Ο Βασίλης Καράς, όταν έγραφε αυτό το τραγούδι, επί μια εβδομάδα μπαινόβγαινε στο στούντιο και δεν μπορούσε να τραγουδήσει, γιατί τη φωνή του την έπνιγαν οι λυγμοί και το κλάμα.
Ο Βασίλης Καράς είναι δεύτερης γενιάς πρόσφυγας.
Άκουγε για τα βάσανα και τις σφαγές των προγόνων μας από τους γονείς και τους μεγαλύτερους, τους μειζετέρτ'ς, όπως λέμε στα ποντιακά.
Αλλ' επέθαναν σα στράτας κι άλλοι εφουρκίγανε.
Στην Ελλάδα του 2014 τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, με εξαίρεση ορισμένους βουλευτές που ανθίστανται στην ηθική και εθνική αυτή κατάπτωση, ακολουθούν πολιτική εμπαιγμού, ύβρεων και άρνησης της γενοκτονίας, αναλόγως των αποχρώσεων!
Ορισμένοι, μάλιστα, μιλούν για κατά φαντασίαν γενοκτονία!!!
Πότε θα ξυπνήσει άραγε ο ποντιακός και ο προσφυγικός Ελληνισμός;
Πιτσιρικάς τότε, μέσα της δεκαετίας του 60, πρώτες τάξεις του δημοτικού, είχαμε στη γειτονιά μια γριά την κυρά Αλεξάνδρα, σαλεμένη από την καταστροφή. Ποιος να ξέρε τι είχε πάθει η κακομοίρα! Βούταγε ένα μποξά και έτρεχε, ανέβαινε σε ένα βουναλάκι και φώναζε: έρχονται, έρχονται οι τσέτες και άρχιζε το μοιρολόι. Εμείς πιτσιρικάδες τότε δεν καταλαβαίναμε, δεν ξέραμε και την κοροϊδεύαμε. Θυμάμαι με φώναξε η γιαγιά μου και άρχισε να μου μιλάει για την κυρά Αλεξάνδρα και για κάτι γριές που είχαμε στη γειτονιά πάντα μαυροφορεμένες, με σπασμένες μέσες, που δεν μπορούσαν να σηκώσουν το κορμί τους και περπατούσαν πάντα σκυφτές. Αυτές θυμάμαι μου λέγε ήταν κοριτσάκια τότε στην καταστροφή 12-13 χρονών που τις βιάζανε οι Τούρκοι και τους σπάσανε τη μέση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παππούς μου, ο αδερφός του πατέρα μου, δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Αυτά όλα είναι γραμμάτια που μας τα χρωστάνε οι Τούρκοι. Κάποτε θα τα απαιτήσουμε πίσω και με τόκο.
Άγια μέρη, Σεβδίκιο, Γκιαούρκιο, Δεβελίκιο, Βουρλά, Μελί …. δεν τα ξεχάσαμε, δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ.