Του Σταύρου Καλεντερίδη*
Στη διεθνή πολιτική σκηνή και τις
διεθνείς σχέσεις υπάρχει μια δύναμη που κάθε μικρός και μεγάλος παίκτης,
διπλωμάτης, πολιτικός και επιχειρηματίας είναι αναγκασμένος να σέβεται ή έστω να
υπολογίζει. Πρόκειται για τη «διεθνή κοινή γνώμη», η οποία στην εποχή της
ραγδαίας ανάπτυξης στην επικοινωνία, τις μεταφορές και τις τεχνολογίες, απολαμβάνει
τη δυνατότερη πιθανή επιρροή και ισχύ της. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε και οι
συνεχείς προσπάθειες ελέγχου της κοινής γνώμης από διάφορα μέσα και κέντρα, από
κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς, κτλ.
Παρακολουθώντας λοιπόν τις πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα τα γεγονότα στην Παλαιστίνη, το Ιράκ και τη Συρία, η διεθνής κοινή γνώμη βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ηθικό δίλημμα: από τη μία βρίσκονται οι ισλαμιστές τρομοκράτες, η βία και ο σκοταδισμός της αλ-Κάιντα και του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Στον αντίποδα βρίσκονται οι «πολιτισμένες» πολιτικές ηγεσίες του Ισραήλ και των φιλοδυτικών δικτατόρων (Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, κτλ). Εδώ παρατηρείται ένα αδιέξοδο δίλημμα μιας και η διεθνής κοινή γνώμη δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ούτε την άκρατη βία και τρομοκρατία από τη μία, αλλά ούτε και την εκμετάλλευση και την ασυδοσία από την άλλη. Απότοκος του εν λόγω αδιεξόδου είναι ο συχνός διχασμός της διεθνούς κοινής γνώμης για τα ζητήματα της περιοχής. Η μια άποψη προσπαθεί να επικρατήσει της άλλης, ενώ χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια ξοδεύονται σε εκστρατείες ενημέρωσης και υποστήριξης των δύο πλευρών. Το δίλημμα αυτό άλλωστε παρατηρείται και στη χώρα μας όπου η ελληνική κοινή γνώμη φαίνεται πολλές φορές αδύναμη να διαλέξει ανάμεσα σε τρομοκράτη και δικτάτορα.
Παρακολουθώντας λοιπόν τις πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα τα γεγονότα στην Παλαιστίνη, το Ιράκ και τη Συρία, η διεθνής κοινή γνώμη βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ηθικό δίλημμα: από τη μία βρίσκονται οι ισλαμιστές τρομοκράτες, η βία και ο σκοταδισμός της αλ-Κάιντα και του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Στον αντίποδα βρίσκονται οι «πολιτισμένες» πολιτικές ηγεσίες του Ισραήλ και των φιλοδυτικών δικτατόρων (Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, κτλ). Εδώ παρατηρείται ένα αδιέξοδο δίλημμα μιας και η διεθνής κοινή γνώμη δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ούτε την άκρατη βία και τρομοκρατία από τη μία, αλλά ούτε και την εκμετάλλευση και την ασυδοσία από την άλλη. Απότοκος του εν λόγω αδιεξόδου είναι ο συχνός διχασμός της διεθνούς κοινής γνώμης για τα ζητήματα της περιοχής. Η μια άποψη προσπαθεί να επικρατήσει της άλλης, ενώ χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια ξοδεύονται σε εκστρατείες ενημέρωσης και υποστήριξης των δύο πλευρών. Το δίλημμα αυτό άλλωστε παρατηρείται και στη χώρα μας όπου η ελληνική κοινή γνώμη φαίνεται πολλές φορές αδύναμη να διαλέξει ανάμεσα σε τρομοκράτη και δικτάτορα.
