ΑΝΤΗΣ ΛΟΪΖΟΥ
Αφού μελέτησα με προσοχή το τελευταίο βιβλίο του Κώστα Ν. Χατζηκωστή, προβληματίστηκα και διαπίστωσα αβίαστα πολύ περισσότερα αρνητικά στοιχεία γι' αυτούς που μας κυβέρνησαν από το 1960 και εντεύθεν, χωρίς να είναι υπερβολή να πω ότι όλοι έχουν μπολιαστεί από τη μεγαλομανία, τον αυταρχισμό, τον ετσιθελισμό και τη νόσο του παντογνώστη, που είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να διακρίνει έναν ηγέτη. Κανένας από τους έξι προέδρους δεν είχε τα χαρακτηριστικά και την κουλτούρα του ηγέτη.
Δυστυχώς όμως το χειρότερο όλων, που συνάγεται μέσα από το βιβλίο, είναι η παντελής έλλειψη Εθνικής Στρατηγικής στα εθνικά μας θέματα και για μας τους Έλληνες της Κύπρου πρωτίστως στο κυπριακό πρόβλημα. Εκτιμώ ότι ο λόγος που ο συγγραφέας παρέθεσε στο παράρτημα του βιβλίου του την έκθεση Νιχάτ Ερίμ (1956) είναι για να καταδείξει τη διαχρονική ύπαρξη στρατηγικής των τουρκικών κυβερνήσεων από το 1956 (αμέσως μετά την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ) μέχρι την ολοκλήρωσή της, που εκτιμώ θα υλοποιηθεί με τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, σε περίπτωση που γίνουν αποδεκτές οι θέσεις της Τουρκίας στις συνομιλίες. Κρίνω σκόπιμο ν' αναφέρω ότι στην περίπτωση που επικρατούσε η λύση του σχεδίου Ανάν το 2004, θα υλοποιούντο πλήρως οι στόχοι της έκθεσης Νιχάτ Ερίμ.
Σε αντίθεση με τη σταθερή και συνεπή τουρκική στρατηγική, η πλευρά μας ουδέποτε αντέταξε μια εθνική στρατηγική, διαχρονικά, αλλά, όπως συνάγεται από το βιβλίο του κ. Χατζηκωστή, κάθε υποψήφιος πρόεδρος προεκλογικά παρουσίαζε μια στρατηγική διαφορετική από αυτήν της προηγούμενης κυβέρνησης, ενίοτε για να γίνει αρεστός και πιο εκλέξιμος. Πλέον χαρακτηριστική, αντιφατική και παράλληλα αυτοαναιρούμενη η πολιτική του Γλαύκου Κληρίδη, που στην πρώτη του θητεία βασίστηκε στην ενδυνάμωση της στρατιωτικής αμυντικής ικανότητας της Κύπρου με παραγγελίες σύγχρονων οπλικών συστημάτων και με κορωνίδα τη συνομολόγηση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με την Ελλάδα, για μιαν αποτρεπτική στρατηγική κατά της επιθετικής Τουρκίας, και που στη δεύτερή του θητεία δεν έφερε στην Κύπρο τους αγορασθέντες από τη Ρωσία αντιαεροπορικούς πυραύλους S 300, σταδιακά υποβάθμιζε τις ένοπλες δυνάμεις και στο τέλος έφερε το σχέδιο Ανάν, με τις γνωστές σε όλους μας καταστροφικές για την πλευρά μας πρόνοιες.
Εκτιμώ ότι δεν είναι τυχαίο που ο κ. Χατζηκωστής, στο δεύτερο μέρος του παραρτήματος του βιβλίου του, παρέθεσε και την ομιλία του Μακαρίου στα Ηνωμένα Έθνη τη 19η Ιουλίου 1974, ώρα 15:45 Νέας Υόρκης, (ώρα 21:45 Κύπρου της). Η ομιλία αυτή του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου εκφράζει απόλυτα και σαφέστατα την έλλειψη στρατηγικής, τη διχόνοια και τα χάλια της πλευράς μας, που δεν είχε μια ενιαία στρατηγική σε συνεργασία με την Ελλάδα στο μείζον εθνικό μας θέμα, το Κυπριακό.
