Γ.Ε. Σέκερης, Πρέσβυς ε.τ.
Την άνοιξη του 1992, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απέπεμπε τον υπουργό
εξωτερικών κ. Α. Σαμαρά συνεπεία διαφωνιών περί τον χειρισμό του
Σκοπιανού.
Ένα χρόνο μετά ο εν λόγω βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ίδρυε δικό του κόμμα και εν συνεχεία ανέτρεπε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, με κύριο σύνθημα «όχι η λέξη Μακεδονία ή παράγωγά της στο όνομα των Σκοπίων».
Σήμερα, είκοσι δύο χρόνια αργότερα και μετά κατασπατάληση πολύτιμου γεωπολιτικού κεφαλαίου, η κυβέρνηση Σαμαρά, συντασσόμενη κατά τούτο με τη γραμμή των προκατόχων της, αποδέχεται (κατά ρητή πρόσφατη δήλωση του αντιπροέδρου και επί των εξωτερικών υπουργού της) «μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό στον όρο Μακεδονία». [i]
Μόνο που εν τω μεταξύ τα Σκόπια έχουν αναγνωρισθεί ως σκέτη Δημοκρατία της Μακεδονίας από τη μεγάλη πλειοψηφία των κρατών της υφηλίου, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, και της Κίνας συμπεριλαμβανομένων· και, συντείνοντος και του επιβαρυμένου διμερούς κλίματος, η στάση τους αποδεικνύεται σαφώς πιο αδιάλλακτη. Με την ηγεσία τους να απορρίπτει τώρα προτάσεις λύσης που αμέσως μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους είχε δείξει έτοιμη να αποδεχθεί – και μάλιστα με επί μέρους ρυθμίσεις ευνοϊκότερες για τις απόψεις μας από τις νυν συζητούμενες. Με άλλες λέξεις, η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού και η επικράτηση εσωτερικών κομματικών σκοπιμοτήτων ενέπλεξαν τη χώρα μας σε μια μακρά, ατυχή διπλωματική περιπέτεια, συνεπαγόμενη σημαντικό κόστος για το ελληνικό γόητρο.
Είδαμε το δέντρο και αγνοήσαμε το δάσος. Η ανεξαρτοποίηση των Σκοπίων υπήρξε για την Ελλάδα γεωπολιτικό δώρο: Τόσο επί μοναρχίας, όσο και επί κομμουνισμού, η Γιουγκοσλαβία – κράτος με πληθυσμό υπερδιπλάσιο του ελληνικού – επεδίωξε να χρησιμοποιήσει τους Σλάβους των Σκοπίων ως αιχμή του δόρατος των βλέψεών της επί της ελληνικής Μακεδονίας. Ενώ, ήδη από τον δέκατο ένατο αιώνα και κατά το μείζον μέρος του εικοστού, η Σόφια – ανεξάρτητα και αυτή από τις εκάστοτε εσωτερικές καθεστωτικές της μεταλλάξεις – προσπάθησε να προωθήσει τις δικές της επεκτατικές φιλοδοξίες στον μακεδονικό χώρο, χαρακτηρίζοντας ως Βουλγάρους, όχι μόνο το σλαβόφωνο σκοπιανό στοιχείο, αλλά και τους εντός των ελληνικών συνόρων ευάριθμους διγλώσσους – των οποίων την αριθμητική δύναμη κατά βούληση διόγκωνε.
Αντιθέτως, το ανεξάρτητο σκοπιανό κρατίδιο, στρατιωτικά σκιώδες, οικονομικά ασθενές, αντιμέτωπο με τις επεκτατικές ορέξεις των δύο γειτονικών του σλαβικών κρατών, Σερβίας και Βουλγαρίας, και κυρίως της δεύτερης, και εσωτερικά ταρασσόμενο από την αντιπαράθεση των πλειοψηφούντων Σλάβων με την αλβανική μειονότητα, όχι μόνο δεν συνιστά απειλή για την Ελλάδα, αλλά αντικειμενικά αποτελεί εν δυνάμει σύμμαχο της χώρας μας. Κίνδυνος για τα ελληνικά συμφέροντα λόγω ΠΓΔΜ θα προέκυπτε μόνο εάν η τελευταία αυτή διελύετο – καθώς σε μια τέτοια περίπτωση πιθανό επακόλουθο θα ήταν η ενσωμάτωση, του μεν αλβανικού της στοιχείου σε μια Μείζονα Αλβανία, του δε σλαβικού σε μια Μείζονα Βουλγαρία· και η ως εκ τούτου αναζωπύρωση εθνικιστικών φαντασιώσεων και στους δύο αυτούς, συνεργάσιμους αυτή τη στιγμή, γείτονές μας.
