Τα «Κρυφά Χαρτιά» της Ελληνική Πλευράς Στον Αυριανό Πρώτο Γύρο της Αναμέτρησης. - Αποκαλυπτική ανάλυση του Τζωρτζ Φρίντμαν

Του Μιχαήλ Στυλιανού

«Οι Γερμανοί επιζητούν να βρουν κάποιου είδους συγκάλυψη για τον ρόλο που παίζουν με τους ΄Ελληνες.»

Πολύτιμο εφόδιο στον διαπραγματευτικό εξοπλισμό της αυριανής ελληνικής αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες ελπίζεται να είναι η  ψύχραιμη, ευρεία και ενήμερη αντίληψη του πραγματικού συσχετισμού των δυνάμεων –οικονομικών, αλλά και πολιτικών και ψυχολογικών- που θα βαρύνουν στην πλάστιγγα και για την άλλη πλευρά του τραπεζιού.

Η διεθνής εποπτεία και πείρα του νέου υπουργού των Οικονομικών και η εντυπωσιακή ψυχολογική άνεση της νέας κυβέρνησης σε συναθροίσεις κορυφής -χωρίς προηγούμενο στην μακρά εμπειρία του γράφοντος- αποτελούν μια καθησυχαστική μαρτυρία. Ωστόσο η καθημερινή απορρόφηση με τα πιεστικά, τα επείγοντα και τα αιφνίδια, ενδέχεται να έχει δημιουργήσει κενά προς συμπλήρωση στην ενημέρωσή τους.

Οι χθεσινές συγκλονιστικές διαδηλώσεις σε πλείστες ευρωπαϊκές πόλεις δίνουν μια ιδέα για το συνεχώς διογκούμενο –άϋλο μεν, αλλά βαρύνον στους υπολογισμούς- κεφάλαιο ηθικής συμπαράταξης και αγωνιστικής αλληλεγγύης κοινωνικών μαζών, νεολαίας και πνευματικών ανθρώπων, σε έναν αγώνα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την εθνική κυριαρχία, και την παλινόρθωση της δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Οι διαστάσεις και η συναισθηματική φόρτιση αυτού του κινήματος, που επηρεάζει και τη στάση των λειτουργικών ΜΜΕ, δεν μπορεί παρά να προσλαμβάνονται ως πολιορκητικός κλοιός και από το ευρωκρατικό κονκλάβιο- εξ ου και οι κρίσεις υστερίας του κ. Ραχόϊ. 

Εγκεφαλογράφημα της Γερμανίας

Το πρόβλημα, που αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο εξεικονίζει, ειδικά για την Γερμανία ως ηγέτιδα ευρωπαϊκή δύναμη, καταγράφεται και αναλύεται σε (χρησιμότατη και για τους αυριανούς διαπραγματευτές)* ακτινογραφική παρουσίαση των υπαρξιακών διλημμάτων της σημερινής Γερμανίας, από τον Τζωρτζ Φρίντμαν, του γνωστού «ιδρύματος εμπιστευτικών ερευνών» Στράτφορ. 

Στην εξασέλιδη παρουσίαση μιας Γερμανίας με επιδιώξεις μεγάλης δύναμης αλλά χωρίς τους κινδύνους και τις συνέπειες που συνοδεύουν τέτοιες επιδιώξεις ιδιαίτερα στην περίπτωσή της, ο Φρίντμαν, σε κεφάλαιο αντιπροσωπευτικό πολυάριθμων αμερικανικών οικονομικών αναλύσεων, αναφέρεται στη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα και κατά προέκταση στην Ευρώπη του Νότου.  

Ιδού χρήσιμα, κατατοπιστικά αποσπάσματα:

«...Η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση τελεί σήμερα σε βαθειά κρίση. Πολλοί κατηγορούν τη Γερμανία για την κρίση, με το επιχείρημα ότι οι επιθετικές εξαγωγικές πολιτικές της και οι αξιώσεις της για λιτότητα ήταν κερδοσκοπικές και έσπειραν τους σπόρους της κρίσης. Κατηγορείται ότι χρησιμοποίησε το Ευρώ για την προαγωγή των συμφερόντων της και ότι διαμόρφωσε την πολιτική της Ε.Ε. για να προστατεύσει τις δικές της επιχειρήσεις.

