Στο άρθρο μας της Παρασκευής κάναμε μια αναφορά στις αιτίες που
οδηγούν στην πλήρη αναθεώρηση των συνόρων στην περιοχή της Μεσοποταμίας
και της Μέσης Ανατολής, εξελίξεις που τείνουν να παρασύρουν και την
Τουρκία στον χορό των αλλαγών αυτών.
Κλείσαμε το άρθρο μας με την ομιλία που έκανε στέλεχος του ΡΚΚ στα εγκαίνια ηρώου πεσόντων ανταρτών, στην καρδιά του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, το Λίτζε του νομού Ντιγιαρμπακίρ. Από το περιεχόμενο της ομιλίας αλλά και από το γεγονός ότι το ΡΚΚ εγκαινιάζει ηρώο πεσόντων μέσα στα όρια της τουρκικής επικράτειας, το οποίο, σημειωτέον, φυλάσσεται επί 24ώρου βάσεως από άνδρες της κουρδικής ασφάλειας που λειτουργεί άτυπα σε όλη τη διεκδικούμενη περιοχή, γίνεται φανερό ότι το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα βγήκε νικητής από τον 30χρονο ένοπλο αγώνα και έφτασε σε σημείο να επιβάλει τη δημοκρατική αυτονομία.
Κάναμε αυτήν την εισαγωγή για να καταστήσουμε σαφές ότι η αλλαγή πολιτικής της Αγκυρας απέναντι στο Κουρδικό γενικώς και ειδικώς απέναντι στο ΡΚΚ, την οποία θα εξηγήσουμε ακολούθως, δεν αποτελεί μέρος κάποιου στρατηγικού σχεδιασμού της Αγκυρας αλλά άτακτη υποχώρηση μπροστά στις καταιγιστικές εξελίξεις στο Ιράκ και στη Συρία και στρατηγικού χαρακτήρα ήττα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και του τουρκικού κράτους απέναντι στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα και το ΡΚΚ, το οποίο διεξήγαγε έναν άνισο ένοπλο αγώνα επί τριάντα χρόνια, λοιδορήθηκε ως τρομοκρατική οργάνωση και τώρα εξέρχεται νικητής και θριαμβευτής.
Η Αγκυρα, λοιπόν, και συγκεκριμένα η κυβέρνηση Ερντογάν και το ΑΚΡ, αφού διαπίστωσαν τη χρεοκοπία της επί δεκαετίες ακολουθούμενης πολιτικής άρνησης και αφομοίωσης των Κούρδων, για να αποφύγουν τα χειρότερα, που είναι η πλήρης «μεσανατολικοποίηση» της Τουρκίας, υποχρεώθηκαν να αλλάξουν πολιτική και να συγκροτήσουν ένα νέο πολιτικό σχέδιο, το οποίο, για να το δεχτεί η σοβινιστική τουρκική κοινή γνώμη, το παρουσιάζουν ως απαραίτητο δρόμο για τον νεοοθωμανισμό!
Μελετώντας μέρες τώρα τη μεγάλη μεταστροφή της Αγκυρας στο Κουρδικό και λαμβάνοντας υπ’ όψιν άρθρα και αναλύσεις Τούρκων ειδημόνων, μεταξύ των οποίων και ο ακαδημαϊκός Σεντάτ Λατσινέρ, προσπαθήσαμε και κωδικοποιήσουμε τη νέα πολιτική της Τουρκίας ως εξής:
-Η Τουρκία, βλέποντας ότι δεν μπορεί πλέον να αποτρέψει τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στο Ιράκ, αποφάσισε να υποστηρίξει την ανεξαρτησία του, για να εξασφαλίσει έστω κάποια οφέλη.
-Στο πλαίσιο της νέας πολιτικής, η Αγκυρα θα προσπαθήσει να παρουσιαστεί ως ο «προστάτης» των Κούρδων στη Μεσοποταμία και στη Μέση Ανατολή.
-Το χαρτί των Τουρκομάνων για την Αγκυρα έχει περίπου «καεί» και από τούδε και στο εξής το Τουρκομανικό θα αποτελεί ακολούθημα του Κουρδικού.
-Η τουρκική κυβέρνηση και το κράτος έχουν πλέον αποδεχτεί ότι μια περιοχή της επικράτειάς τους θα ονομάζεται Κουρδιστάν, εκεί επίσημη γλώσσα θα είναι και τα κουρδικά, ενώ θα λειτουργεί και τοπικό Κοινοβούλιο.
-Το ΡΚΚ αποτελεί για την κυβέρνηση τον επίσημο εκπρόσωπο των Κούρδων και με τα στελέχη της οργάνωσης αυτής θα διεξάγει τις επίσημες νόμιμες διαπραγματεύσεις.
-Τα στελέχη του ΡΚΚ που βρίσκονται στη φυλακή, συμπεριλαμβανομένου και του Οτζαλάν, σταδιακά θα απελευθερωθούν.
-Η περιοχή που λέγεται Κουρδιστάν στην τουρκική επικράτεια θα αποκτήσει σταδιακά αυτονομία και η κρατική κυριαρχία θα μοιραστεί μεταξύ Αγκυρας και Ντιγιαρμπακίρ.
-Η Τουρκία θα αποδεχτεί και τη δημιουργία κουρδικού κράτους στη βόρεια Συρία.
Σε γενικές γραμμές, αυτή είναι η νέα πολιτική της Τουρκίας στο Κουρδικό, οι εμπνευστές της οποίας θεωρούν ότι, πέραν του ότι είναι υποχρεωτικό για την Αγκυρα να αλλάξει τη μέχρι τώρα ακολουθούμενη πολιτική, με την εφαρμογή της νέας είναι δυνατόν η νέα Τουρκία που θα διοικείται από Τούρκους και Κούρδους μπορεί να παίξει έναν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή.
Δεν έχει νόημα να χαλάσουμε το όνειρο των Τούρκων. Ας τους αφήσουμε στα νεοοθωμανικά οράματά τους. Επειδή όμως υπάρχουν Ελληνες που σκιάζονται από μια τέτοια εξέλιξη και άλλοι που την καλωσορίζουν περίπου ως γιουσουφάκια, αναζητώντας τρόπους να ενταχθούμε κι εμείς οι Ελληνες σ’ αυτήν τη νέα Οθωμανία, θα πρέπει να πούμε το εξής:
Για το Κουρδικό δεν έχει πολιτική μόνο η Αγκυρα. Εχουν τις δικές τους πολιτικές οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Ρωσία, η Κίνα, η Γερμανία, η Γαλλία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, και πόσες άλλες χώρες, που έχουν ανοίξει ήδη προξενεία στο Ερμπίλ, με μεγάλη απούσα την Ελλάδα. Εχει επίσης πολιτική το Ισραήλ, την οποία εσχάτως τη διαλαλεί μεγαλοφώνως.
Αυτό σημαίνει ότι στο «γήπεδο» δεν θα υπάρχει μόνο η Τουρκία!
Επίσης, υπάρχει το θέμα των άλλων εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων που κατοικούν στην Τουρκία. Οταν αναγνωριστούν δικαιώματα ισοτιμίας στους Κούρδους, είναι αδιανόητο να μην απαιτήσουν ανάλογα δικαιώματα και οι Αλεβίτες, αλλά και οι άλλες ομάδες του μωσαϊκού που απαρτίζει το… μεγάλο τουρκικό έθνος!
Η αντίδραση των ομάδων αυτών, σε συνδυασμό με την αντίδραση που είναι πιθανόν να υπάρξει από τους Κούρδους, αλλά και από τους Τούρκους σε ένα τέτοιο σχέδιο, μπορεί εκτός από το Κουρδικό, να αναδείξει και να μιλάμε πλέον και για το Τουρκικό Πρόβλημα.
Πάντως, εμείς θα είμαστε εδώ να ενημερώνουμε τους αναγνώστες μας και να αναζητούμε λύσεις για όλα!
Σάββας Καλεντερίδης
κυριακάτικη δημοκρατία
Κλείσαμε το άρθρο μας με την ομιλία που έκανε στέλεχος του ΡΚΚ στα εγκαίνια ηρώου πεσόντων ανταρτών, στην καρδιά του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, το Λίτζε του νομού Ντιγιαρμπακίρ. Από το περιεχόμενο της ομιλίας αλλά και από το γεγονός ότι το ΡΚΚ εγκαινιάζει ηρώο πεσόντων μέσα στα όρια της τουρκικής επικράτειας, το οποίο, σημειωτέον, φυλάσσεται επί 24ώρου βάσεως από άνδρες της κουρδικής ασφάλειας που λειτουργεί άτυπα σε όλη τη διεκδικούμενη περιοχή, γίνεται φανερό ότι το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα βγήκε νικητής από τον 30χρονο ένοπλο αγώνα και έφτασε σε σημείο να επιβάλει τη δημοκρατική αυτονομία.
Κάναμε αυτήν την εισαγωγή για να καταστήσουμε σαφές ότι η αλλαγή πολιτικής της Αγκυρας απέναντι στο Κουρδικό γενικώς και ειδικώς απέναντι στο ΡΚΚ, την οποία θα εξηγήσουμε ακολούθως, δεν αποτελεί μέρος κάποιου στρατηγικού σχεδιασμού της Αγκυρας αλλά άτακτη υποχώρηση μπροστά στις καταιγιστικές εξελίξεις στο Ιράκ και στη Συρία και στρατηγικού χαρακτήρα ήττα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και του τουρκικού κράτους απέναντι στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα και το ΡΚΚ, το οποίο διεξήγαγε έναν άνισο ένοπλο αγώνα επί τριάντα χρόνια, λοιδορήθηκε ως τρομοκρατική οργάνωση και τώρα εξέρχεται νικητής και θριαμβευτής.
Η Αγκυρα, λοιπόν, και συγκεκριμένα η κυβέρνηση Ερντογάν και το ΑΚΡ, αφού διαπίστωσαν τη χρεοκοπία της επί δεκαετίες ακολουθούμενης πολιτικής άρνησης και αφομοίωσης των Κούρδων, για να αποφύγουν τα χειρότερα, που είναι η πλήρης «μεσανατολικοποίηση» της Τουρκίας, υποχρεώθηκαν να αλλάξουν πολιτική και να συγκροτήσουν ένα νέο πολιτικό σχέδιο, το οποίο, για να το δεχτεί η σοβινιστική τουρκική κοινή γνώμη, το παρουσιάζουν ως απαραίτητο δρόμο για τον νεοοθωμανισμό!
Μελετώντας μέρες τώρα τη μεγάλη μεταστροφή της Αγκυρας στο Κουρδικό και λαμβάνοντας υπ’ όψιν άρθρα και αναλύσεις Τούρκων ειδημόνων, μεταξύ των οποίων και ο ακαδημαϊκός Σεντάτ Λατσινέρ, προσπαθήσαμε και κωδικοποιήσουμε τη νέα πολιτική της Τουρκίας ως εξής:
-Η Τουρκία, βλέποντας ότι δεν μπορεί πλέον να αποτρέψει τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στο Ιράκ, αποφάσισε να υποστηρίξει την ανεξαρτησία του, για να εξασφαλίσει έστω κάποια οφέλη.
-Στο πλαίσιο της νέας πολιτικής, η Αγκυρα θα προσπαθήσει να παρουσιαστεί ως ο «προστάτης» των Κούρδων στη Μεσοποταμία και στη Μέση Ανατολή.
-Το χαρτί των Τουρκομάνων για την Αγκυρα έχει περίπου «καεί» και από τούδε και στο εξής το Τουρκομανικό θα αποτελεί ακολούθημα του Κουρδικού.
-Η τουρκική κυβέρνηση και το κράτος έχουν πλέον αποδεχτεί ότι μια περιοχή της επικράτειάς τους θα ονομάζεται Κουρδιστάν, εκεί επίσημη γλώσσα θα είναι και τα κουρδικά, ενώ θα λειτουργεί και τοπικό Κοινοβούλιο.
-Το ΡΚΚ αποτελεί για την κυβέρνηση τον επίσημο εκπρόσωπο των Κούρδων και με τα στελέχη της οργάνωσης αυτής θα διεξάγει τις επίσημες νόμιμες διαπραγματεύσεις.
-Τα στελέχη του ΡΚΚ που βρίσκονται στη φυλακή, συμπεριλαμβανομένου και του Οτζαλάν, σταδιακά θα απελευθερωθούν.