Υπό το φως των δεδομένων αυτών, η Αθήνα όφειλε να είχε επωφεληθεί της ευνοϊκής συγκυρίας των αρχών της δεκαετίας του ’90 και της στήριξης που μας παρείχαν τότε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για να διευθετήσει το ζήτημα της σκοπιανής ονομασίας χωρίς χρονοτριβή· όχι μόνο για να θέσουμε τα Σκόπια υπό την αιγίδα μας, αλλά και προκειμένου να διαδραματίσουμε τον ευρύτερο ηγετικό ρόλο στα βαλκανικά πράγματα για τον οποίο η, μοναδική τότε στην περιοχή, διπλή ευρωενωσιακή και νατοϊκή ιδιότητά μας προόριζε – πλην όμως από τον οποίο μας αποστέρησαν η στρατηγική μυωπία και η μικροπολιτική ιδιοτέλεια των ταγών μας και ειδικότερα η σκοπιανοποίηση της εξωτερικής μας πολιτικής.
Οι αναμφιβόλως ενοχλητικοί και κατά περίπτωση εξοργιστικοί ισχυρισμοί των Σκοπιανών ότι κατάγονται από τους αρχαίους Μακεδόνες κττ – ισχυρισμοί, σημειωτέον, τους οποίους ουδείς σοβαρός τρίτος παίρνει στα σοβαρά, αλλά και ο ίδιος ο πρώτος πρόεδρος του νεοσύστατου σκοπιανού κράτους είχε ρητά και επανειλημμένως απορρίψει [ii] – έπρεπε, και πρέπει, να αντικρουσθούν και ανασκευασθούν εκεί όπου εκ των πραγμάτων εντάσσονται: στον χώρο της επικοινωνίας και της επιστήμης. Σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων το ουσιαστικό ζητούμενο ήταν, και είναι, η παρεμπόδιση της χρησιμοποίησης των φληναφημάτων αυτών ως μέσου προαγωγής αλυτρωτικών φαντασιώσεων. Κάτι που ευχερώς θα είχαμε εξασφαλίσει ενεργώντας εγκαίρως και στοχευμένα. Και το οποίο παραμένει προαπαιτούμενο για την εξομάλυνση των ελληνο-σκοπιανών σχέσεων – αλλά κατ’ ευτυχή συγκυρία και για την ένταξη της ΠΓΔΜ στους δυτικούς θεσμούς.
Συναφής, αλλά εκφεύγουσα εν πολλοίς της επιρροής μας, είναι η διένεξη μεταξύ Σκοπίων και Σόφιας περί το γλωσσικό· ήτοι ο ισχυρισμός των πρώτων ότι το γλωσσικό τους ιδίωμα αντιστοιχεί σε αυτοτελή σλαβική γλώσσα, και η ομόθυμη απάντηση της βουλγαρικής πλευράς – κυβέρνησης, ΜΜΕ, και διανόησης – ότι πρόκειται απλώς για μια βουλγαρική διάλεκτο. Με την επιστημοφανή αυτή διαφωνία να υποκρύπτει το γεωπολιτικά σημαντικό – όχι μόνο για τους άμεσα εμπλεκομένους, αλλά και για την περιοχή – ερώτημα, αν οι Σκοπιανοί Σλάβοι και οι εκτός σκοπιανών συνόρων τυχόν ομόγλωσσοί τους είναι ή όχι Βούλγαροι.