Είναι αναντίλεκτα τρομακτικά και δημιουργούν κλίμα αβεβαιότητος πολλά (υπάρχουν και θετικά αλλά όχι στο εθνικό θέμα) από τα όσα αναφέρονται στο εν λόγω βιβλίο και πρέπει πρωτίστως να προβληματίσουν τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου, τις πολιτικές δυνάμεις και τον λαό που τις εκλέγει. Δυστυχώς, η έλλειψη ενιαίας εθνικής στρατηγικής, σε συνδυασμό με τους αποδυναμωμένους παράγοντες ισχύος θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη και παρά το ότι βρισκόμαστε σε δεινή κατάσταση, ποτέ δεν είναι αργά και είναι επιβεβλημένη, έστω και την εσχάτην, η χάραξη μιας ενιαίας εθνικής στρατηγικής (στόχοι-μέσα-τρόποι) σε συνεργασία με την Ελλάδα όχι μόνο στο Κυπριακό, αλλά σε όλα τα εθνικά θέματα. Σε αντίθετη περίπτωση, θα συρθούμε σε μια συνεχή υποχώρηση στα εθνικά μας θέματα, με τη λογική της αποδοχής των υποχωρήσεων που θα κάνουμε σε κάθε προηγούμενο, για το επόμενο ζήτημα.
Εάν Κύπρος και Ελλάδα δεν έχουν ηγέτες με κουλτούρα ηγέτη, με γνώσεις ιστορίας, φιλοσοφίας και με συγκεκριμένη στρατηγική στα εθνικά μας θέματα, είμαστε χαμένοι.
Σημερινή
Δυστυχώς όμως το χειρότερο όλων, που συνάγεται μέσα από το βιβλίο, είναι η παντελής έλλειψη Εθνικής Στρατηγικής στα εθνικά μας θέματα και για μας τους Έλληνες της Κύπρου πρωτίστως στο κυπριακό πρόβλημα. Εκτιμώ ότι ο λόγος που ο συγγραφέας παρέθεσε στο παράρτημα του βιβλίου του την έκθεση Νιχάτ Ερίμ (1956) είναι για να καταδείξει τη διαχρονική ύπαρξη στρατηγικής των τουρκικών κυβερνήσεων από το 1956 (αμέσως μετά την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ) μέχρι την ολοκλήρωσή της, που εκτιμώ θα υλοποιηθεί με τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, σε περίπτωση που γίνουν αποδεκτές οι θέσεις της Τουρκίας στις συνομιλίες. Κρίνω σκόπιμο ν' αναφέρω ότι στην περίπτωση που επικρατούσε η λύση του σχεδίου Ανάν το 2004, θα υλοποιούντο πλήρως οι στόχοι της έκθεσης Νιχάτ Ερίμ.
Σε αντίθεση με τη σταθερή και συνεπή τουρκική στρατηγική, η πλευρά μας ουδέποτε αντέταξε μια εθνική στρατηγική, διαχρονικά, αλλά, όπως συνάγεται από το βιβλίο του κ. Χατζηκωστή, κάθε υποψήφιος πρόεδρος προεκλογικά παρουσίαζε μια στρατηγική διαφορετική από αυτήν της προηγούμενης κυβέρνησης, ενίοτε για να γίνει αρεστός και πιο εκλέξιμος. Πλέον χαρακτηριστική, αντιφατική και παράλληλα αυτοαναιρούμενη η πολιτική του Γλαύκου Κληρίδη, που στην πρώτη του θητεία βασίστηκε στην ενδυνάμωση της στρατιωτικής αμυντικής ικανότητας της Κύπρου με παραγγελίες σύγχρονων οπλικών συστημάτων και με κορωνίδα τη συνομολόγηση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με την Ελλάδα, για μιαν αποτρεπτική στρατηγική κατά της επιθετικής Τουρκίας, και που στη δεύτερή του θητεία δεν έφερε στην Κύπρο τους αγορασθέντες από τη Ρωσία αντιαεροπορικούς πυραύλους S 300, σταδιακά υποβάθμιζε τις ένοπλες δυνάμεις και στο τέλος έφερε το σχέδιο Ανάν, με τις γνωστές σε όλους μας καταστροφικές για την πλευρά μας πρόνοιες.
Εκτιμώ ότι δεν είναι τυχαίο που ο κ. Χατζηκωστής, στο δεύτερο μέρος του παραρτήματος του βιβλίου του, παρέθεσε και την ομιλία του Μακαρίου στα Ηνωμένα Έθνη τη 19η Ιουλίου 1974, ώρα 15:45 Νέας Υόρκης, (ώρα 21:45 Κύπρου της). Η ομιλία αυτή του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου εκφράζει απόλυτα και σαφέστατα την έλλειψη στρατηγικής, τη διχόνοια και τα χάλια της πλευράς μας, που δεν είχε μια ενιαία στρατηγική σε συνεργασία με την Ελλάδα στο μείζον εθνικό μας θέμα, το Κυπριακό.
