γράφει ο κ. Βασίλης Σ. Ε. Τσίχλης, Ιστορικός - δικηγόρος Πειραιώς
Όταν οι κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως είδαν έντρομοι τον αναρίθμητο στρατό του Σουλτάνου Μωάμεθ προ των τειχών, τρόμαξαν τόσο που άρχισαν να παρακαλούν τον Θεό, αν ήταν να χαθεί η Πόλη, να κατακτηθεί τουλάχιστον από τους Λατίνους, οι οποίοι ήταν επίσης Χριστιανοί.
Τότε ο Μέγας Δουξ Νοταράς, νομίζοντας ότι μιλά κατά των Λατίνων αλλά (όπως παρατηρεί ο Δούκας), μιλώντας στην πραγματικότητα κατά της Πόλεως, είπε το πασίγνωστο: «κρειττότερόν ἐστιν εἰδέναι ἐν μέσῃ τῇ πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν λατινικήν» (Δούκας XXXVII, 10), δηλαδή: «Είναι καλλίτερο να δούμε στη μέση της πόλεως να βασιλεύει το φακιόλι των Τούρκων παρά η λατινική καλύπτρα [η τιάρα του Πάπα]».
Ως γνωστόν, εκείνη την εποχή οι Βυζαντινοί πολιτικοί, παρά την ισχυρή αντίδραση, ήθελαν να «ενώσουν» τις δυο Εκκλησίες, καθώς αυτόν τον όρο επέβαλαν οι Δυτικοί ώστε να παράσχουν βοήθεια στη δοκιμαζομένη Αυτοκρατορία. Εκείνη την κρισιμότατη στιγμή, η Δύση ήταν η μόνη δύναμη που μπορούσε να προσφέρει κάποια βοήθεια, η οποία ήταν περισσότερο από πολύτιμη στην παραπαίουσα Αυτοκρατορία. Ο Νοταράς με όσα έλεγε απλώς απομάκρυνε την προοπτική συνεργασίας με τους Λατίνους και ως εκ τούτου τη μοναδική πιθανότητα σωτηρίας. Αυτή είναι η συμβατική άποψη με την οποία συντάσσονται οι περισσότεροι μελετητές. Ο κορυφαίος όμως βυζαντινολόγος Sir Steven Runciman, στην κλασσική μελέτη του για την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως (The Fall of Constantinople 1453, Cambridge 1965, σελ. 21), υποστηρίζει ότι αυτά τα λόγια δεν ήταν τόσο εξωφρενικά όσο αρχικώς ακούγονται.
Οι Δυτικοί δεν ήταν προετοιμασμένοι να εκστρατεύσουν κατά των Τούρκων και να αντιμετωπίσουν τον ισχυρό στρατό τους.
Οι Γαλλία και Αγγλία ήταν μακριά ενώ προσπαθούσαν να συνέλθουν από τον εκατονταετή πόλεμο. Ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν επίσης μακριά, αλλά δεν μπορούσε καν να επιβληθεί στους διαφόρους τοπικούς ευγενείς που απειλούσαν συνεχώς την εξουσία του.
Η Γένουα που διατηρούσε οικονομικά συμφέροντα στην Κωνσταντινούπολη, έπρεπε την ίδια περίοδο να αντιμετωπίσει έναν πολυέξοδο πόλεμο στην Ιταλία ενώ η Βενετία και ο Πάπας, αν και επιθυμούσαν, δεν μπορούσαν να προσφέρουν αρκετή βοήθεια.
Ο Βασιλιάς Αλφόνσος Ε΄ της Αραγονίας επίσης ήθελε να εκστρατεύσει κατά των Τούρκων, αλλά επιθυμούσε να γίνει ο ίδιος Αυτοκράτορας!
Επί πλέον, πώς ήταν δυνατόν να πειστούν οι κάτοικοι της Δύσεως να πληρώσουν φόρους και να εκστρατεύσουν για να βοηθήσουν τους Ανατολικούς, οι οποίοι για δυο αιώνες παρουσιάζονταν από τον παπισμό σαν αιρετικοί και οι Λατίνοι είχαν πολεμήσει εναντίον τους;
Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για μια σταυροφορία, και ο Νοταράς μάλλον το γνώριζε καλά.