-Η περιοχή που λέγεται Κουρδιστάν στην τουρκική επικράτεια θα αποκτήσει σταδιακά αυτονομία και η κρατική κυριαρχία θα μοιραστεί μεταξύ Αγκυρας και Ντιγιαρμπακίρ.
-Η Τουρκία θα αποδεχτεί και τη δημιουργία κουρδικού κράτους στη βόρεια Συρία.
Σε γενικές γραμμές, αυτή είναι η νέα πολιτική της Τουρκίας στο Κουρδικό, οι εμπνευστές της οποίας θεωρούν ότι, πέραν του ότι είναι υποχρεωτικό για την Αγκυρα να αλλάξει τη μέχρι τώρα ακολουθούμενη πολιτική, με την εφαρμογή της νέας είναι δυνατόν η νέα Τουρκία που θα διοικείται από Τούρκους και Κούρδους μπορεί να παίξει έναν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή.
Δεν έχει νόημα να χαλάσουμε το όνειρο των Τούρκων. Ας τους αφήσουμε στα νεοοθωμανικά οράματά τους. Επειδή όμως υπάρχουν Ελληνες που σκιάζονται από μια τέτοια εξέλιξη και άλλοι που την καλωσορίζουν περίπου ως γιουσουφάκια, αναζητώντας τρόπους να ενταχθούμε κι εμείς οι Ελληνες σ’ αυτήν τη νέα Οθωμανία, θα πρέπει να πούμε το εξής:
Για το Κουρδικό δεν έχει πολιτική μόνο η Αγκυρα. Εχουν τις δικές τους πολιτικές οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Ρωσία, η Κίνα, η Γερμανία, η Γαλλία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, και πόσες άλλες χώρες, που έχουν ανοίξει ήδη προξενεία στο Ερμπίλ, με μεγάλη απούσα την Ελλάδα. Εχει επίσης πολιτική το Ισραήλ, την οποία εσχάτως τη διαλαλεί μεγαλοφώνως.
Αυτό σημαίνει ότι στο «γήπεδο» δεν θα υπάρχει μόνο η Τουρκία!
Επίσης, υπάρχει το θέμα των άλλων εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων που κατοικούν στην Τουρκία. Οταν αναγνωριστούν δικαιώματα ισοτιμίας στους Κούρδους, είναι αδιανόητο να μην απαιτήσουν ανάλογα δικαιώματα και οι Αλεβίτες, αλλά και οι άλλες ομάδες του μωσαϊκού που απαρτίζει το… μεγάλο τουρκικό έθνος!
Η αντίδραση των ομάδων αυτών, σε συνδυασμό με την αντίδραση που είναι πιθανόν να υπάρξει από τους Κούρδους, αλλά και από τους Τούρκους σε ένα τέτοιο σχέδιο, μπορεί εκτός από το Κουρδικό, να αναδείξει και να μιλάμε πλέον και για το Τουρκικό Πρόβλημα.
Πάντως, εμείς θα είμαστε εδώ να ενημερώνουμε τους αναγνώστες μας και να αναζητούμε λύσεις για όλα!
Σάββας Καλεντερίδης
κυριακάτικη δημοκρατία
Η φωτογραφία του άρθρου τα λέει όλα !
ΑπάντησηΔιαγραφήNα τα πάρουμε τα πράγματα λίγο απο την αρχή . Η Τουρκοκουρδική σύμπραξη αποτέλεσε απόρροια της αναγκαιότητας σταθεροποίησης του Νοτίου Κουρδιστάν (πάγιας θέσης της Αμερικανικής διπλωματίας). Τα όσα έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια των συνομιλιών Οτζαλάν-ΜΙΤ είναι γνωστά όπως γνωστά είναι και τα όσα αυτά παρήγαγαν και αναφέρομαι στις αναγκαίες και απο τις δύο πλευρές υποχωρήσεις μέχρι να ικανοποιηθούν στο απόλυτο οι Αμερικανικές επιταγές (όλως τυχαίως πάντα εξυπηρετούν τα Ισραηλινά συμφέροντα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Νότιο Κουρδιστάν σταθερά μεθοδικά μετατράπηκε σε χώρα προτεκτοράτο με έναν διεφθαρμένο ηγέτη που δεν διαφέρει σε πολλά απο τους όσους η Αραβική Άνοιξη ανέτρεψε.Το ότι μέσα απο συγκεκριμένες διαδικασίες ένας Μασούντ Μπαρζανί ο οποίος εκπροσωπεί ελίτ με σοβαρές διεθνείς επιρροές και με απόλυτα εσωτερικά ερείσματα υπακούει πιστά στα ισραηλινά και αμερικανικά κελεύσματα οφείλει να βάλει άπαντες σε σκέψεις.
