Τους 10 καλούς λόγους που έχει το Ισραήλ να προσαρτήσει τα εδάφη του.

Jean Vercors  JSS News, γαλλόφωνος ισραηλινός ιστοτόπος (ΗΠΑ)            (μτφ. Κριστιάν)

Ένας διαρρήκτης σας αφαιρεί τη περιουσία σας, τη παίρνετε πίσω και σας κατηγορούν ως κλέφτη.
 Ήρθε η ώρα να δικαιωθεί ο ιδιοκτήτης!

Η έκθεση του Δικαστή Edmond Levi καλεί να νομιμοποιηθούν τα προωθημένα φυλάκια της Ιουδαίας - Σαμάρειας.

Οι ισραηλινοί οικισμοί στην Ιουδαία-Σαμάρεια δεν είναι αποικισμοί.  Η εβραϊκή παρουσία στην περιοχή συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό για περισσότερα από 3.000 χρόνια. Πρόκειται για εβραϊκές κοινότητες σε εδάφη με αραβική πλειοψηφία ακριβώς όπως υπάρχουν αραβικές κοινότητες στο Ισραήλ. Στο σύνολό τους, αυτές οι κοινότητες δεν αντιπροσωπεύουν παρά μόνο το 5% του εδάφους της Ιουδαίας-Σαμάρειας.

Ο ίδιος ο ΟΗΕ χρησιμοποίησε τους όρους Ιουδαία και Σαμάρεια στο κείμενο του ψηφίσματος 181 το Νοέμβριο του 1947 για να περιγράψει με ακρίβεια, στο άρθρο 2, τα σύνορα των δύο υπό σύσταση κρατών, αραβικού και εβραϊκού, με το μοίρασμα της υπό βρετανικής εντολής Παλαιστίνης.

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) και οι αντισημίτες, μεγάλοι παραγωγοί ψεμάτων, χτυπούν με ρόπαλο όλη την ημέρα τον πληθυσμό με τη λέξη κατοχή –και καταλήγει ο ακροατής να πιστεύει ότι στην πραγματικότητα το Ισραήλ έχει καταλάβει την Ιουδαία και τη Σαμάρεια. 

Αλλά, μιλώντας με ιστορικούς και νομικούς όρους, όλη αυτή η μιντιατική μασκαράτα αποτελεί παραποίηση του διεθνούς δικαίου.

1- Η Ιουδαία-Σαμάρεια είναι η ιστορική περιοχή του εβραϊκού έθνους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ κράτος της Παλαιστίνης σε αυτή τη περιοχή που να μην ήταν εβραϊκό.

2- Όταν το Ισραήλ ανέκτησε τον έλεγχο της γης του το 1967, όχι μόνο την απελευθέρωσε από την παράνομη κατοχή της από ένα πολεμοχαρές έθνος, την Ιορδανία, που είχε επιτεθεί, αλλά ενήργησε σύμφωνα με τα εβραϊκά εθνικά δικαιώματα που είχαν αναγνωριστεί από τη διοίκηση της Βρετανικής Εντολής.

Η διοίκηση του Ισραήλ στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια είναι επομένως νομικά αποδεκτή, παρά τις ύπουλες προσπάθειες του ΟΗΕ να καταστήσει παράνομες τις ενέργειες του Ισραήλ ψηφίζοντας γελοία ψηφίσματα. Εκ των πραγμάτων (De Facto), το Ισραήλ διαθέτει τους νόμιμους λόγους σε σχέση με τις αναγνωρισμένες νομικές αρχές για να υποστηρίξει την προσάρτηση της Ιουδαίας και της Σαμάρεια και την επέκταση των λεγόμενων «αποικισμών».

3-  Η περιοχή προσαρτήθηκε από την Ιορδανία μετά τον πόλεμο του 1948, αλλά επανακτήθηκε από το Ισραήλ το 1967 κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών. Πριν από την παρουσία των αυτοαποκαλούμενων Παλαιστίνιων, λαός που δεν υπήρχε πριν από το 1967, η περιοχή ήταν υπό ιορδανική κατοχή, μετά τη βρετανική και την οθωμανική κατοχή. Ποτέ δεν υπήρχε «παλαιστινιακό κράτος» σε αυτή τη γη. ΠΟΤΈ.

Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το νομικό κενό που υπήρχε κατά τη διάρκεια των δεκαεννιά χρόνων συνέπειας της χασεμιτικής επίθεσης (Ιορδανία) πληρώθηκε από το Ισραήλ, ήτοι από τη πολιορκημένη χώρα.