Οι Έλληνες, επηρεασμένοι από τον κλήρο και τους μοναχούς, δεν επιθυμούσαν να απαρνηθούν τις εκκλησιαστικές τους παραδόσεις. Φαίνονταν έτοιμοι να πεθάνουν από τους Τούρκους προστατεύοντας την αληθινή πίστη με αντάλλαγμα την αιώνια ζωή. Επίσης, η προέλαση των Τούρκων τους φαινόταν σαν μια δίκαιη θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες τους. Αρκετοί ιεράρχες ανησυχούσαν ότι η ένωση, αντί να φέρει βοήθεια, θα κατέληγε απλά σε ένα ακόμη σχίσμα. Τα υπόλοιπα Ορθόδοξα Πατριαρχεία είχαν δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν επρόκειτο να δεχθούν την «ένωση».
Για ποιον λόγο οι υπόλοιποι ορθόδοξοι λαοί, οι Σέρβοι, οι Παραδουνάβιοι ή οι Ρώσοι, να δεχθούν τα πρωτεία της Δυτικής Εκκλησίας; Πώς θα μπορούσαν να πειστούν οι Έλληνες που είχαν ήδη υποδουλωθεί στους Τούρκους (και αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνισμού) να συμμετάσχουν στην «ένωση»; Η απάντηση είναι απλά πως δεν επρόκειτο να προσχωρήσουν στους Λατίνους, τους οποίους είχαν τόσο σφοδρά πολεμήσει τους τελευταίους δυο αιώνες.
Ίσως, λοιπόν, ήταν καλλίτερο να υποταχθεί ολόκληρος ο ελληνισμός ενιαίος στους Τούρκους, παρά να επιβιώσει ένα μέρος του το οποίο θα ήταν διασπασμένο και προσδεμένο στην ξένη λατινική Εκκλησία.
Όπως προείπαμε, η προοπτική βοήθειας από τη Δύση ήταν μικρή.
Κανένας Έλληνας δεν ήταν διατεθειμένος να παραδοθεί αμαχητί στους Τούρκους, όπως και κανένας αμερόληπτος παρατηρητής δεν μπορούσε να αμφιβάλει ότι η πτώση της Πόλεως ήταν απλώς θέμα χρόνου.
Ίσως έπρεπε οι Έλληνες να συσπειρωθούν γύρω από την ορθόδοξη Εκκλησία ώστε να επιζήσουν ως Έθνος. Τα γεγονότα τελικά επιβεβαίωσαν αυτήν την άποψη.
Ερμηνεύοντας τα λόγια του Νοταρά από αυτήν την οπτική γωνία, τότε φαίνεται ότι είχε αντιληφθεί την ιστορική συγκυρία.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Όταν οι κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως είδαν έντρομοι τον αναρίθμητο στρατό του Σουλτάνου Μωάμεθ προ των τειχών, τρόμαξαν τόσο που άρχισαν να παρακαλούν τον Θεό, αν ήταν να χαθεί η Πόλη, να κατακτηθεί τουλάχιστον από τους Λατίνους, οι οποίοι ήταν επίσης Χριστιανοί.Τότε ο Μέγας Δουξ Νοταράς, νομίζοντας ότι μιλά κατά των Λατίνων αλλά (όπως παρατηρεί ο Δούκας), μιλώντας στην πραγματικότητα κατά της Πόλεως, είπε το πασίγνωστο: «κρειττότερόν ἐστιν εἰδέναι ἐν μέσῃ τῇ πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν λατινικήν» (Δούκας XXXVII, 10), δηλαδή: «Είναι καλλίτερο να δούμε στη μέση της πόλεως να βασιλεύει το φακιόλι των Τούρκων παρά η λατινική καλύπτρα [η τιάρα του Πάπα]».
