Kατεβαίνω την Ακαδημίας και βλέπω στο πανεπιστήμιο το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ένα σύνθημα τουλάχιστον 41 χρόνων παλιό. Πρέπει να γράψω κάτι για όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια, για την παρακμή, τις αδυσώπητες κομματικές μάχες για εξουσία και ευρωπαϊκά προγράμματα, δηλαδή χρήμα. Αλλά όταν βλέπω από κάτω το σύνθημα «Λαός και νεολαία τσακίζουν τις σύγχρονες χούντες», δεν θέλω να γράψω κανένα πολιτικό επιχείρημα, δεν μ’ ενδιαφέρει καμία πολιτική αντιπαράθεση με το λογικά αδιανόητο. Το μόνο που μου ’ρχεται αυθόρμητα στο στόμα είναι ένα σαρκαστικό, σιγά, ρε φίλε, μη σκίσεις κανένα καλσόν.
Κι όταν εμένα, ενός μεγάλου, τα υποτιθέμενα νεανικά συνθήματα μου φαίνονται τόσο σκονισμένα, τόσο συντηρητικά, μισού αιώνα παλιά, τότε έχουμε πρόβλημα. Πρόβλημα μεγαλύτερο από το πολιτικό.
Έπειτα βλέπω αυτή τη φωτογραφία στις εφημερίδες.
Και την κοιτάζω ώρα γιατί είναι μια φωτογραφία που με σοκάρει. Γιατί αυτή η φωτογραφία αναδύει μόνο υστερία. Τι θα κάνουν δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι αν κάτι πραγματικά οδυνηρό συμβεί στη ζωή τους; Γιατί αυτή η φωτογραφία δείχνει ότι οι πρωταγωνιστές έχουν ταυτιστεί με το ρόλο τους, πιστεύουν πράγματι ότι ζουν μεγαλειώδεις στιγμές, αντιμετωπίζουν σύγχρονες χούντες στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου με τους φρέντο από το Starbucks στο χέρι. Και αν πιστεύεις ακράδαντα ότι η πραγματικότητα είναι έτσι όπως εσύ την έχεις στο μυαλό σου, τότε, ως γνωστόν, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι τα ίδια, σαν να ’ναι η πραγματικότητα του μυαλού σου αληθινή.
Πώς έφτασε αυτή η κοινωνία να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα, να φτιάχνει μια δική της, βολική, εύκολη αλλά ανύπαρκτη; Το καλλιεργεί πάνω από 20 χρόνια. Από την εποχή της πλαστικής ευδαιμονίας με δανεικά χρήματα. Όλα ήταν δυνατά, the sky is the limit. Όλοι θέλαμε να είμαστε πλούσιοι και διάσημοι, όλοι είχαν δικαίωμα σε μια εύκολη ζωή, όλοι έπρεπε να έχουμε το μερίδιό μας στα 15 δευτερόλεπτα δημοσιότητας. Ήμασταν τραγουδιστές γιατί πηγαίναμε στα τάλεντ σόου, επώνυμοι γιατί κλεινόμασταν σ’ ένα σπίτι, όλοι έπρεπε να βρεθούμε σε μια φωτογραφία γυαλιστερού περιοδικού, να είμαστε το τριήμερο «περνάτε καλά; Μύκονοοοος». Δεν υπήρχαν περιορισμοί, υποχρεώσεις, μόνο κεκτημένα δικαιώματα. Η αξία της εργασίας, της παραγωγής, του ταλέντου έγιναν ανύπαρκτες έννοιες, άχρηστες, υποτιμητικές, αρκούσε η αναγνωρισιμότητα. Για μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας αυτός ο ψεύτικος κόσμος ήταν ο μόνος κόσμος που ήξερε, δεν θυμόταν άλλον. Κανείς δεν ήθελε να ξέρει ότι οφειλόταν σε δανεικά και ευρωπαϊκά πακέτα Ντελόρ, ότι χωρίς αυτά η οικονομική μας παραγωγή θα ισοδυναμούσε με ένα επίπεδο ζωής όπως της Βουλγαρίας. Το θέμα είναι να περνάς καλά. Καλή σας απόλαυση.