Πολλοί εν Ελλάδι – συμπεριλαμβανομένων και των νυν κυβερνώντων μας – τάσσονται δημοσία υπέρ της βουλγαρικής θέσης. Ο συντάκτης του παρόντος δεν διεκδικεί γλωσσολογικούς τίτλους – και κατά άλλα δεν αποκλείει η βουλγαρική άποψη να είναι επιστημονικώς ισχυρότερη. Υπό το πρίσμα, όμως, των ελληνικών γεωπολιτικών συμφερόντων, πολύ προτιμότερη του φαίνεται η παρουσία επί των συνόρων μας μιας πληθυσμιακής ομάδας κάτι περισσότερο του ενός εκατομμυρίου ψυχών με τη δική της χωριστή γλωσσική ταυτότητα, παρά η προσαύξηση του πολύ πιο ισχυρού και υπολογίσιμου βουλγαρικού εθνικού κορμού – και μάλιστα με ελληνική συνηγορία. [iii] (Σημειωτέον ότι παρεμφερές, αν και πολύ σοβαρότερο ως προς τις συνέπειές του, σφάλμα στρατηγικής διαπράξαμε προ δεκαετιών προσφέροντας γλωσσικά τους Πομάκους της ελληνικής Θράκης στην Άγκυρα.) Σαφής, εν πάση περιπτώσει, είναι η ανάγκη, οι Έλληνες αρμόδιοι να εγκύψουν στο όλο θέμα προσεκτικότερα.
Κατά τα λοιπά, η εφεξής ακολουθητέα από πλευράς μας γενικότερη γραμμή για το Σκοπιανό είναι προφανής. Η επίλυση του ζητήματος της ονομασίας επί τη βάσει των επίσημων ελληνικών θέσεων έχει αποβεί ζήτημα εθνικού γοήτρου – και συνεπώς αποτελεί μονόδρομο. Κύριος δε – και ισχυρός – μοχλός στη διάθεσή μας για να πειθαναγκασθούν οι εν Σκοπίοις να συμπράξουν είναι το δέλεαρ της οικονομικής και γεωπολιτικής μας στήριξης, σε συνδυασμό με την συγκατάθεσή μας για την ένταξη της χώρας τους στους δυτικούς θεσμούς.
Κυβερνάν ίσον προβλέπειν. Ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα – και δυστυχώς δεν είναι το μόνο – οι ταγοί μας απεδείχθησαν θλιβερά κατώτεροι των περιστάσεων.
[i] Η πλήρης σχετική δήλωση του κ. Βενιζέλου έχει ως ακολούθως: «η Ελλάδα είναι έτοιμη να δεχθεί μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό στον όρο Μακεδονία που θα διαφοροποιεί σαφέστατα το κράτος αυτό από την ελληνική Μακεδονία και βεβαίως θέλουμε ένα τέτοιο όνομα, erga omnes. Δηλαδή ένα όνομα για κάθε χρήση εσωτερική και διεθνή, διμερή και πολυμερή». Επτά Ημέρες 7 meres.gr, 30-1-2014.
[ii] Μεταξύ άλλων και στα απομνημονεύματά του και σε πολυάριθμες δημόσιες δηλώσεις του, όπως η ακόλουθη της 3ης Ιουνίου 1992 στα Τίρανα, αναπαραχθείσα από πλείονα ΜΜΕ της εποχής: «Εμείς είμαστε Σλάβοι και δεν έχουμε καμία σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο.»
ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ
Την άνοιξη του 1992, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απέπεμπε τον υπουργό
εξωτερικών κ. Α. Σαμαρά συνεπεία διαφωνιών περί τον χειρισμό του
Σκοπιανού.Ένα χρόνο μετά ο εν λόγω βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ίδρυε δικό του κόμμα και εν συνεχεία ανέτρεπε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, με κύριο σύνθημα «όχι η λέξη Μακεδονία ή παράγωγά της στο όνομα των Σκοπίων».