Η εικόνα της άκακης Γερμανίας εξατμίσθηκε σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, δικαίως ή αδίκως. Σε πολλά μέρη παλιές εικόνες της Γερμανίας αναδύθηκαν ξανά (« Η Ανάδυση τους Γερμανίας», ειναι και ο τίτλος του άρθρου), άν όχι στο κέντρο αλλά στά διογκούμενα περιθώρια. Σε πραγματικό αν και περιορισμένο βαθμό η Γερμανία έγινε η χώρα που άλλοι Ευρωπαίοι φοβούνται...»

« ...Εάν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι ο κόσμος της Μέρκελ καταρρέει, δεν είναι υπερβολή ότι ο κόσμος και η Γερμανία αναμορφώθηκαν κατά τρόπο ασύλληπτο το 2005 (σημ. μετφ. όταν έγινε Καγκελάριος)...Η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, που διαρκεί επτά χρόνια τώρα, έπαψε από πολλού να είναι κυρίως οικονομικό πρόβλημα και είναι τώρα πολιτικό...»

«...Οι Γερμανοί δεν θέλουν να φαίνονται αυταρχικοί ή απειλητικοί, αλλά παίρνουν θέσεις όπου είναι και τα δύο. Στην ευρωπαϊκή κρίση, είναι η Γερμανία η πιο σκληρή, όχι μόνο απέναντι στο ελληνικό ζήτημα, αλλά στο γενικότερο ζήτημα της Νότιας Ευρώπης και της καταστροφικής κατάστασης ανεργίας...» 

«...Οι Γερμανοί επιζητούν να βρουν κάποιου είδους συγκάλυψη για τον ρόλο που παίζουν με τους Έλληνες...»

Παρακάτω ο Φρίντμαν εξηγεί ότι η οικονομία της Γερμανίας εξαρτάται από τις εξαγωγές, που αντιπροσωπεύουν το 50% του ΑΕΠ,  και οι περισσότερες από τις μισές των οποίων πήγαιναν στην ευρωζώνη. Αλλά ήδη φραγμοί αρχίζουν να ορθώνονται στην Ευρώπη, με κινήματα κατά της ελεύθερης διακίνησης προσώπων, που -με την οικονομική κρίση- πόσο θα αργήσουν να επεκταθούν και σε προστατευτικά μέτρα σε βάρος των γερμανικών εξαγωγών, από τις ασθενέστερες χώρες.

«...Η οικονομική κρίση ελευθέρωσε τον εθνικισμό, καθώς κάθε χώρα προσπαθεί να ακολουθήσει πολιτικές που θα είναι επωφελείς για την ίδια και πολλοί πολίτες- όχι κάτοχοι της εξουσίας αλλά παρά ταύτα με ισχύ- είδαν τους κανονισμούς της ΕΕ σαν απειλή στην ευημερία τους. Και πίσω από αυτούς τους κανονισμούς και την αξία του ευρώ είδαν το χέρι της Γερμανίας.» 

       Πίσω από τις πόζες της σιγουριάς

«Αυτό ήταν επικίνδυνο για την Γερμανία κατά πολλούς τρόπους. Η Γερμανία είχε αγωνισθεί να αποβάλει την φυσιογνωμία του επιδρομέα, ιδού αυτή που τώρα ξαναπροβάλλει. Ο εθνικισμός όχι μόνο απειλεί να τραβήξει τη Γερμανία πίσω στο περιφρονητέο παρελθόν της, αλλά απειλεί επίσης το ελεύθερο εμπόριο που είναι απαραίτητο για την ευημερία της. 

Η Γερμανία δεν θέλει να φύγει κανείς από τη ζώνη ελευθέρου εμπορίου. Η Ευρωζώνη είναι λιγότερο σημαντική, αλλά μιάς και έφευγαν από το νομισματικό μπλοκ, ο δρόμος προς τον προστατευτισμό είναι σύντομος. Η Ελλάδα καθ’ εαυτήν έχει μικρή σημασία, αλλά άν έδειχνε πως τα πάει καλύτερα με μια πτώχευση από το να πληρώνει το χρέος της, άλλες χώρες θα την ακολουθούσαν. Και αν έδειχναν ότι έξω από την Ευρωζώνη έβγαιναν ωφελημένες, τότε το όλο οικοδόμημα θα κατέρρεε» 