Έπειτα ήρθε η καταιγίδα του ίντερνετ. Οι πανωλεθρίαμβοι 42 ιντσών της τηλεόρασης πολλαπλασιάστηκαν στις μικρές οθόνες των υπολογιστών. Οι ρόλοι και τα δράματα σειρών δωματίου και ριάλιτι σόου της τηλεόρασης των 90s έγιναν ανεξέλεγκτα, πολλαπλασιάστηκαν σε χιλιάδες «προσωπικά προφίλ». Επισήμως τώρα πια ο καθένας δημιουργούσε το ρόλο της ζωής του, έφτιαχνε το avatar που ονειρευόταν. Όλα ακόμα πιο κραυγαλέα για να ξεχωρίσουν στο αχανές διάστημα του διαδικτύου. Υπερχείλιση συναισθημάτων, μελοδραματισμός μέχρι ναυτίας, αδυσώπητες συγκρούσεις στα πληκτρολόγια. Έγινε χαμός πάλι χθες. Πού έγινε ο χαμός και δεν πήρα είδηση; Στο φέισμπουκ.
Μάχες, φίλοι και εχθροί, σκληρές συγκρούσεις, χεράκι πάνω επιδοκιμασία, χεράκι κάτω μίσος, νικητές και ηττημένοι, στρατοί της νύχτας, διάσημοι εσωτερικού χώρου, άυλοι πόλεμοι, ρόλοι. Ξανά ρόλοι. Σ’ αυτό τον κόσμο όλοι έγραφαν, όλοι έλεγαν, όλοι θύμωναν, όλοι αγανακτούσαν. Κανείς δεν έκανε κάτι. Πολλοί μιλάνε και λίγοι κάνουν πράγματα, το πρόβλημα της χώρας.
Τέλος, ήρθε η οικονομική κρίση και μας αποτελείωσε. Ο συντηρητικός λαϊκισμός, για να διασώσει το χρεοκοπημένο σύστημα, πλάσαρε τη θυματοποίηση. Καλά ήμασταν, καλά περνούσαμε, μέχρι που ήρθαν οι κακοί, οι Ευρωπαίοι, η Μέρκελ, οι τρόικες, οι τοκογλύφοι και μας απειλούν, συνωμοτούν εναντίον μας και θέλουν να μας πάρουν τον ελληνικό τρόπο ζωής, αυτόν που μεγαλούργησε στα νάιλον χρόνια. Εμείς, θύματα της επίθεσης των «ξένων», δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, μόνο να αντισταθούμε στις σύγχρονες χούντες, στους κατακτητές, στους δοσίλογους, ψυχή βαθιά και ραντεβού στα γουναράδικα.
Κάτω τα χέρια από την παλιά Ελλάδα. Δεν χρειάζεται να διορθώσουμε τίποτα, να δημιουργήσουμε τίποτα, να παράγουμε κάτι, να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, να εφεύρουμε ένα νέο τρόπο βιώσιμης ζωής. Αντίθετα. Η κυρίαρχη ιδεολογία, από τα άκρα δεξιά ως τα άκρα αριστερά, ένα μόνο πράγμα λέει: Να αντισταθούμε, να διατηρήσουμε όσα μπορούμε περισσότερα από την παλιά Ελλάδα που χρεοκόπησε. Πέντε χρόνια παράγουμε Αντίσταση αντί για νέες δουλειές. Πέντε χρόνια όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι λένε ένα πράγμα: «Να μην περάσει». 5 χρόνια η κοινωνία παράγει «αγώνες» και αγωνιστές. Κατηγορεί σε όλους τους τόνους τη μεταπολίτευση, τα κόμματα της μεταπολίτευσης και συγχρόνως δίνει μάχες για να μην αλλάξει τίποτα από τη μεταπολίτευση. Και το χειρότερο, ούτε καν καταλαβαίνει πόσο σουρεαλιστική είναι η στάση της. Μάτια ερμητικά κλειστά.
Πριν από τα πολιτικά σχέδια, η κοινωνία μας χρειάζεται μάλλον ψυχανάλυση. Να ανοίξει διάπλατα τα μάτια και να αντικρίσει τον εαυτό της. Να αντιμετωπίσει τον εαυτό της. Με τα παλιά παραμύθια δεν φτιάχνονται καινούργιες ιστορίες.
AthΦΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΕΛΕΣ
Η Στοχοποίηση ως εργαλείο ανάλυσης του φαινόμενου της παρακμής της παιδείας μας και ως διαδικασία είναι βολική και εύκολη , την ίδια ώρα όμως και επικίνδυνη γιατί οδηγεί σε λάθος ερμηνείες του φαινόμενου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαράλληλα δε η παρακμή, η καχεκτικότητα συλλαμβάνεται και αποτυπώνεται με όσα πιάνει ο φακός της δημοσιότητας. Μπορεί οι συγκυρίες να βολεύουν την στοχοποίηση της Αριστεράς όμως από το σημείου τούτου μέχρι την αναγωγή της Αριστεράς του οποίου πολιτικού φορέα της ως τον αποκλειστικό και κύριο αίτιο της κρίσης στο εκπαιδευτικό μας σύστημα η απόσταση είναι εξωπραγματική.
Το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης της χώρας μας ως επιβλήθηκε από το 1947 και ένθεν αποτέλεσε την βάση του καχεκτικού μοντέλου του δημοκρατικού μας πολιτικού συστήματος. Προήγαγε τον παρασιτισμό, ανήγαγε την πελατειακή σχέση ως την απόλυτη σχέση πολίτη-Κράτους, κατέστησε το κράτος από πάροχο σε δυνάστη και επίτρεψε στην κρατική γραφειοκρατία να λειτουργεί ελέω θεού. Αυτά που ζούμε σήμερα είναι η κορυφή του παγόβουνου, το δε παγόβουνο σχηματίστηκε ως αποτέλεσμα της αυτούσιας μεταφοράς της καχεκτικότητας από την μια ιστορική περίοδο στην διάδοχη της.
Το φαινόμενο λοιπόν έχει ιστορικότητα και η αντιμετώπιση του θα προκύψει από την αναστροφή της πορείας που παρήγαγε και αναπαρήγαγε την κρίση. Η βάση του είναι (και) το απαρχαιωμένο, αποτυχημένο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.Ενα σύστημα (το οποίο αποτελεί ταυτόχρονα τον ακρογωνιαίο λίθο ενός απαρχαιωμένου εκπαιδευτικού συστήματος) το οποίο παράγει ως επί το πλείστον αδιέξοδα τόσο για όσους εισάγονται όσο και για όσους μένουν εκτός των πυλών των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Το αδιέξοδο με την σειρά του παράγει έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, αδιαλλαξία και βία. Τούτη αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης από δυναμικές μειοψηφίες οι οποίες κάλλιστα μπορούν να θεωρηθούν κατευθυνόμενες.Ομως η παραγωγή της οργής έχει αρχίσει από πολύ νωρίς και αυτή ως διαδικασία έχει πολιτικό χρώμα το οποίο ξεπερνά τον ορίζοντα της εικοσαετίας στην οποία βολικά παγιδεύεται ο αρθρογράφος.
Η αγανάκτηση ποτέ δεν παρήγαγε θετικά αποτελέσματα, αντίθετα αποτελεί μια βολική διαδικασία μέσα από την οποία το οποίο κατεστημένο σύστημα διασφαλίζει τα προνόμια του. Αντίθετα θεωρώ ότι το πλέον βασικό χαρακτηριστικό που καθιστά έναν άνθρωπο προοδευτικό και αριστερό είναι αυτό της ελπίδας.Το να μην αποθαρρύνεσαι , το να μην απελπίζεσαι, το να μάχεσαι γιατί θεωρείς πως μάχεσαι για το καλό ολάκερης της κοινωνίας, το να θεωρείς πως κουβαλείς αδικαίωτους αγώνες δεκαετιών στην πλάτη σου σε καθιστά αυτόματα και δημιουργικό μαχητή.
Ας αφήκουν λοιπόν στην άκρη οι νεόκοποι αναλυτές την ιδεολογικοποίηση της "εξέγερσης" και ας δουν όλα τα πολιτικά κόμματα που υπερασπίζονται την καχεκτικότητα (ως αντίτιμο στις ελίτ που τους τροφοδοτούν με πολιτικά καύσιμα) ως πολλαπλασιαστές της κρίσης.