Τα δύο λοιπόν δεδομένα είναι το αυτόνομο Βόρειο Κουρδιστάν και το Ανεξάρτητο Νότιο Κουρδιστάν (όλως τυχαίως θα αναπνέουν και τα δύο μέσω Ισραήλ και Τουρκίας).
Η υπάρχουσα κατάσταση δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς, επαληθεύσεις και τούτο γιατί τα ανοικτά μέτωπα είναι πάμπολλα και οι εξελίξεις δραματικές. Το Παλαιστινιακό ζήτημα ως εξελίσσεται θα παράγει σοβαρές τεκτονικές μετατοπίσεις οι οποίες θα επηρεάσουν και το Κουρδικό ζήτημα, και το Κυπριακό ζήτημα αλλά και την κατάσταση στο Ιράκ και την Συρία.
Τούτων δοθέντων παράγεται πως το Ισραήλ ανάγεται στον κύριο φορέα εκπροσώπησης των αμερικανικών συμφερόντων και στρατηγικών.Οι ΗΠΑ πλέον με τρόπο αυθαίρετο παρεμβαίνουν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη με μόνο σκοπό να ρυθμίζουν τα τεκταινόμενα κατά το δοκούν.
Η Τουρκία απώλεσε την ιστορική της ευκαιρία (αν την είχε) και πλέον μεταβάλλεται σε απλό θιασώτη των εξελίξεων με τον μεγαλύτερο κίνδυνο που ελλοχεύει να μην είναι το Κουρδικό ζήτημα αλλά το αρμενικό ζήτημα και τα όσα μπορεί να παράγει τυχόν διεθνή αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας.Παράλληλα δε στον απόηχο της ήττας αυτής προσπαθεί με το γνωστό τρόπο, την οικονομική διείσδυση και εκμεταλλευόμενη τους εμπορικούς δρόμους να διατηρήσει τα ερείσματα της στο Νότιο Κουρδιστάν και στο Βόρειο Κουρδιστάν και τον περαιτέρω έλεγχο των όποιων εξελίξεων.
Σε ότι αφορά το ΠΚΚ θα αρκεστώ να αναφέρω τις πολυ καλές σχέσεις που έχει με το καθεστώς Μπαρζανί σχέσεις που του κόστισαν χιλιάδες νεκρούς κατά τον κουρδικό εμφύλιο στα μέσα της δεκαετίας του 1990, το γεγονός ότι δεν μπορεί να ενώσει τα τρία κουρδικά καντόνια στην Συρία ούτε καν να τα σταθεροποιήσει το προπύργιο του η πόλη Kobane την ίδια ώρα που δέχεται σφοδρή κριτική απο τα αλλά κουρδικά κόμματα για την στρατηγική του στο Δυτικό Κουρδιστάν
Σε ότι αφορά το Νότιο Κουρδιστάν τελευταίες εξελίξεις φέρουν τις πετρελαιοπηγές του Κιρκούκ να ελέγχονται τόσο από μονάδες που συνδέονται με το KDP του Μασούντ Μπαρζανί (Πεσμεργκά) αλλά και απο το Κόμμα της Πατριωτικής Ενωσης του Κουρδιστάν (PUK ) ότι οι δυνάμεις των Πεσμεργκά ήδη έχουν εμπλακεί σε σοβαρές εχθροπραξίες με τις δυνάμεις των τζιχαντιστών (ISIS) στην πόλη Jalawla.Την ίδια ώρα βρίσκεται σε σκληρές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία με σκοπό το να μπορέσει να πουλήσει στις διεθνείς αγορές το κουρδικό πετρέλαιο και να εισπράξει το αντίτιμο αυτών μέσω της τουρκικής τράπεζας Halkbank η οποία ίσως κατι θυμίζει σε πολλούς
Τέλος να επισημανθεί για μια ακόμη φορά πως η Τουρκική αναθεωρητική πολιτική σε Αιγαίο και Κύπρο βασίζεται κύρια στο Λιμάνι του Τσειχάν το οποίο δέχεται ή θα δεχτεί Πετρελαιο και φυσικό Κουρδικής και Ρωσικής Προέλευσης. Καλώς δόθηκε δημοσιότητα στην στάση της Κας Θεοχάρους όμως η άτυπη αναγνώριση του κατοχικού μορφώματος της ΤΔΒΚ στην Κύπρο απο το Νότιο Κουρδιστάν έχει περάσει στα ψιλά και παραμένει στο παρασκήνιο μέχρι να αποτελέσει πραγματικότητα. και να αποτυπωθεί στον χάρτη.