Αυτό όμως που δεν προβάλλεται σχεδόν
πουθενά είναι πως το όλο δίλημμα είναι
στην πραγματικότητα πλαστό. Οι δύο αυτές πλευρές και εικόνες της
καθημαγμένης Μ. Ανατολής δεν είναι ούτε οι μόνες, ενώ σίγουρα δεν είναι και οι
καλύτερες δυνατές για την περιοχή. Επιπλέον, το κίβδηλο αυτό δίλημμα δεν έχει
δημιουργηθεί από τους απλούς κατοίκους της Μ. Ανατολής (οι οποίοι άλλωστε το
απεχθάνονται καθώς καθίστανται θύματα αυτού), αλλά είναι ένα αποκλειστικό
προϊόν της εξωτερικής πολιτικής και βούλησης της «Δύσης». Η Δύση είναι αυτή που
από το τέλος του Β’Παγκοσμίου και ύστερα ενθρόνισε τους ανά την περιοχή ανελεύθερους
μονάρχες (Ιορδανία, Σ. Αραβία, Ιράκ, κτλ.). Η Δύση είναι επίσης αυτή που
αποφάσισε να εγκαθιδρύσει νέα Ισραηλινή ηγεσία στην Παλαιστινιακή επικράτεια,
την οποία και υπερασπίζεται μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, η Δύση είναι αυτή που
χρηματοδότησε και εξόπλισε τις τρομοκρατικές Σουνιτικές οργανώσεις (Ταλιμπάν,
φύλαρχοι της Λιβύης, κτλ). Ακόμα και το νεοσυσταθέν Ισλαμικό Χαλιφάτο
δημιουργήθηκε με χρήματα των φιλοδυτικών μοναρχών της περιοχής (Σ. Αραβία,
Κατάρ, κτλ.) και τη σιωπηλή συμπεφωνημένη άδεια της Δύσης, η οποία επιδιώκει
μέσω των αργυραμοιβών - τρομοκρατών, να περιορίσει τη Σιιτική - Ιρανική απειλή.
Προφανώς, όταν προβάλλονται δύο
επιλογές, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί και οι δύο από τη Δύση, ό,τι και να
υποστηρίξεις, υποστηρίζεις εν τέλει τη δυτική πολιτική. Τοιουτοτρόπως λοιπόν
ελέγχεται η διεθνής κοινή γνώμη. Επιπλέον, οι δύο δυτικογενείς πιθανές όψεις της
περιοχής, δεν παρέχουν ούτε πραγματική δυνατότητα επιλογής , ούτε εκφράζουν
κάποια διαφορετική πολιτική ή αντίληψη. Συνεπώς,
το επίπλαστο αυτό δίλημμα, και οι διαστρεβλώσεις που προκαλεί, είναι κάτι το
οποίο η ιστορία οφείλει να χρεώσει στη Δύση.
Καταλήγοντας, η Δύση θα μπορούσε
πράγματι να παρουσιάσει εναλλακτικές και θετικές επιλογές για την περιοχή και
τους κατοίκους της οι οποίοι χειμάζονται ασταμάτητα για δεκαετίες. Κάτι τέτοιο
θα μπορούσε να συμβεί με την υποστήριξη πραγματικά δημοκρατικών ηγεσιών και
πολιτευμάτων στη Μ. Ανατολή. Ένας
τέτοιος «τρίτος δρόμος» με την πλήρη και ειλικρινή υποστήριξη της Δύσης, θα διέλυε
το φτιαχτό ηθικό δίλημμα, θα αφαιρούσε το επιχείρημα της «αντίστασης στον
κατακτητή» των ακραίων ισλαμιστών, ενώ θα διέλυε ταυτόχρονα την όποια
νομιμοποίηση για αυταρχισμό και ασυδοσία απολαμβάνουν οι δικτάτορες
επικαλούμενοι ζητήματα εθνικής ασφάλειας και τρομοκρατίας. Εύλογα λοιπόν, τα
αίτια των μεσανατολικών προβλημάτων και οι όποιες δυνατότητες αλλαγής δεν θα
πρέπει να αναζητούνται στους απλούς κατοίκους, αλλά στις προς δυσμάς συμμαχίες
και χώρες.
Ο Σταύρος Καλεντερίδης είναι Πολιτικός επιστήμονας, Διεθνολόγος - επικοινωνιολόγος
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "δημοκρατία"
Η Ιστορία πάντα διδάσκει και αποτελεί την μόνη ατραπό για λαούς και για Εθνη(http://www.tovima.gr/world/article/?aid=123332-Ευσταθιάδης Στάθης) .Η Αναδρομή αυτή στην πραγματική Αραβική Ανοιξη και η οποία προσέγγιση στον εκφυλισμό της θα δώσει και τα κλειδιά της επίλυσης των σημερινών εντάσεων.Σε αυτά δεν εμπεριέρεχεται ο ισραηλινός επεκτατισμός, ο εξοβελισμός των Κούρδων και η εδραίωση καθεστώτων που υπηρετούν και εξυπηρετούν ξένους σχεδιασμούς.Παράλληλα η Δύση οφείλει να παραδεχθεί οτι η άγνοια των λεπτών ισορροπιών του Αραβικού κόσμου δεν της επιτρέπει σε συνδυασμό με τους σχεδιασμούς της να αποκαταστήσει ή να συνδράμει στην αποκατάσταση των όσων κατεδαφίζονται. Η κριση στην μέση Ανατολή και στον Αραβικό κόσμο έχει πολύ δρόμο να διανυήσει ακόμα μέχρι την απόληξη της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δίλημμα δυστυχώς δεν είναι πλαστό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάμε για Ισλαμικές χώρες.
Θα αναλυθεί παρακάτω.