Ερχόμαστε σε όλους αυτούς που πιστεύουν πως αριστερό σε κάνει η σχέση σου με αριστερά σχήματα, η οικειοποίηση συμβόλων ή συνθημάτων. Αριστερό σε κάμει η σχέση σου με το γίγνεσθαι, η συνεχή προσπάθεια παραγωγής της καθαρότερης αλήθειας καθώς και η συμμετοχή σου στην παραγωγή μιας καλύτερης κοινωνίας με πιο ανθρώπινο πρόσωπο.Αν λοιπόν κάποιοι πιστεύουν πως σχηματίζονται στρατιά απελπισμένων δύνανται να αλλάξουν τα κακώς κείμενα πλανώνται πλάνη οικτρά. Όπως και όσοι πιστεύουν πως η κοινωνική περιθωριοποίηση, η φτωχοποίηση συνιστούν το τίμημα αναπτυξιακής διαδικασίας απλά βαυκαλίζονται με φρούδες ελπίδες. Και οι δύο κατηγορίες είναι στρατηγικά ηττημένες και το ίδιο επικίνδυνες για το κοινωνικό σύνολο.
Πριν λίγες μέρες η Κα Μαρίζα Φουντοπούλου πρόεδρος του τμήματος Φιλοσοφίας/Παιδαγωγικής/Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών -και ανήκουσα στον ευρύτερο ιδεολογικό κύκλο της Ν.Δ. ως ή ίδια κατέθεσε- έδωσε μια συνέντευξη σε μέσο ενημέρωσης η οποία έτυχε ελάχιστης προβολής
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γιατί θα το διαπιστώσει ο καθείς διαβάζοντας την. Κομβικά σημεία στο σκεπτικό της, οι φράσεις "αν έχεις επιβιώσει σε αυτό το σύστημα" και "Δεν μπορούν οι φοιτητές του 2014 να χρησιμοποιούν τα ίδια εργαλεία που χρησιμοποιούσαμε εμείς τη δεκαετία του ’80"
Η κοινωνία έχει αλλάξει, η ζωή μας έχει αλλάξει σε όλα της τα επίπεδα , η πολύμορφη και πολλυεπίπεδη κρίση που ταλανίζει τον τόπο μας πρέπει να αναστραφεί. Η Απάντηση στις σύγχρονες προκλήσεις κατά συνέπεια απαιτεί πραγματική εκσυγχρονιστική αντίδραση (και) από την νεολαία μας.
Η μόνη εκσυγχρονιστική αντίληψη είναι η παραγωγή παιδείας σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η δοκιμασία και μόνο αυτή θα παράγει το αυθεντικό το καλύτερο το καθαρότερο.
Mia zoi apo to 1974 mexri simera ta idia. Oi koumounistes meta to Pasok kai tora to Tsyriza exoune analabei tin katastrofi tis Ellinikis paidieas. To pasok gia ta psifalakia ekane toumpeki kai xrisimopoiise tin aristera. I Nea Dimokratia apo to 1993 kai meta egine light Pasok. Tora pou kati paei na ginei erxaite o kathe kamenos marxistis lovotomimenos akritas kai mas to paizei ideologos . Diladi ta panepistimia sto ekosteriko pou einai kalitera apo to Yunnistan pos to diakiologoune ta aristera koumounistikis proeleusis kakkala?? Loipon Akrita sou eipa kai sto ksanaleo kopse tin proini augi kai ton apogeumatino risospasti kanei kakko ston eggefalo sou, oti fysika apemeine apo auton. O KOSMOS PAEI MPROSTA KAI OXI PISO..GELIE
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξεχαρβαλωμα της παιδειας εγινε απο το 74 και κμετα και ειχε σκεπτικο βαθυ και εξωθεν προερχομενο. Απλα εδω ντοπιοι καραγκιοζηδες το εφεραν εις περας και αυτο αφορα και πολιτικους και πανεπιστημιακους και φοιτητες. Τωρα που πετυχαν αυτο που ηθελαν (την κηδεμονια και συλληση της Ελλαδος) αντιδρουν σ' αυτη τη κατασταση για να σβησουν καθε πιθανη εστια αντιδρασεως στα σχεδια τους. Τα αναφερομενα στο αρθρο φαινοντα λογικα αλλα εχουν αλλη αφετηρια.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Το τελευταίο μάθημα του Αριστόβουλου Μάνεση (δημοκράτη καθηγητή και συνταγματολόγου) στις φοιτήτριες και στους φοιτητές του. Με θάρρος ανέβηκε στην έδρα και είπε τα λόγια του Ν.Ι.Σαρίπολου (κορυφαίου συνταγματολόγου):
ΑπάντησηΔιαγραφή..'Εάν βεβαίως η Ελευθερία εδιώκετο από όλη την Οικουμένη, ήθελε διασωθεί εν Ευρώπη. Εάν και απ' την Ευρώπη ολόκληρη εφυγαδεύετο, έπρεπε αυτή να βρει καταφύγιο στην κοιτίδα της ,την ωραία μας Ελλάδα. Εάν δε και απ' αυτή εξωθείτο, τότε η ιερά τούτη έδρα, η πανεπιστημιακή, άξια αυτής, ήθελε γίνει κρυπτήριο και κρυφιομύστες αυτής (σσ: οι μεμυημένοι, οι έμπιστοι της φύλαξης), οι στην πανεπιστημιακή έδρα της σοφίας λειτουργοί. Εάν δε τέλος και ενταύθα ο απηνής διωγμός κατελάμβανε αυτή, τότε ήθελον παραλάβει εγώ κάτω απ' την καθηγητική τήβεννό μου και καταβεί μελανείμων (σσ: ντυμένος στα μαύρα) την έδρα αυτή ως διοπετές τι παλλάδιο (σσ: που έρχεται απ' το Δία, κάτι το πολύ ιερό) κι έτσι κατακρύπτων αυτή (σσ: την Ελευθερία) έως ότου πιο αισιόδοξες και λαμπρές μέρες έρθουν, για να αποδώσω την φυγάδα στην πατρίδα''.