Σάββα, να σε ευχαριστήσω για την διαρκή και έγκυρη ενημέρωση. Πράγματι η απουσία της Ελλάδας από τις πρεσβείες του Κουρδιστάν δεν είναι απλά ηχηρή, αλλά κάνει και πάταγο. Αυτό δηλώνει δύο τινά για μένα, που με μεταφέρουν σε συναισθήματα, όπως όταν ξέσπασε η δική μας κρίση. 1ον Ότι οι πολιτικοί μας εν γένει είναι πουλημένοι προδότες. 2ον Αν όχι αυτό ακριβώς, ή όχι μόνο αυτό, τότε σίγουρα η δειλία τους να ανοίξουν άμεσα και θαραλέα μία δραστήρια και όχι δημοσιουπαλληλική πρεσβεία σε μια περιοχή απαιτήσεων και αξιώσεων, που τώρα ρίχνονται τα χαρτιά της πολιτικής της ύπαρξης, δηλώνει ότι έχουν βάρος στην συνείδησή τους από τον χειρισμό Οτσαλάν και δεν μπορούν να ξελασπώσουν την Ελλάδα από την ρετσινιά των πολιτικών της στα μάτια του Κουρδικού λαού. Ταυτόχρονα μου δηλώνει ότι η Ελληνική διπλωματία δεν έχει τα αντανακλαστικά να δημιουργήσει βάσεις πολιτικής επιρροής σε τόπους και χρόνους, που θα έπρεπε να έχουν προετοιμαστεί από καιρό και να εφαρμόζονται τώρα με συστηματικές διαδικασίες. Τους λείπει η θέληση για διεθνή άμιλα και η ικανότητα για διπλωματική κυριαρχία. Δεν το έχουν τα παιδιά ή τουλάχιστον αυτό δείχνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε σεβασμό, ένας πιστός σου αναγνώστης.
ΥΓ Γράφω εδώ με την πεποίθηση ότι όλο και κάποιοι Κούρδοι παρακολουθούν, για να επαναλάβω ότι την σύλληψη Ότσαλάν την βίωσα προσωπικά αλλά και κατα την κοινή λογική και ομολογία όλος ο Ελληνικός λαός, ως εθνική προδοσία και ήττα, και αναμένω κάποτε αυτοί οι πληθωρικοί και χαμερπείς προδότες να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους. Η προδοσία ήταν των πολιτικών και όχι των Ελλήνων.
η έλλειψη μιας ηγετικής φυσιογνωμίας ή μια ηγετικής ομάδας ( μεγάλου βεληνεκούς) που να ερμηνεύει μα σαφήνεια το όραμα των Κούρδων για μια ελεύθερη πατρίδα και ένα μπούσουλα για την επόμενη μέρα δυσχεραίνει πολύ τα πράγματα, και δημιουργεί προσδοκίες στους τούρκους αφού σε ένα κράτος- μαριονέτα που να λειτουργεί σαν οικονομικός και πολίτικος βραχίονας της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας – αυτός νομίζω είναι ο σχεδιασμός της Άγκυρας που όντως προέκυψε και προβάλλεται σαν plan b
ΑπάντησηΔιαγραφή