Ανάμεσα στον τρομοκράτη και τον φιλοδυτικό δικτάτορα προτιμότερο είναι το δεύτερο στη λογική "Το μη χείρον βέλτιστον".
Με τον φιλοδυτικό δικτάτορα υπάρχει σχετική σταθερότητα, πεθαίνουν λιγότεροι, μπορούν να υπάρξουν οικονομικές συμφωνίες και σε γενικές γραμμές η χώρα είναι ασφαλής για να την επισκεφτείς ως δυτικός.
Ο τρίτος δρόμος που προτείνει ο αρθρογράφος προς το τέλος του άρθρου έρχεται σε αντίθεση με το Ισλάμ και τη γενικότερη νοοτροπία που επικρατεί εκεί.
Ωμά, ψυχρά, αληθινά.
Τις Ισλαμικές χώρες δεν τις προσεγγίζουμε ΠΟΤΕ με όρους πολιτικής επιστήμης και Δημοκρατίας.
Δεν τις προσεγγίζουμε ΠΟΤΕ με Ελεύθερη δημοκρατική σκέψη.
Το πρώτο που χρειάζεται είναι η γνώση θρησκειολογίας διότι το Ισλάμ είναι σαφές όσον αφορά τους στόχους του ως θρησκεία.
Το Ισλάμ είναι πολιτική που σε αντίθεση με όλες τις άλλες πολιτικές μπορούμε να τη μάθουμε μόνο μέσα από θρησκευτικά Ισλαμικά βιβλία και όχι πολιτικά βιβλία.
Ωμά, ψυχρά, αληθινά.
Το Ισλάμ δεν προσαρμόζεται.
Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει αληθινός δημοκράτης. Ο ισλαμιστής ποτέ.
Προτείνω σε όλους τους φίλους του ιστολογίου αν μπορούν ή όποτε μπορέσουν να επισκεφτούν Ισλαμικές χώρες. Όχι μία αλλά τουλάχιστον 3 και η Υεμένη να ναι οπωσδήποτε μία από αυτές.
Να δουν, να επικοινωνήσουν, να αντιληφθούν νοοτροπία για να καταλάβουν ότι το Ισλάμ είναι μια ξεχωριστή περίπτωση απ’ όλες τις άλλες και η Δημοκρατία έρχεται σε ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τις βασικές αρχές του και τρόπο ζωής.
Δεν είναι λοιπόν μόνο θέμα γεωοικονομίας και συμφερόντων της Δύσης.
Και μέσω Δημοκρατίας μπορείς να ελέγχεις χώρες ως μεγάλος παίκτης. Τα παραδείγματα αρκετά. Ένα από αυτά η αγαπημένη μας πατρίδα.
Απλώς εκεί προτιμούν άλλο τρόπο ελέγχου λόγω Ισλάμ. Ανάλογα την περιοχή του πλανήτη λοιπόν.
Είναι λυπηρό αλλά είναι η ωμή αλήθεια.
Συμφωνώ πως ανεξάρτητα από τις ευθύνες για τα λάθη του παρελθόντος η "δύση" πρέπει να φέρει τη Δημοκρατία στη Μέση Ανατολή. Διότι η "ανατολή" δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνει. Όχι απλά δεν το επιθυμεί αλλά ούτε καν το διανοείται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Σταύρο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε κίνδυνο να γίνω κουραστικός, επειδή το έχω γράψει πολλές φορές, θέλω να σού υπενθυμίσω ότι μία μουσουλμανική χώρα (μηδέ της Τουρκίας εξαιρουμένης) δεν μπορεί να γίνει ποτέ δημοκρατική.
Και τούτο, επειδή Ισλάμ και δημοκρατία, όπως την καταλαβαίνουμε στην Δύση, είναι έννοιες ασύμβατες.
Σύμφωνα με την δημοκρατία (δεν την γράφω με κεφαλαίο, για να αποφευχθεί η σύγχυση με το republic), η εξουσία οφείλει να προέρχεται από τον λαό και να ασκείται υπέρ αυτού από τους νομίμως εκλεγμένους αντιπροσώπους του.
Σύμφωνα με το Ισλάμ, η εξουσία πηγάζει από τον Αλλάχ και ασκείται από τους επί της Γης εκπροσώπους του (μουλάδες, ιερατείο), ο δε λαός οφείλει απλώς υπακοή.
Ακριβώς γι αυτό δεν υπάρχει μουσουλμανικό και ταυτοχρόνως δημοκρατικό κράτος. Ή πολιτική δικτατορία θα έχει (αδιάφορο πώς λέγεται ο δικτάτωρ, απόλυτος μονάρχης ή πρόεδρος κλπ), ώστε να διασφαλίζεται το κοσμικό του πρόσωπο, ή θεοκρατία, κατά το μάλλον ή ήττον.