Η έκκληση του Αριστόβουλου Μάνεση στους φοιτητές του, στο τελευταίο του μάθημα, ήταν:
..'Μην επιτρέψετε να σας εξανδραποδίσουν. Μέσα στους ζοφερούς και άρρωστους καιρούς διατηρήστε άγρυπνη και ανυπότακτη τη σκέψη σας, περιφρουρήστε την άγια υγεία και ρωμαλεότητα της ψυχής σας, κρατήστε στητό και το ανάστημά σας. Και αν η εξουσία που τη συμφέρει να έχει παθητικούς πολιτικά υπηκόους, αδιάφορους, σας πει ότι έτσι κάνοντας δεν είστε φρόνιμοι και νομοταγείς πολίτες, αποδείξτε ότι καλός πολίτης είναι μόνο ο ελεύθερος πολίτης, ο συνειδητός ενεργός και υπεύθυνος πολίτης. Και θυμίστε της αυτό που είπε ο Περικλής στον ''Επιτάφιο''. ΟΠΟΙΟΣ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΦΙΛΗΣΥΧΟΣ, ΑΛΛΑ ΑΧΡΕΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ”.
..Και κατέληξε ο δάσκαλος Αρ. Μάνεσης:
''Και μην ξεχνάτε σήμερα τις δύσκολες για την πατρίδα και το λαό μας περιστάσεις τα λόγια του ποιητή και θέλω μ' αυτά να σας αποχαιρετήσω : '' Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει ΑΡΕΤΗΝ και ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ''».
.. Μια παλιότερη μελέτη των καθηγητών Μάνου Αντωνίνη και Πάνου Τσακλόγλου (www.aueb.gr/Users/tsakloglou/educ-imop.pdf) με θέμα τις «αναδιανεμητικές επιπτώσεις της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα» δίνει ενδιαφέρουσες απαντήσεις για τον (ταξικό) χαρακτήρα της ακολουθούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής με ή χωρίς Μνημόνια. Τα στοιχεία και συμπεράσματα των ερευνητών μιλούν από μόνα τους:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Η εμπειρία όλων των (καπιταλιστικών) χωρών δείχνει ότι στην κούρσα για την είσοδο στην ανώτατη εκπαίδευση τα παιδιά των πλούσιων στρωμάτων έχουν πολλαπλάσιες πιθανότητες από τα παιδιά των φτωχότερων στρωμάτων. «Παρόμοια – τονίζεται - είναι η κατάσταση και στην Ελλάδα».
β) Η δομή του συστήματος για την είσοδο στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα οδηγεί στη δημιουργία ενός παράλληλου εκπαιδευτικού συστήματος φροντιστηρίων και ιδιωτικών μαθημάτων για την υποστήριξη των υποψηφίων «σε βάρος της ποιότητας της διδασκαλίας στη σχολική αίθουσα (...). Αναπόφευκτα το σύστημα αυτό επιδρά στις πιθανότητες επιτυχίας μαθητών από διαφορετικά εισοδηματικά στρώματα».
