν υπήρξε κανένα επεισόδιο διακοινοτικής βίας στην Κύπρο. Ο ίδιος είχε συλληφθεί το 1967 και αφέθηκε ελεύθερος. Και στις αρχές του 1968 άρχισαν οι ενδοκυπριακές συνομιλίες. Ο Ντενκτάς συνελήφθη όταν προσπάθησε να εισέλθει μυστικά και παράνομα στην Κύπρο, διά θαλάσσης, από την Τουρκία. Είχε διαφύγει το 1964 με τουρκικό πολεμικό πλοίο, μετά την αποτυχημένη απόπειρά του και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας –της τουρκικής έκδοσης της Gladio– να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία προκαλώντας την αιματοχυσία του 1963-'64. Αν η σημερινή αφήγηση του γιου του Ντενκτάς περί τα ίδια ίσχυε, τότε ο πατέρας του –αυτός και αν ήταν τρομοκράτης αφού παραδέχθηκε δημόσια πως το 1958 οργάνωσε την  τοποθέτηση βόμβας στο τουρκικό προξενείο στην τουρκική συνοικία της Λευκωσίας και κατηγόρησε τους Έλληνες, προκαλώντας αιματηρά επεισόδια– δεν θα ζούσε σήμερα. Άλλο όμως η αφήγηση του κάθε ανιστόρητου και σφετεριστή και άλλο η ιστορία και τα αδιάψευστα καταγεγραμμένα γεγονότα.

Φοβάται επειδή είναι ένοχος
Πάντοτε και με αφορμή αφηγήσεις τύπου Ντενκτάς τζούνιορ, που αφθονούν στις μεταμοντέρνες ερμηνείες της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας –και που θεληματικά και εσκεμμένα αγνοούν το φασιστικό υπόβαθρο του τουρκισμού/κεμαλισμού–, παραπέμπω στο έργο του Richard A. Patrick "Political Geography and the Cyprus Conflict, 1963-1971" (University of Waterloo, 1976.) Το έργο αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ο συγγραφέας του υπηρέτησε με το καναδικό ειρηνευτικό απόσπασμα από την αρχή της κρίσης, πήγε πίσω στον Καναδά και εκπόνησε διδακτορική έρευνα βασισμένη σε πρωτογενή έρευνα πεδίου από την Κύπρο. Η μελέτη του είναι από μη φιλική ώς εχθρική για τους Έλληνες και εκδόθηκε από το Πανεπιστήμιο μετά που έφυγε από τη ζωή λόγω ασθένειας. 
Ας μελετήσουν το έργο του Patrick όλοι αυτοί του «εκάμαμεν τζιαι εμείς πολλά» οι οποίοι με κάθε ευκαιρία βγάζουν τη γλώσσα τους περίπατο και φορτώνουν «όλες» τις αμαρτίες, αλλά και τις «εικαζόμενες», στις πλάτες των Ελλήνων διότι αλλιώς θα καταρρεύσουν οι πολιτικοί τους μύθοι και τα ιδεοληπτικά τους κατασκευάσματα – οι «αφηγήσεις» τους. Θα μάθουν και θα εκπλαγούν, π.χ., πόσοι αθώοι Τουρκοκύπριοι εκτελέσθηκαν μεταξύ 1963-'67. 
Τον Σερντάρ Ντενκτάς δεν τον απειλεί κανείς και το γνωρίζει. Αν «φοβάται» είναι επειδή, όπως του τα λέει ο Λεβέντ, είναι ένοχος. Θέλει εγγυητή για τα κλεμμένα του –μεταξύ άλλων και για την κλεμμένη βίλα του πατέρα του που «κληρονόμησε»– και όχι για την ασφάλειά του.



Μάριος Ευρυβιάδης

1 σχόλιο:

  1. Εξαιρετικό άρθρο κύριε Ευρυβιάδη. Εκεί που πρέπει να επικεντρωθούμε είναι στ' ότι η καταπληκτική πλειοψηφία που λέτε αδυνατεί εδώ και τόσα χρόνια να δημιουργήσει δική της πρόταση στο κυπριακό, να την προτείνει στους τουρκοκύπριους και να επιδιώξει την εφαρμογή της ΑΣΧΕΤΩΣ με το κατά πόσον οι τουρκοκύπριοι θα δεκτούν την χείρα φιλίας που θα δώσουμε και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.