Ως γνωστόν, εκείνη την εποχή οι Βυζαντινοί πολιτικοί, παρά την ισχυρή αντίδραση, ήθελαν να «ενώσουν» τις δυο Εκκλησίες, καθώς αυτόν τον όρο επέβαλαν οι Δυτικοί ώστε να παράσχουν βοήθεια στη δοκιμαζομένη Αυτοκρατορία. Εκείνη την κρισιμότατη στιγμή, η Δύση ήταν η μόνη δύναμη που μπορούσε να προσφέρει κάποια βοήθεια, η οποία ήταν περισσότερο από πολύτιμη στην παραπαίουσα Αυτοκρατορία. Ο Νοταράς με όσα έλεγε απλώς απομάκρυνε την προοπτική συνεργασίας με τους Λατίνους και ως εκ τούτου τη μοναδική πιθανότητα σωτηρίας. Αυτή είναι η συμβατική άποψη με την οποία συντάσσονται οι περισσότεροι μελετητές. Ο κορυφαίος όμως βυζαντινολόγος Sir Steven Runciman, στην κλασσική μελέτη του για την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως (The Fall of Constantinople 1453, Cambridge 1965, σελ. 21), υποστηρίζει ότι αυτά τα λόγια δεν ήταν τόσο εξωφρενικά όσο αρχικώς ακούγονται. Οι Δυτικοί δεν ήταν προετοιμασμένοι να εκστρατεύσουν κατά των Τούρκων και να αντιμετωπίσουν τον ισχυρό στρατό τους.
Οι Γαλλία και Αγγλία ήταν μακριά ενώ προσπαθούσαν να συνέλθουν από τον εκατονταετή πόλεμο. Ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν επίσης μακριά, αλλά δεν μπορούσε καν να επιβληθεί στους διαφόρους τοπικούς ευγενείς που απειλούσαν συνεχώς την εξουσία του.
Η Γένουα που διατηρούσε οικονομικά συμφέροντα στην Κωνσταντινούπολη, έπρεπε την ίδια περίοδο να αντιμετωπίσει έναν πολυέξοδο πόλεμο στην Ιταλία ενώ η Βενετία και ο Πάπας, αν και επιθυμούσαν, δεν μπορούσαν να προσφέρουν αρκετή βοήθεια.
Ο Βασιλιάς Αλφόνσος Ε΄ της Αραγονίας επίσης ήθελε να εκστρατεύσει κατά των Τούρκων, αλλά επιθυμούσε να γίνει ο ίδιος Αυτοκράτορας!
Επί πλέον, πώς ήταν δυνατόν να πειστούν οι κάτοικοι της Δύσεως να πληρώσουν φόρους και να εκστρατεύσουν για να βοηθήσουν τους Ανατολικούς, οι οποίοι για δυο αιώνες παρουσιάζονταν από τον παπισμό σαν αιρετικοί και οι Λατίνοι είχαν πολεμήσει εναντίον τους;
Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για μια σταυροφορία, και ο Νοταράς μάλλον το γνώριζε καλά.
Οι Έλληνες, επηρεασμένοι από τον κλήρο και τους μοναχούς, δεν επιθυμούσαν να απαρνηθούν τις εκκλησιαστικές τους παραδόσεις. Φαίνονταν έτοιμοι να πεθάνουν από τους Τούρκους προστατεύοντας την αληθινή πίστη με αντάλλαγμα την αιώνια ζωή. Επίσης, η προέλαση των Τούρκων τους φαινόταν σαν μια δίκαιη θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες τους. Αρκετοί ιεράρχες ανησυχούσαν ότι η ένωση, αντί να φέρει βοήθεια, θα κατέληγε απλά σε ένα ακόμη σχίσμα. Τα υπόλοιπα Ορθόδοξα Πατριαρχεία είχαν δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν επρόκειτο να δεχθούν την «ένωση».
Για ποιον λόγο οι υπόλοιποι ορθόδοξοι λαοί, οι Σέρβοι, οι Παραδουνάβιοι ή οι Ρώσοι, να δεχθούν τα πρωτεία της Δυτικής Εκκλησίας; Πώς θα μπορούσαν να πειστούν οι Έλληνες που είχαν ήδη υποδουλωθεί στους Τούρκους (και αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνισμού) να συμμετάσχουν στην «ένωση»; Η απάντηση είναι απλά πως δεν επρόκειτο να προσχωρήσουν στους Λατίνους, τους οποίους είχαν τόσο σφοδρά πολεμήσει τους τελευταίους δυο αιώνες.
Ίσως, λοιπόν, ήταν καλλίτερο να υποταχθεί ολόκληρος ο ελληνισμός ενιαίος στους Τούρκους, παρά να επιβιώσει ένα μέρος του το οποίο θα ήταν διασπασμένο και προσδεμένο στην ξένη λατινική Εκκλησία.
Όπως προείπαμε, η προοπτική βοήθειας από τη Δύση ήταν μικρή.