γ) Η θεωρία της «δωρεάν δημόσιας» εκπαίδευσης είναι μια απάτη καθώς στην πράξη «οι μαθητές που δε συνεχίζουν τις σπουδές στο λύκειο προέρχονται κυρίως από φτωχότερες ομάδες του πληθυσμού». Η πιθανότητα να μη μετέχουν οι φτωχοί στην εκπαιδευτική διαδικασία του λυκείου «είναι 12 φορές μεγαλύτερη» από την πιθανότητα να μη μετέχουν οι πλούσιοι. «Έτσι λιγότερα παιδιά από τα φτωχότερα νοικοκυριά φτάνουν στο σημείο αφετηρίας για τις πανελλήνιες εξετάσεις».
δ) Η πιθανότητα ένας μαθητής να συμμετέχει στην παράλληλη διαδικασία (φροντιστήρια, ιδιαίτερα) για την προετοιμασία του για τις πανελλήνιες είναι 3 φορές υψηλότερη αν ανήκει στα πλούσια εισοδηματικά στρώματα έναντι των φτωχότερων. Καθόλου τυχαία λοιπόν, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εισάγονται 6 στους 10 πλούσιους μαθητές λυκείου έναντι 3 στους 10 των φτωχών μαθητών.
ε) Στις ηλικίες των 15-17 ετών εκτός εκπαιδευτικού συστήματος σύμφωνα με στοιχεία της δεκαετίας του '90 ήταν το 2,5% των μαθητών από πλούσια εισοδηματικά στρώματα έναντι 31,5% των μαθητών από τα φτωχά εισοδηματικά στρώματα. Μάλιστα, τα 3/5 των παιδιών που εγκαταλείπουν το σχολείο στην ηλικία των 14 χρόνων προέρχονται από τα πιο φτωχά, μεταξύ των φτωχών, στρώματα.
Συμπέρασμα: Στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης οι εκάστοτε κυβερνώντες – οι ίδιοι που έκαναν καμιά τριανταριά (!) εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» - κάθε φορά παρέδιδαν χειρότερο μπάχαλο απ' ό,τι παραλάμβαναν.
ENIKOS.GR (και τα δυο αποσπάσματα)
Sou exo pei min milas me ksylini glossa. Apo to 1974 kai meta exei parei ton katiforo i Ellada oso afora ta panepistimia. OTI kai na tsampounas mia volta na deis ta grafiti kai tin vromia einai pantou...Den exeis dystixos katalavei ti simenei Panepistimio xoris politika kommata. Smell the fresh Coffee LOVOTOMIMENE. KSYPNA
ΑπάντησηΔιαγραφήvlepo ta ANARXOKOKKINA syntrofia ekapsan tin efimerida athens voice. Mou aresei i Dimokratia sas. Opos to exo ksanapei. O kokkinos fasismos einai to idio me ton Mauro..KEFTYLISMENOI..KOKKINO-FASISTES
ΑπάντησηΔιαγραφή..Ξύλινη γλώσσα (μεταφραστικό δάνειο από το γαλλικό langue de bois) ονομάζεται η επαναλαμβανόμενη χρήση δεδομένων φράσεων και επιχειρημάτων σε περισσότερες από μια συζητήσεις ή αντιπαραθέσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύρια χαρακτηριστικά της ξύλινης γλώσσας είναι ο στόμφος και η ασάφεια. Αποτελεί έκφραση, η οποία συνηθίζεται όταν αναφέρεται κανείς στο λόγο των πολιτικών, των συνδικαλιστών, των συμβούλων επιχειρήσεων και χρησιμοποιείται για να υποδείξει ότι κάποιος ομιλητής αντί να επιχειρηματολογήσει για συγκεκριμένο θέμα, επιλέγει να παρουσιάσει μια σειρά από προκατασκευασμένες απαντήσεις, οι οποίες είναι γενικόλογες και αόριστες.
Όταν κάποιος λοιπόν μιλάει με «ξύλινη γλώσσα», τα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιεί είναι λίγο έως πολύ τα ίδια, ανεξαρτήτως θέματος και έτσι αποξενώνει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού του.
Perastika kai me ton kidemona sou. Vlepeis otan perneis to idio mathima pou dineis tote ginaite ksylini glossa? Mipos milas gia ta syntrofia tou Tsyriza I mipos koitas ton eauto sou ston katheftri otan diavazeis ton ISKRA??Den se ida na katadikazeis ton anarxokokkino fasismo??Eidika me ton Athens Voice...Min perimenete allon gyro.Telisoe mia gia panta to 1949.An omos exaite oneira ksypniste protou einai arga..
ΑπάντησηΔιαγραφή