Το διεθνές δίκαιο λέει:

                                                                    

«Μια χώρα που επιτίθεται σε κάποιαν άλλη για να αδράξει το έδαφός της, χωρίς βάσιμο λόγο, δεν μπορεί ποτέ να διεκδικήσει την κυριαρχία της πάνω σε έδαφος που αποκτήθηκε ως αποτέλεσμα μιας επίθεσης.

Επιπλέον, την αρχή της αυτοάμυνας που δικαιούται νόμιμα το Ισραήλ επιβεβαιώνεται από το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

4. Η Ιουδαία και η Σαμάρεια αποτελούν τη καρδιά του Ισραήλ. Το κεντρικό όρος, με την Ιερουσαλήμ στο κέντρο, μας υπενθυμίζει την κληρονομιά του Εβραϊκού λαού.

Εδώ περπάτησε ο Αβραάμ με το γιο του Ισαάκ.

Εδώ έκτισε ο Ιακώβ τη σκηνή του και είναι από εδώ που οι πρόγονοι του εβραϊκού λαού κυνήγησαν τους λαούς της Χαναάν υπό τον Ιησού, γιος του Ναυή.

Στα όρη της Ιουδαίας και της Σαμάρειας βρίσκονται δεκάδες ιερές τοποθεσίες που έχουν μεγάλη ιστορική σημασία για τον εβραϊκό λαό.

Επί δεκαεννέα χρόνια, η Ιορδανία κατέλαβε παράνομα αυτά τα εδάφη και βεβηλώθηκαν οι εβραϊκοί τόποι, και αρνήθηκε το δικαίωμα πρόσβασης σε χώρους λατρείας στους Εβραίους.

Ποιος διαμαρτυρήθηκε; Πού ήταν οι αγανακτισμένοι;

Για περισσότερα από 40 χρόνια αυτές οι περιοχές είναι και πάλι υπό ισραηλινή κυριαρχία, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη προσαρτηθούν επισήμως από το Ισραήλ.

Η αρχαία προέλευση αυτών των γαιών αποδεικνύεται από τις συντριπτικές αποδείξεις των Εβραϊκών Ιερών Τόπων όπως  τον Τάφο του Ιωσήφ στη Ναμπλούς, το Σπήλαιο των Πατριαρχών στη Χεβρώνα και Rachel Ramat κοντά στη Βηθλεέμ.

Η Ιουδαία και η Σαμάρεια είναι η κοιτίδα των Δικαστών, των Εβραίων Βασιλέων και των προφητών.

Δεν υπάρχει Παλαιστίνη στην Αγία Γραφή, και πολλοί Χριστιανοί έχουν απατηθεί από την αραβική προπαγάνδα, και πιστεύουν ότι η Ιουδαία και η Σαμάρεια είναι παλαιστινιακές.

5. Στις 29 Νοεμβρίου 1947, οι Άραβες αρνήθηκαν την εφαρμογή του ψηφίσματος 181 των Ηνωμένων Εθνών που όριζε τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, ένα Αραβικό και το άλλο Εβραϊκό.

Η άρνηση αυτή έβαλε τέλος σε κάθε νομική βάση του ψηφίσματος 181 των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο σε κάθε περίπτωση, δεν είχε τη δύναμή του νόμου, επειδή ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και όχι από το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Με αυτή τη κατάσταση, έχουμε να κάνουμε με μια χώρα όπου νομικά δεν υφίσταται κυριαρχία από κανένα,  από τη στιγμή που το Ηνωμένο Βασίλειο παρέδωσε την εντολή του στα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία ψηφίσαν ένα ψήφισμα που απορρίφθηκε από τους Άραβες. Υπάρχει ένα νομικό κενό όσον αφορά την κυριαρχία επί των εδαφών της Ιουδαίας και της Σαμάρειας.

6. Εκτός από τους ιστορικούς δεσμούς της Ιουδαίας και της Σαμάρειας με τον εβραϊκό λαό, η διεκδίκηση του Ισραήλ για αυτά τα εδάφη είναι συμβατή με τη Σύμβαση του Σαν Ρέμο του 1920.

Η συμμετοχή των 51 μελών της Κοινωνίας των Εθνών, συμπεριλαμβανομένης της Μεγάλης Βρετανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και της Ευρώπης, επιβεβαίωσε τη συμφωνία Balfour που έδινε όλη τη γη δυτικά του Ιορδάνη στον εβραϊκό λαό. Η σημασία αυτής της σύμβασης είναι τέτοια ώστε  -είναι μια διεθνής συνθήκη- κανένα ψήφισμα του ΟΗΕ δεν μπορεί να την αντικαταστήσει ή να την αλλάξει!

Όταν τα ΜΜΕ και οι φιλο-παλαιστινιακές οργανώσεις μας βομβαρδίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι η Ιουδαία, η Σαμάρεια και η Ανατολική Ιερουσαλήμ είναι κατεχόμενα εδάφη και ότι βρίσκονται εκεί έποικοι ή εισβολείς, σημαίνει ότι υπάρχει σε αυτούς έλλειψη γνώσης σχετικά με το Σύμφωνο του Σαν Ρέμο, και μια φαύλη επιθυμία να απονομιμοποιήσουν το Ισραήλ. Θα ήταν πιο τίμιο να λένε ότι πρόκειται για αμφισβητούμενα εδάφη.  Αλλά η τιμιότητα δεν είναι πάντα στο πρόγραμμα των μέσων ενημέρωσης.

7- Η εναλλακτική πρόταση στην ισραηλινή κυριαρχία είναι η εκχώρηση της Ιουδαίας και της Σαμάρειας σε μια παλαιστινιακή ή αραβική κυριαρχία.

Ένα τέτοιο σχέδιο θα ήταν στρατηγική καταστροφή από την άποψη της ασφάλειας.

Σε μια τέτοια κατάσταση, το Ισραήλ θα γινόταν αιώνιος όμηρος της παλαιστινιακής τρομοκρατίας.

Μια παλαιστινιακή κυριαρχία θα ήταν επίσης απειλή για την Ιορδανία  -η οποία, επίσης, αντιτίθεται σθεναρά χωρίς να το αναφέρει οποιαδήποτε μέσο μαζικής ενημέρωσης-, και για τις μετριοπαθείς αραβικές χώρες. Θα γινόταν γρήγορα η πίσω αυλή της Χαμάς και του ισλαμικού φονταμενταλισμού.

Για να διασφαλιστεί η δική του επιβίωση και ασφάλεια, το Ισραήλ χρειάζεται υπερασπίσιμα ασφαλή σύνορα. Μια χώρα πλάτους 15 χιλιομέτρων είναι αδύνατο να υπερασπιστεί. Αυτός είναι ο στρατηγικός λόγος για τον οποίο οι Εβραίοι θα πρέπει να μείνουν εκεί που είναι και να αναπτυχθούν στη πατρίδα τους, στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια.

8. Η Ιορδανία είναι ένα παλαιστινιακό αραβικό κράτος, που βρίσκεται σε εμβαδόν περισσότερο από το 80% της υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνης που υποτίθεται ότι αποτελεί την εβραϊκή εθνική εστία. Κατοικείται, εξάλλου, κυρίως από Άραβες της Παλαιστίνης.

Δεδομένου ότι η υπό Βρετανική Εντολή Παλαιστίνη θεωρούσε ότι ήταν η γενέτειρα της Εβραϊκής εθνικής πατρίδας, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι έγινε ένα μοίρασμα  το 1923 εις βάρος του εβραϊκού πληθυσμού, καθώς η Υπεριορδανία είναι εθνικά καθαρή από κάθε εβραϊκή παρουσία.

Ιδρύθηκε λοιπόν ένα παλαιστινιακό κράτος στα εδάφη που χάθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία: η Ιορδανία, που έπρεπε να ονομάζεται Παλαιστινιακό Βασίλειο της Ιορδανίας. Τίποτα δεν δικαιολογεί τη δημιουργία ενός δεύτερου ή τρίτου παλαιστινιακού κράτους αν συμπεριλάβουμε και τη Λωρίδα της Γάζας, ενώ δεν υπάρχει παλαιστινιακός λαός, παρά μόνο από ιδεολογική κατασκευή που αποσκοπεί στην καταστροφή του Ισραήλ και τη δημιουργία ενός 23^ου αραβικού κράτους στη θέση του Ισραήλ.

9- Η διάλυση των στρατοπέδων προσφύγων ως μέρος της διαδικασίας επανατοποθέτησης, θα μειώσει τον αραβικό πληθυσμό στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια καθώς και τη φτώχεια και τη πυκνότητα στις πόλεις.

Ο αραβικός πληθυσμός που θα συνεχίζει να ζει στα νέα σύνορα του κράτους του Ισραήλ, θα απολαμβάνει τα δικαιώματα των πολιτών που προσφέρονται από το κράτος του Ισραήλ, αλλά θα έχει τη ιορδανοπαλαιστινιακή ιθαγένεια, ασκώντας τα πολιτικά δικαιώματα του στην Αμάν.

10- Μετά το πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967, τα Ηνωμένα Έθνη, τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί διακηρύσσουν διαρκώς ότι το Ισραήλ κατέχει παρανόμως τη «Δυτική Όχθη», μια περιοχή που κέρδισαν οι Άραβες κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1948 και κατείχαν μέχρι το 1967. Ωστόσο, το διεθνές δίκαιο προσδιορίζει σαφώς ότι ό τι αποκτήθηκε μέσω υπεράσπισης ενάντια μιας εξωτερικής επίθεσης, μπορεί νόμιμα να θεωρηθεί ως λάφυρα πολέμου. Η ονομασία Δυτική Όχθη εμφανίστηκε μετά το 1948 και επιδιώκει να «σβήσει» την εβραϊκή και την ιστορική ονομασία της περιοχής. Πρόκειται για αναθεωρητισμό.

Το Ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας, δεν απαιτεί από το Ισραήλ να παραδώσει την Ιουδαία και τη Σαμάρεια, αν και συχνά γίνεται τέτοια επίκληση από τις ισλαμικές δικτατορίες και τις φιλο-παλαιστινιακές ομάδες για να απαιτήσουν από το Ισραήλ να αποσυρθεί και να αποδεχθεί σύνορα με βάση τις γραμμές ανακωχής του 1949. Επιπλέον, ο «παλαιστινιακός λαός» δεν αναγνωρίζει το ψήφισμα 242 που υπεγράφη μεταξύ της Ιορδανίας και του Ισραήλ: δεν υπήρξε ακόμη.

Ορισμένοι Αγγλοσάξονες  διπλωμάτες (ο Arthur Goldberg και ο Ευγένιος Rostow), πρωταγωνιστές της σύνταξης αυτού του ψηφίσματος, δήλωσαν ότι το Ισραήλ δεν ήταν υποχρεωμένο να εκκενώσει το σύνολο των κατεχόμενων εδαφών.

Το Ψήφισμα 242 αναγνωρίζει ρητά ότι το Ισραήλ δέχθηκε επίθεση από την Ιορδανία, την Αίγυπτο και τη Συρία το 1967, και καλεί τα εμπλεκόμενα μέρη στη σύγκρουση να διαπραγματευτούν μια «δίκαιη και διαρκή ειρήνη που θα βασίζεται σε ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα».

- Η Συνθήκη του Σαν Ρέμο προσδιορίζει σαφώς ότι το Ισραήλ έχει το νόμιμο δικαίωμα να κατέχει ένα έδαφος για τον πληθυσμό του, εντός των ορίων που καθορίζονται από αυτό το Σύμφωνο.

Το Ισραήλ, περιλαμβανόμενων της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, ήταν η γη των Εβραίων από αμνημονεύτων χρόνων. Ιουδαία σημαίνει γη των Ιουδαίων, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούν τον όρο Δυτική Όχθη, το οποίο χρησίμευσε μόνο για 19 χρόνια και υπενθυμίζει την εισβολή και την κατοχή της Ιορδανίας.

Ποτέ σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, κανένα άλλο μη-εβραϊκό ανεξάρτητο κράτος καθιερώθηκε σε αυτή τη γη. Η εβραϊκή διασπορά, η οποία ξεκίνησε μετά την ήττα τους από τους Ρωμαίους το έτος 70, δεν είχε ως συνέπεια την αναχώρηση όλων των Εβραίων.

Εβραίοι έζησαν στην κοιλάδα του Ιορδάνη για δεκάδες αιώνες έως ότου οι Άραβες εισβολείς τους έδιωξαν το 1948, όταν οι επαρχίες της Ιουδαίας και της Σαμάρειας είχαν καταληφθεί από το Χασεμιτικό Βασίλειο της Υπεριορδανίας, η οποία συντόμεψε το όνομα του σε Ιορδανία το 1950.

Οι ιδεολογικοί εχθροί του Ισραήλ θέλουν να το σβήσουν ως έθνος. Αρνούνται απλώς το δικαίωμα του εβραϊκού κράτους να υπάρχει και να ζει σε ειρήνη, αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν κατανοήσει την εξαπάτηση εκείνων που τώρα αποκαλούν τους εαυτούς τους Παλαιστίνιους.

Όπως πάντα, το Ισραήλ δεν μπορεί παρά να στηριχθεί μόνο στον εαυτό του για να βρει μια λύση που θα είναι νομική, ιστορική και ηθική, η οποία παρέχει την ασφάλεια του και τη συνέχεια ενός εβραϊκού δημοκρατικού κράτους.

© Jean Vercors  

http://jssnews.com/2014/11/07/les-10-bonnes-raisons-qua-israel-dannexer-ses-territoires