Κανένας Έλληνας δεν ήταν διατεθειμένος να παραδοθεί αμαχητί στους Τούρκους, όπως και κανένας αμερόληπτος παρατηρητής δεν μπορούσε να αμφιβάλει ότι η πτώση της Πόλεως ήταν απλώς θέμα χρόνου.
Ίσως έπρεπε οι Έλληνες να συσπειρωθούν γύρω από την ορθόδοξη Εκκλησία ώστε να επιζήσουν ως Έθνος. Τα γεγονότα τελικά επιβεβαίωσαν αυτήν την άποψη.
Ερμηνεύοντας τα λόγια του Νοταρά από αυτήν την οπτική γωνία, τότε φαίνεται ότι είχε αντιληφθεί την ιστορική συγκυρία.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Πράγματι ἐπεζήσαμε σὰν Ἔθνος ἐπειδὴ εἴχαμε τὸν βάρβαρο ἀλλόθρησκο ἀπὸ πάνω μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟἱ Δυτικοὶ-ὄχι πώς αὐτοὶ δὲν ἦταν βάρβαροι, παράδειγμα τὸ 1204- θὰ μᾶς εἶχαν ἀφομοιώσει πλήρως καὶ ἡ γλῶσσα μας δὲν θὰ ὑπῆρχε.
᾿Ἀπό τὸν 15ο αἰῶνα ἤθελαν τὴν καταστροφή της.
Ἀκόμη καὶ σήμερα δὲν χωνεύουν τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουμε διαφορετικὸ ἀλφάβητο καὶ δόγμα.
Μοῦ τὸ δήλωσε μορφωμένος βορειοεὐρωπαῖος.
Κάτι λοιπὸν προαισθανόταν ὁ Νοταρᾶς.
Το άρθρο συγχέει το ‘Έθνος’ με την ‘Εκκλησία’. Υπάρχουν πολύ πετυχημένα έθνη που εχουν δυο η περισσοτερες διαφορετικές θρησκείες. Ενώ υπάρχουν τελείως αποτυχημένα έθνη με μια επικρατούσα θρησκεία- εκκλησία (πχ Ελλαδα). Κατά την Τουρκοκρατία οι Δυτικό-κρατούμενες περιοχές της Ελλάδας (πχ Επτάνησα) είχαν σημαντική πνευματική και οικονομική ανάπτυξη ενώ οι Τουρκοκρατούμενες περιοχές ήταν πολύ καθυστερημένες παρόλο που η ορθόδοξη Εκκλησία είχε ολη την επιρροή και δύναμη σε αυτες τις περιοχες. Είναι πολύ σοκαριστικό που υπάρχουν ακόμα Έλληνες που νοσταλγούν τους Οθωμανούς και τους τρόπους τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ρε με τι ψεμματα μας μεγαλωσαν !
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καρδιναλιος Ισιδωρος ηρθε στη Πολη προσκεκλημενος του Κωνσταντινου του ΧΙ για την επανενωση των δυο εκκλησιων,σε μια προσπαθεια να αποφυγει την αλωση της Πολης.Στις 12 Δεκεμβριου 1452, πεντες μηνες ΠΡΙΝ απο την αλωση,η ΕΝΩΣΙΣ εγινε πραγματικοτητα με μια λειτουργια κατα τα λειτουργικα της Ρωμης.Ο λαος βεβαια ηταν εναντιον της ενωσεως με επικεφαληςτον Δουκα (σελιδα 329,ΙΙ εκδοσις Grecu (CB,264). (Βλεπε Οστρογκορσκι,σελιδα 568,με υποσημειωση 1).
Η Πολη λοιπον ηταν ΛΑΤΙΝΙΚΗ οταν επεσε, και ο ελληνισμος μεγαλωσε επι αιωνες με τα ψεμματα των δασκαλων μας.Καλλιτερα το τουρκικο φακιολι λοιπον, μας ταιριαζε για 400 χρονια, και το προτιμησε ο λαος και ο ΚΛΗΡΟΣ, και αν δεν δεχτουμε την τιαρα, παλι με το φακιολι στο κεφαλι μας θα καταληξουμε οπως παμε.
Γιωργος Τσαπανος
Καλιφορνια
Για αυτο ακριβως τουρκεψε. Επετρεψεν ο Θεος δια την αποστασιαν της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωνσταντινούπολις, Διχασμός, Διάλογος:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Ἀπαντῶ κυρίως στόν κ. Τζώρτζ Τσαπάνο, ἀλλά καί σχολιάζω ττό ἀνωτέρω ἀναστημένο στό διαδίκτυο κείμενο_
Α) Κωνσταντινούπολις: Φυσικά ἡ Πόλις δέν ἦταν "λατινική", κ. Τζ. Τσ., ἀλλά ὀρθόδοξη χριστιανική, ὅταν κατελήφθη ἀπό τούς τούρκους. Μόνο πολύ λίγοι ἐπίσημοι, μαζί δυστυχῶς, μέ τόν Κωνσταντίνο Παλιολόγο πῆγαν στήν τελευταία λειτουργία στήν Ἁγιά Σοφιά πού ἔγινε ἀπό λατίνους καί ἀπό ἑνωτικούς ἱερεῖς. Ἀλλά καί αὐτοί πού ἦσαν ἐκεῖ, οὔτε αὐτοί πίστευαν στήν ὀρθότητα τῆς Ἑνώσεως.
Πλήν ἴσως ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων πρωΐμων οἰκουμενιστῶν, ἀνθρώπων δηλαδή τελούντων ἐν σοβαρᾶ συγχύσει περί τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ἐμπειρία καί ζωή τῶν ἁγίων τῆς Μιᾶς, Ἁγίας καί Καθολικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι "ἑνωτικοί", ἔβλεπαν τήν ἕνωση ὡς πολιτική λύση, ὄχι ὡς τήν ὀρθή πίστη.
Β) Ὁ Διχασμός: Καί αὐτός ὁ ἐσωτερικός διχασμός, μεταξύ ὀρθοδόξου χριστιανικῆς πίστεως καί ὀρθοδόξου χριστιανικῆς ἐλπίδος ἀφ' ἑνός, καί κοσμικῶν ἀναγκῶν, ἐπιθυμιῶν, ἐλπίδων μετά τῆς ἐκκοσμικευμένης θρησκευτικότητας ἀφ' ἑτέρου, δέν γεφυρώνεται ἀπό τήν φύση του ("χάσμα μέγα ἐστήρικται μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν", ὅπως λέγεται στήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου).
Αἵρεται δέ ὁ ἐσωτερικός διχασμός αὐτός - πού εἶναι συγχρόνως καί βαθύτατος διχασμός τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς κοινωνίας καί τοῦ κάθε ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ ἔθνους πού "πειράζεται" σφοδρῶς ἀπό τίς περιβάλλουσες προκλήσεις γιά, καί τίς διεισδύουσες προσκλήσεις εἰς, κήπους ἀπολαύσεων καί δόξης - ΜΟΝΟ εἴτε μέ τήν προσπάθεια γιά πλήρη ἀποδοχή τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς ζωῆς σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ΚΑΙ στα πολιτικά καί κοινωνικά καί οἰκονομικά ζητήματα, εἴτε μέ τήν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας του. Στενή ἡ ὁδός καί τεθλιμμένη ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν Ζωήν, καί εὐθεία ἡ ὁδός καί εὑρύχωρος ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ἀπώλειαν (τοῦτο, ἰσχύει γιά τόν καθένα προσωπικῶς, ἀλλά ἰσχύει, κατ' αρχήν, καί γιά ὁλόκληρη κοινότητα).
ΕΥΤΥΧΩΣ, μέχρι σήμερα μᾶς σώζει ὁ Θεός, ἄρα κάποιοι ἐξ ἡμῶν προσπαθοῦν εἰλικρινῶς νά τηροῦν ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί νά μιμηθοῦν τήν ζωή τῶν ἁγίων μας. Δέν μᾶς "σώζουν" οὔτε οἱ Ἀμερικάνοι, οὔτε οἱ Ρῶσοι, οὔτε ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἀλλά ἡ πραγματικά ὀρθόδοξη πίστη μας.