Σήμερα, είκοσι δύο χρόνια αργότερα και μετά κατασπατάληση πολύτιμου γεωπολιτικού κεφαλαίου, η κυβέρνηση Σαμαρά, συντασσόμενη κατά τούτο με τη γραμμή των προκατόχων της, αποδέχεται (κατά ρητή πρόσφατη δήλωση του αντιπροέδρου και επί των εξωτερικών υπουργού της) «μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό στον όρο Μακεδονία». [i]
Μόνο που εν τω μεταξύ τα Σκόπια έχουν αναγνωρισθεί ως σκέτη Δημοκρατία της Μακεδονίας από τη μεγάλη πλειοψηφία των κρατών της υφηλίου, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, και της Κίνας συμπεριλαμβανομένων· και, συντείνοντος και του επιβαρυμένου διμερούς κλίματος, η στάση τους αποδεικνύεται σαφώς πιο αδιάλλακτη. Με την ηγεσία τους να απορρίπτει τώρα προτάσεις λύσης που αμέσως μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους είχε δείξει έτοιμη να αποδεχθεί – και μάλιστα με επί μέρους ρυθμίσεις ευνοϊκότερες για τις απόψεις μας από τις νυν συζητούμενες. Με άλλες λέξεις, η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού και η επικράτηση εσωτερικών κομματικών σκοπιμοτήτων ενέπλεξαν τη χώρα μας σε μια μακρά, ατυχή διπλωματική περιπέτεια, συνεπαγόμενη σημαντικό κόστος για το ελληνικό γόητρο.
Είδαμε το δέντρο και αγνοήσαμε το δάσος. Η ανεξαρτοποίηση των Σκοπίων υπήρξε για την Ελλάδα γεωπολιτικό δώρο: Τόσο επί μοναρχίας, όσο και επί κομμουνισμού, η Γιουγκοσλαβία – κράτος με πληθυσμό υπερδιπλάσιο του ελληνικού – επεδίωξε να χρησιμοποιήσει τους Σλάβους των Σκοπίων ως αιχμή του δόρατος των βλέψεών της επί της ελληνικής Μακεδονίας. Ενώ, ήδη από τον δέκατο ένατο αιώνα και κατά το μείζον μέρος του εικοστού, η Σόφια – ανεξάρτητα και αυτή από τις εκάστοτε εσωτερικές καθεστωτικές της μεταλλάξεις – προσπάθησε να προωθήσει τις δικές της επεκτατικές φιλοδοξίες στον μακεδονικό χώρο, χαρακτηρίζοντας ως Βουλγάρους, όχι μόνο το σλαβόφωνο σκοπιανό στοιχείο, αλλά και τους εντός των ελληνικών συνόρων ευάριθμους διγλώσσους – των οποίων την αριθμητική δύναμη κατά βούληση διόγκωνε.
Αντιθέτως, το ανεξάρτητο σκοπιανό κρατίδιο, στρατιωτικά σκιώδες, οικονομικά ασθενές, αντιμέτωπο με τις επεκτατικές ορέξεις των δύο γειτονικών του σλαβικών κρατών, Σερβίας και Βουλγαρίας, και κυρίως της δεύτερης, και εσωτερικά ταρασσόμενο από την αντιπαράθεση των πλειοψηφούντων Σλάβων με την αλβανική μειονότητα, όχι μόνο δεν συνιστά απειλή για την Ελλάδα, αλλά αντικειμενικά αποτελεί εν δυνάμει σύμμαχο της χώρας μας. Κίνδυνος για τα ελληνικά συμφέροντα λόγω ΠΓΔΜ θα προέκυπτε μόνο εάν η τελευταία αυτή διελύετο – καθώς σε μια τέτοια περίπτωση πιθανό επακόλουθο θα ήταν η ενσωμάτωση, του μεν αλβανικού της στοιχείου σε μια Μείζονα Αλβανία, του δε σλαβικού σε μια Μείζονα Βουλγαρία· και η ως εκ τούτου αναζωπύρωση εθνικιστικών φαντασιώσεων και στους δύο αυτούς, συνεργάσιμους αυτή τη στιγμή, γείτονές μας.
