Εγκυμονούν καταστροφή τα διχαστικά διλήμματα!

«Η Διχόνοια που βαστάει - ένα σκήπτρο η δολερή

καθενός χαμογελάει - “Πάρ’ το” λέγοντας και συ».

«Μην ειπούν στο στοχασμό τους - τα ξένα έθνη αληθινά

αν μισούνται ανάμεσά τους - δεν τους πρέπει Ελευθεριά».

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η πατρίδα μας έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Σε κρίσιμες στιγμές για το έθνος, η πολιτικές ηγεσίες αντί να επιδιώκουν την συναίνεση και την συγκρότηση εθνικού μετώπου, καταφεύγουν σε λαϊκισμούς και καιροσκοπισμούς, παρασέρνοντας με τον τρόπο αυτό και το λαό και εκθέτοντας την πατρίδα σε πλείστους όσους κινδύνους. Φυσικά, εδώ προκύπτει και μια άρρηκτη αμφίδρομη σχέση ηγεσίας και λαού, αφού ο λαός κάθε φορά ακολουθεί και παίρνει με χαρακτηριστική ευκολία το μονοπάτι του διχασμού που του ανοίγουν οι εκάστοτε ηγεσίες.

Το θρίλερ του διχασμού το είδαμε να εκτυλίσσεται σε εθνικό επίπεδο την τριετία 1914-1917, τότε που ο Βασιλιάς ήθελε να μείνει ουδέτερη η Ελλάδα στον Α΄ και ο Βενιζέλος τη συμμετοχή μας με τις δυνάμεις της Αντάντ. Τα αποτελέσματα του διχασμού ήταν καταστροφικά.

Ενώ το 1940 ηγεσία και λαός συσπειρώθηκε γύρω από το ιερό πρόταγμα, που ήταν η υπεράσπιση των συνόρων της πατρίδας μας από τις φασιστικές και τις ναζιστικές ορδές, λίγα χρόνια μετά, και ενώ είχε συμφωνηθεί σε επίπεδο κορυφής από τις μεγάλες συμμαχικές δυνάμεις ο γεωπολιτικός προσανατολισμός της χώρας, οι ηγεσίες οδήγησαν την Ελλάδα στον εμφύλιο πόλεμο, από τις καταστροφικές συνέπειες του οποίου δεν έχει απαλλαγεί η πατρίδα μας ακόμα και μέχρι σήμερα.

Θα ξεπεράσουμε τις ταραγμένες δεκαετίες του ’50 και του ’60 και θα φθάσουμε στη δεκαετία του ’70, τότε που οι αστικές δυνάμεις του τόπου είχαν δει την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) ως ένα γεωπολιτικό αποκούμπι, ως ο τρίτος πόλος που θα μας ανακούφιζε από την πίεση που δεχόμασταν από το διπολισμό, όντας στα δόντια της μυλόπετρας, μεταξύ ΝΑΤΟ και Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Τότε, και πάλι οι ηγεσίες δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και με συνθήματα του τύπου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», προκάλεσαν και πάλι έναν ιδιότυπο διχασμό στην ελληνική κοινωνία.

Όταν, όμως, ήλθαν στην εξουσία, όλοι εκείνοι που εκτόξευαν αυτά τα λαϊκιστικά διχαστικά μηνύματα, έπεσαν με τα μούτρα στο φαγοπότι και αντί να εκμεταλλευτούμε ως χώρα γεωπολιτικά τη συμμετοχή μας στην ΕΟΚ, αντί να ενισχύσουμε τη θέση μας στις Βρυξέλλες, αρχίσαμε την πολιτική των υποσημειώσεων και των πυροτεχνημάτων που …φώτιζαν τον τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό, ενώ στρατιές κομματικών εγκάθετων νέμονταν τα πακέτα χρηματοδότησης και τα προγράμματα, τα οποία εξαντλήθηκαν χωρίς να προσφέρουν στο ελληνικό κράτος και την κοινωνία.

Στη λογική αυτή κατασπαταλήθηκαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που προήλθαν από την Ε.Ε. ως δωρεάν βοήθεια, για να εκσυγχρονιστεί η χώρα, μέχρι που ήλθε η ώρα της αλήθειας, το 2010!

Από το 2010 η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πιο πολυεπίπεδη και βαθιά κρίση από της ιδρύσεώς της ως ανεξάρτητο κράτος. Περνάμε την πιο κρίσιμη καμπή της νεοελληνικής ιστορίας, που σημαίνει ότι ήταν και παραμένει ζητούμενο περισσότερο από ποτέ η συγκρότηση εθνικού μετώπου για την αντιμετώπιση των κινδύνων, που είναι πολλοί και ορατοί.

Φυσικά, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ήταν δύσκολη η συγκρότηση εθνικού μετώπου, από τη στιγμή που υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι η χώρα μπήκε στο μνημόνιο και στην κλίνη του Προκρούστη από μια ομάδα πολιτικών και …κηπουρών, που εκτελούσαν άνωθεν εντολές. Οι συνομιλίες του ΓΑΠ με τον Στρος Καν για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ πριν ακόμα αναλάβει την εξουσία, ο ρόλος του Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ και των στενών συνεργατών του τότε πρωθυπουργού, μα δείχνουν ότι κάποιοι ήθελαν την Ελλάδα στην αρχή πειραματόζωο και στη συνέχεια αποικία χρέους.

Όμως, παρ’ όλα αυτά, οι ηγεσίες όφειλαν, κυρίως μετά το «ξέβρασμα» του ΓΑΠ από την πολιτική ζωή, να αναζητήσουν δρόμους συνεννόησης και συγκρότησης κοινού μετώπου για την αντιμετώπιση της κρίσης και του ίδιου του μνημονίου, όπως έγινε στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Κύπρο.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα οι ηγεσίες οδήγησαν στη δημιουργία ενός ψεύτικου, και άκρως παραπλανητικού διλήμματος, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ανοίγει την πόρτα του του νεολαϊκισμού και του οπορτουνισμού, παρασέρνοντας τον λαό και τη χώρα σε νέες περιπέτειες.

Επειδή πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές, όπου το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορούμε να φανταστούμε, καλό είναι οι πολιτικές ηγεσίες να βρουν το θάρρος και την υπευθυνότητα να κοιτάξουν κατάματα τους Έλληνες πολίτες και να τους πουν ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, αναλογιζόμενοι πού μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα ανεύθυνες κορώνες του τύπου «θα σκίσουμε τα μνημόνια, θα διαγράψουμε το χρέος», που θα οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός ευρώ και εκτός Ε.Ε., εκθέτοντας τον ελληνισμό σε μεγάλους ιστορικούς κινδύνους και περιπέτειες.

Όσο για το πραγματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών, υπομονή ως την Κυριακή.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "δημοκρατία"