Βλέπεις τώρα στην Τουρκία, που το στρατιωτικό (κεμαλικό) κατεστημένο περιθωριοποιήθηκε, πού βαδίζει η χώρα. Δες και τα υπόλοιπα αραβικά (κυρίως) κράτη, αλλά σύγκρινε και το Ιράν του Σάχη με αυτό επεκράτησε μετά την Επανάσταση του 1979.
"...η "δύση" πρέπει να φέρει τη Δημοκρατία στη Μέση Ανατολή. Διότι η "ανατολή" δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνει. Όχι απλά δεν το επιθυμεί αλλά ούτε καν το διανοείται."
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Myron
Ερώτημα:
Πως θα το πετύχει αυτό η Δύση, ακόμα κι αν το ήθελε? Σε τέτοια περίπτωση, με ότι τρόπο και να προσπαθούσαμε θα υπάρξει μεγαλύτερο χάος.
Η Δημοκρατία είναι κάτι εντελώς το αντίθετο με το Ισλάμ.
Δεν μπορούν να αρνηθούν αυτά που πιστεύουν, τον τρόπο ζωής τους, τη νοοτροπία τους.Αυτά που γράφουν τα ιερά βιβλία τους. Αυτά που τους μαθαίνουν από μικρά παιδιά.
Τι λένε τα ιερά βιβλία για τη διάδοση της θρησκείας τους? Τι λέει για το μικρό κοριτσάκι? Πως πρέπει να μεγαλώνει και τι να του λένε για το ποια είναι θέση του όταν μεγαλώσει? Ποια είναι η διαδικασία για να παντρευτεί? Τι πιστεύει για τις Δυτικές γυναίκες? Τι λένε τα ιερά τους βιβλία πάνω σε αυτά κι άλλα πολλά? Πως αντιλαμβάνονται αυτά που εμείς λέμε ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ?
Η θέση της γυναίκας στο Ισλάμ
ορίζεται ακριβώς ποια είναι. Είναι αδιαπραγμάτευτο για το Ισλάμ αυτό. Πως θα τους μιλούσε για Δημοκρατία και ορισμένα ανθρώπινα δικαιώματα η Δύση ακόμα κι αν το ήθελε? Δεν είναι εφικτό. Θα ήταν ωμή επέμβαση(ακόμα και με "ήπιο τρόπο) στα θρησκευτικά τους πιστεύω και εκεί ακριβώς θα ξεκινούσε μεγάλο "πανηγύρι".
Τα λόγια του Προφήτη τους είναι ιερά.
Θα αρχίσω να βάζω αποσπάσματα εδώ μέσα μου φαίνεται.
Η Δημοκρατία έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές τους σε διάφορα ζητήματα.
Ισλάμ σημαίνει υποταγή.
Δημοκρατία σημαίνει Ισότητα, κοινωνική Δικαιοσύνη, Ελευθερία λόγου.
Για να υπάρχει Δημοκρατία δεν πρέπει να υπάρχει Ισλάμ και όταν υπάρχει Ισλάμ δεν υπάρχει Δημοκρατία. Ναι μεν αλλά δεν έχει με το Ισλάμ.
Επαναλαμβάνω όπως και στο προηγούμενο σχόλιο μου ότι το Ισλάμ δεν το ερμηνεύουμε ΠΟΤΕ με βάση τις πολιτικές επιστήμες.
Είναι από μόνο του και Θρησκεία και πολιτική.
Η απάντηση δίνεται από τη Θρησκειολογία που για το Ισλάμ εκτελεί κατ' εξαίρεση και χρέη πολιτικών επιστημών.
Τον αρθρογράφο τον εκτιμώ ιδιαίτερα και διαβάζω πάντα τα άρθρα του. Το συγκεκριμένο θέμα όμως το προσεγγίζει με βάση την επιστήμη του η οποία το ερμηνεύει με τις βασικές αρχές της όπως κάθε επιστήμη στον τομέα της.
Το δίλημμα δεν είναι πλαστό. Παίζονται ανθρώπινες ζωές πάνω σε αυτό. Το θέμα δεν είναι αν θα πεθάνουν αλλά ΠΟΣΕΣ θα πεθάνουν.
Με δικτάτορα(στρατηγό, Εμίρη, Βασιλιά) πεθαίνουν σαφώς λιγότεροι και αυτό έχει επιβεβαιωθεί αρκετές φορές.
Για έναΝ Ισλαμιστή τα θρησκευτικά του βιβλία δεν είναι απλώς η θρησκευτική του πίστη. Είναι πολιτική!
Ας το καταλάβουμε αυτό στη Δύση.
Δημοκρατία παντού δεν μπορεί να υπάρξει.