Υπό το φως των δεδομένων αυτών, η Αθήνα όφειλε να είχε επωφεληθεί της ευνοϊκής συγκυρίας των αρχών της δεκαετίας του ’90 και της στήριξης που μας παρείχαν τότε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για να διευθετήσει το ζήτημα της σκοπιανής ονομασίας χωρίς χρονοτριβή· όχι μόνο για να θέσουμε τα Σκόπια υπό την αιγίδα μας, αλλά και προκειμένου να διαδραματίσουμε τον ευρύτερο ηγετικό ρόλο στα βαλκανικά πράγματα για τον οποίο η, μοναδική τότε στην περιοχή, διπλή ευρωενωσιακή και νατοϊκή ιδιότητά μας προόριζε – πλην όμως από τον οποίο μας αποστέρησαν η στρατηγική μυωπία και η μικροπολιτική ιδιοτέλεια των ταγών μας και ειδικότερα η σκοπιανοποίηση της εξωτερικής μας πολιτικής.
Οι αναμφιβόλως ενοχλητικοί και κατά περίπτωση εξοργιστικοί ισχυρισμοί των Σκοπιανών ότι κατάγονται από τους αρχαίους Μακεδόνες κττ – ισχυρισμοί, σημειωτέον, τους οποίους ουδείς σοβαρός τρίτος παίρνει στα σοβαρά, αλλά και ο ίδιος ο πρώτος πρόεδρος του νεοσύστατου σκοπιανού κράτους είχε ρητά και επανειλημμένως απορρίψει [ii] – έπρεπε, και πρέπει, να αντικρουσθούν και ανασκευασθούν εκεί όπου εκ των πραγμάτων εντάσσονται: στον χώρο της επικοινωνίας και της επιστήμης. Σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων το ουσιαστικό ζητούμενο ήταν, και είναι, η παρεμπόδιση της χρησιμοποίησης των φληναφημάτων αυτών ως μέσου προαγωγής αλυτρωτικών φαντασιώσεων. Κάτι που ευχερώς θα είχαμε εξασφαλίσει ενεργώντας εγκαίρως και στοχευμένα. Και το οποίο παραμένει προαπαιτούμενο για την εξομάλυνση των ελληνο-σκοπιανών σχέσεων – αλλά κατ’ ευτυχή συγκυρία και για την ένταξη της ΠΓΔΜ στους δυτικούς θεσμούς.
Συναφής, αλλά εκφεύγουσα εν πολλοίς της επιρροής μας, είναι η διένεξη μεταξύ Σκοπίων και Σόφιας περί το γλωσσικό· ήτοι ο ισχυρισμός των πρώτων ότι το γλωσσικό τους ιδίωμα αντιστοιχεί σε αυτοτελή σλαβική γλώσσα, και η ομόθυμη απάντηση της βουλγαρικής πλευράς – κυβέρνησης, ΜΜΕ, και διανόησης – ότι πρόκειται απλώς για μια βουλγαρική διάλεκτο. Με την επιστημοφανή αυτή διαφωνία να υποκρύπτει το γεωπολιτικά σημαντικό – όχι μόνο για τους άμεσα εμπλεκομένους, αλλά και για την περιοχή – ερώτημα, αν οι Σκοπιανοί Σλάβοι και οι εκτός σκοπιανών συνόρων τυχόν ομόγλωσσοί τους είναι ή όχι Βούλγαροι.
Πολλοί εν Ελλάδι – συμπεριλαμβανομένων και των νυν κυβερνώντων μας – τάσσονται δημοσία υπέρ της βουλγαρικής θέσης. Ο συντάκτης του παρόντος δεν διεκδικεί γλωσσολογικούς τίτλους – και κατά άλλα δεν αποκλείει η βουλγαρική άποψη να είναι επιστημονικώς ισχυρότερη. Υπό το πρίσμα, όμως, των ελληνικών γεωπολιτικών συμφερόντων, πολύ προτιμότερη του φαίνεται η παρουσία επί των συνόρων μας μιας πληθυσμιακής ομάδας κάτι περισσότερο του ενός εκατομμυρίου ψυχών με τη δική της χωριστή γλωσσική ταυτότητα, παρά η προσαύξηση του πολύ πιο ισχυρού και υπολογίσιμου βουλγαρικού εθνικού κορμού – και μάλιστα με ελληνική συνηγορία. [iii] (Σημειωτέον ότι παρεμφερές, αν και πολύ σοβαρότερο ως προς τις συνέπειές του, σφάλμα στρατηγικής διαπράξαμε προ δεκαετιών προσφέροντας γλωσσικά τους Πομάκους της ελληνικής Θράκης στην Άγκυρα.) Σαφής, εν πάση περιπτώσει, είναι η ανάγκη, οι Έλληνες αρμόδιοι να εγκύψουν στο όλο θέμα προσεκτικότερα.
