«Μα θέλετε και τη Μόρφου;»

Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν.
Αυτό το χαμόγελο, κι αυτόν τον ουρανό,
δεν μπορούν να μας τα πάρουν.
Γ. ΡΙΤΣΟΣ

Αν παρατηρήσει κανείς τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, θα διερωτηθεί αν ο Τζορτζ Όργουελ καταγόταν από κάποιο χωριό της επαρχίας Λευκωσίας και έγραφε αναλογιζόμενος τηνκυπριακή πραγματικότητα. Θυμόμαστε ότι στο συγκλονιστικό «1984» του δεν μπορεί να δεχθεί ότι μια κοινωνία λειτουργεί με βάση το εξής τρίπτυχο: «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «Η ελευθερία είναι σκλαβιά», «Η άγνοια είναι δύναμη». Περίεργο, αλλά το έργο του Όργουελ θα μπορούσε να τιτλοφορείται και «Κύπρος 2015». 

Αν, λοιπόν, ο Βρετανός Όργουελ ξεκινούσε να γράφει από τονΑπρίλη του 2015 (ας λησμονήσουμε προς στιγμήν τα προηγούμενα), είτε θα αυτοκτονούσε είτε θα έμενε στην ιστορίαόπερ και εγένετο. Θα καταλάβαινε πως στην ημικατεχόμενη Κύπρο εφαρμόζεται σχεδόν διά παντός το παραπάνω τρίπτυχο. Ηεπιστροφή «λίγων» προσφύγων στα σπίτια τους είναι «ελευθερία», ο πολεμοχαρής ηγέτης του κατοχικού καθεστώτος είναι η προσωποποίηση της «ειρήνης», για να μην προχωρήσουμε και στην άγνοια επί ζητημάτων επιβίωσης. Κάποιοι κυκλοφορούν «εικονούδες» για να πουν στον λαό πως η ομοσπονδία είναι ο παράδεισος που όλοι ονειρευόμαστε.

Κάποιοι έφτασαν σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης, που αν αύριο ξεκουμπιστεί ο τουρκικός στρατός και μας αφήσει η Τουρκία να χτίσουμε το μέλλον μας, θα παραλύσουν. Δεν θα ξέρουν τι να ζητήσουν, τόσο πολύ συμβιβάστηκαν με την κατοχή, πράγμα που φαίνεται σε αυτά που γράφουν. Θεωρούν χρήσιμο ναχασκογελούν όταν οποιοσδήποτε κάνει αναφορά στην Τουρκία, λες και άλλος έκανε την εισβολή. Άλλοι γράφουν πως αν «αύριο» πουν οι Ε/κ «ΟΧΙ» σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα, θα «μετακομίσουν» στα κατεχόμενα και θα ζήσουν ως υπήκοοι του ψευδοκράτους. Ακούς, παππού Όργουελ;

Τέλος πάντων. Διαβάσαμε στον «Φιλελεύθερο» το ρεπορτάζ του Κώστα Βενιζέλου για τη σημερινή συνάντηση που (θα) είχανΑναστασιάδης και Ακιντζί, όπου αναφέρεται ότι ο δεύτερος δεν συζητά επιστροφή εδαφών πέρα από περιθωριακές αναπροσαρμογές. Αντέδρασε, δυσανασχετώντας μάλιστα, σε αναφορά για τη Μόρφου λέγοντας επί λέξει: «Μα θέλετε και τη Μόρφου;», θεωρώντας προκλητικό (;) να ζητούν περισσότερα εδάφη οι Ελληνοκύπριοι. Το τραγικό της όλης υπόθεσης είναι το αν ο Ακιντζί αισθάνεται σουλτάνος στην περιοχή «του» ή το ότι δεν χτύπησε κανείς το χέρι στο τραπέζι μήπως και κατανοήσει ο Λεμεσιανός κατοχικός ηγέτης τι διάολο συμβαίνει στον τόπο;

Ζούμε πράγματα πρωτόγνωρα. Θεωρείται πλέον παράλογο να ζητείται η επιστροφή κατεχόμενων εδαφών από την ελληνοκυπριακή πλευρά, θεωρείται παράλογο να επιστρέψουνόλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Για κάποιους είναι λογικό να αναρωτιέται ο Ακιντζί γιατί «θέλουμε και τη Μόρφου», κάποιοι κάνουν συνέχεια παρόμοιες ερωτήσεις σε συμπατριώτες τους, γιατί «ρε παιδιά, δεν γίνεται να τα πάρουμε όλα, έχουν περάσει τόσα χρόνια». Πόσα χρόνια; Και δεν βρέθηκε ένας να φωνάξειτου Μουσταφά, για να ακούσουν και οι επικοινωνιολόγοι του, πως «ναι, φυσικά, θέλουμε και τη Μόρφου, θέλουμε και την Κερύνεια, τον Καραβά, όλη την Καρπασία, την Αμμόχωστο, τοΔίκωμο, την Τύμπου, την Ακανθού, το Κάρμι, το Πυρόι. Θέλουμε τον Πενταδάκτυλό μας, τη Γιαλούσα, την Κώμα του Γιαλού, τον Άγιο Αμβρόσιο. Θέλουμε το αυτονόητο, τηλευτεριά μας», όπως υποσχεθήκαμε, σιωπηρά κι ατόφια στο αυτί, απέναντι από το ανέγγιχτο βουνό μας, όπως το δήλωσαν μικρά παιδιά (ούτε λυσοφοβικά ούτε απορριπτικά), συγκινημένα και συγκλονισμένα το 1976, σε εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού για την Κύπρο, παραλλάσσοντας το γνωστό κομμάτι και υπογράφοντας συμφωνίες ανώτερες από αυτές του ΟΗΕ: «Πότες θα κάμει ξαστεριά κι αυγή πια να ροδίζει, να πάρω το τουφέκι μου με τ’ άλλα μου τ’ αδέρφια, για ν’ ανεβώ στο Δίκωμο και σ’ όλη την Κερύνεια, στη Μόρφου και στη Μεσαριά μέχρι την Καρπασία, να δω τον Πενταδάκτυλο να μου χαμογελάει, πότες θα κάμει ξαστεριά». Τετέλεσται…

Αλ. Μιχ.

20 Δεκεμβρίου 2015

Πηγή