Γ) Διχασμός καί Διάλογος: Τώρα, τό ὅτι ὑπάρχουν ἔθνη πού ἔχουν θρησκευτικά μικτό πληθυσμό, τόσο τό καλλίτερο, ὅταν ἕνα μέρος αὐτοῦ εἶναι ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Ἀποτελοῦν ὅταν ζοῦν πράγματι ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, τήν πραγματική γέφυρα εἰρήνης μεταξύ τῶν λαῶν, ὄχι τήν γέφυρα ἐπιγείων συμφερόντων πού στήνεται, προσωρινά πάντα, διά τῶν δανείων καί τῶν τραπεζιτῶν, ἀλλά τήν ἀληθινή, τήν πενυματική γέφυρα, τῆς συνενοήσεως καί τῆς ἀλληλοκατανοήσεως (μέ ἐξαιρέσεις, ἐκεῖ ὅπου διεισδύουν κάποια πάθη, πού δημιουργοῦν τίς λεγόμενες παρεξηγήσεις). Χωρίς ὅμως αὐτήν τήν πνευματική γέφυρα, ὁμιλεῖται πράγματι ἀπό τόν καθένα μία διαφορετική κωδική γλῶσσα, ἰδίως μεταξύ κρατικῶν ἁρμοδίων διαφόρων κρατῶν, καί ἡ συνενόηση περιορίζεται σέ ἐξαιρέσεις ὅπου μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ δίδεται κάπως λίγη ἀλληλοκατανόησις σέ ὁρισμένα σημεῖα. Ὅλα τά ὑπόλοιπα παρερμηνεύονται, ἀπό λίγο ἕως πολύ, καί ἀλίμονο ὅταν φυτευθῆ ἀπό "διαβόλους" συμβούλους (αὐτοί εὔκολα παραγκωνίζουν σέ συνθῆκες κρίσεως τούς καλοπίστους συμβούλους), ἡ καχυποψία μέ τίς ρίζες της, τόν φθόνο, τήν πλεονεξία, τήν ὑπερηφάνεια.
ΔΙΟΡΘΩΣΗ απαραίτητη ΣΤΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ: Κωνσταντινούπολις, Διχασμός, Διάλογος: - Ἀπαντῶ κυρίως στόν ...καί σχολιάζω ΤΟ ἀνωτέρω ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΟ στό διαδίκτυο κείμενο..._(λίγο ὁ δαίμων τοῦ πληκτρολογίου, λίγο ὁ νοῦς μου σέ αὐτά πού θά σχολίαζα παρακάτω, τό ἀναρτημένο κείμενο ἔγινε ἀναστημένο!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού φτάσαμε στο σημείο να έχουμε τέτοια διλήμματα ...μας άξιζε ό,τι κι αν πάθαμε. Και δύο ερωτήματα στον Unknown.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς επιζήσαμε; Το 80%, για να μην πώ και παραπάνω των Βυζαντινών δεν εξισλαμίστηκε; Ποιοί αποτελούν τώρα την συντριπτική πλειοψηφία της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης; Και οι Βόσνιοι; Οι Κοσσοβάροι; Οι Αλβανοί; Οι Βούλγαροι μουσουλμάνοι; Οι Πομάκοι; Υπήκοοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν ήσαν και αυτοί; Αν αυτό είναι το "επιζήσαμε" επειδή ήρθε ο αλλόθρησκος τότε... I rest my case!!! Έλεος!!!
Όσον αφορά το τι θα είμασταν αν επικρατούσαν οι Δυτικοί, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Άποψή μου είναι (χωρίς να επιμένω) ότι αν επικρατούσαν τα Φράγκικα Βασίλεια από το 1204 και μετά, τότε θα ήταν μεγάλη ευκαιρία για την Αναγέννηση του Ελληνισμού και της Απορωμαιοποίησής μας. Από ό,τι λέγεται οι Φράγκοι εδώ ξεκόβονταν σιγά σιγά και από τις μητέρες πατρίδες τους, μια που ήτανε δευτερότοκοι και τριτότοκοι γιοί ευγενών δηλαδή χωρίς καμμία ελπίδα για εξουσία και γαίες εκεί, και κατ' ουσίαν ούτε ήθελαν να ακούσουν γι' αυτές, ξεκόβονταν και από τον Πάπα. Γίνονταν ντόπιοι, εδώ κοίταγαν να γαντζωθούν. Και ξέρουμε πώς αφομοιώνει τους ξένους το Ελληνικό στοιχείο. Εκεί θα κατέληγε σιγά σιγά το πράμα. Μια ματιά μόνο στην ιστορία της πολιορκίας της Ρόδου από τους Τούρκους, όπου Φράγκοι και Έλληνες πολεμούσαν μαζί σαν αδέλφια τον Μωχαμέτη, λέει πολλά. Εν πάση περιπτώσει ακόμα και αν δεν υπάρχει ψήγμα δίκιου σ' αυτά που λέω, αυτό που μένει σίγουρα είναι ο αντιδυτικισμός μας που βαίνει επικίνδυνος και ίσως ίσως και υποθαλπτόμενος από διάφορα "κέντρα"... που μας επιβάλλουν τον Σουλεϊμάν τα τσιφτετέλια και την Ελληνοτουρκική φιλία.