Κατά τα λοιπά, η εφεξής ακολουθητέα από πλευράς μας γενικότερη γραμμή για το Σκοπιανό είναι προφανής. Η επίλυση του ζητήματος της ονομασίας επί τη βάσει των επίσημων ελληνικών θέσεων έχει αποβεί ζήτημα εθνικού γοήτρου – και συνεπώς αποτελεί μονόδρομο. Κύριος δε – και ισχυρός – μοχλός στη διάθεσή μας για να πειθαναγκασθούν οι εν Σκοπίοις να συμπράξουν είναι το δέλεαρ της οικονομικής και γεωπολιτικής μας στήριξης, σε συνδυασμό με την συγκατάθεσή μας για την ένταξη της χώρας τους στους δυτικούς θεσμούς.
Κυβερνάν ίσον προβλέπειν. Ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα – και δυστυχώς δεν είναι το μόνο – οι ταγοί μας απεδείχθησαν θλιβερά κατώτεροι των περιστάσεων.
[i] Η πλήρης σχετική δήλωση του κ. Βενιζέλου έχει ως ακολούθως: «η Ελλάδα είναι έτοιμη να δεχθεί μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό στον όρο Μακεδονία που θα διαφοροποιεί σαφέστατα το κράτος αυτό από την ελληνική Μακεδονία και βεβαίως θέλουμε ένα τέτοιο όνομα, erga omnes. Δηλαδή ένα όνομα για κάθε χρήση εσωτερική και διεθνή, διμερή και πολυμερή». Επτά Ημέρες 7 meres.gr, 30-1-2014.
[ii] Μεταξύ άλλων και στα απομνημονεύματά του και σε πολυάριθμες δημόσιες δηλώσεις του, όπως η ακόλουθη της 3ης Ιουνίου 1992 στα Τίρανα, αναπαραχθείσα από πλείονα ΜΜΕ της εποχής: «Εμείς είμαστε Σλάβοι και δεν έχουμε καμία σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο.»
ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ
Θαυμάσια όλα αυτά αλλά λείπει η βασική διαπίστωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην υπόθεση "Δεν πουλάμε το όνομα Μακεδονία" την δημιούργησε ο πράκτορας των Αμερικάνων Αντωνάκης, ακριβώς για να μην λυθεί το θέμα της ονομασίας μέχρι να προλάβουν οι Αμερικανοσιωνιστές να εγκατασταθούν στην περιοχή και να μετατρέψουν τα κρατίδια σε αποικίες τους.
Τώρα που Αμερικάνοι και Γερμανοί έχουν διαμοιράσει τα ιμάτια της Γιουγκοσλαβίας, καί όλως συμπτωματικώς στην Αθήνα έχουν εγκαταστήσει την κυβέρνηση Τσολάκογλου, εκτιμούν ότι ήρθε ο καιρός για να λύθεί και το θέμα της ονομασίας.
Ένα χρόνο μετά ο εν λόγω βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ίδρυε δικό του κόμμα και εν συνεχεία ανέτρεπε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, με κύριο σύνθημα «όχι η λέξη Μακεδονία ή παράγωγά της στο όνομα των Σκοπίων».
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αδιάλλακτοι εθνικιστές (βλ. Χίτλερ Ναζί, Νετανιάχου Ισραήλ, κ.α.) είναι το ψωμοτύρι των επιδιώξεων της διαχείρισης του αεριτζίδικου χρήματος των ιδιωτών τραπεζιτών, που διαρκώς πρέπει να ανταλλάσσει τη θεωρητική του κερδοφορία με ουσιαστικά αγαθά, κι αυτό το επιβάλουν με πολιτικούς υπαλλήλους μαριονέτες.