Και καταλήγοντας, ως προς την Ελλάδα, ο Φρίντμαν σημειώνει: 

« Η Γερμανία είχε ανάγκη να κάνει την Ελλάδα ένα παράδειγμα και προσπάθησε πολύ σκληρά την περασμένη εβδομάδα να είναι αλύγιστη, μοιάζοντας κάπως  με την παλιά Γερμανία. Το πρόβλημα  που είχε η Γερμανία είναι ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση, αν θέλει να επιζήσει, δεν μπορεί να συνθηκολογήσει. Εξελέγη για να αντισταθεί στη Γερμανία. Και οποιοδήποτε κι’ αν είναι το άγνωστο, δεν είναι σαφές ότι η πτώχευση, εν όλω ή εν μέρει, δεν θα είναι επωφελής. Και στο τέλος η Ελλάδα θα μπορούσε να ορίσει τους δικούς της κανόνες. Εάν οι Έλληνες πρόσφεραν και ποσοστό μόνο σε εξόφληση, θα βρισκόταν κανείς να το αρνηθεί, εάν ή άλλη επιλογή ήταν το τίποτα;» 

Αυτό το πολιτικο/ψυχολογικό υπόβαθρο της αναμέτρησης με την κομμαντατούρ των Βρυξελλών, που ανασύρει και προβάλλει ο Φρίντμαν, εξηγεί και τις εναλλασσόμενες όψεις τις εκείθεν πλευράς, από τις εγκαρδιότητες, τα χαμόγελα και τις σφικτές χειραψίες, στο «Γιουρογκρούπ» και στο Συμβούλιο κορυφής, για τις οθόνες της παγκόσμιας εικόνας, στην συντονισμένη επίθεση και το δηλητήριο των δηλώσεων Ντάϊσελμπλουμ και Σώυμπλε, το πρωί του Σαββάτου, για να καμφθεί τον σθένος του μικρού ΄Ελληνα. Η εναλλαγή από το καταπραϋντικό φαίνεσθε, στην πραγματική φύση του είναι.

Πριν από τον Φρίντμαν, μακρά σειρά Αμερικανών οικονομολόγων, από τις παραμονές των εκλογών, εστιάζονται στο ηθικά σαθρό της επιχειρηματολογίας και της εισαγγελικής πόζας της απέναντι πλευράς και επισημαίνουν τήν υποκρισία ή ελαφρότητα της δήθεν αδιαφορίας της για το ενδεχόμενο ελληνικής εξόδου από το Ευρώ.

Ενώ από πενταετίας οι Έλληνες βομβαρδίσθηκαν –μέχρι κορεσμού, αηδίας και απόρριψης- με περιγραφές του Αρμαγεδδώνα του Grexit- Αμερικανοί οικονομολόγοι, από τον ομοσπονδιακό Γκρήνσπαν μέχρι πλειάδας αντισυστημικών καθηγητών και αναλυτών προειδοποιούν για το ξήλωμα της ΟΝΕ, στο οποίο κατά βεβαιότητα θα οδηγούσε, μια σχετικά επιτυχημένη, πειθαρχική, επιστροφή των Ελλήνων στο εθνικό τους νόμισμα.

Είναι βέβαιο ότι στην αυριανή «φιλική αναμέτρηση» και σε όσους γύρους την ακολουθήσουν, οι «εταίροι» μας θα προσέρχονται απολύτως ενήμεροι και τής αποκαλυπτικής έκθεσης του Φρίντμαν, τόν οποίο, λόγω της φημολογούμενης σχέσης του με αμερικανικές υπηρεσίας, επιμελώς μελετούν και της αρθρογραφίας Αμερικανών, Καναδών, Γάλλων, και Γερμανών οικονομολόγων στους οποίους αναφερθήκαμε. 

Και οι προγραμματισμένες για σήμερα και αύριο μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις ευρωπαϊκής κινητοποίησης και ενεργού συμπαράταξης σε κοινό αγώνα με την Ελλάδα θα εισφέρουν τήν έμψυχη υπογράμμιση του γραπτού μηνύματος και προς τις δύο πλευρές του τραπεζιού.

*Οι υπογραμμίσεις από τον υπογράφοντα.