Αγαπητε Κε Νικηφοριδη
ΑπάντησηΔιαγραφή1.Και τι σας κανει να νομιζετε οτι η μια Αγια και καθολικη εκκλησια ειναι η Ορθοδοξια ιδιως αυτη η σημερινη?
Ο Φωτιος ξεκινησε τον διχασμο και θρησκοεξτρεμιστες τον συνεχισαν. Το κακο δεν ειναι μονο ο διχασμος και η απομακρυνση απο την δυτικη εκκλησια αλλα και ο κινδυνος (καθε ειδους) απο τον Σλαυικο κολοσσο τον οποιον επισης κατασκευασε ο Φωτιος.
2. Δεν ξερω για ποιαν ακριβως Ορθοδοξια μιλατε, αλλα την σημερον, απαγοητευση και μονο βασιλευει στους κολπους της Ανατολικης ημων εκκλησιας, μιας εκκλησιας η οποια απετυχε να προσαρμοσθει στις αναζητησεις των νεων, αλλα, και σαν υποδουλος της Τουρκιας να ειναι αδυνατος να αναπτυξει προγραμματα οικουμενισμου, ο οποιος αποτελει ολοεν και πιο απατηλο ονειρο. Και μη μου πειτε οτι ηταν θελημα Θεου η κεφαλη της Ορθοδοξιας να ευρισκεται υπο την εποπτειαν του Ισλαμ! Εαν θελωμε η Ορθοδοξια να ανοιξει τα φτερα της, καιρος να σηκωθει το Πατριαρχειο και να κουβαληθει στο Αγιο Ορος και ποιος ξερει..θελημα Θεου μπορει να ειναι να επιστρεψει ελευθερο στην Πολή.
3."Τοσο το καλλιτερο οταν εχουν μικτο θρησκευτικο πληθυσμο?"¨
Και οταν αυτος ο πληθυσμος ειναι μικτος επειδη προσκυνησε τον Μωχαμετ με το γιαταγανι στον λαιμο του, οπως ειναι η περιπτωση των ΟΜΑΙΜΩΝ αδελφων μας του Ποντου και της Μικρας Ασιας? Τοτε, ΤΙ κανωμε τοτε? Μηπως ειναι καιρος να επιζητησωμε μιαν ΕΝΩΣΗ βασιζομενοι στο ΑΙΜΑ αντι στην Θρησκεια ?
Μηπως ειναι καιρος να ανακαταλαβωμε τα χαμενα ΠΑΤΡΙΑ εδαφη ανοιγωντας τις κερκοπορτες που αφησαν πισω τους οι Οσμανληδες? Στο κατω-κατω, ποσοι ηταν και ειναι πραγμαστικοι Τουρκο-ταταρομογγολοι Ισλαμιστες?
Και ποσα τα αδερφια μας τα οποια εχωμε καταδικασει σε οστρακισμο λογω.....ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ? Εχωμε καταντησει σαν την Βορειο και Νοτια Κορεα,σαν την Σομαλια,σαν την Αιγυπτο, και γιατι? για μια θεση στον επουρανιο παραδεισο με ουρι η χωρις αυτα.Αναλογισθειτε Κε Νικηφοριδη, μια Ελλαδα απο την Αυλωνα μεχρις την Τραπεζουντα με ολοκληρον τον Ποντο μεχρις Συριας οπου κατοικουν ΕΛΛΗΝΕΣ, Ελληνες Ορθοδοξοι,Καθολικοι,Μωαμεθανοι και Εβραιοι. Οραματισθειτε τον Ελληνισμο κατ' αυτον τον τροπο και ισως να μην ειναι πολυ αργα για το ελληνικο δαιμονιο να ανακαταλαβει αυτα που εχασε για διαφορους λογους στο διαβα της ιστοριας.
Γιωργος Τσαπανος
Καλιφορνια