Τουλάχιστον ο Σαμαράς, δεν είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως καθώς, με τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ (..δήλωση του κ. Βενιζέλου έχει ως ακολούθως: «η Ελλάδα είναι έτοιμη να δεχθεί μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό στον όρο Μακεδονία που θα διαφοροποιεί σαφέστατα το κράτος αυτό από την ελληνική Μακεδονία και βεβαίως θέλουμε ένα τέτοιο όνομα, erga omnes. Δηλαδή ένα όνομα για κάθε χρήση εσωτερική και διεθνή, διμερή και πολυμερή». Επτά Ημέρες 7 meres.gr, 30-1-2014..) , γηράσκει αεί διδασκόμενος τα της κερκόπορτας του ξεπουλήματος αιγιαλών δασών βοσκότοπων.
Να λοιπον που ακομα και οι εν τιμη πρεσβεις μας δεν εχουν καταλαβει το Σκοπιανο. Σλαυοι στα Σκοπια ΔΕΝ υπαρχουν οπως και δεν υπηρχαν πριν απο τον 17ον αιωνα σε ολοκληρον την Ευρωπη. Οι "Σλαυοι" ειναι τεκνα του Παπικου Πανσλαυισμου κατα το πρωτον και του Ρωσικου επεκτατισμου κατα το δευτερον. Το "Μακεδονικο" δημιουργηθηκε με τον Κριμαικο πολεμο, οταν οι Ρωσοι εμαθαν για τα ομιλουμενα "μακεδονικα" ,στις περιοχες της Μακεδονιας, και τον πιθανο συσχετισμο των απανταχου της Μακεδονιας διαλεκτων με την βουλγαρικην γλωσσαν των συμμαχων των Βουλγαρων. Αλλα, το ιδιωμα/ιδιωματα εκεινης της εποχης (1850 +) ησαν ακομα ελληνικης προελευσεως, το ηξεραν και το γνωριζαν οι Βουλγαροι. Με την ανεχεια αν οχι και συνεργασια της Αθηνας, δημιουργησαν πληθος βουλγαρικων σχολειων, και γυμνασια, στα οποια δια της διδασκαλιας της βουλγαρικη,ς σιγα-σιγα διεβρωσαν την ελληνικοτητα των ονομαζομενων "νασσηι" των "εν τω οικω ομιλουμενων" δηλαδη, απο το ελληνικωτατον ρημα "ναιω=οικω", προς την βουλγαρικην.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχωμε ετερογενεις πληθυσμους στα Σκοπια ? Οπως και σε πολλα αλλα σημεια της Βασλκανικης μετα τον Μιχαηλ τον 8ον πληθος τουρκοταταρομογγολων με τετραγωνα κεφαλια και στρογγυλα προσωπα, αλλα και αραβικοι πληθυσμοι με τους Οθωμανους εθεσαν βασεις στο Κοσσοβο,την σημερινη Βουλγαρια αλλα και Αλβανια. Οταν η Ελλαδα το 1912 με τον Βενιζελο παρεδωσε το Μοναστηρι και ολοκληρη την Πελαγονια στους ομοθρησκους Σερβους "αδερφους" και χαρακτηρισε τους Μακεδονες σαν Σλαυομακεδονες, δεν ειχε καταλαβει οτι παρεδιδε ελληνικους ΟΜΑΙΜΟΥΣ πληθυσμους στην βορα των Σερβων.Η Πελαγονια της εποχης, δηλαδη το μεγαλυτερο μερος των σημερινων Σκοπιων κατοικειτο απο ελληνικους πληθυσμους απο αιωνες. Εαν "τυχον" Σλαυοι κατελαβαν τις περιοχες αυτες, που ειναι τα χρονικα περι εξολοθρευσεως των Ελληνων Μακεδονων και αντικαταστασεως αυτων με Ασιατεσ, Αραβες,και Αφρικανους?