Είναι αναντίλεκτα τρομακτικά και δημιουργούν κλίμα αβεβαιότητος πολλά (υπάρχουν και θετικά αλλά όχι στο εθνικό θέμα) από τα όσα αναφέρονται στο εν λόγω βιβλίο και πρέπει πρωτίστως να προβληματίσουν τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου, τις πολιτικές δυνάμεις και τον λαό που τις εκλέγει. Δυστυχώς, η έλλειψη ενιαίας εθνικής στρατηγικής, σε συνδυασμό με τους αποδυναμωμένους παράγοντες ισχύος θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη και παρά το ότι βρισκόμαστε σε δεινή κατάσταση, ποτέ δεν είναι αργά και είναι επιβεβλημένη, έστω και την εσχάτην, η χάραξη μιας ενιαίας εθνικής στρατηγικής (στόχοι-μέσα-τρόποι) σε συνεργασία με την Ελλάδα όχι μόνο στο Κυπριακό, αλλά σε όλα τα εθνικά θέματα. Σε αντίθετη περίπτωση, θα συρθούμε σε μια συνεχή υποχώρηση στα εθνικά μας θέματα, με τη λογική της αποδοχής των υποχωρήσεων που θα κάνουμε σε κάθε προηγούμενο, για το επόμενο ζήτημα.
Εάν Κύπρος και Ελλάδα δεν έχουν ηγέτες με κουλτούρα ηγέτη, με γνώσεις ιστορίας, φιλοσοφίας και με συγκεκριμένη στρατηγική στα εθνικά μας θέματα, είμαστε χαμένοι.
Σημερινή
1. Συμφωνώ ότι ουδείς από τους προέδρους δεν είχε τα χαρακτηριστικά του ηγέτη εφόσον ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έκαμε σοβαρό σχεδιασμό για υπεράσπιση του κυπριακού ελληνισμού από τις ορδές των μογγόλων και επανάκτηση των εδαφών μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή2. Όντως στρατηγική για μας τους Έλληνες της Κύπρου δεν υπήρξε και βεβαίως οι Τούρκοι ακολουθούν πολύ συγκεκριμένη στρατηγική από το 1956. Ναι πετυχαίνουν την στρατηγική τους με ΔΔΟ εκτός και αν διασπαστεί η ΔΔΟ και δημιουργηθεί πάλι κράτος ελεγχόμενο από τους Έλληνες. Λαμβάνοντας υπ' όψιν την βεβαιότητα διάλυσης της ΔΔΟ και δημιουργίας νέων ταραχών γίνεται αντιληπτό ότι η Κυπριακή Δημοκρατία ΔΕΝ πρέπει να καταργηθεί απ' όποια άποψη και αν το κοιτάξουμε. Επιπλέον, οι Τούρκοι υπολογίζουν ότι μέσω μιας ΔΔΟ όχι μόνο περιορίζουν την ισχύ των Ελλήνων στην Κύπρο αλλά δημιουργούν και τις συνθήκες για τουρκοποίηση ολόκληρου του νησιού.
3. Το παράδειγμα της θητείας Κληρίδη αποτυπώνει την προχειρότητα και τον ερασιτεχνισμό των δήθεν ηγετών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ακόμα και τις ορθές τους κινήσεις δύναται να τις τινάξουν στον αέρα - πάρτε για παράδειγμα σήμερα που συζητούμε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ΕΝΩ η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ισχυρότερη από ποτέ.
4. Ασφαλώς και ΠΟΤΕ δεν είναι αργά. Η Κυπριακή Δημοκρατία ΜΠΟΡΕΙ να παρασύρει την Ελλάδα σε μια πιο ορθή πορεία φτάνει να συνεχίσει να αναβαθμίζει τις σχέσεις της σε ολα τα επίπεδα με τα κράτη της περιοχής (και όχι μόνον). Η εμπορικοποίηση του φυσικού αερίου της ΑΟΖ της ΚΔ θα αναγκάσει την ίδια την ΚΔ να αναβαθμίσει και την ένοπλη άμυνα της αφού στην πορεία αυτή θα μπαίνουν και περισσότερα χρήματα στο κράτος και θα εντείνονται οι ψευδοπαλληκαρισμοί των μογγόλων. Εδώ υπάρχουν προοπτικές για δημιουργία ενός πραγματικά ισχυρού κράτους και είναι θέμα χρόνου να αποβάλουν οι ραγιάδες μας εδώ την ηττοπάθεια. Κάποτε θα συμφέρει στην Ελλάδα να συμμαχήσει πραγματικά με την ΚΔ αντί να γλείφει την Τουρκία.
Πολυ ευστοχο το σχολιο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσθεσω οτι δεν ειναι δυνατον ενα κρατος το οποιο να μην μπορει να ασκησει κυριαρχια σε ολη την επικρατεια του να μη σχεδιαζει την επανακαταληψη των κατεχομενων εδαφων (οπως πχ. η Ουκρανια).
Διαφορετικα τα μεγεθη Ουκρανιας - Κυπρου,αλλα θελω να δειξω οτι πρεπει να υπαρχουν στον κρατικο μηχανισμο μαξιμαλιστικες επιδιωξεις.