Συνεχιζεται
Οι Σερβοι ειναι αυτοι οι οποιοι αρχισαν αμεσως μετα το 1912 τον πλεον απανθρωπο αφελληνισμο των κατοικων στις περιοχες μας, αυτοι ειναι που ακολουθησαν τους Ρωσους στην κομμουνιστικη ιδεολογια των, αυτοι ειναι που σχεδον μας αρπαξαν την Θεσσαλονικη οταν τους ταιζαμε τζαμπα μετα τα Κερκυραι-ι-κα, αυτοι ειναι που ηθελαν κρατος "Μακεδονια" με πρωτευουσα την Νις--- και κατα τα τελη του 19ου αιωνα αλλα και κατα το τελος του Δευτερου Παγκοσμιου----, αυτοι ειναι που δημιουργησαν την Λαικη Δημοκρατια της Μακεδονιας, αυτοι ειναι που δημιουργησαν την "Μακεδονικη" εκκλησια και αυτοι οι ιδιοι ειναι που απο το 1990 πρωτοι και καλλιτεροι βοηθουν τα Σκοπια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η Αθηνα ? Χαρακτηρισε τους Μακεδονες σαν "Σλαυομακεδονες" δηλαδη ΕΘΝΙΚΟΥΣ Μακεδονες, ομιλουντες σλαυικην τινα διαλεκτον.
Τοσα ηξεραν, τετοια εκαμναν, κωφοι ησαν στις πραγματικοτητες.Ποτε δεν τεθηκε θεμα Εθνικης Ελληνικης Μειονοτητας, ποτε δεν ζητησαμε πισω την Πελαγονια, ποτε δεν γιναμε αρωγοι των μακεδονικων ιδιωματων ομιλουμενων στις περιοχες μας, οχι οπως εχει καταληξει η πραγματι σλαυικη Σκοπιανη γλωσσα της σημερον, αλλα οπως ομιλουνταν πισω στα 1850. Λενε οτι το συντακτικο και η γραμματικη χαρακτηριζει μια γλωσσα, οποιος ομως γνωριζει τις πραγματικοτητες της Μακεδονιας, θα συμφωνησει οτι το ΚΥΡΙΟ χαρακτηριστικο των εν Μακεδονια "νασσηι" ειναι η παντελης ανομοιομορφια στις διαφορους διαλεκτους τοσο της γραμματικης οσο και του συντακτικου των.
Τους αφησαμε λοιπον, μαλιστα τους υπερβοηθησαμε για να φτασωμε εδω που ειμαστε σημερα. Ειναι αργα ?
Οχι ! Τι δεον γενεσθαι ?
1.Θα πρεπει να χαρακτηρισωμε τα "νασσηι" σαν ελληνικο ιδιωμα, των Μακεδονων.
2. Θα πρεπει να ζητησωμε αμεσον αναγνωρηση ΕΘΝΙΚΗΣ ελληνικης μειονοτητας στα Σκοπια.
3. Στον ΟΗΕ η ελληνικη αντιπροσωπεια θα πρεπει να παρουσιασει σαν λυση το ονομα ΒΑΡΝΤΑΡΣΚΑ ΜΠΑΝΟΒΙΝΑ για τα Σκοπια, με ενα γεωγραφικο διαμερισμα στα Νοτια, αποτελουμενο απο 10-12 νομους, ονομαζομενο σαν Μακεδονια, κατα τα προτυπα της Ελλαδας.
4. Το ΕΛΙΑΜΕΠ και το ΚΕΜΟ πρεπει να αλλαξουν ριζικως τις πολιτικες θεσεις των σχετικα με "εθνικες μεινοτητες" εντος του ελληνικου χωρου και δη της Μακεδονιας.Εαν μαλιστα ΔΕΝ θελουν την Μακεδονια σαν κομματι της Ελλαδας, αλλα επιθυμουν την δημιουργια "Μεγαλης Μακεδονιας", ας το διαλαλησουν, ωστε να τους κοπουν καθε ειδους βοηθειες απο το κρατος.
Αυτα τα λιγα για Μακεδονικες πραγματικοτητες.
Γιωργος Τσαπανος
Καλιφορνια